tag:blogger.com,1999:blog-358391212024-03-20T16:11:42.759+01:00Areopagitavirginibus puerisqueAreopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.comBlogger136125tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-57822459414930899992024-03-15T16:58:00.015+01:002024-03-17T19:58:23.627+01:00Proofs of Holy Writ<p><br /></p><p><span style="color: #cccccc; font-size: medium;"><i>"THEY SEATED THEMSELVES in the heavy chairs on the pebbled floor beneath the eaves of the summer-house by the orchard. A table between them carried wine and glasses, and a packet of papers, with pen and ink"</i></span></p><p><span style="color: white; font-family: arial; font-size: medium;">Tak brzmi wstęp do niezwykłej rozmowy dwóch gigantów ówczesnej Anglii</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHs219l53YruAy5Xj6vsqcOpkiNyAwhvXVrE2IIIwfIOLTcFyDixhdgDB47K01gODwv_f-rTWz7lC3nJLSsb2300z6UfOf00QJW-9F7s9z3NT__46pZbTUIY_RF_WCbRo5SOPp4OKNoTTfBrvmth2hsvbSvE18APDqyBz5Y_kBf6m7-ny9XNUI1g/s824/Screenshot_8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="587" data-original-width="824" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHs219l53YruAy5Xj6vsqcOpkiNyAwhvXVrE2IIIwfIOLTcFyDixhdgDB47K01gODwv_f-rTWz7lC3nJLSsb2300z6UfOf00QJW-9F7s9z3NT__46pZbTUIY_RF_WCbRo5SOPp4OKNoTTfBrvmth2hsvbSvE18APDqyBz5Y_kBf6m7-ny9XNUI1g/w400-h285/Screenshot_8.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p><span style="color: white; font-size: medium;">....przyjaciół (a także rywali) Szekspira i Bena Jonsona. Rozmowy (1611), jaką mógł sobie wyobrazić i opisać 300 lat póżniej jedynie inny gigant pióra i języka ang. R. Kipling -</span></p><p><span style="color: white; font-size: medium;"> w utworze <a href="https://www.kiplingsociety.co.uk/tale/proofs.htm" target="_blank">"Proofs of Holy Writ" (1934)</a></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLBlw7ITwq2WGlj6hWeIVq9qb717CdpPwqo3LRF3qrrZWMzIwGgAvH_cVs75xT1PMaV27EMILPdT84Dwgp0hUpd2YziH4Rm0D13DA39tv_M2lhA8TMsPccYzQIuBXmly1-_5rQqRvNXnuuluQsIUdt4Oc1NCWzR1mB6xXc4FhHJjOpl0fcSOKd3A/s556/Screenshot_9.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="556" data-original-width="373" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLBlw7ITwq2WGlj6hWeIVq9qb717CdpPwqo3LRF3qrrZWMzIwGgAvH_cVs75xT1PMaV27EMILPdT84Dwgp0hUpd2YziH4Rm0D13DA39tv_M2lhA8TMsPccYzQIuBXmly1-_5rQqRvNXnuuluQsIUdt4Oc1NCWzR1mB6xXc4FhHJjOpl0fcSOKd3A/w269-h400/Screenshot_9.jpg" width="269" /></a></div><br /><p></p><p><span style="color: white; font-size: medium;">To jedna z wielu perełek Kiplinga nieznana szerszej publiczności </span></p><p><span style="color: #990000; font-size: medium;">----------------------------------------------------------------</span></p><p><span style="color: white; font-size: medium;">Tłumaczem B. Jonsona (w ogóle dramatów elżbietańskich) był związany z Krakowem (przyjaciel K. Wojtyły) Juliusz Kydryński † 1994</span> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9JlJkV6aGwrTTFECHBMfdj4txpX4I_nVzQ72EviTtONU2jKNa01SK9wIbSH9z5qs6Xyab-3ole8XhG0b-8xzhhNfEZzT7zMc0VVVXCuRovSD_jZV0S2KRBSgULpa0bRDxGlbzSK7kWAbt97Ke6gAW2dKHmH1GUnfMlQgI7NbWhw-uI_ClVRjRsg/s2760/Juliusz_Kydrynski.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2760" data-original-width="1914" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9JlJkV6aGwrTTFECHBMfdj4txpX4I_nVzQ72EviTtONU2jKNa01SK9wIbSH9z5qs6Xyab-3ole8XhG0b-8xzhhNfEZzT7zMc0VVVXCuRovSD_jZV0S2KRBSgULpa0bRDxGlbzSK7kWAbt97Ke6gAW2dKHmH1GUnfMlQgI7NbWhw-uI_ClVRjRsg/s320/Juliusz_Kydrynski.jpg" width="222" /></a></div><br /><p></p><p>/<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrF0qFDv-SRvNXL_kH54H5aN2TFnJuQ_GPh2TAdrf6uwdbe_urCFKTjasmx2HQOSGYkjTQb7u4R0Nq46gTEOmVSZtJLhOd6iIsekiM079Eles7Phw2qhSQxeNpqxVPnvmE_67ZxeSq1_ngJULf7RDgmsQq3IZzQa4kD6glboKJfbF0sQ81oTg5Og/s1325/20240313_141812.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="977" data-original-width="1325" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrF0qFDv-SRvNXL_kH54H5aN2TFnJuQ_GPh2TAdrf6uwdbe_urCFKTjasmx2HQOSGYkjTQb7u4R0Nq46gTEOmVSZtJLhOd6iIsekiM079Eles7Phw2qhSQxeNpqxVPnvmE_67ZxeSq1_ngJULf7RDgmsQq3IZzQa4kD6glboKJfbF0sQ81oTg5Og/s320/20240313_141812.jpg" width="320" /></a><span style="color: white; font-size: medium;">W te tomiki zaopatrywałem się once upon a time w krakowskich antykwariatach, a że mieszkałem podówczas na cichym Salwatorze nieraz odwiedziłem też grób śp. J.Kydryńskiego</span><span style="color: white;"><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">na </span></span><span style="color: white; font-family: inherit; font-size: medium;">tamtejszym cmentarzu</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0bvdMfhwTJU3Y1RErM-nTJc_ujaoSkdRL8x3YJkTYACY3UlqQfTU59oA1SwTNhJQKw4VwQ1VsOTIQhBchPpv6jVWtMhZTAtDQoVWeoCIlb3GC4HRl60Ru-dxYMIr_ajF_0r3TTmVB8Vjb2Pk73ZgbNnxvU8ru8VWpoog5BYL-gLMdOnXWf8KOAg/s4000/Gr%C3%B3b_Juliusza_Kydry%C5%84skiego.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2992" data-original-width="4000" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0bvdMfhwTJU3Y1RErM-nTJc_ujaoSkdRL8x3YJkTYACY3UlqQfTU59oA1SwTNhJQKw4VwQ1VsOTIQhBchPpv6jVWtMhZTAtDQoVWeoCIlb3GC4HRl60Ru-dxYMIr_ajF_0r3TTmVB8Vjb2Pk73ZgbNnxvU8ru8VWpoog5BYL-gLMdOnXWf8KOAg/s320/Gr%C3%B3b_Juliusza_Kydry%C5%84skiego.jpg" width="320" /></a></div><span style="color: #990000; font-family: arial; font-size: medium;">-------------------------------------------------------------------</span><br /><p></p><div><div><span style="color: white; font-size: medium;">Wróćmy jednakowoż do obu gentlemanów.</span></div><div><span style="font-size: medium;"><span style="color: white;">Will oznajmia Benowi, iż konsultują się z nim "uczeni w Piśmie" (54 mężów wyznaczonych przez króla do opracowania nowego przekładu Biblii, słynnej Biblii Jakuba)</span><div class="separator" style="clear: both; color: white; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL2tRXFfH-AKaq3OmqNzZ1g9Uj7cSk7lvaYYvL6HquOO9M1HzHVVF2UYDeSDbGHtQr-6MmzRFtSyMaxzkgtH6Y9Qq-9X249gVvjsH6eyDwnzaexs0Vo-nRdQmMw_beogfUf3CCpoSktyBGBefuk0W9Cx0R81y-CVWdC8g8-5hlkSiHbig95Wk7rA/s2607/KJV-King-James-Version-Bible-first-edition-title-page-1611.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2607" data-original-width="1667" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL2tRXFfH-AKaq3OmqNzZ1g9Uj7cSk7lvaYYvL6HquOO9M1HzHVVF2UYDeSDbGHtQr-6MmzRFtSyMaxzkgtH6Y9Qq-9X249gVvjsH6eyDwnzaexs0Vo-nRdQmMw_beogfUf3CCpoSktyBGBefuk0W9Cx0R81y-CVWdC8g8-5hlkSiHbig95Wk7rA/w256-h400/KJV-King-James-Version-Bible-first-edition-title-page-1611.jpg" width="256" /></a></div><span style="color: #999999;"><br /></span></span></div><div><span style="color: #999999;"><span style="font-size: medium;">I że posłaniec, któremu udzielił noclegu i który stoi tam opodal przy ko</span><span style="font-size: medium;"><span>niu - czeka na poprawki bądź sugestie wniesione przez </span><span>Szekspira, by zawieżć je ww. uczonym mężom.</span></span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><span style="color: #999999;">Obaj zaczynają tedy przeglądać leżące na stole papiery Willa z funkcjonującymi podówczas wersjami przekładów Biblii, na jakich "pracują" królewscy uczeni celem ich ujednolicenia.</span></span></div><div><span style="font-size: medium;"><span style="color: #999999;">Obaj przyjaciele na zasadzie tzw. "burzy mózgów" wypracowują własną wersję. A "biorą na warsztat" natępujące fragmenty rozdz. 60 ks. Izajasza. Tutaj w przekładzie ks. J. Wójka. <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5csLHkAPe6I95a1qJ2OeMlILTjDiBfx7u7IEsGwXlPYCJJ5sm4DX7i1JzD4q0Bm0wMmZgJk4Oe4yiINMDxKlPyoim85DhGTS98CEB6gISs3_T3-GSs0ZvqpmczwKlEvPICRsznIH9L199YTcTAHdXbC0wolzcsfqZVtVA-qzh0MZeG4aXQGMpAA/s534/Screenshot_11.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="534" height="375" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5csLHkAPe6I95a1qJ2OeMlILTjDiBfx7u7IEsGwXlPYCJJ5sm4DX7i1JzD4q0Bm0wMmZgJk4Oe4yiINMDxKlPyoim85DhGTS98CEB6gISs3_T3-GSs0ZvqpmczwKlEvPICRsznIH9L199YTcTAHdXbC0wolzcsfqZVtVA-qzh0MZeG4aXQGMpAA/w400-h375/Screenshot_11.jpg" width="400" /></a></div></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-rumxj-Qik524kBireOwdgYTLAk1oT3eRdwGUZJ2Y9ZNoHz_-VAiBqptL5SlZ-mHtkpt13iijRdYbAZz-raVDcCYcTaaBBQ-Wye6idjICoSAJAslWE1zB-vbwwzMqukUafmdauQrLZ9AOuIodkLe-hR3s6TheA8WSqYiVVtKjtIYQRwH9sgpINw/s513/Screenshot_12.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="228" data-original-width="513" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-rumxj-Qik524kBireOwdgYTLAk1oT3eRdwGUZJ2Y9ZNoHz_-VAiBqptL5SlZ-mHtkpt13iijRdYbAZz-raVDcCYcTaaBBQ-Wye6idjICoSAJAslWE1zB-vbwwzMqukUafmdauQrLZ9AOuIodkLe-hR3s6TheA8WSqYiVVtKjtIYQRwH9sgpINw/w400-h178/Screenshot_12.jpg" width="400" /></a></div></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-3312366656236906852024-02-23T17:22:00.008+01:002024-03-11T00:43:40.446+01:00The Kipling Society - Batemans House & Grounds Tour<div><div><br /></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Dzięki staraniom szacownego Towarzystwa Kiplingowskiego (istniejącego od 1927 r.) mamy w Sieci możliwość zwiedzania posiadłości Rudyarda Kipling a - słynnego Bateman's. Warto skorzystać</span></div></div><div><br /></div><iframe frameborder="0" height="270" src="https://youtube.com/embed/v4DioCThuc8?si=xi7TRWtxd7tlDl--" style="background-image: url(https://i.ytimg.com/vi/v4DioCThuc8/hqdefault.jpg);" width="480"></iframe><div><br /></div><div><div><a href="https://areopagita.blogspot.com/search?updated-max=2024-02-23T17:22:00%2B01:00&max-results=1" target="_blank"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">CZ.2</span></a> - Rottingdean</div></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15dkwnEAnrwROISuS2_WOwznxAlHVfwvBx62uecmlM0l30DFW1uQxFSMjk_tNUAx4S0s5904botKjlHYJcs2yBBF8x0KPeG7FogyPH7w5i2DKupA8OTcqzuAOw58oMlz-Fo2RS8IWz7123cbcZnWRUsdxvWOOrhO_r3Nx0TkAfBg6Td93CX_O5g/s541/Kiplingsengland.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="509" data-original-width="541" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15dkwnEAnrwROISuS2_WOwznxAlHVfwvBx62uecmlM0l30DFW1uQxFSMjk_tNUAx4S0s5904botKjlHYJcs2yBBF8x0KPeG7FogyPH7w5i2DKupA8OTcqzuAOw58oMlz-Fo2RS8IWz7123cbcZnWRUsdxvWOOrhO_r3Nx0TkAfBg6Td93CX_O5g/s16000/Kiplingsengland.jpg" /></a></div><br /><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBVWw01yOddZAJljGf7_pDqC68Y-kqsZ7wnotKvee-REAgzvEqVbIfBDC8g7tWkt42hVICxZR0CAgx3NX42Tg5cGmHYg_jISSu9m2da0GGYm6J-smJHaf6CeU-4aYpxdyakl3mZ1_NZOrI9OWgBrKgoYPtDSqSqPdIq-8ibhufsAa2ocZcr4ISGQ/s4581/Bateman's.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2901" data-original-width="4581" height="405" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBVWw01yOddZAJljGf7_pDqC68Y-kqsZ7wnotKvee-REAgzvEqVbIfBDC8g7tWkt42hVICxZR0CAgx3NX42Tg5cGmHYg_jISSu9m2da0GGYm6J-smJHaf6CeU-4aYpxdyakl3mZ1_NZOrI9OWgBrKgoYPtDSqSqPdIq-8ibhufsAa2ocZcr4ISGQ/w640-h405/Bateman's.jpg" width="640" /></a></div><br />Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-503249869312182372024-02-23T09:15:00.009+01:002024-02-23T17:24:45.102+01:00A Tour of Kipling's Rottingdean<div><br /></div><div><div><br /></div><div><iframe frameborder="0" height="270" src="https://youtube.com/embed/VlJVwApwUTk?si=-oT8iNPrDMsfTtkw" style="background-image: url(https://i.ytimg.com/vi/VlJVwApwUTk/hqdefault.jpg);" width="480"></iframe></div></div><div><br /></div><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Drugim (po Bateman's) miejscem w Anglii najbardziej kojarzonym z R. Kiplingiem jest Rottingdean, niezwykle urokliwa miejscowość obok Brighton, u wybrzeży Sussex.</span><div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Państwo Kipling, po nagłym opuszczeniu Stanów (spowodowanym kłótnią i procesem z bratem Caroline Beattym) spędzili w Rottingdean kilka szczęśliwych lat (1897-1903). Tutaj, w <b>North End House</b> ( domku letnim ciotki Rudyarda Georgiany, żony Sir E. Burne - Jonesa) przyszedł na świat ich jedyny syn John. Tutaj, w wynajętym potem przez nich domu <b>The Elms</b> powstały takie dzieła jak Kim, Stalky & Co i Just So Stories [Ar.]</span></div></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-70962407516124333552023-10-16T23:51:00.013+02:002023-10-19T20:39:22.367+02:00Słodycz tolerancji<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdCwY2DnmmkrW8OW7Ksf2HmVNbDZDaR9e4ILvifHVube2yQtkGoWWxHSv71TFrckbxk9Up8eMMNqX4RpIMXU-XfXfPEzTZp4fYyr1faupVSOcy7PvVuF6huxPc8W_OWSfP_ek4Cg/s1600/maxresdefault.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="background-color: black; color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdCwY2DnmmkrW8OW7Ksf2HmVNbDZDaR9e4ILvifHVube2yQtkGoWWxHSv71TFrckbxk9Up8eMMNqX4RpIMXU-XfXfPEzTZp4fYyr1faupVSOcy7PvVuF6huxPc8W_OWSfP_ek4Cg/s320/maxresdefault.jpg" width="320" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><div style="text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Oryginał niniejszej opowieści pt. "The Mother Hive" znajduje się (jak zapewnia nas Kipling) w Księdze Królewskiej złożonej w spróchniałym wnętrzu Wielkiego Jasionu Ydgrasil. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-size: medium;"><span style="font-family: "IM Fell DW Pica"; text-align: left;">Dowiadujemy się z niej jak to w jednym z uli młode pszczoły, zachwycone ideą</span><span style="font-family: "IM Fell DW Pica"; text-align: left;"> postępu, luzu i tolerancji (dla wszelakich anomalii, dodajmy) ideą głoszoną przez podstępnego Mola Woskowego, urządzają życie w ulu po nowemu, wbrew przestrogom starszych. </span></span></div></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span><span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Dwie mądre robotnice Melissa i Sacharissa, widząc bezrozumne zachowanie kolezanek, starają się, aby</span></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">...ale nie uprzedzajmy zdarzeń.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #eeeeee; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Kipling opublikował tę opowieść w 1909 roku, parę lat po dojściu do władzy w Anglii
liberałów (1906)</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-size: medium;"><span style="color: #cccccc; font-family: "IM Fell DW Pica"; text-align: center;">Wedle dzisiejszych pojęć nazwać ją możem</span><span style="text-align: center;"><span style="font-family: IM Fell DW Pica;"><span style="color: #cccccc;">y alegorią społeczeństwa jako całości, jak również alegorią każdej Małej Ojczyzny.</span></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><span face=""arial" , sans-serif" style="font-size: 10pt;"> </span><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: medium;">Ze świata bajki -
historia nie bajeczna<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Gdyby ród nie był
stary i przemnożony, Mól Woskowy nigdy by się tam nie dostał. </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">Ale gdzie pszczoły
siedzą gęsto na plastrach, tam musi powstać choroba </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">lub zjawić się
pasożyt. Gorąco ula wzrosło z czerwcowym miodopłynem </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">i wszyscy cierpieli,
chociaż wachlownice pracowały, aż skrzydła opadały </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">ze znużenia, aby
owady utrzymać w chłodzie. </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">Młoda pszczoła
wdrapała się tłustym, wydeptanym przejściem.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: medium;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">- Wybacz mi – zaczęła
– ale to mój pierwszy lot po miód. Czy mogłabyś </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">uprzejmie powiedzieć
mi, czy to jest mój - -</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- - - własny ul ? –
szorstko odrzekła Wartownica. – Tak! Wleć tam, ty, podłego rodu! Następna!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: medium;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">- Wstyd! – zawołało
pół tuzina starych pracownic z zużytymi skrzydłami </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">i nerwami i nastąpiła
szarpanina i brzęczenie.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Mały, szary Mól,
zduszony w szparze przejścia, czekał na tę sposobność cały dzień. </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">Jak duch przemknął
szybko, a wiedząc, że stare pszczoły wyrzucą go natychmiast, wsunął się co
rychlej w jamę komórki młodych, gdzie młode, </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">które jeszcze nie
widziały wiatru ani kłaniających się kwiatów, dyskutują, </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;">co to jest życie. Tu
był bezpieczny, gdyż młode pszczoły tolerują wszelkiego rodzaju obcych. Za nim
weszła pszczoła, która została tak rubasznie przyjęta przez Wartę.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Jak wygląda świat,
Melisso? – zapytały pszczoły.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: medium;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">- Jest okrutny!
Przyniosłam ze sobą duży ładunek pierwszorzędnego materiału, </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">a Wartownica
powiedziała mi, że jestem podłego rodu!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Usiadła w chłodnym
przeciągu na grzbiecie wosku.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Gdybyście słyszały
– rzekł Mól jedwabnym głosem – w jakim tonie obrażającym Wartownica zwróciła
się do waszej siostry! To wzruszyło całe społeczeństwo! – Zniósł jajko. Wkradł
się tu przecież w tym celu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span>- Istotnie, było przy
bramie trochę zamieszania – zaśmiała się Melissa. – Byłaś tam, panno -? – nie
wiedziała jak się zwrócić do smukłego obcego.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: medium;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">- Nie nazywaj mnie
panną, Jestem siostrą dla wszystkich, których trapią smutki. </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">Po prostu siostrą
pracy. Serce moje krwawiło się za ciebie, </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">uginającą się pod
ciężarem. – Mól głaskał Melissę miękkimi mackami </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">i zniósł drugie
jajko.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nie wolno ci tu
znosić jaj! – zawołała Melissa. – Nie jesteś Królową.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: medium;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">- Moje drogie
dziecko! Daję ci najuroczystsze słowo honoru, że to nie są jaja. </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">To są moje zasady –
jestem gotowa umrzeć za nie. – Podniósł głos trochę ponad szmer </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;">i tupot dokoła. –
Jeżeli chcesz mnie zabić – to proszę, zabij!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nie bądź
nieuprzejmą Meliso! – rzekła jakaś młoda pszczoła pod wrażeniem czystych
blasków na skrzydłach Mola, którymi okrywał bezustanne znoszenie jaj .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ja? Przecież nic
nie zrobiłam! To ona robi to wszystko!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nie pozwól, by ci
potem sumienie czyniło wyrzuty ! Ale jeśli zabijesz mnie, to przynajmniej
zapamiętaj sobie, ze kochałam swe towarzyszki pracy!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Znosząc jaja przy
każdym szlochu, Mól dostał się w tłum młodych pszczół i pozostawił Melissę
osłupiałą i zasmuconą. Podniosła w ciemności swój nikły głosik i zawołała;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Zapasy! Zapasy!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Aż oddział robotnic
napełniający komórki odpowiedział okrzykiem powitalnym i odebrał od niej
ładunek.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Przykro mi, że
przed chwilą może źle się z tobą obeszłam – rzekł głos za jej plecyma. – Od
trzech godzin stałam już u wejścia i po tak długim upływie czasu tak samo
obeszłabym się z samą Królową. Nie chciałam cię obrazić.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ależ ja to też tak
wzięłam – odrzekła Melisa wesoło. – Kiedyś sama będę na warcie. Co mam teraz
robić?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Jest
zaniepokojenie, że w okolicy krąży Mól Trupia Główka. Poślij oddział młodych do
bramy i powiedz, by dobrze zacieśniły bramę zaporami woskowymi. W ulu będzie
gorąco, ale nie możemy pozwolić, by Trupie Główki znalazły się w naszym
miodzie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Na moje własne
skrzydła! Nie zdaje mi się! – Melisa miała zdrową, odziedziczoną nienawiść
pszczelą do wielkiego, owłosionego Złodzieja Uli. – Wyruszajcie! – zawołała w
komorę. – Wszystkie, które nie karmicie małych, ruszajcie! Zapory woskowe do
bra- a – a – my! – wyśpiewała rozlegle rozkaz.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- To nonsens! –
odpowiedziała puszysta jednodniowa pszczółka. – Przede wszystkim nie słyszałam
nigdy, by Trupia Główka wchodziła do ula .Takie rzeczy się nie zdarzają. Po
drugie – budować zapory, by temu zapobiec to trick pszczół cypryjskich,
niegodny nas, pszczół angielskich. Po trzecie – jeśli odnosi się do Trupiej
Główki z zaufaniem, ona odpłaci się tym samym. Budowanie zapór jest dowodem
braku zaufania. Nasza kochana siostra szara tak samo mówi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Tak. Zapory nie
licują z angielskimi metodami; są prowokacyjne i są tylko niszczeniem wosku,
który potrzebny jest do większych i praktyczniejszych celów - rzekł Mól z
pustej komory na zapasy.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Bezpieczeństwo ula to
największa rzecz. Nie wolno ci uczyć nas, ażebyśmy odmawiały pracowania-
zaczęła Melissa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Kochanie, nie
zrozumiałaś mnie, jak zwykle! Praca jest treścią życia. Ale trwonić cenną, nie
powracającą żywotność i prawdziwą pracę dla wyimaginowanego niebezpieczeństwa,
to jest absurd, który łamie serce! Gdybym mogła nauczyć was trochę – trochę
tolerancji, trochę zwykłej uprzejmości względem tego absurdalnego, starego
straszydła, które nazywacie Trupią Główką, to życie moje nie byłoby bezcelowe..<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nie , nie będzie
bezcelowe życie twoje, kochana! – zawołało dwadzieścia pszczółek naraz. –
Popatrz na jej święte życie, Melisso ! Oddaje się tylko szerzeniu swych zasad i
- i – ona tak czarownie wygląda!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Stara, łysawa
pszczoła zeszła po grzbiecie wosku.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Robotnice do bram!
Wyjdźcie i przerabiajcie wosk na zapory! Już! – zawołała. Mól prześliznął się
na bok.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Młode pszczoły zbiły
się w gromadę szemrając.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Co się z wami
dzieje? – spytała stara. – Dlaczego mówicie do siebie „kochanie” i tak dalej?
To pewnie idzie z powietrzem – węszyła podejrzliwie. – Okropny tu zapach! Jakby
stęchlizna…Mam nadzieję, że to nie ten Mól, Meliso.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- O ile wiem , to nie
– rzekła Melisa, która oczywiście znała Mola jako damę z zasadami i nigdy nie
przyszłoby jej na myśl donieść o jej obecności. Wyobrażała sobie, że Mole
Woskowe wyglądają jak krwistoczerwone jątki.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Najlepiej będzie
przewietrzyć trochę tę komorę – rzekła stara i odeszła. Melissa spuściła głowę,
silnie zaparła się przednimi nogami i posłusznie wachlowała regularnymi uderzeniami
– trzysta razy na sekundę. Wachlowanie wypróbowuje charakter pszczoły, gdyż
musi ona stać na tym samym miejscu, gdzie wydaje się, jakby nie czyniła nic
pożytecznego, a mimo to zużywa swe jedyne skrzydła. Jeśli pszczoła nie może
latać- nie powinna żyć. I pszczoły wiedzą o tym. Mól wyłonił się i pogłaskał
znów Melissę.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Zdaje mi się –
szepnął – że w gruncie rzeczy jesteś jedną z Nas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Pracuję dla Ula - -
odrzekła krótko.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- To to samo. My i Ul
– to jedno.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Więc dlaczego twoje
macki są inne niż nasze? Nie przyciskaj się tak do mnie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nie bądź
prowincjonalną, carissima . Przecież cały świat nie może być jednaki - jeszcze.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ale dlaczego ty
znosisz jaja?- nalegała Melissa. – Znosisz jaja jakbyś była Królową – tylko że
ty rozniosłaś je kupkami po całej komorze. Obserwowałam cię.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- A! Jasnooka! Więc
przeniknęłaś mój mały wykręt? Tak, to są jaja. Stopniowo rozszerzą one nasze
zasady. Czy nie jesteś z tego zadowolona?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Dałaś mi
najuroczystsze słowo honoru, że to nie są jaja.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- To był mój maleńki wykręt,
najdroższa, dla – Sprawy. Teraz muszę pójść do małych.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Mól poszedł w stronę
czwartej ramy wylęgarni, gdzie młode pszczółki karmiły maluczkie niemowlęta.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Zdrowej pszczole
potrzeba nieco czasu, by zdała sobie sprawę ze złośliwego i niecnego kłamstwa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ona jest bardzo
miła i mięciutka – to było wszystko co pomyślała Melissa – słowa jej brzmią tak
bluszczowo- miodnie. A teraz – do pracy na łąki!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Bramę zastała w
zasępionym niepokoju. Młodzież wysłana do roboty zapór , odmówiła przyniesienia
wosku, gdyż sprawia to ból ich szczękom i awanturowała się nad nietkniętą
robotą.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Za wszelką cenę
skończyć pracę! – powiedziały Wartownice szorstko. – Zawieście kilka z was i
zróbcie wosk za te słabopyszczne siostry!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Zanim pszczoła może
zrobić wosk, musi się napełnić miodem. Potem wspina się do bezpiecznego oparcia
i zwisa, podczas gdy inne opchane pszczoły zawieszają się na niej pękiem i
czekają w milczeniu, aż wosk zacznie się wydzielać. Te wydzieliny opadają na
czekające na dole robotnice. Robotnice przeżuwają tę wydzielinę ( nieprzeżuta
nie przyda się na nic ) i wyrabiają z niej materiał; dźwigający wszystko ,
służący do wszelkich budowlanych celów – wosk pszczeli. </span><span style="color: #cccccc;">Ale teraz , gdy tylko
utworzono woskowy pęk, młode pracownice na dole znów zaczęły wołać;</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Zejdźcie!
Zejdźcie, i do roboty! - krzyczały – Przyjdźcie tu pasożyty Lewantyńskie! Nie
sądźcie, że będziecie się rozkoszować tam na górze, podczas gdy my tu pocić się
będziemy!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Pęk zadrżał jakby od
pierwszej przedniej nóżki do ostatniej tylnej zadepeszowano niepokój. W końcu z
dołu poderwała się jedna pracownica i uczepiła się najniższej dostarczycielki
wosku, kopiąc przy tym zawieszone pszczoły.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Ja także umiem robić
wosk! – wrzasnęła – dajcie mi pełną gardziel! A zrobię całe tony!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Więc rób – rzekła
zaatakowana pszczoła. Wypowiedziane słowo przerwało łączność pęku. Zadrżało i
zabłyszczało jak sierść kota w ciemności.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Rozluźnijcie –
rzekła. – Dziś już nie będzie dla nikogo wosku.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Wy leniwe
złodzieje! Zawieście się z powrotem natychmiast i dawajcie nam nasz wosk! –
zawołały młode na dole.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Niemożliwe. Nic się
już nie chce wydzielać. Aby robić wosk musimy mieć spokój, ciepło i pożywienie.
Odczepiamy się , odczepiamy!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Rozpadły się i
zniknęły wśród innych pszczół, od których oczywiście nie odróżniały się
niczym.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Zdaje się, że
będziemy musiały tłuc stary wosk na zapory – rzekła jedna z pszczół.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Za nic w świecie! -
zawołała młódka, która rozerwała pęk. Słuchajcie! Słyszałyście o tych
nazwiskach; Cheshire, Root i Langstroth?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Nie słyszały, ale
zawołały;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Niech żyje stary
dobry Langstroth !<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Otóż ci trzej
najlepiej wiedzą jak należy ul budować. Jeden z nich musiał także zrobić i nasz
ul – a ten co go zbudował powinien o niego dbać! Nasz jest to „ Ul pod
gwarancją „ . Można to przeczytać na etykiecie z tyłu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Niech żyje
gwarancja! Niech żyje etykieta z tyłu! – brzęczały pszczoły.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Otóż, skoro tak
jest, twierdzę, że gdyby się pokazało, że oni nas oszukali, wtedy my
moglibyśmy poszukiwać na nich straszliwej zemsty.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Niech żyje zemsta!
Stary Root! To wystarcza! Dosyć! - Tłum rozproszył się, miotając okrzyki. W
tej chwili właśnie pojawiła się Melissa .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- A czy ty wiesz
gdzie mieszkają Langstroth, Root i Cheshire, gdybyś miała do nich interes? –
zapytała dumnej i podnieconej mówczyni.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Bierz mnie licho,
jeżeli wiem czy oni w ogóle żyli! Ale czyż nie są to piękne słowa, </span><span style="color: #cccccc;">by je tak wybrzęczeć?
Widziałaś jak one podnieciły tłum sióstr?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- No tak, ale bramy
to nie obroni!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Może to i prawda,
ale pomyśl, jak delikatne jest moje położenie, siostro. </span><span style="color: #cccccc;">Mam doskonały apetyt
i nie lubię pracować. To na umysł źle działa. Instynkt mówi mi, </span><span style="color: #cccccc;">że mogę oddziaływać
na innych jako siła powstrzymująca. Tłum byłby jeszcze gorszy , gdyby nie ja!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Ale Melissa już
uleciała zanurzyć się w czysto białej koniczynce, co dla zmęczonej pszczoły
jest tak kojące jak szydełkowanie dla kobiety</span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBzOYFIiNDXxulxHHMA3cDZl3YxsipV494pxGqxnvWL-irw41_AsRHjLs2PYI9PLuCHlDS-Aoaawlg42eqCVnVoY6d4NtTly6JBG77pKIhq-lQMNKbdJHZnGiYYu-3LbVlX-Upug/s1600/tumblr_nn1n3rkMkQ1qdyv52o1_1280.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><img border="0" data-original-height="1162" data-original-width="1146" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBzOYFIiNDXxulxHHMA3cDZl3YxsipV494pxGqxnvWL-irw41_AsRHjLs2PYI9PLuCHlDS-Aoaawlg42eqCVnVoY6d4NtTly6JBG77pKIhq-lQMNKbdJHZnGiYYu-3LbVlX-Upug/s400/tumblr_nn1n3rkMkQ1qdyv52o1_1280.jpg" width="393" /></span></a></div>
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><o:p></o:p><br />
</span><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- A teraz zaniosę ten
ładunek do komórki z maleństwami - rzekła, gdy skończyła. - Tam zawsze, jak
pamiętam, było spokojnie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span><span style="color: #cccccc;">I uleciała z dwiema
małymi szczyptami pyłku kwiatowego </span><span style="color: #cccccc;">dla niemowląt. </span></span><span style="color: #cccccc;">Przy czwartej ramie
wylęgarni spotkała się z podekscytowanymi siostrami, </span><span style="color: #cccccc;">brzęczącymi jedna
przez drugą.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Po kolei! Nie
wszystkie naraz! Pozwólcie mi złożyć ładunek. No, a teraz mów, co się stało
Sacharisso?- zapytała.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Szara siostra, ta
włochata, wiesz- przyszła i powiedziała, że powinnyśmy wyfrunąć na słońce i
zbierać sobie miód, <span>ponieważ życie jest
krótkie. Powiedziała, że każda stara pszczoła </span></span><span style="color: #cccccc;">może równie dobrze
doglądać niemowląt i że z czasem </span><span style="color: #cccccc;">stare tak zrobią. Czy
to prawda, powiedz Melisso?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Żadna stara pszczoła nie oderwie nas od
naszych niemowląt, prawda?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Oczywiście, że nie.
Wy karmicie niemowlęta, dopóki główki wasze </span><span style="color: #cccccc;">są miękkie. Gdy
stwardnieją, pójdziecie pracować w pola. </span><span style="color: #cccccc;">Każda o tym wie.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Powiedziałyśmy to
jej! My jej to powiedziałyśmy; ale ona tylko </span><span style="color: #cccccc;">pokiwała czułkami i
powiedziała, że wszystkie, jeśli zechcemy, będziemy mogły znosić jaja jak
Królowa. I obawiam się, że dużo uleglejszych sióstr uwierzyło jej i próbują to
czynić. Co za strapienie!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Sacharissa
pośpieszyła do zamkniętej komory robotnic, </span><span style="color: #cccccc;">której wieko
pulsowało, gdyż z wewnątrz wydobywała się młoda </span><span style="color: #cccccc;">pszczoła.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Chodź skarbie -
szepnęła, krusząc wątłą pokrywę z drugiej strony.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Blade, wilgotne, skurczone
stworzonko wydobyło się zwolna na brzeg plastra. Sacharissa natychmiast zmieniła
ton.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span><span style="color: #cccccc;">- Nie tracić czasu!
Idź wzdłuż ramy i prostuj skrzydełka! </span><span style="color: #cccccc;">Zgłoś się do
obowiązku pielęgnowania niemowląt jutro wieczór o szóstej w moim oddziale.
Zaczekaj chwilę. Co się stało z twoją trzecią </span></span><span style="color: #cccccc;">prawą nóżką?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Młoda pszczółka
wyciągnęła ją w milczeniu - nie ulegało wątpliwości, </span><span style="color: #cccccc;">że była to nóżka
trutnia, niezdatna do zbierania pyłku.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Dziękuję. Zgłoś się
dopiero pojutrze.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Sacharissa zwróciła
się do swej przyjaciólki;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-To już piąta
anormalność, jaka od południa dostaje się na mój oddział. Nie podoba mi się to.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Zawsze jest ich
pewna ilość- rzekła Melissa - Nie zapobiegniesz </span><span style="color: #cccccc;">temu, by jakaś
robotnica od czasu do czasu nie złożyła jaj, gdy się zanadto przekarmi. </span><span style="color: #cccccc;">Wylęgają się z tego
trutnie karzełki.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Ale u nas wylęgają
się trutnie z brzuchami robotnic; robotnice z brzuchami trutni, albinosy i
mieszano-nożne, które nie mogą zbierać pyłku- jak to biedne stworzenie. </span><span style="color: #cccccc;">Nie przejmuję się
trutniami </span><span style="color: #cccccc;">(one wszystkie giną
w czerwcu), ale ten ustawiczny wylęg dziwolągów </span><span style="color: #cccccc;">przeraża mnie,
Melisso!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">-Jakie ty masz ciasne
zapatrywania! Przecież one są tak rozkosznie mądre </span><span style="color: #cccccc;">i niezwykłe i
zajmujące -odezwał się Mól ze szpary nad nimi.-Pójdź tu, małe puszyste złotko i
mów nam, co myślisz, </span><span style="color: #cccccc;">co czujesz!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Chciałabym, by ona
się wyniosła- szepnęła do przyjaciółki Sacharissa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">-Przypuszczam, że
prawda leży w tym; mamy zbyt wielkie zapasy </span><span style="color: #cccccc;">i jesteśmy
przekarmione. Dlatego nie zdobywamy się na rój - rzekła Melissa.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">To jest prawda-
odezwał się poza ich plecami głos Królowej.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Zajęte rozmową nie
usłyszały ciężkich kroków Królowej ,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">od których drżą puste
komórki .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Sacharissa
natychmiast podała jej pokarm.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Ta zjadła i
pociągnęła naprzód swe ciężkie ciało.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Czy możesz dać na
to jakąś radę?- spytała.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nowe zasady! -
wtrącił się Mól ze swej szczeliny.- Zaaplikujemy je spokojnie ...w przyszłości.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- A gdybyśmy tak
wysłały rój? - zaproponowała Melissa. – Jest trochę późno, to prawda, ale to
mogłoby nam ulżyć.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Toby nas uratowało
, ale – ja znam ten Ul! Przekonajcie się same.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">I stara Królowa
wydała z siebie hasło rojenia - Okrzyk,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">który dla każdej nie
zdemoralizowanej pszczoły powinien być tym, czym głos trąbki dla konia
bojowego. Mimo podeszłego jej wieku ( trzy lata) zabrzmiał on po korytarzach i
komórkach niczym marsz wojenny w wąwozie górskim ; pszczoły wachlujące zmieniły
nutę i powtarzały go w każdej galerii ,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">a szerokoskrzydłe ,
opasłe ale żwawe trutnie zatrąbiły ;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- La Reine le veult! (Królowa tego chce!) Na rój! Na rój! Na rój!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Ale nie nastąpiła po
tym zwykła w takich wypadkach wrzawa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Słychać było tylko
szemrania niechęci , jak szmer opadającej fali.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Mamy się roić!? A
po co? Mamy porzucać wygodny Ul na fundamentach </span><span style="color: #cccccc;">i lecieć do
spróchniałego dębu, gdzie deszcz zaciekać może w każdej chwili ? </span><span style="color: #cccccc;">Nam tu dobrze! To
jest ”Ul pod gwarancją”! </span><span style="color: #cccccc;">Dlaczego chcą nas
stąd wyrzucać? Precz z rojeniem!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Rój wymyślono po to
by podstępem wyrzucić robotnice<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">z należnych im wygód
.Chodźmy lepiej spać!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Gwar ucichł i
pszczoły zaczęły usadawiać się do snu </span><span style="color: #cccccc;">w pustych komórkach.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Słyszeliście? –
rzekła Królowa. – Ja znam ten Ul!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Mówiąc między nami,
to ja nauczyłam je tego - zawołał Mól. - Zaczekajcie tylko, niech się moje zasady rozpowszechnią, a z innej strony
ujrzycie światło.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Tym razem
powiedziałaś prawdę – rzekła nagle Królowa,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">gdyż w tej chwili poznała
Mola. – To światło wybuchnie na górze Ula. </span><span style="color: #cccccc;">Gorący dym pójdzie w
ślad za nim a dzieci twoje nie będą się już </span><span style="color: #cccccc;">mogły skryć w żadnej
szczelinie.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Czy to być może?-
szepnęła Melissa. – Ja…my słyszeliśmy kiedyś </span><span style="color: #cccccc;">taką legendę.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- To nie jest żadna
legenda- odrzekła stara Królowa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Ja to wiem od swojej
matki, a ona wiedziała o tym od swojej matki. </span><span style="color: #cccccc;">Gdy Mól się wzmoże,
Cień zapadnie nad bramą a Głos przemówi spoza Zasłony. I będzie Światło i
Gorący Dym i będzie trzęsienie ziemi i te, które żyć jeszcze będą , zobaczą
wszystko co uczyniły, </span><span style="color: #cccccc;">zgromadzone w jednym
miejscu i spalone jednym Ogniem.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Stara Królowa
próbowała opowiedzieć to , co jej opowiedziano o postępowaniu Pana Pszczół z
zarażonym ulem w pasiece dwa czy trzy sezony temu. I naturalnie z jej punktu
widzenia sprawa ta była tak ważna jak dzień Sądu Ostatecznego.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- A potem? -zapytała
przerażona Sacharissa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Potem- słyszałam,
że błyśnie małe światło w wielkiej ciemności i być może świat zacznie się
znowu. Mnie osobiście nie wydaje się to możliwe.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ta- ta – ta !
zawołał Mól – Wy tłuściochy zawsze przepowiadacie ruinę, gdy sprawy nie
układają się akurat po waszej myśli! Ale zapewniam was, że
zmiany będą!</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">I były. Gdy stopniowo
wylęgały się z jaj młode mole, wosk poryły małe </span><span style="color: #cccccc;">tunele
zanieczyszczone brudnymi szatami gąsienic.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Flanelowe smugi
biegły wzdłuż magazynów miodowych,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">spiżarni z pyłkiem
kwiatowym, wzdłuż woskowych fundamentów i co najgorsza, poprzez ciałka
niemowląt w ich kolebkach – tak że Oddział Czyścicieli tracił mnóstwo czasu na
usuwaniu tych martwych ciałek.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Ten ciąg kanalików
kończył się labiryntem kleistej pajęczyny na wierzchu plastrów. Gąsienice
bezustannie przędły w miarę posuwania się, a ponieważ posuwały się wszędzie,
więc wszystko zanieczyszczały lepką mazią. </span><span style="color: #cccccc;">Nawet tam gdzie nóżki
pszczół były nieskrępowane – stęchła, </span><span style="color: #cccccc;">kwaśna woń tych
wydzielin paraliżowała pracę.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Gdy gąsienice
zamieniły się w ćmy, zaprzyjaźniły się z wciąż liczniejszymi Dziwolągami –
albinosami , mieszanonóżkami, jednookimi stworkami , beztwarzymi trutniami, z
półkrólowymi i znoszącymi jaja robotnicami; </span><span style="color: #cccccc;">a coraz szczuplejsza
załoga dawnego roju zapracowywała się na śmierć, by wykarmić tych dziwnych
darmozjadów. </span><span style="color: #cccccc;">Większość Dziwolągów
nie chciała wykonywać dziennej pracy, </span><span style="color: #cccccc;">a wielu z powodu
zniekształceń nawet nie mogło. </span><span style="color: #cccccc;">Jednakże Mole
Woskowe, które wałęsały się po ulu, zawsze </span><span style="color: #cccccc;">umiały znaleźć dla
nich miłe, domowe zajęcia.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">I tak na przykład,
jeden albinos podzielił miód w spichrzu<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">przez ilość pszczół w
Ulu i dowodził, że gdyby każda pszczoła<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">zbierała miód tylko
przez 7.75 min. dziennie, mogłaby resztę czasu mieć dla siebie i towarzyszyć
trutniom w ich weselnych wzlotach. </span><span style="color: #cccccc;">Trutniom się zresztą
ten projekt bynajmniej nie podobał.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Jeszcze inny wyrodek,
bez oczu i czułek, oświadczył ,że komórki<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">powinny mieć kształt
kulisty, nie zaś sześciokątny, jak dotychczas. </span><span style="color: #cccccc;">Dowodził, że stara
sześciokątna komórka zawdzięcza swój byt jedynie </span><span style="color: #cccccc;">temu, że pracownice
budują je stojąc po przeciwnych </span><span style="color: #cccccc;">stronach i że gdyby nie było
tego rozdzielenia, nie byłoby też tych kątów. </span><span style="color: #cccccc;">Niektóre pszczoły
próbowały lepić według tego planu, ale okazało się, że to wymaga osiem razy
tyle wosku niż na stare sześciokątne komórki. </span><span style="color: #cccccc;">Ponieważ zaś wyrodki
nie pozwalały nigdy woskodajnym pszczołom zawiesić się jak należy i w spokoju
wytwarzać wosk, więc też dobry wosk był
rzadkością. Jednakże zwyrodniałe pszczoły </span><span style="color: #cccccc;">ułatwiały sobie
zadanie kradnąc wosk z trumien podczas pogrzebów, ale to im nie wychodziło na
zdrowie. Potem zaczęły po zapasy cukrowe zalatywać do cukrowni i browarów, gdyż
łatwiej było z tych miejsc </span><span style="color: #cccccc;">wydostać materiał – jednakże
mieszanka glukozy i słodu fermentowała w magazynach i rozsadzała ścianki
komórek ; nie mówiąc już o okropnej woni jaka wszędzie
się rozchodziła.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Niektóre zdrowe
pszczoły przestrzegały, że źle zdobyty materiał<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">nigdy się nie opłaca,
ale Dziwolągi otaczały je i uśmiercały.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">W zadawaniu tej kary
lubowały się nie mniej niż w jedzeniu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Naturalnie żądały, by
zdrowe pszczoły je karmiły.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Dziwna rzecz, że
odwieczny instynkt lojalności i poświęcenia<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">dla dobra Ula,
skłaniał zdrowe pszczoły do spełniania tego obowiązku, choć umysł im
podpowiadał, że lepiej byłoby wylecieć i połączyć się z jakąś inną, zdrową
kolonią w pasiece.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Jakże się
przedstawia ów plan z 7.75 -minutową pracą?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">– spytała raz
Melissa, powróciwszy z pola. – Pięć godzin już pracuję a to ledwie połowa
zbioru na dziś.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Oh, Ul utrzymuje
się z ulowego miodu, który Ul produkuje<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">– odrzekł jakiś ślepy
Dziwoląg, gospodarujący w spichrzu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ależ ów miód
zbieramy z pól, nieraz dwie mile stąd!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-zawołała Melissa .<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Wybacz- rzekło
ślepe stworzenie, zaciągając się miodem<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- ale czy to jest Ul
czy też to nie jest Ul?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Był…jest, niestety.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- I w tym Ulu
znajduje się zapas miodowy, prawda? – na dowód<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">otworzył nową komórkę
z miodem.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Tak, ale zapas nie
na długo starczy , przy takiej konsumpcji<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- odrzekła Melisa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Konsumpcja nie ma z
tym nic wspólnego. Ten Ul produkuje miód ulowy. </span><span style="color: #cccccc;">Że też wy nie
rozumiecie tej ekonomicznej prostoty,</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc;"><span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">która leży na dnie
życia.<o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- O Boże! – rzekła
biedna Melissa- ale czy byłeś ty choć raz za Bramą ?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Oczywiście ,że nie.
Oczy głupców krążą po świecie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Moje są w mej głowie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">I opychał się dalej,
aż napęczniał.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Melissa na pociechę
uciekła do swej polnej, marnie płatnej pracy<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">i opowiedziała całe
zajście Sacharissie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Phi!...- rzekła ta
mądra pszczoła mozoląc się ze starym ostem<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-opowiedziałabyś
lepiej coś nowego. Ul jest pełen takich<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">jak on…ono mam na
myśli.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ale jak się to
skończy? Wszystek zapasowy miód wychodzi,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">a nowego nie
przybywa. Tak dalej trwać nie może!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- I nikt tym się nie
przejmuje-. Teraz rozumiem co czują trutnie<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">w przeddzień śmierci.
Niechże mam krótkie lecz wesołe życie!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Gdybyż przynajmniej
było wesołe! Ale pomyśl tylko o tych<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">zarozumiałych,
nażartych Dziwolągach , które czekają na nas<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">w domu- co wałęsają
się i prawią nam kazania i brudzą wszystko.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-To mi nawet tyle nie
dokucza, co te ich głupie piosenki,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">gdy nakarmione przez
nas ,zaczynają brzęczeć ”o pracy, wśród wesołych, wesołych kwiatów”- rzekła
Sacharissa z głębi fiołkowego kielicha.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- A mnie owszem ,
bardzo to dokucza. </span><span style="color: #cccccc;">Jakże się miewa nasza
Królowa?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Jak zawsze - pogodna
i beznadziejna. Ale od czasu do czasu<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">znosi jeszcze jaja.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Naprawdę?- Melissa
wynurzyła się raptownie z głębi sąsiedniego kielicha. </span><span style="color: #cccccc;">- Pomyśl- a gdybyśmy
tak, my zdrowe robotnice, spróbowały wychować Księżniczkę w jakimś cichym,
jasnym kąciku?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Jakbyś go znalazła,
ciekawa jestem. Cały Ul – to tylko Woskowe Mole </span><span style="color: #cccccc;">i gnój. No- ale co?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Księżniczka mogłaby
nam pomóc, gdy przemówi Głos spoza Zasłony, </span><span style="color: #cccccc;">o którym opowiada
Królowa. Zresztą wszystko przecież lepsze </span><span style="color: #cccccc;">od pracy dla tych Dziwolągów, które brzęczą o pracy, </span><span style="color: #cccccc;">której nie znają i
marnują to co my przynosimy.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Co nam to szkodzi?
– rzekła Sacharissa. Dobra, trzymam z tobą, </span><span style="color: #cccccc;">choćby dla samej
hecy. Te potwory zatłukłyby nas na śmierć, </span><span style="color: #cccccc;">gdyby się o tym
dowiedziały. Wracajmy do domu i zaczynajmy</span><span style="color: #cccccc;">.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"> </span><span style="color: #cc0000; font-family: trebuchet; font-size: medium;">****** </span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Długo byłoby
opowiadać o tym, jak przemyślna Melissa znalazła<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">opuszczoną komórkę,
tak źle wyrobioną i porzuconą na skutek<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">nieudanych
eksperymentów budowlanych, że z samego wstydu<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">pszczoły tam nie
zachodziły. Jak w tej ruinie wybudowała królewską komórkę ze zdrowego wosku,
nakrywszy ją szczątkami i odpadkami ze starej woszczyzny, by niczym się od
otoczenia nie wyróżniała. </span><span style="color: #cccccc;">Jak wpłynęła na
zrezygnowaną Królową, aby ta zdobyła się jeszcze na ostatni wysiłek i
zniosła godne i zdrowe jajo. Jak Królowa usłuchała, a potem zmarła. Jak zeschłe
jej zwłoki wyrzucono na śmietnisko, a zdemoralizowane i
zwyrodniałe pszczoły cieszyły się, mówiąc, </span><span style="color: #cccccc;">że zbyteczna jest im
Królowa i znosiły trutnie jaja tam gdzie im się podobało. Jak pod
osłoną tego zamieszania Sacharissa wyuczyła kilka młodych pszczół jak one z
kolei mają uczyć nowo narodzone pszczoły prawie już zapomnianej sztuki
przyrządzania królewskiego pokarmu.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Jak najprzedniejszy
nektar miodowy chyłkiem w wolnych chwilach na ten cel zdobywano, nie bacząc na
zimno i wiatry. Jak ukryte jajo pękło nareszcie, wydając nie trutnia, lecz
prawdziwą Królewską Krew. </span><span style="color: #cccccc;">Jak niemowlę zostało
zamaskowane a poczciwe pszczółki rozpaczliwie pracowały, by karmić rojące się o
tej porze Dziwolągi, byle te, w
braku pokarmu nie rozpoczęły dochodzeń </span><span style="color: #cccccc;">- co obok piosenek o
pracy, było ich ulubioną rozrywką.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Jak wreszcie w
szczęśliwą godzinę, w bezksiężycową noc, wykluła się młoda królewna, prawdziwa
Królowa, którą Melissa ukryła w pustej miodowej
komorze, aby tam przeczekała na swój czas. </span><span style="color: #cccccc;">Jak trutnie wiedząc,
że ona tam jest, krążyły dokoła śpiewając stare serenady i wywołując tym
skandal wśród znoszących jaja robotnic które i tak nie mają o trutniach
wysokiego mniemania.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Te wszystkie rzeczy
zapisane są w Księdze Królewskiej, złożonej<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">w spróchniałym
wnętrzu Wielkiego Jasionu Ygdrasil.</span><span style="font-family: trebuchet; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw9-q93qUEOHVpusvWKY235t7ZacoEG2M76vsAYP_v2Lga-DOh6s2vPsx-OThJ3c7M5d1xc6Xef8rWoLL8sTGgHgRG2sAhE_a6j12B3D3IxsIygL5tP0JknxPddkuV5X0UakB2_A/s1600/tumblr_nn1n5rzIzY1qdyv52o1_1280.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><img border="0" data-original-height="1412" data-original-width="1150" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw9-q93qUEOHVpusvWKY235t7ZacoEG2M76vsAYP_v2Lga-DOh6s2vPsx-OThJ3c7M5d1xc6Xef8rWoLL8sTGgHgRG2sAhE_a6j12B3D3IxsIygL5tP0JknxPddkuV5X0UakB2_A/s640/tumblr_nn1n5rzIzY1qdyv52o1_1280.jpg" width="520" /></span></a></div>
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><br />
</span><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Po kilku dniach
odmieniła się pogoda. Nastało cudowne ciepło.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Nawet Dziwolągi
przyłączyły się teraz do tłumu, rojącego się<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">na deseczce
wejściowej i wyśpiewywały pieśni „o pracy wśród wesołych, </span><span style="color: #cccccc;">wesołych kwiatów”,
tak, że niewprawne ucho</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">mogło je wziąć za
brzęczenie drużyny przy pracy.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Jednakże ich zapasy
miodu były już dawno zjedzone.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Żyły z dnia na dzień,
dzięki wysiłkom nielicznych pszczół zdrowych, </span><span style="color: #cccccc;">podczas gdy Mole
Woskowe w dalszym ciągu drążyły</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">i niszczyły
doszczętnie nagromadzony wosk.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Ale zdrowe pszczoły
nie wspominały nigdy o tych sprawach.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Wiedziały, że gdyby
to uczyniły, Dziwolągi zwołałyby miting<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">i zatłukłyby je na
śmierć.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Teraz widzicie co
zrobiliśmy dla was - przemówił Mól Woskowy.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">– Stworzyłyśmy nowy
Materiał, nowe Ustawy i nowy Typ, tak jak wam </span><span style="color: #cccccc;">przyrzekałam, że
zrobimy!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- I nowe horyzonty –
zawtórowały z wdzięcznością robotnice znoszące jaja. </span><span style="color: #cccccc;">Dałyście nam nowy
cel, żywotny i pierwszorzędny.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- I więcej jeszcze –
wyśpiewywały w promieniach słońca Dziwolągi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Stworzyłyście nowe
niebo i nową ziemię. Niebo bez chmur<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">( był wspaniały
wieczór sierpniowy ) – Ziemię wydającą wesołe, wesołe kwiaty, </span><span style="color: #cccccc;">czekające tylko na
naszą uczciwą pracę, by ciągnąć z nich miód ! </span><span style="color: #cccccc;">Ten –hm -aster i
krokus, koniczyna, ta – hm- chryzantema i ta róża </span><span style="color: #cccccc;">zakwitają po kolei darząc nas swoim
nektarem!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- O święty Hymecie !
– jęknęła Melissa. – Wiedziałam, że nie mają pojęcia </span><span style="color: #cccccc;">jak powstaje miód, ale one i Porządku Kwiatów zapomniały! </span><span style="color: #cccccc;">Co z nimi będzie, co
będzie?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;"> </span><span style="color: #cc0000;">* * * * * * * * * </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Cień padł na deskę
wejściową, gdy nadszedł Pan Pszczół i jego syn. </span><span style="color: #cccccc;">Dziwolągi szybko
wsunęły się do środka a Głos spoza Zasłony przemówił;</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Za bardzo
zaniedbałem ten stary ul. Podaj mi dymną pochodnię.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Melissa posłyszała
głos i wpadła przez bramę.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Chodź! Oh, chodź !
– zawołała. - Nadchodzi zniszczenie ,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">które przepowiadała
stara Królowa. Księżniczko, chodź!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Cóż ty masz za
zacofane przesądy – wtrącił się jeden z wyrodków, </span><span style="color: #cccccc;">co snuł się po
korytarzu. –To obłok musiał po prostu przesłonić słońce, </span><span style="color: #cccccc;">ale dlaczego z tego
powodu histeryzować ? A przede wszystkim, </span><span style="color: #cccccc;">o jakichże
Księżniczkach tu mowa, dziś w naszych czasach ? </span><span style="color: #cccccc;">Czy zapomniałaś, że
to już czas podawać wieczerzę ? </span><span style="color: #cccccc;">Zanućmy pieśń
dziękczynną!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Melissa minęła go
przebierając wszystkimi nóżkami,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">a Sacharissa pobiegła
do dawnej wylęgarni.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">-Wychodźcie!
Wychodźcie! – nawoływała z daleka! Niańki, wartownice, </span><span style="color: #cccccc;">i wy co wachlujecie,
i wy co zamiatacie –wychodźcie! </span><span style="color: #cccccc;">Nie pytajcie o
niemowlęta! One będą musiały zginąć! </span><span style="color: #cccccc;">Śpieszcie, zanim
ukaże się Światło i gorący Dym!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Pierwszy odważny i
czysty okrzyk Królewny (Melissa odnalazła ją) </span><span style="color: #cccccc;">zabrzmiał i
zadźwięczał po wszystkich zakątkach Ula.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-La Reine le veult !
Na rój! Na r- ó- ó-j! Na r-ó-ó-j!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Ul zatrząsł się pod
łoskotem odbitej deski.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nie bójcie się,
moje drogie- rzekł Mól Woskowy.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- To nasze dzieło.
Spójrzcie w górę- to świt Nowego Dnia!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">W górze Ula
zajaśniało światło, jak przepowiedziała Królowa- jaskrawy blask </span><span style="color: #cccccc;">padł na mrowiące się,
oszołomione pszczoły.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Sacharissa
zszeregowała swój oddział, który opuścił się w dół ramy </span><span style="color: #cccccc;">i połączył się z
odziałem Królewny, dążącym już do Bramy.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Panika ogarnęła
wszystkich. Każda zdrowa pszczoła znalazła się w uścisku </span><span style="color: #cccccc;">przynajmniej trzech
zwyrodniałych.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Pierwszy instynkt
przerażonej pszczoły każe jej dążyć do magazynów </span><span style="color: #cccccc;">i napoić się miodem;
ale zapasów już nie było, wiec wyrodki </span><span style="color: #cccccc;">czepiały się pszczół
zdrowych.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Musicie nas
nakarmić , inaczej pomrzemy! – wołały zatrzymując je, </span><span style="color: #cccccc;">ściskając i potykając
się o gąsieniczki wijące się u ich nóg.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Myślcie o Ulu ,
zdrajcy! O Świętym Ulu!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Trzeba wam było
wcześniej o nim pamiętać! -wołały zdrowe pszczoły. </span><span style="color: #cccccc;">- Zostańcie tu i
wpatrujcie się w świt waszego Nowego Dnia!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Dotarły wreszcie do
Bramy poprzez miękkie ciała niejednych,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">którym dotychczas
usługiwały.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Naprzód! Wychodź! W
górę! – wołała Melissa do ucha Królewny.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">– Dla dobra Ula! Do
Starego Dębu!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Królewna uleciała z
progu, zakrążyła raz jeden i usiadła na najniższej gałęzi </span><span style="color: #cccccc;">Starego Dębu, a jej
mały lojalny rój – można by go przykryć półkwartowym </span><span style="color: #cccccc;">garnuszkiem- podążył
za nią, poszczepiał się i zawisł.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Trzymajcie się
dobrze! – szepnęła Melissa - Sprawdzają się stare legendy! </span><span style="color: #cccccc;">Patrzcie!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Ul ledwo było widać
spoza zasłony dymu, w którym poruszały się postaci. </span><span style="color: #cccccc;">Usłyszały trzeszczącą
ramę, ujrzały jak ją wznoszą w górę i obracają </span><span style="color: #cccccc;">olbrzymie jakieś
ręce; ukazało się poplamione, chropawe, do cna zepsute </span><span style="color: #cccccc;">okropieństwo brudnego
wosku, zepsutych zalążków i komórek karłowatych trutni, </span><span style="color: #cccccc;">cale pokryte
pełzającymi wyrodkami, dziwacznymi w jasnym świetle.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- To przecież nie
jest Ul! To muzeum osobliwości! – rzekł Głos spoza Zasłony. </span><span style="color: #cccccc;">To Pan Ula mówił do
swego syna.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Ale czy można winić
o to same pszczoły, ojcze?- odezwał się drugi głos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">– To Ul zepsuty przez
Mola Woskowego! Zobacz!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Wyłamano drugą ramkę.
Przedziurawiona palcem, rozsypała się cała w popiół </span><span style="color: #cccccc;">i zgniliznę.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- To ramka numer IV.!
– szepnęła Melissa do ucha Królewny.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">–Ulubiona niegdyś
rama twojej matki. Ileż ona tam dobrych jaj swego </span><span style="color: #cccccc;">czasu zniosła.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Czy nie mylisz, mój kochany <i>post hoc </i>z <i>propter hoc</i>?- odrzekł Pan Ula.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Mól Woskowy tam tylko
prosperuje, gdzie wpuszczą go słabe pszczoły.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Trzecia ramka
zatrzeszczała i podniesiono ją do światła.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- A ta pełna jest
potomstwa znoszących jaja robotnic. To się nigdy nie zdarza, </span><span style="color: #cccccc;">chyba, że ród jest
zdegenerowany. Pfuj!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Uderzył nią o kolano,
jak tamburynem i ona także rozpadła się</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">na kawałki.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Mały rój zadrżał ,
widząc gąsieniczki karłowatych trutni,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">wijące się słabo na
trawie. Wiele zdrowych pszczół niańczyło w tej ramie, </span><span style="color: #cccccc;">dobrze wiedząc, że
praca ich daremna. Ale obecny widok zniszczenia nawet bezużytecznej pracy
odbierał wszelką nadzieję nawet w najlepszym pracowniku.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Nie, ale została w
nich jeszcze jakaś zdrowa siła i zdolność odradzania się </span><span style="color: #cccccc;">– rzekł drugi głos. –
O, tutaj świeża komórka Królowej!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Ależ ona ukryta
między… co, u licha, stało się tym małym bestyjkom? </span><span style="color: #cccccc;">Zatraciły instynkt
budowania komórek?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Ojciec podniósł pod
światło ramkę, w której pszczoły czyniły próby </span><span style="color: #cccccc;">budowy kulistej.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Niezupełnie-
poprawił syn. - Jest przynajmniej jedna linia komórek </span><span style="color: #cccccc;">najzupełniej
prawidłowych.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- To moje dzieło –
rzekła do siebie Sacharissa. – Rada jestem, że człowiek </span><span style="color: #cccccc;">oddaje mi
sprawiedliwość, zanim …</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">I ta ramka została
rozłupana i rzucona tam, gdzie inne.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">I gdy tak szły ramka
za ramką, oglądał rój zniszczenie, sąd i burzenie
wszystkiego, co było dobrze lub źle zrobione w każdym zakątku Ula
przez kilka pokoleń. Była tam poczerniała
woszczyna tak stara, że pszczoły zapomniały, gdzie ona wisi; były plastry
pomarańczowe, brunatne i jak gdyby pociągnięte żółtym
pokostem, budowane starym zwyczajem, wtedy gdy pszczoły
jeszcze nie znały sztucznych ulepszeń; był też kawałek
białej, delikatnej roboty. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Były tam warstwy na
warstwach płaskiego, równego plastra przeznaczonego na
lęg, w którym lęgły się swego czasu niezliczone tysiące bezimiennych
robotnic; kawałki plastra trutni o komórkach szerokich i wysokich,
wskazujących, do jakiej miary dorastać miały </span><span style="color: #cccccc;">ich gąsienice; były
na dwa cale głębokie magazyny miodowe, puste, ale zawsze jeszcze
wspaniałe, a wszystko to zamazane i lepkie i przeplecione szczątkami popsutej
woszczyny, powykrzywianej, poniszczonej- napoczętymi i niedokończonymi
komórkami, pełne brudu i nieczystości.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Złe czy dobre-
wszystko to tak było poryte i podziurawione tunelikami Mola </span><span style="color: #cccccc;">Woskowego, że
rozpadło się w proch, wznosząc tuman pyłu, </span><span style="color: #cccccc;">gdy rzucone zostało
na stos.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- O, patrz –biadała
Sacharissa. – Ten Wielki Ogień, który przepowiadała Królowa. </span><span style="color: #cccccc;">Czyż można na to
patrzeć spokojnie?</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Płomień pełzał po
kupie śmieci. Rozszedł się zapach palonego wosku.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Postacie nachyliły
się, podniosły Ul i wytrzęsły go dachem na dół. Cała kaskada Dziwolągów,
okruchy plastrów woskowych, wiórki, zwitki pajęczyny, gąsienice- wszystko to
wysypało się, zatrzeszczało, syknęło spalenizną, żarzyło się chwilę, aż
zahuczały płomienie i zżarły cały ten śmietnik.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Musimy
zdezynfekować- przemówił Głos.- Podaj mi siarkową świecę.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Postawiono Ul na
swoim miejscu, wstawiono świecę w duszne jego wnętrze, postaci poskładały wszystkie
części wewnątrz, zamknęły wejście i poszły.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Rój pszczeli śledził
z dębu przez całą noc światełko, przeświecające przez szpary Ula.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">O świcie nadleciał
Mól Woskowy, trzepocząc bezwstydnie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Zaszły pewne
wypaczenia w prognozach co do nadejścia Nowego Dnia- zaczął – </span><span style="color: #cccccc;">ale nie można żądać,
żeby wszystko od razu było doskonałe. W tym leżał nasz błąd.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Mylisz się - odparła
Królewna - Błąd był jedynie po naszej stronie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Wybacz - rzekł Mól -
ale gdy się zważy ten ogromny ruch - nazwij go złym czy dobrym - który wpływ nasz
wywołał, zgodzisz się, że my i tylko my…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">- Wy?- przerwała
Królewna. – Nasza załoga nie była dość silna. Więc ty przyszłaś </span><span style="color: #cccccc;">- równie dobrze mogła
przyjść każda inna choroba. Trzymaj się mocno, </span><span style="color: #cccccc;">moja drużyno!</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Gdy słońce wstało,
przyszły Postacie Z Zasłonami i spostrzegły rój, </span><span style="color: #cccccc;">zaczepiony na końcu
gałęzi, rój czekający cierpliwie w obliczu starego Ula.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Garstka to była, to
prawda – ale gotowa pracować przy odbudowie…</span><span face=""arial" , sans-serif" style="font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="font-size: 10pt;"><br /></span>
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="font-size: 10pt;"><br /></span>
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="font-size: 10pt;"><br /></span>
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="font-size: 10pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAt_bgECMg-3U_d8zQ5RVQuIIhccleOuJnMdt09slQpQlvCVbOr8zn9gzBAtnIrsw4ASYJSSM7VLpEXwOiyNfwB5rmwigR13QHQmdFYbHS_ps8LfLp9YgaypZJ00AnEkBnZuxxYQ/s1600/800px-Biene_auf_lavendel.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="213" data-original-width="320" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAt_bgECMg-3U_d8zQ5RVQuIIhccleOuJnMdt09slQpQlvCVbOr8zn9gzBAtnIrsw4ASYJSSM7VLpEXwOiyNfwB5rmwigR13QHQmdFYbHS_ps8LfLp9YgaypZJ00AnEkBnZuxxYQ/s400/800px-Biene_auf_lavendel.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit;">Opracowano na
podstawie dwóch starych</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit;">przekładów. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit;">Areop.</span><span face=""arial" , sans-serif" style="font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span><br />
<span face=""arial" , "sans-serif"" style="font-size: 10pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="background-color: white; color: #6a6a6a; font-size: x-small;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><a href="https://archive.org/stream/colliers4219unse#page/n303/mode/2up" style="font-weight: bold;" target="_blank">Ilustr. Clara Elsene Peck</a><b> </b><i><b><<----</b></i><b> odnośnik do amerykańskiej 1-szej publikacji opowiadania</b></span></span></div>
<div class="MsoNormal"><br /></div>
Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-31277992195599044002023-08-12T09:28:00.019+02:002023-08-31T02:25:17.294+02:00"My Own People". Recenzja, 1892 r.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5QAdd4h1qxSFiYMZOFYIz6_JtOT4a61MW1Cug-S9N-A6baOfU3TIUqqfi-ZFfgmNHH13uKb-8wJNnR5W1Ygkcf0EfqwxjaVxAO4QL_Bntr0vkvL3_L24DfiHhS_r5uEtwhR2NcMmrkBDsK02gH1YvYWHArJnHaFkp00f8pjzKArkTEcIR0AdwUw/s4624/20230809_175005.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5QAdd4h1qxSFiYMZOFYIz6_JtOT4a61MW1Cug-S9N-A6baOfU3TIUqqfi-ZFfgmNHH13uKb-8wJNnR5W1Ygkcf0EfqwxjaVxAO4QL_Bntr0vkvL3_L24DfiHhS_r5uEtwhR2NcMmrkBDsK02gH1YvYWHArJnHaFkp00f8pjzKArkTEcIR0AdwUw/w480-h640/20230809_175005.jpg" width="480" /></a></div><br /><span style="font-size: 18pt;">Dwukrotnie
już zdawaliśmy na ten miejscu sprawę z utworów nowego powieściopisarza, który
świeżo pojawiwszy się w szrankach angielskiej literatury, odrazu sobie zdobył
ostrogi pierwszorzędnego szermierza pióra, ustawiającego pomost między zjednoczonem
królestwem Wielkiej Brytanii a cesarstwem Indyj.</span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;">W te zaś ostatnie strony od pewnego czasu
zwraca się częściej i baczniej uwaga czytających, piórem piszących. Rzekłbyś,
nad rozprzęgającym się starym światem, powiał prąd tęsknoty do kolebki swojej,
do ojczyzny tego szlachetnego, aryjskiego plemienia, które dziś zda się na
zachodzie dogorywać — chyba, że jaka wielka sprawa, jaki niebywały zapał wznowi
w niem dreszcze zmartwychwstania i ku dalszemu, spotęgowanemu i odrodzonemu
zbudzi życiu.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;">Powieści,
a raczej luźne opowiadania p. Rudyarda</span><span style="font-size: 18pt; mso-spacerun: yes;">
</span><span style="font-size: 18pt;">Kiplinga, jak to już wspomnieliśmy niedawno, lepiej od zapisków
podróżnych dają nam poznać indyjski świat i stosunki. </span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;">Tym razem jednak, bodaj
sami tylko Anglicy, zostający w służbie cywilnej czy wojskowej na tych posterunkach
kresowych olbrzymiego państwu, ocenić zdołają większą część nowellek,
opowiedzianych dyalektem obozowym, prowadzących nas w obce dziedziny myśli, z
tłem egzotycznem i ramami oryginalnemi, nie zawsze jasne i przystępne kreśląc obrazy,
co zresztą autor sam na wstępie tłumaczy, mówiąc, iż niema miejsca w angielskiej
książce na indyjskie gadki, ponieważ samże tok myśli wschodniego człowieku, całkiem
się różni od sposobu myślenia zachodnich ludzi. Anglik przeżuwa rzeczy, nad
któremi krajowiec aniby się zastanowił i znów krajowiec duma i zagłębia się w
sprawach, któreby Europejczyk wraz odsunął od siebie. Zaczem patrzą sobie w
oczy, poprzez bezdenne otchłanie nieporozumienia.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;">To
nieporozumienie i nas ogarnia wobec niejednej powiastki p. Kiplinga, nadto przesiąkłej
lokalnym kolorytem, i ztąd niedoscigłej dla tych, co nie byli w Indyach i nie
znają całej terminologii służbowej, która tam wzbogaciła język angielski
mnóstwem hindostońskich naleciałości.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-size: 18pt;">A jednak czar wielkiego talentu, czar Wschodu,
i tu raz po raz na czytelnika pada i do tych kartek go przykuwa. Skąpe opisy
nierzadko mistrzowskim rzutem dają objąć całość krajobrazu, ocenić onego smutek lub jaskrawość, zachwycić coś z woni tym strefom właściwej.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Zda
nam się widzieć np. ową bezbrzeżną równinę, przeciętą wydeptanemi przez trzody
szlakami, ze srebrzącemi się w noc księżycową pióropuszami traw wysokich,
wśród których karłowe tamaryszki i cierniowe krzaki przybierają kształty
duchów nocnych czy szatanów, podczas gdy miękkie podmuchy wiatru, dysząc od
wschodu, niosą woń zeschłych róż i świeżość wody w przestrzeń daleką. Albo
jeszcze uprzytomniają nam się noce tych stref zwrotnikowych</span><span style="font-size: 18pt;"><span>, spędzone przy obozowem ognisku<span style="color: #660000;">:</span></span><span style="color: #660000;"> </span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;"><i>"Nad głowami
naszemi płonęły wspaniałe gwiazdy indyjskie, nie rozsute po błękicie w
nieładzie, lecz jakoby ustawione w regularnej perspektywie, wiodącej oko po
przez aksamitną ciemnię próżni, aż do zawartych bram samegoż nieba.</i></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;"><i>Ziemia
przybrała odcień szarawy, bodaj bardziej od widnokręgu nawet tajemniczy.
Mogliśmy dosłyszeć jej niepochwytne oddychanie, w przerwach ciszy nastającej
między wyciem szakali, szumem wiatru w tamaryszkach, i dorywczym szeptem
rotowego w oddali ognia. </i></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;"><i>Wtem indyjska niewiasta smętną jęła zawodzić nutę,
pociąg zagrzmiał na drodze żelaznej, wiodącej ku Delhi, zbudzona wrona
zakrakała żałośnie. Nareszcie wszystko ucichło przy ogniskach, i tylko miarowy
oddech przeludnionej ziemi dalszą snuł opowieść".</i></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: 18pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiGwp4d_QS3Vjt7kTZDLqjRmfEg9VqI7UwVDPzioQUDQ9miStlUylL-pUNKZiFK7TqWfrR9XJZfLATbF0aJ9FHiDKZK9YNkB0X8vCNrOTlg_XKf1w31VK_ZQ7AGVmZtClE-ju9oT9uQANbfhsf7pLzFWVdjNfj7oLPNYpQ_IauEGun2hIk9-5vsw/s4624/20230809_175018.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiGwp4d_QS3Vjt7kTZDLqjRmfEg9VqI7UwVDPzioQUDQ9miStlUylL-pUNKZiFK7TqWfrR9XJZfLATbF0aJ9FHiDKZK9YNkB0X8vCNrOTlg_XKf1w31VK_ZQ7AGVmZtClE-ju9oT9uQANbfhsf7pLzFWVdjNfj7oLPNYpQ_IauEGun2hIk9-5vsw/w480-h640/20230809_175018.jpg" width="480" /></a></span></div><span style="font-size: 18pt;"><br />Różne
tu schodzą się gadki: dwie z nich wkraczają w świat zwierzęcy, przedstawiając
nam przemyślnego słonia [<span style="color: #bf9000;">"<a href="https://www.telelib.com/authors/K/KiplingRudyard/prose/LifesHandicap/mutineer.html" target="_blank"><span style="color: #bf9000;">Moti Guj -Mutineer</span></a>" </span>- Ar.] i zazdrosnego orangutana ["<a href="https://areopagita.blogspot.com/2021/07/bertram-i-bimi.html" target="_blank"><span style="color: #bf9000;">Bimi</span></a>"- Ar], który w przystępie zazdrości,
młodą żonę swego pana rozszarpał.</span><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: 18pt;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3us4STS2ec3DfquE2yQEYA8GPSCsAL2R3u03uOPsNv1Ovlj-8J1wzhlNTjzyDVUgSjWbnt6H9nJFPerW1d_vypxWr5Tzoc-5SA3ONHqb0DINaTJysxxPAd1PwO9v-BpY9u9vUGhkmpkqCvJiZyYDKMorN_AAvzVw1vj9ICmf48PmdeBmqlYL17Q/s4624/20230809_174734.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3us4STS2ec3DfquE2yQEYA8GPSCsAL2R3u03uOPsNv1Ovlj-8J1wzhlNTjzyDVUgSjWbnt6H9nJFPerW1d_vypxWr5Tzoc-5SA3ONHqb0DINaTJysxxPAd1PwO9v-BpY9u9vUGhkmpkqCvJiZyYDKMorN_AAvzVw1vj9ICmf48PmdeBmqlYL17Q/w300-h400/20230809_174734.jpg" width="300" /></a></span></div><span style="font-size: 18pt;"><br />Nie brak też powiastek, pełnych tej grozy,
która bywa właściwością pióra p. Kiplinga, a chyba potęgować się musi pod
wpływem upału i tęsknoty, bo wyobraźnia zachodnia nie starczy, aby wytworzyć
podobne obrazy, pełne trwogi i lęku. </span><p></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;"><br /></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;">Końcowa idylla ["<a href="https://areopagita.blogspot.com/2020/03/bez-bogosawienstwa-bozego.html" target="_blank"><span style="color: #bf9000;">Without Benefit of Clergy</span></a>" <b>- </b>Ar] przerywa się nawrotem
zarazy, dziesiątkującej co kilka lat ludność tej zkądinąd uprzywilejowanej
krainy.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">"Przez
cztery lata trzydziesto-milionowe plemię, zażywało niebywałego urodzaju, zboża
i chleba było wbród, a wraz i rosnący procent narodzin, dawał przeciętną
ludności od dziewięciuset aż do dwustu głów na mili kwadratowej angielskiej.
Czas było ulżyć przeciążonej ziemi, i na niej zrobić nieco miejsca".</span></i></p><p class="MsoNoSpacing"><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Następuje
opis cholery, samąż treściwością i zupełnym brakiem szumu słów okropny.
Przerażona ludność w niemem znękaniu czeka do listopada, w nadziei słoty,
spodziewając się, iż wtedy miecz znów wróci do pochwy. A tymczasem deszczu jak
nie było tak nie było, i spiekła ziemia stawała się twardą niby opoka, nie
dającą nikomu schronić się na jej łonie przed zarazą: </span></p><p class="MsoNoSpacing"><i><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">"Czarny mór dokonywa swej
roboty </span><span style="font-size: 18pt;">po
cichu, bez tłómaczeń, ni zwłoki. </span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Ameera</span><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"> nie dała znaku rozpoznania, gdy jej ukochany weszedł, bo dusza ludzku, ilekroć się zabiera do odejścia, chowa się na mglistem pograniczu, gdzie żaden żyjący wedrzeć się już za nią nie zdoła".</span></i></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Do najlepszych nowellek tego zbioru, należy urywek, zatytułowany <i><span style="color: #bf9000;">"<a href="https://pl.wikisource.org/wiki/Człowiek,_który_był" target="_blank"><span style="color: #bf9000;">The man that was</span></a>"</span></i>. Dla nas rzecz to tem bliższego i groźniejszego znaczenia, iż znamy
podobne <i>życia przeżycie,</i> podobne wykreślenie z pocztu żyjących, skutkiem
dłuższego w <i>martwym domu</i> pobytu. </span></p><p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Krótka to opowieść o losach angielskiego
oficera z pułku białych huzarów, który wzięty w niewolę pod Sebastopolem, przy
wymianie jeńców nie odzyskał wolności, bo za uchybienie rosyjskiemu pułkownikowi,
cichaczem został zapędzony w Sybir<b> </b>daleki, i tam trzydzieści lat mu zeszło i znikło, aż zbiegiem nieprzytomnym, z
pamięcią zamgloną, wrócił jak pies zgoniony do pułku, gdzieś w Peszawarze
konsystującego. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><o:p><i> </i></o:p></span><span style="font-size: 18pt;"><i>Człowiek
co był</i> jest typem Sybiraka, pochłoniętego przez krainę śmierci, która nań też
cień śmierci rzuciła. Cała nienawiść, którą obecnie tchnie lampart angielski
dla rosyjskiego niedźwiedzia, wyryła się w tych kartach, spisanych na tem
właśnie polu, kędy się odwieczny spór rozgrywa, w onej Azyi, gdzie i Anglia i
Rosya marzą o dziele wspólnego cywilizowania olbrzymiego kontynentu,
rozebrawszy sobie onego części. "Ale bodaj im się uda"- trafnie uważa autor, bo Azya nie przyjmuje oświaty, przykrojonej na modłę zachodnią. Za wiele jej
jest, a wraz jest i za starą.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;">Trudno
poprawić kobietę o wielu kochankach, a Azya od wieków zaprawna w ustawicznem
flirtowaniu. Nie zgodzi się ona ani na szkółki niedzielne, ani na głosowanie
powszechne, chyba że szabli użyje, zamiast kartek wyborczych.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><o:p> </o:p></span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Wyborna
charakterystyka Moskala, znajduje się tu na wstępie: <i>"Chciejmy raz zrozumieć,
iż Rosyanin jest wcale przyjemnym człowiekiem dopóki koszulę na wierzchu
spodni nosi. Jako wschodni żywioł, może być zupełnie sympatycznym. Dopiero,
kiedy się zacznie upierać, aby go traktowano jako najskrąjniej wschodniego z
zachodnich plemion, zamiast się mieć za najzachodniejszego z wschodnich, od
razu przekształca się w sprzeczność rasową, z którą niewiadomo jak się
obchodzić. Nigdy bowiem odgadnąć nie można, co za strona dwoistej natury w
najbliższej wystąpi chwili."</i></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;"> Strasznym jest obraz tego złamanego wygnańca,
o dobrze znanych nam rysach, który wraca jak cień przeszłości do swoich, a swoi
go nie poznają; straszniejszy ten Kozak zagadkowy, bodaj szpieg kresowy na
opornym gruncie azyatyckim, który sobie z cara nic nie robi, ale wierzy w
przyszłość tych siedm dziesięciu milionów, co dotąd nie zaznaczyły śladu swego w
historyi, i który zasypia po pijanemu wołając: "<i>Precz ze starymi ludami,
teraz czas na nas, z drogi dawne narody!"</i></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><o:p> </o:p></span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Na
osobną wzmiankę zasługuje też drobnostka, zatytułowana: "</span><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #bf9000; font-size: 18pt;"><a href="https://www.kiplingsociety.co.uk/readers-guide/rg_conference1.htm" target="_blank">A</a></span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><a href="https://www.kiplingsociety.co.uk/readers-guide/rg_conference1.htm" target="_blank"><span style="color: #bf9000;"> Conference of the power</span></a>"</span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">. Autor rozgłośnej powieści przybywa do
dalekiego posterunku wojsk angielskich, otoczony hurmem przez młodych
czytelników, którzy w obozach kompanii Birmańskiej nocne sobie skracali
czuwania, czytając jego utwory. </span></p><p class="MsoNoSpacing"><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Cisną się ku autorowi wielbiciele znakomitego
talentu, młodzi żołnierze, których czarem słowa przenosił do ojczyzny, słodząc
im długie zamorskie tęsknoty. Pytają się oni teraz ciekawie o powstanie książki,
którą się zachwycali, czy trudno ją napisać przyszło.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>A autor pije uwielbienie swego otoczenia, ale się nie upaja, i z prostotą im opowiada genezę swej powieści, i wiele, wiele
innych rzeczy, boć on sztukmistrz słowa, biegły jak nikt w rozmownej
szermierce. Tylko zrozumieć mu trudno cześć, której dowody mu składa ta młódź obozowa, zapatrzona w niego jak w słońce.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><o:p> </o:p></span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Umie on tworzyć męskie i żeńskie postacie,
wysyłając ich w gońce dokoła ziemi, aby nieść ludziom zachwyt, pociechę lub
pomoc; zna on głos pól i umie takowy wytłumaczyć miastom; zna serca wielu, ale
dotąd w czterdziestoletnim swym zawodzie nie zetknął się z prostym żołnierzem.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 18pt;">Zaczem im wspomina o nudach i próżni życia garnizonowego, aż tu pokazuje się, iż te
gołowąse junaki, tak naiwne w swych literackich zachwytach, już w afgańskiej
czy birmańskiej potrzebie zażyły niebezpieczeństw, o jakich się nawet bujnej fantazyi powieściopisarza nie śniło.</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Zaczem ten "malarz słów" klnie własnemu
rzemiosłu, które mu zblakło wobec bohaterskiej rzeczywistości onych
młodzików, tak kornie czczących talent przybysza.</span><span face="Arial, "sans-serif"" style="font-size: 18pt;"> </span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;">Może
ogólnie biorąc, mniej ważny przyczynek do młodej sławy p. Kiplinga w niniejszym
mieści się tomiku, atoli i tu znać świeżość nastroju, i zasób niewyczerpany
nowych sił twórczych, gotowych wlać nowe soki w bujną powieściową odrośl
angielskiej literatury.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"> <span style="color: #cc0000;"> ________________________________________</span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: x-small;"><b>Przegląd Polski</b>, kwiecień 1892</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: x-small;">Zachowano pisownię oryginalną.</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: x-small;">Ilustracje- zbiory własne</span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span face=""Arial","sans-serif"" style="font-size: 18pt;"><o:p> </o:p></span></p>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-27544187047657059912023-06-18T03:11:00.011+02:002023-06-18T03:37:45.858+02:00"They" (One) - Wrażenia z lektury<iframe frameborder="0" height="270" src="https://youtube.com/embed/f-BR1jamPVQ" width="480"></iframe><div><br /></div><div> <span style="color: red; font-family: verdana;"> <span style="font-size: medium;"> <b>***</b></span></span><br /><div><br /></div><div><a href="https://areopagita.blogspot.com/2022/09/one.html" target="_blank"><span style="color: #38761d; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><b>Przekład opowiadania "One" z r. 1904 (wraz z ilustracjami- link)</b></span></a></div></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-74877054046133591262023-06-08T19:10:00.014+02:002023-06-11T23:47:51.310+02:00Dzieje rodziny Gadsby (recenzja)<p><br /></p><p>Słowo „Gadsby” większość ludzi kojarzy z bohaterem powieści F.S. Fitzgeralda pt. "Wielki Gadsby" tudzież bohaterem kilku filmów nakręconych na jej podstawie. (W tej roli wystąpił m.in. Robert Redford)</p><p>Jednakowoż dla wielbicieli R. Kiplinga to przede wszystkim kpt. Gadsby tudzież dzieje jego związku z młodziutką Minnie, która adorowanie jej Mammy przez oficera „przekierowała” ku sobie..</p><p>Kipling (wowczas 22-latek!) opisał ów związek w cyklu ośmiu powiązanych ze sobą dialogach dwojga zakochanych tudzież "osób z towarzystwa" w Simli, letnim kurorcie u stóp Himalajów</p><p>Nie mamy niestety przekładu utworu "The story of the Gadsbys" na język polski; zachowało się jedynie kilka recenzji, jak ta z r.1892</p><div><br /></div><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwmN8CrqbQR6yVjB7nSbnWgLbIzurnIIBzJXzwXPZ-pBZr2SJsV-EW0dWsB7XytC-KTfei9H0P3T_WrDqx4jtum5acFVMI9ipdmuOwu9aq9b9dAMqthuNAiEUpvlvQUfAl-U6GVSBGP4TGsFzTL0_7hEKZ35XQ83f4W9B-FRbMBB3yIyWlq1Y/s605/gadsby.jpg" style="clear: left; display: inline; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="465" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwmN8CrqbQR6yVjB7nSbnWgLbIzurnIIBzJXzwXPZ-pBZr2SJsV-EW0dWsB7XytC-KTfei9H0P3T_WrDqx4jtum5acFVMI9ipdmuOwu9aq9b9dAMqthuNAiEUpvlvQUfAl-U6GVSBGP4TGsFzTL0_7hEKZ35XQ83f4W9B-FRbMBB3yIyWlq1Y/w494-h640/gadsby.jpg" width="494" /></span></a></p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">The story of the Gadsbys</span><div><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">by R u d y a r d </span><span style="font-family: "IM Fell DW Pica"; font-size: large;">K i p l i n g. </span></div><div><span style="font-family: "IM Fell DW Pica"; font-size: large;">(London, 1892). </span><div><p></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">— Po raz już czwarty przychodzimy czytelników naszych zapoznawać z utworami anglo-hindostańskicgo pisarza, który zdobywszy sobie niebywałą poczytność wśród własnego plemienia gdziekolwiek Albion roztacza swe znaki, dobił się zarazem i zaszczytu osobnego studyum w "<i>Revue des deux mondes"</i> co nieznanemu wczoraj jeszcze autorowi odrazu nadaje międzynarodowe, uniwersalne znaczenie i uznanie, i równa się pasowaniu na rycerza pióra w literaturze wszechświata. </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Jak to już zauważyliśmy zpowodu wcześniejszych oryginalnej fantazyi płodów, Rudyard Kipling posiada w każdym razie jedną niezaprzeczoną wyższość nad wpólzawodnikami swymi w powieściowym rzemiośle: podczas gdy misterna treściwość zacieśnionej w szczupłych ramach nowelki, najbujniejsze i najjaskrawsze we Francyi wydaje kwiaty, w Anglii podawnemu snują się kilko tomowe opowiadania, rozwałkowaniem osnowy do ostateczności. Wyswabadzając się z oków konwencyonalnego przedłużania romansu, p. Kipling chwycił się raczej trudniejszej, lotniejszej formy krótkich powiastek, streszczających nieraz na kilku kartkach krwawy dramat życiowy. Wprawdzie tytułowa opowieść snuje się tu w ośmiu rozdziałach, każdy atoli mógłby osobną stanowić całość, niby oderwana fotografia różnych momentów w życiu oficera, z ojczystych stron na indyjskie kresy przerzuconego powinnością służbową. Mimo woli stawa tu w pamięci <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Sibylle_Riqueti_de_Mirabeau" target="_blank">Gyp</a>, odzwierciedlający w podobnej formie rozmów charakterystycznych współczesną społeczność francuską, podczas gdy Kipling wyłącznie uprawia niwę anglo-hindostańskich stosunków.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">U Gypa i u Kiplinga jednaki zmysł obserwacyi i wyostrzona znajomość sfer, które malować próbują. Tylko występują tu dwustronnie szczepowe różnice; po stronie pani de Martel większa nierównie wykwintność zewnętrzna przysłania głębsze przepsucie, sypią się dwuznaczniki w eleganckiej salonowej szermierce, kiedy tymczasem angielski pisarz — uczciwszy i moralnie zdrowszy, mniej posiada wytworności obejścia czy słowa, więcej natomiast owego przyrodzonego grubiaństwa, będącego plemienną cechą narodów germańskiego pochodzenia.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Dwa cykle nowelek składają się na niniejszy tomik. Pierwszy z nich, nadający tytuł książce, opowiada nam, jak się dzielny kapitan Gadsby ożenił — i odmienił. Przeróżne a odrębne rozdziały jak wraz przypominają pewną grę towarzyską, w której na luźnych kartkach uczestnicy zapisują nazwiska dwóch osób, dodając następnie gdzie się spotkały, co z sobą mówiły, co o tem świat powiedział i wreszcie co z tego wynikło.</span></p><div><span style="color: #990000; font-family: inherit;"><span style="font-size: large;"> </span><b><span style="font-size: x-large;">-------</span></b></span></div><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">A więc naprzód mamy pierwszą, bezdennie błahą i pustą rozmowę onieśmielonego kapitana, który spostrzega nagle, iż dziewczynka, na którą dotąd nie zważał wcale, wybujała na pannę, i to bardzo powabną. Zaczyna się więc „romans prędko klecić" mimo zamiany najpospospolitszych, najkonwencyonalniejszych komunałów. [<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0002" target="_blank">Poor Dear Mamma</a> -Areop.</i>]</span><p></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Następuje sąd świata o małżeńskich zamiarach kapitana, ferowany w klubie oficerskim, który jak wszystkie bodaj kluby, bywa wygrzewalnią plotek, rozpuszczanych dokoła, bez pośrednictwa wyłącznie pomawianych o tę niebezpieczną zabawę języczków niewieścich. Dowiadujemy się ztąd, iż kapitan Gadsby musi inną uregulować sprawę, zanim na ślubnym stanie kobiercu. [<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0003" target="_blank">The World Without</a></i>] </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Czyni on to z obozową brutalnością, przy licznym obiedzie, oświadczając pięknej pani Herriott, iż kwita z dawnej przyjaźni i stosunku, i że straciła niepowrotnie wiernego dotąd niewolnika. Owa rozmowa, pełna najkrwawszych wyrzutów, odbywająca się przyciszonym głosem między podaniem szparagów a pudingiem, ze wszystkiemi pozorami spokojnej, ludzi dobrze wychowanych pogadanki, stwierdza raz więcej ową dzikość anglo-saksońską, tkwiącą na dnie powierzchownej cywilizacyi i ogłady. </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Mężczyzni tam na pięści rozstrzygają swe spory, nie dziw, iż nieporozumienia obojej płci kończą się tak skrajnemi pociskami ostrych słów i bezwzględnych wyrazów. Żaden Polak, Francuz, ni Włoch, w podobny sposób nie zrywałby z dawną boginią. Na to potrzeba Anglika — lub Niemca.[<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0004" target="_blank">The Tents of Kedar</a></i>]</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Następuje dzień ślubu i zupełne ogłupienie walecznego żołnierza, który w krwawej pod Amdheran potrzebie bil się jak lew, a teraz wobec weselnego obrządku traci serce i drży jak zając. [<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0005" target="_blank">"With any Amazement"</a></i>] </span></p><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcUnOFj8ew9QAGvW5eoCV707tts6-WBaUStZJap4GfqcLwwdrqWOot9yPSluJKiRF9pNE72xv4JCxHUSaG5HpjTMEMMBgIm7LnF9jKnymSnUSUbUvzisnDpIuB2Ko_mSqFfl_4IwsqVqJ6MfCULNmJMiVF3eGgoYFm_yZmzpt9RzS7rD3gj1o/s1391/The_Gadsbys_Frontispiece.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="1391" data-original-width="916" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcUnOFj8ew9QAGvW5eoCV707tts6-WBaUStZJap4GfqcLwwdrqWOot9yPSluJKiRF9pNE72xv4JCxHUSaG5HpjTMEMMBgIm7LnF9jKnymSnUSUbUvzisnDpIuB2Ko_mSqFfl_4IwsqVqJ6MfCULNmJMiVF3eGgoYFm_yZmzpt9RzS7rD3gj1o/w264-h400/The_Gadsbys_Frontispiece.jpg" width="264" /></span></a><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Idący rozdział, bodaj godzien delikatnej palety <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Antoine_Gustave_Droz" target="_blank">Droza</a>, przeprowadza nas po Edenie miłości, powtarzając rozmowę nowożeńców zawodzących odwieczną pieśń kochania, dla obojętnych niezrozumiałą, bodaj nużącą jednostajnością zaklęć, a jednak pełną głębszego znaczenia i filozofii życia. Młoda oblubienica radaby wejrzeć w przeszłość męża, ale się lęka i boi, i ostatecznie wielkie wypowiada słowo: <i>„Posłuchaj mnie, najdroższy; nigdy, przenigdy żonie nie opowiadaj rzeczy, których nie życzysz sobie, aby pamiętała i rozpamiętywała przez resztę dni swoich — bo kobieta zapomnieć nie może, nie umie. Zacznijmy wiec razem wspólne od dziś ży- cie, sami we dwoje, bez nikogo innego"</i>. [<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0006" target="_blank">The Garden of Eden</a></i>] </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Ale ciekawość niewieścia z biegiem czasu nad roztropnością tych mądrych słów przemaga. Nieostrożnie wgląda młoda pani w zakrytą przeszłość i opala sobie skrzydła wsteczną zazdrością. [<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0007" target="_blank">Fatima</a></i>]</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Pełen poetycznego liryzmu jest ustęp, wypełniony śmiertelną chorobą młodej żony, męką serc bliskością nieuniknionego rozdziału zalęknionych. [<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0008" target="_blank">The Valley of the Shadow</a></i>]</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">Ale wszystko się na dobre obraca i oto obraz końcowy wskazuje nam dzielnego żołnierza, który dotąd nad wszystko cenił swe rycerskie rzemiosło, rozmyślającego się nad podaniem się o dymisyę, aby wszystko rzucić dla dobra żony i dziecka, i wrócić do Anglii, by na ojcowskim osiąść zagonie, <i>„Iluż ich w podobny już sposób utraciłem!"</i> dodaje melancholicznie autor, niemal wyłącznic garnizonowe kreślący szkice z wojskowego w Hindostanie życia.[<i><a href="https://www.gutenberg.org/files/2821/2821-h/2821-h.htm#link2H_4_0009" target="_blank">The Swelling of Jordan</a></i>]</span></p><p><span style="color: #990000; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"> </span><span style="color: #990000; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;"><b> ***</b></span></p><p><span style="font-size: x-small;">Recenzja powyższa pochodzi z jednego z polskich czasopism z r.1892. Autor nieznany.</span></p><p><br /></p></div></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-77793346619275484712023-06-01T10:37:00.002+02:002023-06-01T10:41:13.975+02:00Kipling, pisarz powieści dla dzieci<span style="color: #cccccc;"><b><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Old Standard TT;"></span></span></b></span><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><span style="font-size: large;"><span><span style="color: #cccccc;"> </span></span></span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBXy5xiw-rMqSEjbq3-HaKeE2Fd181fdy9h89WuGwK2fYwMRIV5UC8dtwuy-RQZuZa_gRDBomBeUmW85umpq-KnUE6QaqVFhUknTRHc2YzW7kYFeAAuzMCNrehixwWsu2SB4p2yw/s767/Screenshot_9.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="551" data-original-width="767" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBXy5xiw-rMqSEjbq3-HaKeE2Fd181fdy9h89WuGwK2fYwMRIV5UC8dtwuy-RQZuZa_gRDBomBeUmW85umpq-KnUE6QaqVFhUknTRHc2YzW7kYFeAAuzMCNrehixwWsu2SB4p2yw/w400-h288/Screenshot_9.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;"><span><b>Zmarły kilka dni temu <span>[artykuł z 26 stycznia 1936 r - Areop.]</span> angielski poeta i powieściopisarz, <span style="color: white;"><span style="color: #f3f3f3;">Joseph Rudyard Kiplin</span>g</span>, był ulubionym autorem dzieci.</b></span><span style="font-weight: bold;"> </span></span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span><b><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;"> </span></span></span></b></span></div><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;">Warto zaznaczyć tu, że Kipling
był rówieśnikiem i przyjacielem zmarłego króla Jerzego V, którego o dwa dni wyprzedził w drodze do wieczności. </span></span></span></span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;"> Kipling, autor mnóstwa powieści, nowel i poezji przeszedł do światowej historii literatury przede wszystkim jako
pierwszorzędny pisarz</span><span style="color: #cccccc;"> <span style="color: #f3f3f3;">książek dla młodzieży</span>.</span><span style="color: #cccccc;"> Znał doskonale psychikę</span><span style="color: #cccccc;"> dziecka.
</span><span style="color: #cccccc;">Wiedział czego chcą dzieci, wiedział, </span><span style="color: #cccccc;">co im dać w książce. Przygoda? Kraje egzotyczne? Bajki?
Zwierzęta? Czyż to nie świat </span><span style="color: #cccccc;">dziecka? Opowiadania, jak żyją inne dzieci, o czym myślą
i marzą — to wszystko znajdziecie </span><span style="color: #cccccc;">u Kiplinga.</span></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span><span style="color: #cccccc;"> Kipling, jako dziecko przeżył wiele przygód.</span></span><span style="color: #cccccc;"> Poznał wtedy
kraje egzotyczne. Urodził, się bo</span><span style="color: #cccccc;">wiem i wychowywał w Indiach. Wrażenia przygód, przeżycia
żywego, niezwykle inteligentnego </span><span style="color: #cccccc;">dziecka zaważyły na całym </span><span style="color: #cccccc;">życiu</span><span style="color: #cccccc;"> i twórczości Kiplinga.
Tłem niemal co drugiego opowiadania</span><span style="color: #cccccc;"> są reminiscencje z dzieciństwa.</span></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;"> Jako pisarz, miał styl niezwykle jasny, przystępny. Nie ma
u niego frazesów, niepotrzebnych, n</span><span style="color: #cccccc;">ic </span><span style="color: #cccccc;">nie</span><span style="color: #cccccc;"> mówiących zdań. Toteż książki Kiplinga są znane
dzieciom nie tylko Anglii, ale i </span><span style="color: #cccccc;">młodzieży</span><span style="color: #cccccc;"> całego świata. </span><span style="color: #cccccc;">Tłumaczone</span><span style="color: #cccccc;"> na wszystkie języki świata,
popularne między </span><span style="color: #cccccc;">wszystkimi</span><span style="color: #cccccc;"> </span><span style="color: #cccccc;">dziećmi, czytane z zachwytem i nigdy nie zapominane. </span></span></span></span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span><span style="color: #cccccc;"> A czy
nie stanowią rozkosznej lektury doro</span><span style="color: #cccccc;">słych? </span></span><span style="color: #cccccc;">— Na polski przetłumaczono </span><span style="color: #cccccc;">najznakomitszej</span><span style="color: #cccccc;"> i najtypowsze rzeczy Kiplinga. I zrobion</span><span style="color: #cccccc;">o to świetnie. Mamy przekłady Jerzego Ban</span><span style="color: #cccccc;">drowskiego, Birkenmajera, Kreczkowskiej Nie</span><span style="color: #cccccc;">mirowskiej i Wyrzykowskiego. Mało jest dzieci nie
znających kochanych bajek o <i>„Kocie, który </i></span><i><span style="color: #cccccc;">zawsze chodził </span><span style="color: #cccccc;">własnymi</span></i><span style="color: #cccccc;"><i> drogami“</i>, o <i>„Słoniątku“</i> o tym <i>„Jak powstał garb wielbłąda“.</i></span></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;">Książki dla dzieci zaczął Kipling pisać bardzo młodo.
Miał 24 lata, kiedy ukazała się pierwsza </span><span style="color: #cccccc;">z nich </span><span style="color: #f3f3f3;"><span>„Wee Willie Winkie“</span></span><span style="color: #cccccc;"> (Maleńki Wiluś Winkie), ciekawa
historia jego dzieciństwa w In</span><span style="color: #cccccc;">diach. W pięć lat później powstaje arcydzieło, powstają
</span><span style="color: #cccccc;"><span>„Księgi dżungli“</span><span>. </span></span></span></span></span></b></span></p><span style="font-family: verdana;"><span><span><span><b><span><span><span><span><span><span></span></span></span></span></span></span><span><a href="https://areopagita.blogspot.com/2017/12/niesmiertelne-ksiegi-dzungli.html" target="_blank"><span style="color: #cccccc;">„Księgi"</span></a></span></b></span></span></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: verdana;"><span><span style="font-family: verdana;"><span><span><span><b><span><span><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></b></span></span></span></span></span></span></div><span style="color: #cc0000;"><span><span><span><span><span><span><span><a href="https://areopagita.blogspot.com/2017/12/niesmiertelne-ksiegi-dzungli.html" target="_blank"><span><span style="color: #cc0000; font-size: xx-small;">link</span></span></a><span> </span></span></span></span></span></span></span></span><b><span><span><span><span><span><span>—</span></span></span></span></span></span></b></span><span><b><span><span style="color: #cccccc;"> </span><span style="color: #cccccc;">pierwszy i drugi tom</span></span><span><span style="color: #cccccc;">,</span></span></b></span><span style="font-family: verdana;"><b><span> </span></b></span><span style="font-family: verdana;"><b style="color: #cccccc;"><span>to najciekawsze najbardziej oryginalne, najbardziej ulubione dzieło wszystkich dzieci. </span></b><span style="color: #cccccc;"><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;">Tu mówią </span><span style="color: #cccccc;">wilki</span><span style="color: #cccccc;">, tygrysy,
pantery, małpy i węże, dziecko </span><span style="color: #cccccc;">poznaje zwyczaje i prawa dżungli. Dowiaduje się, jak
<span style="color: #f3f3f3;">Mowgli,</span> ludzki szczeniak, znajda wilków </span></span></span></span></b></span><span style="color: #cccccc;"><b><span style="text-align: left;">dorasta między zwierzętami, by przez przypa</span><span style="text-align: left;">dek dostać się do rodzimej wsi, w objęcia swej </span></b></span><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"><span>matki.</span></span></span></span></span></b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: verdana;"><span><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"><span style="color: #cccccc;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT9Zouepxo8MbRAp07GyGiAfgAq9OCmYfd_Oce12qhGSReEN-YvG2Fxr6SF6EKJd3WbJjPXqLr3eq76ZN84dgEVs-OAbAdO-et_akAw-wNK2XUUNTjU84nXgZVxI0WOjAX9BgeiQ/s320/20180603_005425.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="249" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT9Zouepxo8MbRAp07GyGiAfgAq9OCmYfd_Oce12qhGSReEN-YvG2Fxr6SF6EKJd3WbJjPXqLr3eq76ZN84dgEVs-OAbAdO-et_akAw-wNK2XUUNTjU84nXgZVxI0WOjAX9BgeiQ/w156-h200/20180603_005425.jpg" width="156" /></a></div> A motyw powrotu Mowgliego do dżungli, czy to nie
najbardziej pasjonujący fragment </span></span><span><span style="color: #cccccc;">wszystkich książek dla dzieci? Zemsta na Shere Khan. —
Czar prostoty i naturalności przenika te </span><span style="color: #cccccc;">opowiadania.</span></span></span></span></span></b></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-M48yOwPBz7bk3AHfncnCeFH64YH0a1IgxvEj2RvfOcc6_pCh1uVprK-qWutMWOJm8hSTU_uoDDmaOJ4CyWKz3oC6ye7F2SslzeMhBHtqfbR_P7ejYEy_HHAO3uiOuV4EFay0Lg/s320/20180603_005425.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"> </span></span></span></span></b></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-M48yOwPBz7bk3AHfncnCeFH64YH0a1IgxvEj2RvfOcc6_pCh1uVprK-qWutMWOJm8hSTU_uoDDmaOJ4CyWKz3oC6ye7F2SslzeMhBHtqfbR_P7ejYEy_HHAO3uiOuV4EFay0Lg/s320/20180603_005425.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"> </span></span></span></span></b></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-M48yOwPBz7bk3AHfncnCeFH64YH0a1IgxvEj2RvfOcc6_pCh1uVprK-qWutMWOJm8hSTU_uoDDmaOJ4CyWKz3oC6ye7F2SslzeMhBHtqfbR_P7ejYEy_HHAO3uiOuV4EFay0Lg/s320/20180603_005425.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"> <br /></span></span></span></span></b></a></span></p><span><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"><b><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;">Po <i><span style="color: #f3f3f3;">„Jungle Book“</span></i>, pisze Kipling już nie o życiu w
Indiach, ale troskach, kłopotach j przygodach trzech chłopców w szkole
prywatnej w Anglii. <i>„Stalky i Spółka“</i>. </span></span></span></b></span></span></span></span></b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: verdana;"><span><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"><b><span><span><span style="color: #cccccc;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhEX40ITIJfjJIqnnYKqs1soKGsKCPTuFS7-j2mqPobW72JDWKDRl51Ew8IepL2XEpv3h2ywqF2AkGbpwgA_DuHM2GhbFHfj-VEqFQd2B2cemkNZOAh6tte61piwviqFj-on_JUQ/s320/st.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhEX40ITIJfjJIqnnYKqs1soKGsKCPTuFS7-j2mqPobW72JDWKDRl51Ew8IepL2XEpv3h2ywqF2AkGbpwgA_DuHM2GhbFHfj-VEqFQd2B2cemkNZOAh6tte61piwviqFj-on_JUQ/s0/st.jpg" /></a></div><br />Książka napisana stylem zbliżonym do
<span style="color: #f3f3f3;">Makuszyńskiego</span>; tylko bez ckliwości i sentymentalizmu i bez nieznośnego</span></span></span></b> żalu minionych lat. U Kiplinga,
obiektywnie napisana historia walki między chłopcami a ich </span><span style="color: #cccccc;">odwiecznymi „wrogami“ nauczycielami — kończy się pogodną,
fermatą zwycięstwa dzieci. Ale </span><span style="color: #cccccc;">z jakim taktem Kipling to zrobił. Z jaką kulturą! „Stalky
i Ska“, wybitnie „angielska“ książka, </span><span style="color: #cccccc;">gdzie bohaterowie i tło jest specyficznie angielskie! Książka
ta jednak jest bliska zrozumiała i </span><span style="color: #cccccc;">ulubiona przez młodzież polską. Pewnie przez motyw walki
między dzieckiem a dorosłym i </span><span style="color: #cccccc;">piękną repryzę.</span></span></span></span></b></span></span><span><b><span><span>
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;">Następną książką, <span style="color: #f3f3f3;"><i>„Kim"</i>,</span> znowu wraca Kipling do
niezapomnianych Indii. Mamy tu długie, </span><span style="color: #cccccc;">ciekawe dzieje chłopca angielskiego między Hindusami.
Mamy obraz współczesnych, ciągle egzotycznych Indii. </span></span></span></span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;"><i>„Kim"</i>, to jedno z
najbardziej wartościowych dzieł, może mniej interesujące </span><span style="color: #cccccc;">dla młodszych, ale frapujące dla dojrzalszej </span><span style="color: #cccccc;">młodzieży</span><span style="color: #cccccc;"> i starszych.</span></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span><b><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwhkCgXU-MPWYJ8h-H2QAgj2_fET3bcRxXl0P4uQk6lQ6oyaXy9imoo6LTgB1h_aGYlQGij9b46eHdVOE5suKTmSdDmxf8EWhx3W7YdODRBZM70lD37v6Ovtq47ZfusTzQQcEqCg/s262/Just_So_Stories_Kipling_1902.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="262" data-original-width="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwhkCgXU-MPWYJ8h-H2QAgj2_fET3bcRxXl0P4uQk6lQ6oyaXy9imoo6LTgB1h_aGYlQGij9b46eHdVOE5suKTmSdDmxf8EWhx3W7YdODRBZM70lD37v6Ovtq47ZfusTzQQcEqCg/s0/Just_So_Stories_Kipling_1902.jpg" /></a></span></span></span></b></span></div><span style="font-family: verdana;"><b><span><span><span style="color: #cccccc;"><br />Najsympatyczniejszą
książką, może ze wszystkich, książką,
która zawsze będzie interesowała dzieci całego świata, którą chętnie
przeczyta i dorosły, są <i><span style="color: #f3f3f3;">„Takie sobie bajeczki"</span></i>. Kipling napisał je <span style="color: #f3f3f3;">dla
swoich
dzieci</span>; miał ich troje —<span style="color: #f3f3f3;">Josephine, Richard i Elsie</span>. — W książce mieszczą
się
opowiadania poprzednio wspomniane.<o:p></o:p></span></span></span></b><b><span><span><span style="color: #cccccc;"> <i>„Kot, który chodził własnemi drogami“</i> i inne. </span></span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;">Rysunki do
genialnych bajek wykonał sam Ki</span><span style="color: #cccccc;">pling; dla swoich dzieci. </span><span style="color: #f3f3f3;"><span>Kipling</span></span><span style="color: #cccccc;"><span style="color: #f3f3f3;"> — rysownik</span>, pozostawał
pod przemożnym wpływem wscho</span><span style="color: #cccccc;">du.</span></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;">Z jakim wdziękiem i prostotą są napisane te historyjki!
Pisał je tak, jak opowiadał swoim dzieciom: wieczorem przy kominku, w angielskim
hallu. A więc...<o:p></o:p></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;">„Słuchaj kochanie i dobrze uważaj, bo to, co ci chcę
opowiedzieć, działo się </span><span style="color: #cccccc;">przed bardzo dawnymi laty, kiedy zwierzęta obecnie oswojone,
żyły jeszcze w </span><span style="color: #cccccc;">stanie </span><span style="color: #cccccc;">dzikim</span><span style="color: #cccccc;">. </span><span style="color: #cccccc;">Dzikim</span><span style="color: #cccccc;"> był pies i dzikim był koń i dziką
była krowa i dzika była </span><span style="color: #cccccc;">owca i dziką była świnią — tak dziką, jak tylko zwierzę </span><span style="color: #cccccc;">dzikim</span><span style="color: #cccccc;"> być potrafi. I </span><span style="color: #cccccc;">wszystkie te dzikie zwierzęta chodziły po wilgotnych,
dzikich lasach, samotnymi </span><span style="color: #cccccc;">dzikimi ścieżynami. Ale najdzikszy ze wszystkich dzikich
zwierząt był kot. Sam </span><span style="color: #cccccc;">zawsze chodził własnymi drogami i było mu jedno kędy...</span></span></span></span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana;"><b><span><span><o:p></o:p></span></span></b><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;">„Naturalnie, że człowiek był także dziki. Strasznie
dziki. A zaczął się oswajać dopiero wówczas, gdy spotkał kobietę, która mu
powiedziała, że wcale nie ma ochoty prowadzić takiego dzikiego życia, </span><span style="color: #cccccc;">jakie on dotąd prowadził..."</span></span></span></span></b><b><span><span><span style="color: #cccccc;"><span style="color: white;"> -</span>"Kot, który<o:p></o:p></span></span></span></b><b><span><span><span style="color: #cccccc;"> zawsze chodził własnymi drogami“. - <o:p></o:p></span></span></span></b><b><span><span><span style="color: #cccccc;">(<span style="color: #f3f3f3;">Takie sobie bajeczki</span>, przekład z angielskiego Marii
Kreczkowskiej).<o:p></o:p></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;">Śliczne są te historyjki i pomysły i sposób ich podania.
Więc nic dziwnego, że dziecko może ich słuchać ciągle, czytać raz po raz. A i
dorosły przypomni sobie dzieciństwo i to, że dowiedział </span><span style="color: #cccccc;">się od Kiplinga dlaczego wielbłąd ma garb, a słoń taki
ogromny, śmieszny nos...</span></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;">I jeszcze jedną książkę napisał Kipling, Ale ta
przede wszystkim dla dzieci Anglii. <span style="color: #f3f3f3;"><i>„Puk“</i></span>.<o:p></o:p></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #cccccc;">Bardzo to ładna książka. Ale przez to, że taka specyficznie
angielska, mniej interesuje inne dzieci, </span><span style="color: #cccccc;">mniej jest zrozumiała. Na język polski pięknie
przetłumaczona przez <span style="color: #f3f3f3;">Helenę Niemirow</span></span><span style="color: #cccccc;"><span style="color: #f3f3f3;">ską</span> (Warszawa 1924). <i> </i></span></span></span></span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana;"><span><b><span><span><span><span><span style="color: #cccccc;"><i>„Puk“</i> powstał w r. 1906, Dziecko
angielskie, czy polskie, o ile lubi </span><span style="color: #cccccc;">bajki </span></span><span><span style="color: #cccccc;">pokocha i tę książkę. </span><a href="https://areopagita.blogspot.com/2018/08/kipling-dla-dzieci.html" target="_blank"><span><span><span><span style="color: #eeeeee;">Bo zawiera ona czarującą mieszaninędziejów człowieka i krasnoludka</span></span></span></span></a></span></span></span></span></b></span></span><span><span><span><span><a href="https://areopagita.blogspot.com/2018/08/kipling-dla-dzieci.html" target="_blank"><span style="color: #cc0000;"><span><span><span> </span></span></span><span>link</span></span></a></span></span></span></span><span style="color: #6aa84f;"><u>→</u></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span><b><span><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipfJRqnfkrMgfPvFweRAmy1FHXOO2IsAS1KP2fmEIS93ueCiHpNeMDNhPjS5gjLQuGO_-ShoC5iYvzfTUvOVwPaJ5XFdv31vZiKABvNF9U-F57Y2FVTaZokOL_eXTDAZVlnM-MeQ/s645/frontispiece.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="645" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipfJRqnfkrMgfPvFweRAmy1FHXOO2IsAS1KP2fmEIS93ueCiHpNeMDNhPjS5gjLQuGO_-ShoC5iYvzfTUvOVwPaJ5XFdv31vZiKABvNF9U-F57Y2FVTaZokOL_eXTDAZVlnM-MeQ/s320/frontispiece.png" /></a></span></span></span></span></b></span></div><span style="font-family: verdana;"><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"><br /> —</span></span></span></span></b><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"> Sam Puk, to najrozkoszniejszy z angielskich krasnoludków.
Najmilszy ze wszystkich gnomów </span><span style="color: #cccccc;">północy. — Ale jednak, jednak ta książka pozostanie
zawsze dla wybranych: dla tych, co wolą </span><span style="color: #cccccc;">żyć w zaklętym święcie fantazji, aniżeli na naszej ziemi.</span></span></span></span></b><b><span><span>
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: verdana;"><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;">Na Puku skończyła się praca wielkiego Pisarza dla
dzieci. A kilka dni temu, przez śmierć </span><span style="color: #cccccc;">skończyło się wielkie niezapomniane życie i </span><span style="color: #cccccc;">dzieło</span><span style="color: #cccccc;"> A
dzieci polskie, choć znają </span></span></span></span></b><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;"><i><b><span><span><span><span style="color: #cccccc;">„</span></span></span></span></b>Księgę“</i>, <i>„Ba</i></span><span style="color: #cccccc;"><i>jeczki"</i> i <i>„Kima“</i>, niech sięgną po inne dzieła.</span></span></span></span></b></span></p><span><b><span><span style="font-family: verdana;">
</span></span></b></span><p class="MsoNoSpacing"><span><b><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;"><span>Warto je poz</span><span>nać </span><span> </span></span></span></span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: verdana;"><b>E.
R-s.</b></span><o:p></o:p></p></div><span style="color: white;">[Uwspółcześniono pisownię, dodano zdj. i ilustr.- Areop.]</span><br />Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-31160955666172021652022-09-03T05:07:00.037+02:002023-06-18T03:40:24.772+02:00ONE<p><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="color: #eeeeee;">Tytułem wprowadzenia</span></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial;">Był rok 1899. </span></p><p><span style="color: #cccccc;"><span style="font-family: arial;">Trzydziestoczteroletni R. Kipling był już na ustach całego świata jako autor niezliczonych nowel, trzech powieści, wierszy, o Księgach Dżungli nie wspominając. Od lat siedmiu ożeniony był z Amerykanką (w Stanach miał też dom). </span><span style="font-family: arial;">Para obdarzona została trójką dzieci</span></span><br /></p><div class="separator" style="clear: both; font-family: arial; font-size: large; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJvo-dhnoYODSesWq-ycD1At5nTOZnr-bHhF9hg4qE1EIzpQg8OxZ7EB6BqVhPO-Y7zb-lEdBrCBGIwxpsnJsPQseSm0xF0TBnIsWLtw9PJ8JFY2USl2cXYoi_CjSy0KoamOlRm24OagPt9fCtPh-DL0hKKQue_EKwcp3ogqN3F7koine75BQ/s460/kipkling-children__1611947c.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="288" data-original-width="460" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJvo-dhnoYODSesWq-ycD1At5nTOZnr-bHhF9hg4qE1EIzpQg8OxZ7EB6BqVhPO-Y7zb-lEdBrCBGIwxpsnJsPQseSm0xF0TBnIsWLtw9PJ8JFY2USl2cXYoi_CjSy0KoamOlRm24OagPt9fCtPh-DL0hKKQue_EKwcp3ogqN3F7koine75BQ/w400-h250/kipkling-children__1611947c.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p><span style="font-family: arial;">Gazety, oprócz publikacji utworów informowały wielbicieli pisarza także o przedsiębranych przezeń licznych podróżach. </span><span style="font-family: arial;">Ta z końca stycznia z Liverpoolu do Nowego Yorku okazała się tragiczna. Ojciec zapadł na zapalenie płuc (leżał w gorączce), a ukochana córeczka Josephine na krztusiec</span><br /></p><div class="separator" style="clear: both; font-family: arial; font-size: large; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyP_1JAlyKzna0iN4D4OvEjGfaGPVGeTpyc5DAGwzPMlrrTG6KfPUE7r88xOdwuknSvl7NriVLBVyGWvm869CzFxWbyUNm_heCkMZo8EX7F_NKvqkqxtKiMg36sMbuswq9L2-uboUQqpPnwSfld_YspAQAvuX34CWTv9kWa8HtFCTJXapSUtA/s581/DOWIEDZIAL%20SIE.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="266" data-original-width="581" height="184" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyP_1JAlyKzna0iN4D4OvEjGfaGPVGeTpyc5DAGwzPMlrrTG6KfPUE7r88xOdwuknSvl7NriVLBVyGWvm869CzFxWbyUNm_heCkMZo8EX7F_NKvqkqxtKiMg36sMbuswq9L2-uboUQqpPnwSfld_YspAQAvuX34CWTv9kWa8HtFCTJXapSUtA/w400-h184/DOWIEDZIAL%20SIE.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial;">Napisana w parę lat później,1904 nowela "They" (One) jest wyrazem ojcowskiego bólu po stracie dziecka, przejmującym poszukiwaniem ukojenia w podróży do krainy dostępnej tylko nielicznym; tym o najwyższej, wręcz nieziemskiej (czy może raczej jak najbardziej - ziemskiej) skali wrażliwości i współczucia [Ar]</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg69SCAaTXfzFxAlIPxpNQWN4KH8PrrapFTae3WjXAGr3td5ZzJ3xH-Tu1whbkMDxzS-YRJMrVHKFzg_BE6ltzhOmtmn47GfsmDy8OR3V8kcDrjpyniYbJo_mabWfnT4BmHJHwrJB4VLHDN_Bfea0kAQ_7SkyipyHYEpDtP7NxHTTbsU8m845s/s387/impgoth6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="387" data-original-width="272" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg69SCAaTXfzFxAlIPxpNQWN4KH8PrrapFTae3WjXAGr3td5ZzJ3xH-Tu1whbkMDxzS-YRJMrVHKFzg_BE6ltzhOmtmn47GfsmDy8OR3V8kcDrjpyniYbJo_mabWfnT4BmHJHwrJB4VLHDN_Bfea0kAQ_7SkyipyHYEpDtP7NxHTTbsU8m845s/w281-h400/impgoth6.jpg" width="281" /></a></div><p><br /></p><span><span style="color: #990000;"> </span><span style="color: #cccccc; font-family: arial;"> <span>Opowiadanie ma niniejszym swoją premierę w Sieci.</span></span></span><div><span><span style="color: #cccccc; font-family: arial;"> Życzę owocnej lektury</span></span><p></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="color: #cc0000;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: large;"> --------------------------------</span></span></span></p><p><span style="font-family: arial;"><span style="color: #cc0000;"><span style="font-size: large;"> -------------------------------</span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnA1kO3QHZjuqqqq0ahIJ95xuButYIuq3VJ5loDQhlggfHmCUWPx0GB2EqUOe_D9g-yr5aPRkjIPrUKAkIurxvmsr61SYOC-wipQZ1NVuBmqgqUUZjmz1FeZqvue8vp2v9srVTP8qOHaBBScmFJjvP2nx61UbMWxBj9KowXZSM9X4LlqraMVU/s445/they.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="445" data-original-width="318" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnA1kO3QHZjuqqqq0ahIJ95xuButYIuq3VJ5loDQhlggfHmCUWPx0GB2EqUOe_D9g-yr5aPRkjIPrUKAkIurxvmsr61SYOC-wipQZ1NVuBmqgqUUZjmz1FeZqvue8vp2v9srVTP8qOHaBBScmFJjvP2nx61UbMWxBj9KowXZSM9X4LlqraMVU/w286-h400/they.jpg" width="286" /></span></a></div><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">One</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Mknąłem tak szybko, że zdawało mi się, iż ziemia ucieka spod moich kół. Pół hrabstwa zostało poza mną, pędziłem jednak wciąż przed siebie, od widoku do widoku, ze wzgórza na wzgórze.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Już po storczykach, którymi są tak gęsto usiane wschodnie równiny, ukazały się moim oczom tymianki, dalej ostrokrzewy, wreszcie szara trawa morskich wybrzeży.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Potem przez jakieś piętnaście mil angielskich jechałem przez bogate kraje zbóż i figowców o brzegach tak niskich, że fale nieomal biły o lewe moje ramię.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Skręciłem w głąb lądu, w chaos stłoczonych, krągłych, pokrytych lasem pagórków i znalazłem się w jakimś zupełnie nieznanym kraju.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Za tą przedziwną osadą, której imieniem ochrzczono stolicę Stanów Zjednoczonych, ujrzałem ciche wioski, wtulone pod niebosiężne lipy, że tylko pszczoły, brzęczące w ich konarach, były jedynymi żywymi istotami. Ponad drzewami dźwigały się ciężko szare normandzkie kościoły; swawolne strumyki ginęły pod wielkimi mostami, zbudowanymi snadź dla takich ciężarów, jakich już nigdy dźwigać nie będą; lamusy i spichrze na dziesięciny, obszerniejsze niż same kościoły; starą kuźnię ze śladami świetnej przeszłości, jako Sali Templariuszy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Dalej spotkałem Cyganów, rozłożonych obozem na gminnych gruntach, gdzie janowiec, paprocie i wrzosy walczyły o lepsze na przestrzeni jakiejś mili, wzdłuż drogi rzymskiej. Spłoszyłem lisa o ognistym futrze, wygrzewającego się jak pies w oślepiającym słońcu, aż na koniec utknąłem wśród lesistych wzgórz, które mnie otoczyły zewsząd nieprzebitą ścianą.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Stanąłem w automobilu, by dojrzeć kierunek tej wielkiej diuny, której falisty czub służy za linię demarkacyjną pięćdziesięciomilowej przestrzeni.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Przypuszczałem, że odnajdę z łatwością drogę, prowadzącą na zachód, ale nie brałem pod uwagę tej zasłony z lasów, która mi wszystko myliła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zniecierpliwiony skręciłem gwałtownie i nawet znalazłem się na jakiejś zielonej polanie, zalanej po brzegi słońcem, za chwile jechałem ciemnym tunelem, gdzie zeschłe zeszłoroczne liście zaczęły wirować i fruwać z szelestem pod mymi pneumatykami.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Potężne gałęzie leszczyny, zrośnięte w górze, nie widziały zapewne piły co najmniej od dwóch pokoleń, a siekiera nigdy nie przeszkodziła dębom, ni bukom, stoczonym przez mchy, wyrastać wysoko ponad korony leszczyny. Tutaj droga zmieniła się po prostu w mroczny dukt, wysłany kobiercem z brunatnego pluszu, utkanym, niby jaspisem, gęstymi bukietami pierwiosnków, gdzie wątłe hiacynty o białych łodyżkach kłoniły swe główki w jednostajnym ruchu.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Korzystając z pochyłości przyśpieszyłem biegu, ślizgając się po szeleszczących liściach i oczekując co chwila spotkania z leśnikiem. Lecz tylko w dali słyszałem przekomarzającą się z martwą ciszą sójkę, gdzieś, w mroku drzew.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Droga wciąż spadała. Już miałem zawrócić, skąd przybyłem, gdy nagle silny snop słońca, przedzierający się przez gęstwinę, uderzył mnie w same oczy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Stanąłem na miejscu. Rozejrzałem się wokoło. Droga szła ciągle w dół, lecz jednocześnie zauważyłem, iż przednie koła automobilu wpadły na trawnik jakiegoś cichego tarasu, gdzie stały na straży cisy, strzyżone w kształt rycerzy z opuszczonymi dzidami i dworskich sztywnych panien o okrągłych głowach i olbrzymich pawi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Taras ten objęty był lasem z trzech stron – z czwartej wznosił się stary dom, z chropawego kamienia, zjedzony przez wieki, dom z oknami w krzyżownice i dachem czerwono-różowej dachówki. Półkolisty mur, także różowo-czerwony, otaczał dom i zamykał taras z czwartej strony; Pod murem tulił się żywopłot z bukszpanów na wysokość człowieka. Dokoła smukłych ceglanych kominów siedziały gołębie, a ośmiokątny gołębnik zamajaczył mi przez chwilę, by zaraz zniknąć za zakrętem muru.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Stanąłem jak wryty; zielona dzida rycerza dotykała mej piersi – nie mogłem oczu oderwać, oczarowany niezwykłą pięknością tego klejnotu i jego oprawą.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">„Jeśli mnie kto stąd nie wyrzuci za najście cudzego domu, lub ten rycerz nie przepędzi, powinni ukazać się przez tę uchyloną bramę Szekspir i królowa Elżbieta i zaprosić mnie na herbatę”</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W oknie, na piętrze, ukazał się chłopczyk, dający rączką jakieś przyjacielskie znaki, ale nie mnie, lecz prawdopodobnie towarzyszowi swemu, gdyż po chwili ukazała się w oknie druga wesoła, jasna główka.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Wśród strzyżonych cisowych pawi usłyszałem radosne śmiechy; obejrzałem się w tył (dotychczas nie odrywałem oczu od domu). Za jakimś żywopłotem ujrzałem srebrną smugę fontanny, strzelającą wysoko w górę, na przezłoconym tle nieba.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Gołębie na dachu odpowiadały gruchaniem na bełkot wody, ale między te dwa głosy wdzierał się ściszony i szczęśliwy chichot dziecka, najwidoczniej zajętego płataniem jakiegoś figla.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Ciężka dębowa brama w murze uchyliła się nieco i kobieta w dużym ogrodowym kapeluszu ukazała się na jej tle, stawiając ostrożnie nogę na wyżłobionym przez wieki kamiennym stopniu. Zwolna przeszła przez gazon, zbliżając się ku mnie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Już miałem zacząć się tłumaczyć, gdy podniosłą głowę. Spostrzegłem, że jest niewidoma.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy to automobil? -- spytała pierwsza. -- Słyszałam go.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Obawiam się, żem zmylił drogę -- zacząłem się niezręcznie tłumaczyć. Powinienem był zawrócić nieco wyżej. Nigdy nie ośmieliłbym się…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ależ bardzo się z tego cieszę! Automobil i to tutaj, w ogrodzie! (Odwróciła się, jakby szukając dokoła) Czy pan tutaj nikogo nie widział…przypadkiem?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nikogo, kto by mógł mnie objaśnić. Widziałem tylko z daleka jakieś dzieci.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dzieci?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Widziałem tam dwoje w oknie, na górze, i zdaje mi się, że słyszałem jakiegoś psotnika, tutaj gdzieś w bliskości. </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Oh! Jakiż pan szczęśliwy! – zawołała. (Twarz jej się rozjaśniła) Ja mogę je słyszeć, ma się rozumieć, ot i wszystko. A pan je widział i słyszał?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">-- Tak, pani. I jeśli się znam nieco na dzieciach, jedno z nich płata jakiegoś figla tam, przy fontannie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Musiał się wymknąć, przypuszczam…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pan lubi dzieci?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Przytoczyłem kilka powodów, dla których nie miałem powodu nienawidzić ich.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Naturalnie; naturalnie – odparła. – Więc pan rozumie? Więc nie będzie to dla pana zbyt śmieszne, jeśli go poproszę o przejechanie automobilem po ogrodzie…ostrożnie, wolniutko? Dzieciom musi to sprawić wielką uciechę. Biedne maleństwa, tak mało widzą! Robi się co można, żeby je rozerwać, lecz…( wskazała ręką na otaczające lasy)…jesteśmy tutaj poza światem!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ależ z największą przyjemnością – zawołałem – lecz nie mogę psuć trawnika.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zwróciła głowę w prawo.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Zaraz, w tej chwili jesteśmy u południowego wejścia, nieprawdaż? Za pawiami idzie aleja, wyłożona kamieniami. To Aleja Pawi. Stąd podobno jej nie widać, ale trzeba przejechać tuż pod lasem i zaraz za pierwszym pawiem skręca się w Aleję.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Wydało mi się świętokradztwem zakłócanie sennej ciszy tego zaklętego w marzeniu domu, brutalnym hałasem maszyny, toteż manewrowałem tak ostrożnie, by nie dotknąć puszystego gazonu, przesunąłem się zręcznie tuż pod samym lasem i, zatoczywszy półkole, wyjechałem na szeroką kamienną drogę, gdzie połyskiwał basen fontanny, jak wielki gwiaździsty szafir.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy ja też mogę jechać? – zawołała za mną. – Nie dziękuję, proszę mi nie pomagać. To się dopiero dzieci ucieszą, gdy mnie zobaczą!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Z łatwością znalazła drogę do automobilu, i stając na stopniu zaczęła wołać:</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dzieci, hej dzieci! Patrzcie, co się tutaj będzie działo!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Głos jej mógłby chyba wybawić dusze potępionych z piekła, taka przedziwna moc uczucia i tkliwości w nim zadźwięczała, nie zdziwiłem się też wcale, gdy między drzewami odpowiedziały radosne okrzyki.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDB2VttaNEZgTrr8WUz7DVb2pncar_huiUMzOzMBvrJIVEYOMD5FIaaL-0cIK4_TtxJhusn0fL46Rm10fKCvX80qYNGIuPc7fMFvy70JB-Kz4XuRd--x5uDSOQCz7x3og0vjfaCJ7iTtylWRSmsr9CTejXU3v5C9gnTrYfGeWWSheKrX5OuRk/s512/M545978_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="328" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDB2VttaNEZgTrr8WUz7DVb2pncar_huiUMzOzMBvrJIVEYOMD5FIaaL-0cIK4_TtxJhusn0fL46Rm10fKCvX80qYNGIuPc7fMFvy70JB-Kz4XuRd--x5uDSOQCz7x3og0vjfaCJ7iTtylWRSmsr9CTejXU3v5C9gnTrYfGeWWSheKrX5OuRk/s320/M545978_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="205" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br /> Musiało to być dziecko spod fontanny, ale skoro podjechaliśmy do niej, nikogo już nie było, tylko porzucony stateczek kołysał się samotnie na wodzie, a w oddali, między strzyżonymi drzewami, przemykała się błękitna bluzka. </span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Pełni najlepszych intencji, defilowaliśmy z jednego końca alei w drugi, wracając kilkakrotnie na prośbę niewidomej. Ale dziecko, które opanowywało najwidoczniej swą obawę, trzymało się z dala i nieufnie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ten malec nas obserwuje – zauważyłem -- ciekaw jestem czy nie podobała by mu się mała przejażdżka?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">-- One są jeszcze bardzo dzikie. Bardzo dzikie. Ale, mój Boże, jaki pan szczęśliwy. Może pan je widzieć! Chwileczkę posłuchajmy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zatrzymałem maszynę w miejscu, a wilgotna cisza, przesycona zapachem bukszpanów, opadła na nas, jak ciężki płaszcz. Usłyszałem chrzęst nożyc – prawdopodobnie ogrodnik strzygł krzewy – brzęk pszczół i urywane jakieś głosy, które mogły pochodzić od gołębi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Oh, niedobre – szepnęła znużonym głosem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Może się boją automobilu. Tamta dziewczynka w oknie, wydaje się bardzo zaciekawioną.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak? ( Podniosła głowę ) Jestem niesprawiedliwa. Nie miałam prawa tego mówić, one mnie po prostu uwielbiają. Jest to jedyna rzecz, dla której warto żyć…gdy one nas kochają, nieprawdaż? Nie mogę nawet pomyśleć, czym byłoby to miejsce bez nich…Przy tej okazji, niech mi pan powie, czy tutaj jest ładnie?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Zdaje mi się, że jest to najpiękniejsze miejsce, jakie widziałem w moim życiu.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Wszyscy tak mówią. Naturalnie sama też tak czuję, ale przecież co innego zupełnie…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy pani nigdy nie?...</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Przerwałem zmieszany.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie, odkąd pamiętam. Podobno stało się to, gdy miałam zaledwie kilka miesięcy. Jednak musiałam cośkolwiek zapamiętać, bo jakże inaczej mogłabym śnić o kolorach? We snach widzę światło i barwy, lecz ich nigdy nie mogę zobaczyć. Słyszę je tak samo we śnie, jak na jawie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Bardzo trudno widzieć twarze we śnie. Pewni ludzie to mogą, lecz w ogóle nie mamy tego daru, mówiłem, patrząc w okno na górze, gdzie stało dziecko, żeby tak rzec – ukryte.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Słyszałam też o tym – odpowiedziała. Mówią, że nigdy nie widzi się we śnie twarzy osoby umarłej. Czy to prawda?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Myślę, że tak…teraz, kiedy o tym myślę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Martwe oczy zwróciły się ku mnie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ah! To tak smutne jak być ślepym.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Słońce opadło za lasy, długie cienie obejmowały stopniowo cisowych rycerzy. Ujrzałem światło, konające na końcu lancy z błyszczących liści, i wszystką mocną twardą zieleń, powlekającą się puszystym kirem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Dom, zapatrzony w jeszcze jeden zachód konający, jakich już widział setki tysięcy, zapadał coraz bardziej w martwą ciszę, wśród tych czarnych widm.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy panu kiedy było tego brak? – spytała po chwili milczenia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czasem bardzo – odparłem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W górze zapadały cienie, i dziecko odeszło od okna.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">-- Ah, i mnie również; lecz nie przypuszczam, aby to było wolno…Gdzie pan mieszka?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Na drugim końcu hrabstwa – ze sześćdziesiąt mil stąd lub więcej, powinienem już jechać. Nie mam z sobą latarni.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ale czuję, że jeszcze jest widno.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Obawiam się, że się ściemni zupełnie, nim zdążę dojechać do domu. Czy nie zechciałaby mi pani dać kogoś, kto by wskazał drogę? Zbłądziłem bez wyjścia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Poślę z panem Maddena aż do gościńca, Nic się panu nie dziwię, można się zagubić w takim pustkowiu. Tymczasem pokaże panu drogę, którędy zajechać przed dom. Lecz będzie pan jechał wolniutko, nieprawdaż, póki pan nie wyjedzie z naszej posiadłości? Proszę mi powiedzieć, czy ta prośba jest bardzo dziecinna?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Obiecuję jechać w tym tempie – odparłem, puszczając maszynę bez motoru w dół po kamiennej drodze.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Objechaliśmy lewe skrzydło domu, którego artystyczne ołowiane rynny warte były same dla siebie całodziennej podróży, potem przejechawszy pod wielkim wjazdem, okrytym różami, wybitym w czerwonym murze, stanęliśmy przed wysoką fasadą, o wiele piękniejszą i wspanialszą, niż tył domu, który i tak przewyższał wszystko, com widział dotychczas.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czyż tutaj naprawdę tak ładnie? – spytała zamyślona, słysząc moje zachwyty. – Więc pan także kocha te ołowiane figury? Z tyłu za domem jest stary azaliowy ogród. Przypuszczają, że to miejsce stworzone było dla dzieci…Proszę pana pomóc mi wysiąść. Chciałabym jechać z panem aż do gościńca, ale nie powinnam ich opuszczać…Madden, czy to wy jesteście? Trzeba pana wyprowadzić na drogę. Zbłądził, ale…widział je.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Kamerdyner ukazał się, jak cień, w starym dębowym cudzie, który zwał się głównymi drzwiami i zniknął natychmiast, aby się zjawić za chwilę z kapeluszem w ręku. Ona stała na miejscu, z podniesionymi ku mnie szeroko otwartymi, błękitnymi oczami, które nie widziały i dopiero wówczas spostrzegłem, jak bardzo jest piękna.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Proszę pamiętać, że jeśli je pan lubi, wróci pan tutaj – mówiła spokojnie i za chwilę zniknęła w głębi domu. Kamerdyner już siedział w powozie i nie odezwał się ani słówkiem. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfTu7l4ze9h_HEwq4aY4iT1j-CNg17Dk4K712sytsB5y1r5dZ446n8V4acSoBjqf9sKZdXTFTeCZZ7xWXslLZ1rchIPiln-YK4HlHALSOWaVmacUifuAlN89yHkK7XYiJxSnLsBo6k3NLWKhjlacfu8VOBQEEs-nExFNigncQVtgYgeAe95bM/s512/M545979_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="335" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfTu7l4ze9h_HEwq4aY4iT1j-CNg17Dk4K712sytsB5y1r5dZ446n8V4acSoBjqf9sKZdXTFTeCZZ7xWXslLZ1rchIPiln-YK4HlHALSOWaVmacUifuAlN89yHkK7XYiJxSnLsBo6k3NLWKhjlacfu8VOBQEEs-nExFNigncQVtgYgeAe95bM/s320/M545979_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="209" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br />Kiedy mijaliśmy loże odźwiernego, spostrzegłem pomiędzy krzewami przemykającą niebieską bluzkę, skręciłem więc gwałtownie w bok, z obawy aby diablik, kierujący swawolą dziecka, nie uczynił mnie dzieciobójcą.</span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Przepraszam wielmożnego pana, czemu pan to uczynił?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tam – dziecko.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nasz panicz w niebieskiej bluzce?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Zapewne.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak, tak, on biega na wszystkie strony. Czy pan go widział przy fontannie?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak, kilka razy…Czy tutaj skręcimy?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tutaj. A czy wielmożny pan widział je też w oknie?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Na górze? Tak, widziałem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy to było zanim pani wyszła z domu?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Na chwilę przedtem, ale dlaczego o to pytacie?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Nastała chwila milczenia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tylko dlatego ośmieliłem się pytać, żeby się upewnić, czy dzieci widziały automobil, one tak biegają ciągle na wszystkie strony, że o wypadek nietrudno, choć jestem pewien, że wielmożny pan jeździ bardzo ostrożnie. Ale otóż i gościniec. Teraz nie może pan zbłądzić…Dziękuję, proszę pana, ale u nas nie ma zwyczaju, nie z… </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Cofnął się z godnością.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Przepraszam was – odparłem, chowając pieniądz.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Oh, z innymi w ogóle to się robi…Sługa wielmożnego pana.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Za chwile zniknął mi z oczu ten sługa, tak wyraźnie zazdrosny o honor domu i w dodatku interesujący się niezwykle światkiem dziecięcym, zapewne dzięki niańce..</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Minąłem drogowskazy przydrożne i obejrzałem się za siebie, lecz widnokrąg tak był zamknięty splątanymi wzgórzami, że nie mogłem się zorientować, gdzie został cudny dom, który przed chwilą opuściłem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> W jakiejś chacie, po drodze, spytałem, jak się nazywa ten zamek, lecz otyła kobieta, sprzedająca tam cukierki, objaśniła mnie wcale nieuprzejmie, że automobiliści nie mają prawa do życia, a tym bardziej do rozbijania się na wszystkie strony, jak powozowi państwo, lecz nie należą wcale do ludzi, z którymi jest przyjemnie się spotykać.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Wieczorem, gdy wróciłem do domu, szukałem drogi na mapie i nic się również nie dowiedziałem. Okolica nosiła nazwę Starej Farmy Hawkina, a dawny słownik geograficzny hrabstwa, zazwyczaj tak rozwlekły, nie podawał o niej żadnej wzmianki. Wielkim domem w okolicy był Hodnington Hall, w stylu z czasów georgiańskich, z ozdobami z początków panowania Wiktorii, co poświadczał okropny staloryt. Udałem się z tą sprawą do sąsiada – wybornego znawcy całej okolicy, – który mi wymienił jakieś nic niemówiące nazwisko rodziny.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W jakiś miesiąc potem puściłem się tą samą drogą.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Może to zresztą mój automobil zawiózł mnie tam z własnej woli, bo lotem błyskawicy przebył bezpłodne doliny; skoro się znalazł w labiryncie ścieżek z ubocza wzgórz, objechał z łatwością wszystkie zakręty; przebił się wskroś wysokich ścian leśnych w całej pysznej zieleni i wychylił się na gościńcu, gdzie mnie pożegnał kamerdyner, lecz wkrótce poczułem, że dzieje się z nim coś niedobrego, skręciłem wiec na jakąś zarośniętą ścieżynę, wdzierającą się w letnią ciszę leszczynowych zarośli.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">O ile mi pozwoliło sądzić słońce i sześciocalowa mapa sztabowa, był to od strony drogi brzeg lasu, który widziałem najpierw ze wzgórz, nad nim się wznoszących. Wziąłem się z całym pietyzmem do naprawy maszyny, rozłożyłem symetrycznie a derce wszystkie błyszczące narzędzia, klucze, pompę itd. Kombinowałem, że na te sidła mógłbym zwabić cały ród dziecięcy, który chyba w taki dzień musi być gdzieś w pobliżu. </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFqeJwyw5CuijA1P0zCiJjTjn9tWNftn3PsEs1ZjRMftCllApkh38F3AI4QOKBdEwqlLML5mktSnVarDSpqP6DD55X7eU8aqJ8zNEXDR2U1YmpS-h3A-eepiSUcg1IoZuzXqHkasPEd9oteR8o0CEmBbEgUroxgcq9QHsxAqoX0bFHs-0MxSc/s512/M545980_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="343" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFqeJwyw5CuijA1P0zCiJjTjn9tWNftn3PsEs1ZjRMftCllApkh38F3AI4QOKBdEwqlLML5mktSnVarDSpqP6DD55X7eU8aqJ8zNEXDR2U1YmpS-h3A-eepiSUcg1IoZuzXqHkasPEd9oteR8o0CEmBbEgUroxgcq9QHsxAqoX0bFHs-0MxSc/s320/M545980_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="214" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br />Nasłuchiwałem wiec w przerwach, lecz las był tak pełen gwaru letniego </span><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: large;">(chociaż ptaki siedziały już w gniazdach), że nic nie mogłem z początku rozróżnić. Dopiero po długiej chwili usłyszałem ostrożne, zwinne kroczki, przemykające cichaczem po suchych liściach.</span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Dla zachęty zacząłem trąbić, lecz zaraz pożałowałem tego, gdyż wszystko ucichło; widocznie spłoszyłem zwinne nóżki niespodzianym głosem trąbki.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Pracowałem już z pół godziny, gdy nareszcie uszu moich doleciał słodki głos niewidomej: „Dzieci, hej dzieci, gdzie jesteście?” Upłynęła długa chwila, zanim cisza zapanowała znów nad niewysłowionym urokiem tego okrzyku. Wkrótce ukazała się wśród drzew, szukając po omacku drogi między pniami; wydawało mi się, że dziecko trzyma się jej sukni, lecz skoro tylko podeszła bliżej, mała istotka rzuciła się, jak królik, w gąszcz leśny.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy to pan – spytała – z drugiego końca hrabstwa?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak, to ja, z drugiego końca hrabstwa.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czemu pan nie przyjechał przez lasy, górą? W tej chwili były tam dzieci.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- One były tutaj przed paroma minutami. Przypuszczam, że wiedziały o zepsutym automobilu i przybiegły cieszyć się z mej klęski.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Mam nadzieję, że to nic poważnego? Jak się psują automobile?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- O, proszę pani, jest na to pięćdziesiąt sposobów, ale mój wybrał sobie ten pięćdziesiąty pierwszy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zaczęła się śmiać serdecznie z mego niewinnego żartu, zsuwając kapelusz na tył głowy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Niech mi pan to wytłumaczy – rzekła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Proszę o chwileczkę cierpliwości – zawołałem. – Tylko przyniosę pani poduszkę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Postawiła nóżkę na derce, założonej przyrządami do naprawy i pochyliła się szybko nad nią.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Jakie to śliczne! ( Ręce, za pomocą których widziała, jaśniały w rozproszonym słońcu) Tutaj jakieś pudełko…drugie pudełko! Ale pan to wszystko ułożył, jak w sklepie z zabawkami!</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyLDzzlxWGYajM2r74ahxPLqGTKuiaeg5b_PcMD97SLw6sf3IXe84PTc3XnYjToaK0d_mMW6UuWN-G8tw4LVUaDQGjVwzT4Ku4to-cUiefP3MPa0WWhYAjaco22SKdhZyMa25T8vMf9vgjAOv2A9t_p49IdARPwFoukBBHXjsgGqAqlL6Ff3g/s512/M545981_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="341" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyLDzzlxWGYajM2r74ahxPLqGTKuiaeg5b_PcMD97SLw6sf3IXe84PTc3XnYjToaK0d_mMW6UuWN-G8tw4LVUaDQGjVwzT4Ku4to-cUiefP3MPa0WWhYAjaco22SKdhZyMa25T8vMf9vgjAOv2A9t_p49IdARPwFoukBBHXjsgGqAqlL6Ff3g/s320/M545981_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="213" /></a><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: large; text-align: left;">- Wyznaję teraz, że ułożyłem to wszystko, aby je zwabić! Faktycznie potrzeba mi zaledwie połowy tych rzeczy.</span></div><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Jakie to piękne z pana strony! – Usłyszałam pańską trąbkę tam na górze, w lesie. Pan mówi, że one tu były przedtem?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Jestem tego pewien. Czemu one są takie dzikie? Już ten mały obywatel niebiesko ubrany, który był z panią przed chwilą, mógłby opanować swoje tchórzostwo. Śledził mnie jak Czerwonoskóry.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pewnie to pana trąbka je spłoszyła. Kiedy schodziłam w dół, słyszałam, jak przebiegały obok mnie. O, one są dzikie…bardzo dzikie, nawet ze mną.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Przechyliła głowę przez ramię i znów wołać zaczęła:</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dzieci…dzieci! Chodźcie no tutaj!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Musiały już pewnie wszystkie wrócić do swych zabawek.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Była to z mej strony insynuacja, ponieważ słyszałem za sobą szept cichych głosów, przerywanych tłumionymi wybuchami śmiechu. Wróciłem do pracy, a ona pochyliła się naprzód, wsparła twarz na dłoni i słuchała z zajęciem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ile ich jest? – spytałem w końcu.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Robota była skończona, ale nie widziałem powodu do odejścia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zmarszczyła lekko czoło pod naciskiem myśli.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Sama nie wiem dobrze – odpowiedziała naiwnie. - Czasem jest ich więcej, czasem mniej. Przychodzą i zostają ze mną, bo je kocham, rozumie pan.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Musi to być bardzo zabawne – odparłem, wsuwając szufladkę na miejsce.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Mówiąc to zdawałem sobie jednocześnie sprawę z głupoty mej odpowiedzi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pan…pan nie żartuje sobie ze mnie? – krzyknęła. – Przecież ja…ja nie mam ani jednego dziecka. Nigdy nie byłam zamężna. Ludzie z powodu nich wyśmiewają się ze mnie, bo…ponieważ…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ponieważ ludzie to bydlęta! – zawołałem. – Nie ma się pani czym smucić. Wszak ten świat drwi ze wszystkiego, co nie jest cząstką jego trywialnego życia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie wiem. Jakże mam to wiedzieć? Ale nie lubię, gdy drwią ze mnie z powodu nich. To tak boli, a kiedy jest się ślepą…( jej podbródek, gdy to mówiła drżał żałośnie, jak u dziecka) zdaje mi się, że my ślepi jesteśmy cali w nerwach. Każda rzecz uderza nas prosto w serce. Z wami inaczej1 Macie wiernych obrońców w oczach, prawdziwą straż – zanim wam ktoś naprawdę zasmuci dusze! Świat w stosunku do nas zapomina o tym.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Milczałem, myśląc nad tą niewyczerpaną kwestią – buntując się przeciwko brutalności epoki, pełnej jeszcze barbarzyństwa. Zapadałem coraz głębiej na dno własnej duszy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie rób pan tego! – krzyknęła nagle, zakrywając twarz rękoma.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czego?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Poruszyła ręką.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tego! To… całe purpurowe i czarne. Nie, błagam pana! To jest kolor, który mi sprawia cierpienie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ale cóż może pani wiedzieć o kolorach – zawołałem prędko, było to bowiem dla mnie prawdziwe odkrycie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- O kolorach jako takich? – spytała</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie, o tych kolorach jakie pani ujrzała.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pan o tym wie równie dobrze jak ja; inaczej nie postawiłby pan tego pytania – odparła, śmiejąc się. – Tych kolorów nie ma wcale na świecie, one są w panu…kiedy się pan tak rozgniewał.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy ma pani na myśli, ciemną fioletowa plamę, jakby wina, zmieszanego z atramentem?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nigdy nie widziałam atramentu, ni wina, ale kolory nie są wcale zmieszane, przeciwnie, one są bardzo rozdzielone.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Mówi pani o plamach i smugach, przechodzących przez czerwony kolor?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Kiwnęła głową.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak, jeśli one są ułożone w ten sposób (uczyniła zygzakowaty ruch ręką); ale to jest raczej czerwone niż purpurowe…to zły kolor.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Jakie są kolory u góry tego…co pani widzi?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Wolniutko pochyliła się i zaczęła rysować na derce kontury Jaja.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Oto, jak je widzę – mówiła, pomagając sobie łodyżką trawy. – Najpierw biały, dalej zielony, żółty, czerwony, purpurowy, a gdy się ludzie gniewają – jak pan przed chwilą – czarne smugi na tle czerwonym.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Kto pani o tym pierwszy mówił? – spytałem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- O tych kolorach? Nikt. Jeszcze będąc dzieckiem, lubiłam pytać, co to takiego kolor – w dywanach, serwetach, firankach, rozumie pan – bo są kolory, które mi sprawiają cierpienie lub radość. Mówiono mi więc, a później, gdy byłam starsza, widziałam w ten sposób ludzi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Znowu rysowała Jajo, które tak niewielu z nas danym jest widzieć.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Wszystko to pani wie sama z siebie?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak jest. Nikt mnie tego nie nauczył. Dopiero później odkryłam, że ludzie nie widzą tych kolorów.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Oparła się o pień drzewa, splatając i rozplatając źdźbła trawy, które machinalnie rwała koło siebie. W lesie zbliżyły się dzieci. Widziałem je, patrząc z ukosa, swawolące jak wiewiórki.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Już teraz pewna jestem, że nigdy nie będzie pan szydził ze mnie – zaczęła po długim milczeniu. Ani z nich.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Boże miłosierny! Nigdy! – zawołałem, wyrwany z mych myśli. – Człowiek, który wyśmiewa się z dzieci, musi być co najmniej poganinem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie to chciałam powiedzieć. Samo przez się rozumie się, że pan nie mógłby drwić z dzieci, ale myślałam…zawsze myślałam…że mógłby pan drwić z nich. Więc też proszę pana o przebaczenie. Czemu się pan śmieje?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Nie wydałem żadnego głosu, lecz odgadła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Na myśl, że pani mnie prosi o przebaczenie. Gdyby pani chciała spełnić obowiązek, jako podpora Państwa i obywatelka, powinna była pani zaskarżyć mnie za najście wówczas, gdy objeżdżałem tak brutalnie jej lasy. Doprawdy, to było bezecnie z mej strony, nie do darowania.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Słuchała mnie, z głową opartą o pień drzewa, długo i uważnie – ta kobieta, która widziała nagą duszę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Jakie to ciekawe – szeptała półgłosem. – Tak ciekawe, tak, bardzo.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dlaczego? Cóż takiego uczyniłem?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pan nic nie rozumie…a jednak o kolorach pan zrozumiał od razu. Czy pan jeszcze nic nie rozumie?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Mówiła z przejęciem, którego nic nie usprawiedliwiało, patrzyłem więc na nią oszołomiomy, gdy się podnosiła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Dzieci zbite w gromadkę, kryły się za krzakiem cierniowym. Jakaś świetlista główka pochylała się nad czymś jeszcze niższym, a ruch maleńkich ramion wskazywał, że trzyma paluszki na ustach. One także kryły jakąś straszną tajemnicę dziecięcą. Tylko ja jeden znalazłem się tam zbłąkany, bez wyjścia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie – odparłem wstrząsając głową, jakby te martwe oczy mogły mnie widzieć. Cokolwiek to może być, nic a nic nie rozumiem. Może kiedyś, później – jeśli mi pani pozwoli wrócić tutaj.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pan tutaj wróci z pewnością. Musi pan wrócić przechadzać się po lesie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Może i dzieci poznają mnie lepiej i pozwolą bawić się z sobą…w drodze łaski. Pani wie, jakie to są dzieci.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- To nie jest kwestia łaski, to jest prawo – odparła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Zacząłem rozmyślać, co przez to chciała powiedzieć, gdy na drodze ukazała się jakaś nieprzytomna kobieta, pędząca przed siebie na oślep, z rozwianym włosem, z czerwoną twarzą, z poszarpaną odzieżą, rycząca prawie z bólu. Była to moja szorstka i gruba znajoma ze sklepiku z cukierkami. Niewidoma żywo podbiegła ku niej.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Mistress Madehurst, co się stało? – pytała.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9LO71_P9-bO1s7qROgJs4_-hVgKPlhL05gJeJHNzUIVobbi6gJmOP75h6E2XwsoLyUeiW2U2929M4pRDlDm11AHQUTx7Oglb9sgwH9iQDdSuGkWUINAfVYxqQq1VI5ATsBYvrLPtMyrXF5hzKfo4H1nmZ-Rw-nG45MwblxtDb567ckgLbg1Y/s512/M545982_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="319" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9LO71_P9-bO1s7qROgJs4_-hVgKPlhL05gJeJHNzUIVobbi6gJmOP75h6E2XwsoLyUeiW2U2929M4pRDlDm11AHQUTx7Oglb9sgwH9iQDdSuGkWUINAfVYxqQq1VI5ATsBYvrLPtMyrXF5hzKfo4H1nmZ-Rw-nG45MwblxtDb567ckgLbg1Y/w249-h400/M545982_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="249" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br />Kobieta zarzuciła sobie fartuch na głowę i, tarzając się literalnie po piasku, krzyczała, że wnuczek śmiertelnie zachorował, a lekarz miejscowy pojechał na ryby, Jenny, matka dziecka, już sama nie wie, co począć z rozpaczy itd. itd. powtarzała jedno i to samo z krzykiem.</span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Gdzie mieszka najbliższy doktor? – spytałem między dwoma atakami.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Madden pana objaśni. Proszę iść do domu i wziąć go z sobą. Ja się zajmę tą kobietą. Śpiesz się pan!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Prawie zaniosła grubą kobietę w cień, pod drzewo. W dwie minuty zatrąbiły wszystkie trąby Jerychońskie przed Pałacem Zachwytu, a Madden, który był wówczas w kredensie, stanął na wysokości zadania jako kamerdyner…i człowiek.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Kwadransem niedozwolonej szybkości zdobyliśmy lekarza o jakieś pięć mil. Nie upłynęło i pół godziny, gdyśmy go dostawili, pełnego uznania dla automobilów, do drzwi sklepiku i cofnęliśmy się na drogę oczekując wyroku.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Te automobile są bardzo pożyteczne! – zauważył Madden, już zupełnie człowiek, nie kamerdyner. Gdybym go miał pod ręką, gdy zachorowała moja mała, nie straciłbym jej z pewnością.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Co to było? – spytałem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Krup. Pani Madden nie było wtedy w domu. Nie wiedzieliśmy co robić. Zrobiłem osiem mil wózkiem, szukając doktora. Gdy wróciłem, już się udusiła. Automobil byłby ją uratował… Miałaby teraz prawie dziesięć lat…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Bardzo mi przykro. Zdaje mi się, że bardzo lubicie dzieci, sądząc po tym, coście mówili wtenczas, gdyśmy szukali gościńca.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy wielmożny pan widział je znów dzisiaj?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak, ale one się już znudziły automobilem. Nie mogłem zwabić żadnego bliżej nad dwadzieścia kroków.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Spojrzał na mnie tak uważnie, jak rekonesans patrzyłby na wroga, nie jak sługa winien podnosić oczy na władzę daną mu od Boga.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ciekaw jestem, dlaczego…szepnął tak cicho, jak westchnienie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Czekaliśmy dalej. Lekki wietrzyk morski błąkał się z góry na dół po długich liniach lasów, a trawy przydrożne, ubielone letnim pyłem, wznosiły się i chwiały bladymi falami.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Jakaś kobieta wyszła z sąsiedniej chaty, obcierając zamydlone ręce.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Słuchałam na podwórzu od tyłu – zawołała żywo. – Mówi, że Arturek jest śmiertelnie chory. Czyście panowie słyszeli, jak krzyczał przed chwilą? Śmiertelnie chory! Wnoszę z tego, że teraz na Jenny przyszła kolej przechadzać się po lesie, panie Madden.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Przepraszam wielmożnego pana, ale fartuch spada na ziemię, zauważył Madden z uniżonością.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Kobieta poruszyła się niecierpliwie, dygnęła i śpiesznie odeszła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Co to ma znaczyć, to spacerowanie po lesie, które tak często słyszę? – spytałem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Musi to być jakieś miejscowe wyrażenie. Co do mnie, pochodzę z Norfolk. W tej okolicy jest cała kolekcja Niezależnych. Wzięła wielmożnego pana za szofera.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br />Na koniec wyszedł z chaty lekarz, którego ręki czepiała się obdarta dziewczyna, jak gdyby człowiek nauk mógł dla niej paktować ze śmiercią.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipsJ46Op7OJFJxsSYYlSIhwPAP4Yd8cDqa0YuWb5fYb8kls5p-iEblDSqCw9rgVIjtsqBCWMw0QWbKr0iepI7MVbZoOPquJaukDO11RjpSwRAKa587cgGRWDQCCThGnrd8a7t2F0_9NnobnVpTLti0hVZ3WNhMXZ6WotycnSJqOw2CpL3K6H8/s512/M545983_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="301" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipsJ46Op7OJFJxsSYYlSIhwPAP4Yd8cDqa0YuWb5fYb8kls5p-iEblDSqCw9rgVIjtsqBCWMw0QWbKr0iepI7MVbZoOPquJaukDO11RjpSwRAKa587cgGRWDQCCThGnrd8a7t2F0_9NnobnVpTLti0hVZ3WNhMXZ6WotycnSJqOw2CpL3K6H8/s320/M545983_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="188" /></a></div><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Moje maleństwo – jęczała. – Kocham je, jak gdyby było ślubne. Tak samo! Tak samo! Bóg pana wynagrodzi, jeśli je ocalisz. Nie zabierajcie mi go, miss Florencja powie panu to samo. Nie opuszczaj go, panie doktorze.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Wiem, wiem – powiedziała poważna osobistość. – Teraz już będzie spokojny. Trzeba jak najprędzej zdobyć lekarstwa i dozorczynię.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Dał mi znak, abym podjechał, starałem się być obojętnym widzem tego, co się działo, ale niestety ujrzałem zakrzepłą i zoraną bólem twarz dziewczyny i poczułem rękę bez ślubnej obrączki, która chwyciła mnie za kolana, gdyśmy ruszali.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">---------------------------------------------------------------------------------------------------</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Doktor był to jakiś oryginał, przypominam sobie, że bez litości wyzyskiwał nie tylko moją maszynę, ale co gorsza moją osobę bez skrupułów, w imię samego Eskulapa. Zaczęliśmy od tego, żeśmy przewieźli panią Madchurst i Miss Florencję do łoża chorego, miały tam czuwać do przybycia dozorczyni. Potem zrobiliśmy najazd na czyściutkie miasteczko po lekarstwo (doktor określił chorobę jako meningitis), a skoro szpital, który otoczyło zewsząd wystraszone przez nas bydło z jarmarku, orzekł, iż chwilowo nie posiada dozorczyni, rzuciliśmy się bez pamięci na okolice. Miewaliśmy konferencje z magnatami, zamieszkującymi zamki w głębi sklepionych alei, których solidnie zbudowane damy opuszczały wielkimi krokami stoły zastawione do herbaty, aby posłuchać bezwzględnego doktora. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBtmFlRnBm5UYhltVDF0VBj3uIoIHUXwj8q7tg-am4TguuBIfh1_utKaxfJVG2lYbNaJEX0D4HwSRbQ32kzKUdY5pqFElm1_4SoN_Z-PTnKxvnNOeZaimfp0mgWyfYN3SZqhptKWT7GM85RD-RUs1cFUToik6H1acOYvIeVcNBS4OQqB3oNgw/s512/M545984_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="313" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBtmFlRnBm5UYhltVDF0VBj3uIoIHUXwj8q7tg-am4TguuBIfh1_utKaxfJVG2lYbNaJEX0D4HwSRbQ32kzKUdY5pqFElm1_4SoN_Z-PTnKxvnNOeZaimfp0mgWyfYN3SZqhptKWT7GM85RD-RUs1cFUToik6H1acOYvIeVcNBS4OQqB3oNgw/s320/M545984_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="196" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br />Na koniec jakaś siwowłosa dama, siedząca pod cedrem z Libanu, podała doktorowi łaskawie piśmienny rozkaz, a on go przyjął z takim pietyzmem, jak z rąk królowej. Zawieźliśmy go do klasztoru francuskiego, odległego o niezliczone mile, licząc po szybkości, z jaką jechaliśmy.</span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W zamian za to dostaliśmy siostrę, całą drżącą i o bladej twarzy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Natychmiast uklękła w głębi pudła i wzięła się do odmawiania różańca bez przerwy, póki nie wysadziliśmy jej u drzwi sklepiku.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Było to długie popołudnie, przeładowane tak szalonymi epizodami, które się rozpraszały równie łatwo jak kurz pod naszymi kołami; jakieś profile dalekich i niepojętych bytów, przez które pędziliśmy pod prostym kątem, że skoro się znalazłem pod wieczór w domu, rozbity, ciągle majaczyły mi rogi splątane bydła, zakonnice o wystraszonych oczach, przechadzające się w ogrodzie grobowców, przyjemne podwieczorki w cieniu drzew; szaro malowane i pachnące karbolem korytarze szpitalne; płochliwe kroki dzieci w lesie i ręce, które objęły me kolana, gdy automobil ruszał.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: large;">Postanowiłem tam wrócić za jakiś tydzień lub dwa, lecz Los trzymał mnie pod rozmaitymi pozorami w innej stronie hrabstwa, aż i na bzach i na głogach pokazały się owoce.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Nareszcie nadszedł dzień, dzień jasny, dobrze wydmuchany południowo-zachodnim wiatrem, który zbliżył góry, że nieledwie można ich było ręką dotknąć – dzień przelotnych zefirów i wysokich poszarpanych chmur.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Dzięki jakimś sprzyjającym okolicznościom, byłem wolny i znów puściłem maszynę na dobrze już znana drogę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Gdym wjechał na szczyt płaskowzgórza, poczułem, że się coś w spokojnym powietrzu zmienia, zaczyna się ściemniać, a rzuciwszy okiem w dół na morze, byłem świadkiem w tej chwili metamorfozy błękitu La Manche’ u na polerowane srebro, i przypalonej stali – na ciemną cynę. Naładowana węglarka, sunąca tuż przy brzegu, wypłynęła na pełne morze, szukając głębszej wody, a poprzez miedzianą mgłę ujrzałem rozwijające się żagle, jeden po drugim, na flotylli rybackiej, stojącej na kotwicy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W głębokiej rozpadlinie skały, poza mną, nagły tuman wiatru zahuczał w konarach osłoniętych dębów i zakręcił w powietrzu pierwszymi próbkami zeschłych, jesiennych liści.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Kiedy wyjechałem na drogę wybrzeża, mgła morska dymiła już nad cegielniami, a morze opowiadało wszystkim groblom o huraganie, który zaczynał szaleć. W niespełna godzinę nasze lato angielskie rozwiało się bez śladu, na jego miejsce zapanowała nad ziemią szarość zimna. Staliśmy się znów zamkniętą wyspa Północy, u której niebezpiecznych brzegów ryczały okręty całego świata, a wśród tych wrzasków przedzierało się czasem jękliwe zawodzenie mew.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Moja czapka ociekała wilgocią, z której tworzyły się w fałdach fartucha małe jeziorka, spływające cienkimi strumykami, a szron soli oblepiał mi usta.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W głębi lądu zapachy jesienne przesycały mgłę, gęstszą jeszcze pod drzewami, która stopniowo przechodziła w drobny deszcz. Jednakże jesienne kwiaty, ślazy na stokach wzgórz, skabiozy polne i dalie w ogrodach stawiały mężnie czoło szarudze, a osłonięte od morskich wiatrów mało jeszcze nosiły znamion bliskiej śmierci. Po wioskach drzwi chat stały otworem, na wilgotnych progach siedziały dzieci z gołymi głowami, bose i krzyczały za mną „hau – hau”.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zatrzymałem się przed sklepikiem z cukierkami, gdzie gruba kobieta przyjęła mnie wielkim płaczem. </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDGEgNmOehUYEQaUWpjVmhBt2tOiVHuIVXYHOBsQv204FeUuypL104OmOvfp_vHEt9dt_efp5beNySLS0JVQnrJNRsphI7U25poLQw_KgjUOquknclRSTqZEkxHCcF7HR_89r6X-kqgNZGAcbHh2Wyi8RB83g-aEBkhmArsdneJqaa5aRAAMQ/s512/M545985_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="358" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDGEgNmOehUYEQaUWpjVmhBt2tOiVHuIVXYHOBsQv204FeUuypL104OmOvfp_vHEt9dt_efp5beNySLS0JVQnrJNRsphI7U25poLQw_KgjUOquknclRSTqZEkxHCcF7HR_89r6X-kqgNZGAcbHh2Wyi8RB83g-aEBkhmArsdneJqaa5aRAAMQ/s320/M545985_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="224" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br />Dziecko Jenny umarło w dwa dni po przybyciu Siostry. Dzięki Miss Florencji, pochowano je z taką pompą, że pokryła ona w zupełności fakt, iż było nieślubne. Opisała mi wymownie trumienkę wewnątrz i zewnątrz, katafalk cały z luster i kwiaty, przystrajające jego mogiłkę.</span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- A jak się czuje matka?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Jenny? Oh, ona się uspokoi. Przeszłam to sama z jednym czy z dwojgiem. Ona się nie da. Obecnie – przechadza się po lesie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- W taką pogodę?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Mrs Madehurst zmrużyła oczy, patrząc na mnie z nad kontuaru.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie wiem, czy mam być z panem szczerą. Et; czy tracić czy nosić na jedno wychodzi koniec końców, jak my tutaj mówimy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">O tak, mądrość starych kobiet przewyższa wszystkich Ojców Kościoła, a ta ostatnia wyrocznia pogrążyła mnie w taki chaos myśli, że omal nie rozjechałem jakiejś kobiety z dzieckiem, gdym jechał pod górę, na leśnym zakręcie przy loży odźwiernego z Pałacu Zachwytu.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Co za wstrętny czas! – krzyknąłem, zwalniając na zakręcie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie tak bardzo znów zły, odpowiedziała spokojnie z głębi mgły. Mój jest do tego przyzwyczajony. Przypuszczam, że pan znajdziesz swoich w domu.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: large;">Zajechałem przed dom, gdzie na spotkanie wyszedł Madden, witając mnie z iście zawodową grzecznością i pytaniem uprzejmym o stan automobilu, który miał zawieźć pod dach.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Kazano mi czekać w cichym hallu, brunatno- złotego koloru, pełnym kwiatów jesiennych, z rozkoszny ogniem z drzewa na kominku – miejscu dobrych natchnień i wielkiego ukojenia. (Ludzie potrafią czasem z wielkim trudem wmówić nieistniejące cnoty, lecz dom, który jest ich przybytkiem, zawsze mówi prawdę o swych mieszkańcach).</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Dziecinny wózek i lalka leżały porzucone na czarnobiałej posadzce, z której dywan ściągnięto nogą w pośpiechu. Czułem, że dzieci musiały stąd uciec, aby się ukryć – może w niezliczonych zakrętach wspaniałych kamiennych schodów, piętrzących się majestatycznie w głębi hallu, a może się czają za lwami i różycami rzeźbionej galerii.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Usłyszałem głos niewidomej, śpiewający piosnkę Browninga, i za chwilę ujrzałem ją wychylającą się przez poręcz galerii, przy tym białe jej ręce zajaśniały, jak perły, rzucone na ciemnym tle dębu.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Czy to pan, z drugiego końca hrabstwa? – pytała wesoło.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak, ja we własnej osobie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dużo czasu upłynęło, nim pan zechciał do nas wrócić.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zbiegła szybko ze schodów, dotykając lekko poręczy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Już dwa miesiące i cztery dni upłynęło od tego czasu. I lato też już minęło.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Chciałem wcześniej, lecz Los mi nie pozwolił.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Wiedziałam o tym. Czy nie zechciałby pan poprawić ognia. Nie pozwalają mi się doń zbliżać, a czuję, że tam jest coś złego.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Obejrzałem ze wszystkich stron kominek i znalazłem tylko na wpół zwęgloną żerdź, którą zacząłem bić w sczerniałe polana, aż się zajęły ogniem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Ten ogień nigdy nie gaśnie, nawet w nocy. Na wypadek, gdy się wraca ze zziębniętymi nogami, rozumie pan.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tutaj jeszcze jest piękniej wewnątrz, niż na dworze – szepnąłem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Czerwone światło rozlewało się po ciemnych ścianach, wygładzonych przez wieki, aż róże i lwy Tudorów na galerii nabierały barwy i życia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Stare wklęsłe zwierciadło, z rozpostartym orłem u góry, skupiało w swym sercu cały ten obraz, łamiąc już i tak połamane cienie i nadając galerii wygięcie statku. Dzień kończył się prawie burzą w miarę tego, jak mgła przechodziła w ulewny deszcz.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W krzyżownicach wielkiego okna bez firanek widziałem strzyżonych rycerzy na trawniku, zrywających się co chwila i stawiających mężnie czoło wichurze, która je smagała tumanami suchych liści.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Tak, musi tu być pięknie. Czy chce pan zwiedzić dom? Jeszcze jest dość widno na górze.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Weszliśmy po tak szerokich schodach, że można było jechać moim wozem, a rzeźbiona galeria, na którą wychodziły drzwi, delikatnie rznięte w rowki, pochodziły z czasów Elżbiety.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Niech pan zobaczy, jak są nisko klamki, to przez wzgląd na dzieci.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Popchnęła lekkie drzwi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nawiasem mówiąc, gdzież są te dzieci. Nawet ich dzisiaj nie słyszałem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Nie zaraz odpowiedziała. Wreszcie szepnęła:</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ja tylko, niestety, mogę je słyszeć. Potem dokończyła słodko:</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Oto jeden z ich pokoi…wszystko mają, jak pan widzi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Wskazała na pokój o ciężkiej boazerii. Stały tam niskie dziecinne stoliczki i krzesełka. Domek dla lalki, z otwartym frontem na zawiasach, stał na wprost dużego jabłkowitego siwka na biegunach, z którego miękkiego siodła jeden był tylko skok na szeroką kanapę pod oknem, wychodzącym na taras. Mała fuzyjka leżała w kącie obok złoconej drewnianej armatki.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Musiały tutaj być przed chwilą – zauważyłem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">W szarym mroku zaskrzypiały ostrożnie jakieś drzwi. Usłyszeliśmy szelest sukienki i odgłos lekkich kroków – szybkich kroków – przebiegających gdzieś w oddalonym pokoju.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- O, czy pan je słyszy – zawołała triumfująco. Ja słyszę je doskonale…dzieci, dzieci, gdzie wy jesteście?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Słodki głos napełnił mury, które go powtórzyły miłośnie, aż do ostatniego dźwięku, lecz nie odpowiedział nań wesoły okrzyk, jaki słyszałem dawnie w ogrodzie. Biegaliśmy z pokoju do pokoju, po dębowych posadzkach, to wbiegając po jednym stopniu do góry, to zbiegaliśmy po trzy w dół, w labiryncie korytarzy – za nasza nieuchwytną marą.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zupełnie jakby ktoś chciał polować z jedną łasicą w otwartej królikarni. Niezliczone były tam nisze w ścianach, skrytki, framugi tak głębokich i wysokich okien, że wydawały się tylko szczelinami, ginącymi w mroku, a skąd każdej chwili one mogły wyskoczyć za nami; puste kominy wgłębione na sześć stóp w ściany, nie licząc gmatwaniny drzwi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Przede wszystkim one miały za sobą, w tej zabawie w chowanego, ciemności Uchwyciłem kilka razy stłumiony i radosny śmiech, że się wymknęły, to znów na tle okna zamajaczyła jasna bluzka i niknęła w głębi ciemnego korytarza; lecz w końcu wróciliśmy na galerię z pustymi rękoma w tej samej chwili, gdy jakaś starsza kobieta ustawiała w niszy lampę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie i ja ich też nie widziałam wieczorem, Miss Florencjo – mówiła – ale przyszedł ten Turpin w kwestii swej obory.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Widocznie bardzo mu pilno zobaczyć się ze mną! Niech przyjdzie do hallu.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoco8W5Dj8wjdAk8OhHfUwDUJzK-aM7bCkfv_5D_9fj4G76B0vumbekNy266yrvaSfktRN5cvvT8AUBf_n_1RIwCcpIZTDTLuuyT2moUT6BQct5IYiLPyk2Io8-2-qouCu8YrTjl--v_xPdhju6s2DwsM453CJubWz2UOEjo-xEDiHXM01LZE/s512/M545987_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="330" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoco8W5Dj8wjdAk8OhHfUwDUJzK-aM7bCkfv_5D_9fj4G76B0vumbekNy266yrvaSfktRN5cvvT8AUBf_n_1RIwCcpIZTDTLuuyT2moUT6BQct5IYiLPyk2Io8-2-qouCu8YrTjl--v_xPdhju6s2DwsM453CJubWz2UOEjo-xEDiHXM01LZE/s320/M545987_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="206" /></a></div><br />Spojrzałem z góry na hall w dole, który za całe światło miał tylko gasnący ogień na kominku, i nagle w najgłębszym cieniu ujrzałem je wreszcie. Musiały się tutaj wsunąć, gdyśmy biegali po korytarzach i czuły się zupełnie bezpieczne za staroświeckim ekranem ze złoconej skóry.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;">Wedle obyczajów dziecinnych moja bezowocna gonitwa starczyła za prezentację; lecz postanowiłem je ukarać, udając zupełną obojętność, czego znów one nienawidzą.</span></div></span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Stały cichą, zbitą gromadką, prawie jak cienie; czasami tylko pełgające światełko wydobyło jakiś kontur.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Teraz napijemy się herbaty - powiedziała niewidoma. Zdaje się, że powinnam była od tego zacząć, ale nie zawsze jestem na wysokości dobrych manier, tym bardziej gdy się tak żyje samotnie, jest się uważaną…hmm! Za trochę dziwną istotę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">-</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6VTpg2YgHj82Vf3WWb223NETMXCC73NCHQkJJjkCT9jbyq7y__JZr0afmbEWk3tYZ_HU4RS4AnCtOhaZ2nV--c12RImjRyWsfDR6Fea5xu7ux1YD4q94y172LLz-dYTw01yk8eT34QgLN1YBC3sFXBB4qHi8iF9_Flh4f9OSESa3jGUHSyvs/s512/M545988_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="315" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6VTpg2YgHj82Vf3WWb223NETMXCC73NCHQkJJjkCT9jbyq7y__JZr0afmbEWk3tYZ_HU4RS4AnCtOhaZ2nV--c12RImjRyWsfDR6Fea5xu7ux1YD4q94y172LLz-dYTw01yk8eT34QgLN1YBC3sFXBB4qHi8iF9_Flh4f9OSESa3jGUHSyvs/w246-h400/M545988_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="246" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br /> Czy potrzeba panu lampy do jedzenia? – dodała z figlarnym lekceważeniem</span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Zdaje mi się, że światło kominka jest przyjemniejsze.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zeszliśmy w ten rozkoszny półmrok, a za chwilę Madden wniósł herbatę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Postawiłem krzesło w kierunku ekranu, przygotowany na to, żeby je zaskoczyć niespodzianie, albo być zaskoczonym samemu i – za zezwoleniem gospodyni – pochyliłem się i zacząłem bawić się ogniem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Skąd pani ma te śliczne drzazgi? – spytałem. - Ale one mają jakieś nacięcia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- naturalnie. Ponieważ ani czytam, ani piszę musiałam się uciec do tego sposobu przy robieniu rachunków. Daj mi pan jedną, a zaraz wytłumaczę, co znaczy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Podałem jej gałąź leszczynową, mającą jakąś stopę długości, po której zaczęła delikatnie przesuwać dłonią.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ma pan, tutaj oto, rachunek za mleko, w garncach, które dała ferma zamkowa za miesiąc kwiecień. Pytam, co bym poczęła bez tych karbów na gałęziach. Stary mój leśniczy nauczył mnie tego sposobu. Co prawda, dawno już wyszedł z mody, ale moi dzierżawcy z nim się liczą. Otóż właśnie jeden z nich chce się ze mną widzieć.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Oh! Proszę zostań pan, poza wyznaczonymi godzinami nie ma prawa tutaj przychodzić. To chciwy i głupi człowiek…bardzo chciwy, bo … inaczej nigdy by się nie odważył przyjść o tej porze.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Jak dużo ma pani ziemi?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dla siebie mam zaledwie 200 akrów, resztę, 600 akrów, mam wydzierżawioną ludziom, którzy znali jeszcze moją rodzinę, gdy mnie nie było na świecie. Ten Turpin jest to nowy człowiek i rozbójnik ostatniego kalibru.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ale czy ja naprawdę nie będę pani przeszkadzał?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Absolutnie nie. Ma pan prawo. On zaś nie ma dzieci.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ach, dzieci! ( Odsunąłem krzesło w tył, że prawie dotykało parawanu, za którym się ukryły). Jestem ciekaw, czy one mi się ukażą.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Słychać było jakieś głosy – Maddena i drugi grubszy – pod bocznymi, niskimi i ciemnymi drzwiami. W tej samej chwili stanął w nich, a raczej wepchnięto go z zewnątrz, olbrzym, z włosami koloru imbiru, w płóciennych kamaszach – klasyczny typ dzierżawcy.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Mister Turpin, proszę tutaj bliżej, do ognia.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Mnie tutaj, proszę Miss, równie dobrze przy drzwiach, trzymał przy tym klamkę, jak wystraszone dziecko.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zrozumiałem, że walczy z niepokonaną obawą.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- A więc?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Przyszedłem w sprawie tej nowej obory, dla jałowizny … Te pierwsze dnie jesienne…ale ja wrócę, Miss…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zęby mu tak samo dzwoniły, jak klamka, za którą trzymał.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ach, nie – odparła spokojnie, hum…Nowa obora. Co wam pisał rządca piętnastego?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ja myślałem, że przyjdę i pomówię sam na sam. Ale…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Jego oczy, rozszerzone strachem, biegały niespokojnie po wszystkich kątach. Uchylił drzwi, którymi wszedł, lecz zamknięto je gwałtownie z zewnątrz.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pisał, to, co mu kazałam. Ferma w Dunett nigdy nie wyżywiła więcej, niż pięćdziesiąt wołów – nawet za czasów Wrighta. Przy tym on im dawał makuchy. Wy ich macie 67 i nie używacie makuchów. Pogwałciliście umowę. Dewastujecie fermę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ja…ja mam zamiar sprowadzić jakieś nawozy – superfosfaty – w przyszłym tygodniu. Nawet mogę powiedzieć, ze zamówiłem cały wagon. Jutro pójdę w tej sprawie na stację. Czy mogę przyjść jutro we dnie rozmówić się z panią? Ale ten pan nie odchodzi, nieprawdaż? - krzyknął na cały głos.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">A ja tylko odsunąłem krzesło trochę dalej w tył i zastukałem lekko palcem w skórę parawanu, na co on skoczył jak szczur.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie. Proszę mnie posłuchać, Mister Turpin.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Odwróciła się ku dzierżawcy, trzymającemu się mocno drzwi i zaczęła tłumaczyć, iż nie pozwoli się w taki sposób oszukać. Słuchając jej wywodów, podziwiałem stopień chciwości tego człowieka; widząc, jakie męczarnie obawy znosi dla niej, mniejsza o to, jakie są tego przyczyny, dość, że pot spływał mu ciurkiem z czoła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Przestałem stukać palcem w parawan, pochłonięty całym obliczaniem ceny obory, gdy naraz poczułem, że delikatne dziecinne paluszki chwytają mą opuszczoną rękę i lekko ją unoszą. Nareszcie zwyciężyłem! Jeszcze chwila a odwrócę się i zawrę przyjaźń z tymi szybkonogimi włóczęgami.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZcnSH78bsz_areOshPI58VnIyWRvS1X3-mqEfY3wb1iP3daIN3KE4Q_DI4iqxj5v4-rpPlnPbH6-gX8Ubry3M4EdTG11pzaTg4U_2CgJoJsYYTh-p_cG8Y9z2kBg5QmoqR9iRh_ivcw2u2F2H5kPlIrttKZxvSHSKtJG_z5Ra2_tBfrQYg4/s512/M545989_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling%20(1).jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="350" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZcnSH78bsz_areOshPI58VnIyWRvS1X3-mqEfY3wb1iP3daIN3KE4Q_DI4iqxj5v4-rpPlnPbH6-gX8Ubry3M4EdTG11pzaTg4U_2CgJoJsYYTh-p_cG8Y9z2kBg5QmoqR9iRh_ivcw2u2F2H5kPlIrttKZxvSHSKtJG_z5Ra2_tBfrQYg4/s320/M545989_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling%20(1).jpg" width="219" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br />Lekki pocałunek, jak, muśnięcie kwiatu, spadł na mą dłoń, niby słodka wymówka dziecka, które czeka i nie przywykło do obojętności, nawet gdy dorośli są najbardziej zajęci.</span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Nagle zrozumiałem wszystko! Wydało mi się, że wiedziałem zaraz od pierwszej chwili, kiedy patrzyłem z tarasu w okno w górze. </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Usłyszałem zamykanie drzwi. Kobieta odwróciła się do mnie w milczeniu. Poczułem, że zrozumiała.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Ile czasu upłynęło? Nie umiałbym powiedzieć. Oprzytomniałem na odgłos spadającej głowni i machinalnie podniosłem się, aby ją poprawić. Potem wróciłem na swoje miejsce, na krzesło tuż przy parawanie.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Teraz już pan rozumie? – wyszeptała w gęstym mroku.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Tak, zrozumiałem…teraz. Dzięki.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ja… ja je tylko mogę słyszeć. (Ujęła głowę w obie dłonie) Nie mam do nich prawa, wie pan…żadnego prawa. Anim je nosiła, ani traciła…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Więc bądź pani z tego szczęśliwa!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"> Miałem w sobie duszę rozdartą.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Przebacz mi pani!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Ona była spokojna, a ja wróciłem do mych smutków i do mych radości.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Stało się to dlatego, że je tak bardzo kochałam, zaczęła przerywanym głosem. Dlatego, już od samego początku…zanim nawet wiedziałam, że że były wszystkim, co mogę tylko mieć. I tak je kocham!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Wyciągnęła ręce ku cieniom, pogrążonym w mroku.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Więc przyszły, bo je kochałam…bo tak bardzo było mi ich potrzeba. Ja…ja musiałam je zmusić do przyjścia. Czy bardzo źle uczyniłam, co?</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3PpGN4MF95QR3XaV5wXtwdd_FUQRE7NEf5iloU4WkBMFqmGlDUDXwYhJkhW6ec6qW_vC4ZB52p6TjY9rhVQbxkMqxfH4rjn3R7QP6DnH8L2NZoTKaNMworp_8549yWvc-m-vjFXaqstZDIwk6Gp_XOWY1kn__doZ6FJAquNDNbBOTxqtT2RM/s512/M545990_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="346" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3PpGN4MF95QR3XaV5wXtwdd_FUQRE7NEf5iloU4WkBMFqmGlDUDXwYhJkhW6ec6qW_vC4ZB52p6TjY9rhVQbxkMqxfH4rjn3R7QP6DnH8L2NZoTKaNMworp_8549yWvc-m-vjFXaqstZDIwk6Gp_XOWY1kn__doZ6FJAquNDNbBOTxqtT2RM/s320/M545990_Illustration-for-They-by-Rudyard-Kipling.jpg" width="216" /></a></span></div><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Nie…nie…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Przyznaję, że te zabawki i wszystko inne było absurdem, ale…ja sama tak nie cierpiałam pustych pokoi, gdy byłam dzieckiem! (Wskazała ręką na galerię) I korytarzy całkiem pustych…I jak można znieść bramę ogrodu wiecznie zamkniętą. Pomyśl pan…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dosyć. Przez litość dosyć! – zawołałem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Z nocą rozpadał się siekący zimny deszcz z wichurą, bijącą z wściekłością w szyby, oprawne w ołów.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- To samo, co się tyczy ognia przez całą noc. Nie sądzę, aby to było tak śmieszne – a pan?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Spojrzałem na wielki murowany komin i zobaczyłem, zdaje mi się przez łzy, iż nie miał kraty ani z boku ani z przodu. Spuściłem głowę.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Wszystko to uczyniłam i wiele innych jeszcze rzeczy…tylko aby uwierzyć. Potem one przyszły, usłyszałam je; ale nie wiedziałam, że nie mnie się z prawa należą, aż Miss Madden mi powiedziała…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Żona kamerdynera?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Ja słyszałam…ona widziała…jedno z nich. Zrozumiałam. Jej dziecko! Nie do mnie przyszło. Z początku nie mogłam sobie zdać sprawy. Może byłam zazdrosna. Dopiero później zrozumiałam, iż tylko dlatego, że je kochałam, nie zaś…Oh! Trzeba je rodzić lub tracić – zawołała żałośnie. Innego nie ma sposobu…chociaż one mnie kochają. One powinny mnie kochać! Nieprawdaż?</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Nic już nie było słychać prócz syczenia ognia, ale słuchaliśmy uważnie i uspokajała się tym, co słyszała. Opanowała się nieco i wstała. Siedziałem nieruchomo na mym krześle pod parawanem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Niech mnie pan nie uważa za nieszczęśliwą istotę, że się tak roztkliwiam sama nad sobą, lecz…przecież pan wie, że jestem cała w ciemnościach, kiedy pan widzi.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Istotnie widziałem, i to moje widzenie utwierdzało mnie w postanowieniu, co znaczyło to samo, jakbym sobie wyrwał duszę z ciała. W każdym razie pozostanę jeszcze chwilę, wszak to po raz ostatni.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Więc pan myśli, że jestem bardzo winna? – krzyknęła szorstko, choć nic nie powiedziałem.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Pani, nie. Pani nie jest winną…Jestem pani wdzięczny ponad wszelki wyraz. Z mojej strony to byłoby złem. Tylko z mojej strony…</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- Dlaczego? - spytała. (Przesunęła ręką po twarzy, jak za naszego spotkania w lesie). Oh! Widzę, mówiła z dziecinną prostotą. Dla pana to byłoby bardzo źle.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Potem z półuśmiechem dodała:</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">- A przypomina pan sobie? Nazywałam pana szczęśliwym…kiedyś…na początku. Pana, który już tu nigdy nie powinien wrócić!</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Zostawiła mnie, siedzącego jeszcze chwilę na krześle pod parawanem, zasłuchanego w odgłos jej kroków, ginących w galerii na górze.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Koniec.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Przekład A. R.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Tytuł oryginału „They”</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Opowiadanie pochodzi ze zbioru „Traffics and Discoveries” (1904 r.)</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">lIustracje <a href="https://www.lookandlearn.com/history-images/s/Frederick+Henry+Townsend" rel="tag" style="background-color: #fbf7ef; border-width: 0px; box-sizing: border-box; color: #324e76; font-family: Verdana, Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 11px; margin: 0px; padding: 0px;"><span itemprop="keywords" style="border-width: 0px; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;">Frederick Henry Townsend</span></a></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;">Opracowanie - Ar.©</span></p><p><br /></p></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-67051049043956825602022-03-08T02:11:00.018+01:002022-03-08T21:20:09.448+01:00Rudyard Kipling o wojnie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgdpzbrtODBm4dLAML4LYsKPB0qTAvl0-1dcVtqkAUMjXLo6nFJucM_tp_Ki3Bs0yif874RSchpCE6RZbMnU3cb6sDo3fKGq8GO5RhmdmQqO1gE2huhIwha-RgiE-pFVpORn1Kjw/s1600/kipl-frazer.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="236" data-original-width="214" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgdpzbrtODBm4dLAML4LYsKPB0qTAvl0-1dcVtqkAUMjXLo6nFJucM_tp_Ki3Bs0yif874RSchpCE6RZbMnU3cb6sDo3fKGq8GO5RhmdmQqO1gE2huhIwha-RgiE-pFVpORn1Kjw/w363-h400/kipl-frazer.jpg" width="363" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: arial;"><span><br /></span></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: arial;"><span><br /></span></span></div><div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: arial;"><span>Oto relacja z kolejnej rozmowy Kiplinga z dziennikarzem z Francji - kraju, którym pisarz był zauroczony jak żaden inny Anglik, </span><span>a który pięknie odwdzięczył się przyznając </span>pisarzowi <span> tytuł doktora </span><i>honoris causa</i><span> Uniwersytetu Paryskiego .</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: inherit;">
'At the time, Rudyard must have been the most revered Englishman in France.' - Andrew Lycett</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: inherit;">( na zdjęciu R. Kipling po otrzymaniu tytułu, </span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: inherit;">obok J.Frazer i Rektor, rok 1921)</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"> <span style="color: #cc0000;"> ______________________</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing"> <span style="color: #cc0000;"> --------------------------------------</span></div>
<div class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: arial; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Ujrzałem
na początku sztywny płaszcz pod sztywnym cylindrem. Pomiędzy
płaszczem i cylindrem błyszczały szkła
okularów. Z płaszcza wyłonił się mały, łysy prawie człowiek
z niezwykłymi brwiami, długimi czarnymi,
przypominającymi grzywę. Kipling zaczął je natychmiast to szarpać, to
gładzić, pozostawiając w absolutnym
spokoju krótkie, starannie ułożone wąsy. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"> -
Czuję się - mówił - czuję się jak człowiek,
w którego ugodził</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span><span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">granat. Ten wielki zaszczyt, jaki mnie spotkał…</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span><span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Uniwersytet
paryski mianował go właśnie doktorem honorowym.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span><span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><span> </span><span>Głos
był łagodny, prawie miękki, jak nos, nieco tępy, wyzierający z ostro</span><span> </span><span>zarysowanych</span><span>
</span><span>policzków. Brwi</span><span> </span><span>jednak,</span><span> </span><span>jeżące się podczas gdy mówił, jak sierść
azjatyckiego tygrysa, nadawały twarzy coś dzikiego i agresywnego.</span><span> </span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><span>Ogólny
ogląd byłby okrutny,</span><span> </span><span>gdyby</span><span> </span><span>nie oczy. Oczy te były niebieskie i</span><span> </span><span>spokojne, tak spokojne, że wydawały się
nieruchome.</span><span> </span><span>Były przenikliwe, badawcze
i</span><span> </span><span>rozumne, że miałem wrażenie, iż nikt
nie potrafiłby wobec nich kłamać.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Oczy te
widziały wszystkie oceany, całe
Indie, najciemniejsze zaułki i najnędzniejszą ludność Londynu oraz okropności,
jakie zrodziły od wielu lat wszystkie wojny na świecie. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Kipling
zaczął mówić. Pisarz, którego wszystkie powieści są najosobliwszymi reportażami, miał przed sobą młodego człowieka. którego widział po raz pierwszy. Był jednak człowiekiem, który pyta i
zmusza swego gościa do
wyczerpujących odpowiedzi, usiłując przejrzeć go na wskroś. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Gdy
usłyszał coś nowego; gdy mógł dowiedzieć się czegoś o Paryżu, o jego prasie, o rosyjskim balecie, o kubizmie, wypytywał
dokładnie, formułując pytania
tak zręcznie, że wywoływały pożądane odpowiedzi i ufność rozmówcy. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><span>Wobec
Kiplinga nie byłem już dziennikarzem. Na tym krześle byłem
irlandzkim żołnierzem, który zabłądził do
południowej Afryki lub
pariasem z „miasta straszliwej nocy" - Kalkuty, jakąś cząstką </span><span>człowieka,</span><span> </span><span>z którego</span><span>
</span><span>wydobywał wszystko, co można było wydobyć nie czyniąc wcale wrażenia wywiadowcy,
powodowanego egoizmem.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Był
całkowitym anglikiem. Mówił więc o
pogodzie i pytał mnie czy myślę, że
będzie padał deszcz. On sam spodziewał
się, że do czwartku, a zwłaszcza później będzie ładna pogoda. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">- Jadę autem do Prowansji, do Arles- Aignes -
Mortes...W
jego oczach iskrzyło się złoto.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">- Czy
zna pan
te okolice? Ach! Są tak piękne,
jak żaden inny kraj,
nawet Pireneje. Lubię Pireneje z ich wielkimi czarnymi i białymi kontrastami, nagością ich gór, przechodzącą
nagle w bujną zieleń.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Zna
pan przecież obu wielkich malarzy Pirenejów:
Gustawa Dore i Daniela
Vierge. Ich wizja była tak dokładna, że musiałem zwalczać ją prawie,
aby utrzymać własne wrażenie. Boże, jak pięknym krajem jest
Francja! Co za przeżycie!</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Zdawało
się, że słońce ozłociło twarz Kiplinga.
Powtarzał wciąż: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">-
Co za przeżycie! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Przystąpiłem
z kolei do zadawania pytań:</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">-
Jakie przeżycie nazwie pan w swym życiu najpiękniejszym? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">-
Zaczekaj pan. Czy pan myśli, że można na to natychmiast odpowiedzieć? A jeżeli ja zapytam pana, jakie było pańskie
najpiękniejsze przeżycie? Wie pan, myślę, że największym przeżyciem jest
to, które się błyskawicznie przeżywa. Ale czekaj pan, może jednak panu powiem. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Już
wiem. Było to w Ardenach w roku 1915. Nie widziało się nic oprócz olbrzymiej
żółtawej równiny. W jednym jej końcu stała mała prawie zapadła w ziemię
chata, w której mieszkało trzech ubogich
wieśniaków. Byłem tam z angielskim generałem.
Podczas gdy obserwowałem wielką równinę,
zapytał mnie jeden z tych wieśniaków: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">-
Czy chce pan zobaczyć armię gotową do wymarszu?</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: times; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Wszedł
ze mną na mały pagórek i pokazał mi na
wielkiej równinie </span><span style="color: #cccccc;">długi
dół. Spojrzałem bacznie. Na początku rozróżniłem na żółtej płaszczyźnie bardzo
mały czworobok i obok niego zaś trzy maleńkie czarne punkciki. Było to auto, a
trzema punkcikami byli lord Kitchener, Millerand i jeszcze
ktoś, czyjego nazwiska
zapomniałem.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">-
Gdzież jest armia? - zapytałem. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Chłop
wyciągnął duży drżący palec. Spojrzałem
we wskazanym kierunku i rozróżniłem nagle
przed punktami pełzającą chmurę, wojsko, szaro- niebieską burzę,
wojsko. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: times; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Oh!
ten pośpiech... cisza, a w pośpiechu
chmura, którą stanowiło </span><span style="color: #cccccc;">wojsko,
liczące 40. 000 żołnierzy - ludzi, którzy
mieli niewątpliwie </span><span style="color: #cccccc;">umrzeć.
Oh! ta cisza i</span><span style="color: #cccccc;"> pośpiech!...</span><span style="color: #cccccc;">Za
wojskiem toczyły się działa, nie czyniąc hałasu...</span><span style="color: #cccccc;"> </span><span style="color: #cccccc;">A trzy punkty…</span><span style="color: #cccccc;">Ach,</span><span style="color: #cccccc;"> </span><span style="color: #cccccc;">przypominam sobie, trzecim, którego nazwisko
zapomniałem, był Joffre.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;">Był
to piękny widok. A przecież nikt nie był przygotowany do wojny. Podszedłem do
Kitchenera, który był w mundurze koloru
khaki, do Joffre’a, noszącego czerwone spodnie. Znałem
również innych generałów, np. inteligentnego Maud’hui, w Alzacji zaś Castelnau,
armii którego zrobiły na mnie wielkie wrażenie wzorowy porządek i czystość...
Jakie piękne były okopy…Nikt nie był przygotowany do wojny.. I zwyciężyli mimo to ... Nie, nie napiszę
nic o wojnie, najwyżej dzieje pułku irlandzkiej gwardii, gdzie służył mój syn, który
poległ…</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="color: #cccccc; font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: times; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Nielitościwy
apostoł imperium zacisnął szczęki Widziałem jak skurczyły
się mięśnie jego twarzy, aby z ust nie wymknęły się słowa, jakich nie wolno
było mu użyć. </span><span style="color: #cccccc;">Wyszeptał
tylko, jakby odpowiadał Bogu, któryby chciał przebaczyć:</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: medium;"><span style="color: #cccccc; font-family: times;"><span> - Wojna</span><span>. </span></span><span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: inherit; font-size: medium;">G. M.</span></div>
Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-38811103524541475742022-01-18T09:01:00.024+01:002022-01-20T17:27:03.686+01:00"Najpiękniejsza opowieść świata"<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsLa7UoT4wjgfqKE3L5ue72E9DbyeeOKO4LwKdAqOKoEacBkoALbV0FpcCzuZvoVoIZlJIreMrdIceCLGayX_HGOHpM2pZw1ItafVtCBvvEwx58SHetNj-vzzXziTw-6Zw2Sg_vw/s1600/25640503.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="291" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsLa7UoT4wjgfqKE3L5ue72E9DbyeeOKO4LwKdAqOKoEacBkoALbV0FpcCzuZvoVoIZlJIreMrdIceCLGayX_HGOHpM2pZw1ItafVtCBvvEwx58SHetNj-vzzXziTw-6Zw2Sg_vw/s320/25640503.jpg" width="232" /></a><span style="font-family: inherit;"><b><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: inherit;">... została napisana przez R. Kiplinga.</span></span></span><span style="color: #cccccc; font-family: inherit;"> </span></b></span><div><span style="color: #cccccc; font-family: inherit;"><span><span><b><span> </span><br />
</b></span><span><span><span><span><b>Tak przynajmniej uważa autor poniższego artykułu nekrologowego jaki ukazał się w polskiej prasie po śmierci pisarza ( </b></span></span></span></span></span></span><span style="color: #cccccc;"><b>† </b></span><b style="color: #cccccc; font-family: inherit;">18.01.1936)</b></div><div><span style="color: #cccccc; font-family: inherit;">
<span><span><span><br /></span></span></span>
<span><span><span><br /></span></span></span>
<span><span><span><b><span>Dodajmy, że opowiadanie doczekało się u nas także adaptacji radiowej w formie <a href="http://www.mediafire.com/file/hy2mttjdjmk/Rudyard_Kipling-Najpiekniejsza_opowiesc_swiata.zip/file" target="_blank">słuchowiska </a>Teatru Polskiego Radia z Andrzejem Sewerynem w roli głównej i Aleksandrem Bardinim w roli narratora.</span> </b></span><span><span><b> </b></span></span></span></span></span></div><div><span><span><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: inherit;"> </span></span></span></span></span></div><div><span><span style="font-family: inherit;"><span><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: inherit;">Oto ów artykuł (sam przekład opowiadania udostępniony będzie P.T. Czytelnikom na tej stronie w późniejszym czasie DV) </span><span style="color: #eeeeee; font-size: large;"> </span></span></span></span></span><br />
<span><span style="color: #eeeeee;"><span><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: x-large;"> </span><span> <span style="font-family: inherit; font-size: medium;">W mistrzowskiej noweli </span></span></span><a href="https://www.unz.org/Pub/McClures-1897dec-00099?View=PDF" target="_blank"><span><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">„Grobowiec jego przodka“</span><span style="font-family: arial; font-size: xx-small;"> </span><span><span style="font-family: arial; font-size: xx-small;"><span>link</span><span> </span><span>pdf</span></span><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> </span></span></span></a></span><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span> opisuje Kipling powrót małego porucznika Johna Chinna do wielkiej indyjskiej ojczyzny. Pisarz ma tu jednak na myśli własny powrót po długim pobycie w Anglii gdzie się wychował i kształcił. Jak wszyscy bowiem synowie brytyjskich kolonji, musiał i Kipling przeżyć we wczesnem dzieciństwie smutne rozstanie z rodzinną ziemią, długi pobyt pod bladem niebem mglistej Anglii i powrót w roli wiernego syna</span> do kraju, którego pieśni kołysały go do pierwszego snu.</span></span><span style="color: #eeeeee; font-family: inherit; font-size: medium;"><br />
<span><br /></span>
<span>W 1871 roku przybywa sześcioletni Rudyard do Anglii. Ojciec jego wziął po raz pierwszy urlop, aby zabezpieczyć wychowanie syna. Ten ojciec - wielki uczony John Lockwood Kipling nie widział Angji od chwili gdy objął w Indjach urządowe stanowisko. </span><br />
<span><br /></span>
<span>Przez cały ten czas przebywał w swojem "Ajab Ger“— domu cudów, jak go nazywali tubylcy. Było to muzeum etnograficzne w Lahore. Tam otaczały chłopca od chwili gdy zaczął myśleć, skarby indyjskiej cywilizacji.</span><br />
<span><br /></span>
<span>Bawił się pod pięknymi, starymi posągami Buddy, które spoglądały na niego złocistemi oczyma. Straszliwe oblicza śmiejących się demonów mąciły jego dziecinne sny. Widział arcydzieła książęcych złotników, sadzoną perłami uprząż świętych słoni, lektyk, królowych i zbroje królów.</span><br />
<span><br /></span>
<span>Obraz ukochanego ojca i wszystkie te skarby „Ajab Ger" odnajdujemy w „Kimie”. Wielki uczony nie okazał się jednak znawcą ludzi, powierzając wychowanie jedynego syna megierze, istnej wiedźmie z „Jasia i Małgosi” Wizerunek jej odmalowany barwami nienawiści, widzimy w powieści Kiplinga „ Światło zgasło”.</span><br />
<span><br /></span>
<span>Nastał jednak kres tortur. Jedenastoletni Rudyard dostaje się do kolegium. Należy tylko przerzucić <i>"Stalky and Co“ </i>żeby tam ujrzeć przed sobą małego o ciemnej cerze grubasa, przezwanego w szkole "Chrząszczem“. Ma bardzo krótki wzrok i nosi okulary. Zanadrza jego bluzki oraz wszystkie kieszenie wypchane są książkami. Jest miernym uczniem w matematyce, lecz uwielbia literaturę, historię i geografię. Już wówczas był redaktorem i wydawcą szkolnej gazety, którą drukował własnoręcznie na zniszczonej starej szkolnej tłoczni.</span><br />
<span><br /></span>
<span>W tem kolegium „Westward Ho!“ spotyka pierwszego człowieka, który poznaje się na jego zdolnościach, zachęca go, otwiera mu dostęp do swojego wielkiego księgozbioru. Człowiekiem tym jest kierownik kolegjum, Cormell Price, wybitny pedagog i przyjaciel młodzieży. Dzięki jego opiece Kipling nie ustępuje kolegom w ćwiczeniach fizycznych i nie zaznaje zabijającego ducha wpływu tresury. Cormell Price w listach do ojca Kiplinga skłania go do wyrzeczenia się ulubionej myśli uczynienia syna swoim następcą w "Ajab Ger“.</span><br />
<span><br /></span>
<span>Siedemnastoletni Rudyard wraca do Indii, jako redaktor z dobrej woli jedynego dziennika w Lahore, poświęconego sprawom zarówno społecznym, jak wojskowym. Przeważną część dziennika pisze on sam, spędza całe noce duszne i gorące w redakcji przy aparacie telegraficznym i kałamarzu. Maszyna do pisania jeszcze nie istnieje. Gdy młody, pełen temperamentu redaktor wraca rano do domu, jego białe ubranie pokryte jest plamami atramentu do tego stopnia, że wygląda “jak dalmacki dog“. Duszno mu i ciasno w ścianach redakcji. Nęci go szeroki świat.</span><br />
<span><br /></span>
<span>Młody Kipling zaczyna poznawać Indie. Spotyka się go w północnych karawan - serajach, w których powietrze tak jest przesycone wyziewami wielbłądów i ludzi, dymem opium i wonią potraw, że gryzie w oczy, jak salmjak. Wędruje po drogach południa, gdzie gnieździ się rozpusta, śmiejąca się í wabiąca ze wszystkich drzwi. Czuć piżmo, szumią jedwabie, pobrzękują branzolety na nogach. Siedzą pod drzewami wymazani gliną fakirowie, przewracają oczyma. Maszerują miarowym krokiem angielscy żołnierze, śpiewają o dzikich walkach, lub półnadzy, oszołomieni, opowiadają sobie na warcie podczas ziejących gorącem nocy historie bez końca o bitwach i kobietach. Kornakowie, siedząc obok szarych jak bazalt słoni, opowiadają tysiące historii o swych ulubieńcach, którzy zerkają na nich maleńkiemi chytremi oczkami, żując trzcinę cukrową</span><br />
<span><br /></span>
<span>Kipling widzi Indje, proszące się o opis i opisuje je, ten mały komiczny sahib Rudyard Kipling. W dwudziestym pierwszym roku życia pisze skromne opowiadania z gór i staje się znanym. Licząc lat 24, wydaje balladę barakową "Trzech żołnierzy" i zdobywa sławę. Jak we wschodniej bajce wędrowiec znajduje wejście do zaklętego zamku ze wszech stron zaczynają sypać się z brzękiem do jego stóp mieniące się tysiącami barw góry rubinów, szmaragdów i turkusów, tak płyną z pod pióra Kiplinga, przed którym rozwarł się świat myśli indyjskiej, powieści, nowele i niezliczone poezje. Każde z jego opowiadań poprzedza wiersz pokrewny mu treścią, będący małem arcydziełem. Wobec wielkich trudności przekładu ta poezja Kiplinga jest niesłusznie mniej ceniona. niż jego proza.</span><br />
<span><br /></span>
<span>W noweli „Najpiękniejsza historia na świecie“</span><span>, niezrównanej pod względem pisarskiej techniki, Kipling wyjaśnia dlaczego nie zdoła nigdy napisać "Najpiękniejszej historji na świecie“, budząc jednocześnie w czytelniku przekonanie, że jednak już ją napisał. </span><br />
<span><br /></span>
<span>W noweli tej galernik ryje kajdanami na sterze, do którego jest przykuty, skargę: „Często byłem znużony, mocując się z tobą</span><span>“</span><span>. Słowa te odkryli pewnego dnia przyjaciele pisarza, wyryte na jego biurku, z którem mocował się ten galernik swojej wyobraźni.</span><br />
<span><br /></span>
<span>Dwadzieścia siedem lat liczył Kipling, gdy wrócił do swej drugiej ojczyzny, wielkiej Anglii. Na jej cześć powstają w ciągu lat niezapomniane dzieła, jak "Badalia Herodsfoot“, <i>"Puck of Pook's Hill“</i>, <i>"Rewards and Fairies“</i>. Przez długie lata wędruje Kipling po świecie, jako dziennikarz. Przeżywa wojnę boerską w Transwaalu, zwiedza Japonję, Chiny, ocean Południowy, Amerykę i Australię.</span><br />
<span>Nic go jednak nie przykuwa, nic nie pociąga tego syna dwuch matek.</span><span><br /></span>
<span>I w końcu pisze <i>„Księgę Dżungli“</i> Otwiera przed nami wznowiony, skrzący się jeszcze rosą raj. Spadło z nas przekleństwo pierworodnego grzechu, rozumiemy mowę stworzenia.</span><br />
<span><br /></span>
<span>W ostatnich latach żył w ukryciu w swojej angielskiej posiadłości, czasami jednak budził się w nim stary lew i pojawiały się arcydzieła dawnego mistrza.</span><br />
<span>A.J.K</span></span></span><br />
<span style="color: #eeeeee; font-family: inherit; font-size: x-small;">zachowano pisownię oryginalną</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"> <br /></span>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"> </span><br />
<br /></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-51263488941523732382022-01-17T12:22:00.042+01:002022-01-17T17:59:00.487+01:00Medicine Hat<div><br /></div><div><p><span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;">Medicine Hat. Tę oryginalną, jedyną w swoim rodzaju nazwę zawdzięcza to kanadyjskie miasto indiańskiej legendzie (leży na ‘terenach łowieckich’ Czarnych Stóp) </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj6DpsnEkRoGNJ0gvypIShaC77rGo6bAvE6B1Pg-thiMTYXEnE7-R4udKj97Y_kiSMoMvFCb4VHNHYq6r9zM4aLsU5nGyoAJ7KIUxWE4CUONjdsPUdiZdI75yq6jPc_Zs1TSAlfx341GEzpIAj6WEpKkCfkJe9q6gazEzqpP62Ln9XfSx_ztS0=s1787" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1787" data-original-width="1748" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj6DpsnEkRoGNJ0gvypIShaC77rGo6bAvE6B1Pg-thiMTYXEnE7-R4udKj97Y_kiSMoMvFCb4VHNHYq6r9zM4aLsU5nGyoAJ7KIUxWE4CUONjdsPUdiZdI75yq6jPc_Zs1TSAlfx341GEzpIAj6WEpKkCfkJe9q6gazEzqpP62Ln9XfSx_ztS0=w313-h320" width="313" /></a></div><p><span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;">Głośno zaczęło być o nim na pocz. XX w. po odkryciu w pobliżu dużych złóż gazu ziemnego. Ale nie tylko z tego powodu </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgc0NVeNpMwM1TKGTwrpR_GLL9m1zSAt-YUpudcJPdDZuh4fLua40MVIIgas1W0s4VFJcolHmcSWWdGXSmqk0l4VrnK85htU4TCTe65293U7SU2RZgX4uOeJX0rVXFDU6Ug-2c2VJ_hy32UssSz_SNl_ESqAmr7fWg6ilKTaz-_N1K63O1AD1g=s1024" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="654" data-original-width="1024" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgc0NVeNpMwM1TKGTwrpR_GLL9m1zSAt-YUpudcJPdDZuh4fLua40MVIIgas1W0s4VFJcolHmcSWWdGXSmqk0l4VrnK85htU4TCTe65293U7SU2RZgX4uOeJX0rVXFDU6Ug-2c2VJ_hy32UssSz_SNl_ESqAmr7fWg6ilKTaz-_N1K63O1AD1g=s320" width="320" /></a></span></div><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;">Napływający wówczas do miasta ludzie interesu złożyli petycję o zmianę jego nazwy. Argumentowali, że jest nazbyt lokalna, staroświecka, dziwaczna (Medyczny Kapelusz, Kapelusz Uzdrowiciela), że staje się przedmiotem żartów w prasie amerykańskiej, słowem- stanowi przeszkodę w promocji miasta. </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span style="color: #cccccc;">Ich propozycja była</span><span style="color: #cccccc;"> 'bardzo oryginalna' – Gasberg. </span><span style="color: #cccccc;">Zatroskany burmistrz, jeden z Old-Timersów, napisał poruszający list do R. Kiplinga z prośbą o pomoc.</span></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;"><a href="https://archive.org/details/kiplingsadviceto00kipl/page/n1/mode/2up" target="_blank">Odpowiedź</a> pisarza, brawurowa, zbijająca punkt po punkcie argumenty Newcomersów ukazała się w prasie przed referendum. Wynik...jak 10:1 na korzyść starej nazwy. </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: inherit; font-size: medium;">O wszystkim tym, co się powyżej rzekło, opowiada ten krótki, zrobiony z niezwykłym wyczuciem i poszanowaniem tradycji film.</span></p></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><iframe frameborder="0" height="270" src="https://youtube.com/embed/8hMCWMaFbmA" width="480"></iframe><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh1EPnobGIu0UttiNv24gt_9eIgKDs9Ygq3BxSABgMGAqUMuAkCBfV4RH-z4zhrvhzRCztKDQS2OgblnUPIRbZM-E9XZM_BuVzv3aN_jrsBPTE7IqQUAGIlt7a_zHnq4aysMdQ4LlVe95stUGufUIhwOBRwAlVNRyoQQtxEBCKpfun2Izieiok=s972" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="620" data-original-width="972" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh1EPnobGIu0UttiNv24gt_9eIgKDs9Ygq3BxSABgMGAqUMuAkCBfV4RH-z4zhrvhzRCztKDQS2OgblnUPIRbZM-E9XZM_BuVzv3aN_jrsBPTE7IqQUAGIlt7a_zHnq4aysMdQ4LlVe95stUGufUIhwOBRwAlVNRyoQQtxEBCKpfun2Izieiok=w400-h255" width="400" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-7661752075734752292021-12-09T20:31:00.011+01:002021-12-12T01:42:58.823+01:00William de Conqueror<p><br /></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium; mso-spacerun: yes;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium; mso-spacerun: yes;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3dyESPRoL6QpVMhqd_WV7lpz6XgK1v1lU3XzLqu65DM6cn5xPvChy7-XfJLFcsjnRj4e3cEaBgQbMul-n0-OrPn8g5-pku1Btnxcvf2ey20JKN2rliGiisHYUM9hvKXL9ilzjaw/s1335/WDC.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><b><img border="0" data-original-height="1335" data-original-width="1137" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3dyESPRoL6QpVMhqd_WV7lpz6XgK1v1lU3XzLqu65DM6cn5xPvChy7-XfJLFcsjnRj4e3cEaBgQbMul-n0-OrPn8g5-pku1Btnxcvf2ey20JKN2rliGiisHYUM9hvKXL9ilzjaw/s320/WDC.jpg" width="273" /><span style="text-align: left;"> </span></b></a></span></div><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Czy już
urzędownie ogłoszony?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dzienniki przyznają już, że istnieje znaczny
niedostatek miejscowy i piszą o organizacji stacji ratunkowych w dwóch czy
trzech okręgach. Nie zdziwiłbym się, gdyby dorównał temu<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>z ’78 roku.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Niepodobna! – wyrzekł Scott, zwracając się trochę na
swym kręconym fotelu. Zbiór dał po piętnaście annas na Północy, nie licząc
Bombaju i Bengalu, które zapowiadają taki zbiór, że nie wiedzą co robić ze
zbożem. Będzie można tę klęskę łatwo wstrzymać, jeśli się jej z rąk nie
wypuści. Zostanie z pewnością zjawiskiem lokalnym.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Martyn wziął numer „Pioniera”, leżący na stole,
przeczytał raz jeszcze telegramy i wyciągnąwszy nogi, oparł je na poręczy. W
ciężkim, parnym powietrzu gorącego wieczora czuć było zapach wilgotnej ziemi,
dochodzący ze świeżo skropionej alei. W ogrodzie klubowym kwiaty poschły i
sterczały sczerniałe na łodygach; mała sadzawka z lotosami wyglądała obecnie
jak krąg zeschłego błota, a białe drzewa tamaryszku nikły pod grubą warstwą
kurzu.</b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b> Większa część mężczyzn otaczała kiosk muzyczny w ogrodzie publicznym,
skąd na werandę klubu dochodziły dźwięki przestarzałych walców, rzępolonych
przez muzyków policji krajowej – reszta stała i chodziła po terenie gry w polo,
lub pomiędzy ścianami, otaczającymi miejsce do gry w piłkę, bardziej
rozpalonymi niż piec na wsi. Z pół tuzina groomów, skurczonych przy łbach koników
<i>pony</i>, oczekiwało na powrót swych panów. Od czasu do czasu jakiś jeździec
wjeżdżał stępa na podwórze klubowe i posuwał się dalej ruchem leniwym, ku
zabudowaniom, bielonym wapnem, przytykającym do głównego budynku. Tam się
znajdowały pokoje. Mieszkali w nich ludzie, którzy dzień po dniu spotykali
wieczorem przy obiedzie te same twarze i przeciągali swoją robotę biurową do
ostatniej chwili, aby uniknąć dłuższego przebywania w tym ponurym towarzystwie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Co robisz? – zapytał Martyn, ziewając. Może byśmy się
wykąpali przed obiadem?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Woda jest ciepła – odpowiedział Scott. Chodziłem już
dzisiaj do łazienki.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Może partię bilardu…po pięćdziesiąt?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc;"><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Mamy w tej chwili 105 F. [ok. 40 st. C.] </b></span><b style="font-family: "Old Standard TT"; font-size: large;">w Sali. </b><b style="font-family: "Old Standard TT";"><span style="font-size: medium;">Siedź pan spokojnie i
nie bądź tak nieznośnie energicznym</span></b><b style="font-family: "Old Standard TT"; font-size: large;">.</b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>W tej chwili wjechał pod bramę wielbłąd, kołysząc się i
parskając, podczas gdy jego jeździec, z blachą na ramieniu i pasem skórzanym na
biodrach, przeszukiwał torbę.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Kubber-kargaz-ki-yektraaa – wygłosił człowiek głosem
płaczliwym, podając wydanie dodatkowe dziennika, arkusz, zadrukowany z jednej
tylko strony – jeszcze wilgotny od farby drukarskiej. Przypięto go na desce,
okrytej suknem zielonym, między ogłoszeniami o konikach<i> pony</i> na sprzedaż i o
zgubionych jamnikach.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Martyn wstał leniwo, przeczytał i zagwizdał.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ogłoszony – zawołał. Jeden, dwa, trzy – osiem okręgów,
poddanych prawom Kodeksu Głodowego <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ek
dum. </i>Jimmy Hawkins rządzi.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To dobrze – rzekł Scott, okazując po raz pierwszy
trochę zainteresowania. W razach wątpliwych bierzcie Pendżaba. Pracowałem pod
kierunkiem Jima, gdym przybył do Indii<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>i
wtedy należał do Pendżabu. Ma więcej <i style="mso-bidi-font-style: normal;">bundabust
( władzy) </i>niż wielu ludzi.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jimmie jest teraz Jubilee Knight – rzekł Martyn.
Sympatyczny typ w każdym razie, chociaż mógłby służyć za wzór doskonałego <i style="mso-bidi-font-style: normal;">civiliana,</i><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>chociaż go przeniesiono do Zacofanej<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Prezydencji. Co za nazwy zakazane noszą te
okręgi madraskie – same <i>ungas</i>, lub <i>rungas,</i> <i>pillays</i> i <i>polliums</i>.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Przed werandą zatrzymał się dog-cart, wysiadł z niego
jakiś człowiek i wszedł, ocierając spoconą czaszkę. Był to redaktor jedynego
dziennika, wychodzącego w stolicy prowincji, liczącej z 5 milionów krajowców i
kilka setek ludności białej. Ponieważ skład redakcji ograniczał się tylko do
niego i jednego pomocnika, liczba godzin pracy biurowej wahała się pomiędzy
dziesięcioma a dwudziestoma na dobę.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Eh! Raines, pan, który wiesz wszystko – rzekł Martyn,
zatrzymując go. Co będzie z tym ‘niedostatkiem’ w Madras?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nikt nie wie dotychczas. W tej chwili otrzymaliśmy
przez telefon sprawozdanie łokciowej długości. Zostawiłem małego przy
redagowaniu artykułu. Rząd madraski przyznał, że nie da sam rady. Dano <i style="mso-bidi-font-style: normal;">carte blanche</i> Jimowi, aby wybrał sobie
ludzi, których będzie potrzebował. Arbuthnot został uprzedzony, aby był gotów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Arbuthnot, ten borsuk?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Typ Peszawera. Tak, a przy tym „Pi” donosi, że Ellis i
Clay zostali już przeniesieni z Północnego-Wschodu i wzięli oprócz tego z pół
tuzina ludzi z Bombaju. To jest głód <i style="mso-bidi-font-style: normal;">pukka,</i>
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">(prawdziwy)</i> a przynajmniej wygląda
na to.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Są oni bliżej widowni tych operacji niż my; jeżeli
jednak doszło już do naruszenia personelu pendżabskiego, tak od razu, to
znaczy, że sprawa jest bardziej serio, niżby się wydawało na pierwszy rzut oka
– rzekł Martyn.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dziś tu, jutro tam. Nie przyjechałem, aby tu ugrzęznąć
na wieki – rzekł Scott, odkładając romans Marryata i wstając. Martyn, siostra
na ciebie czeka.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Siwy koń, lichej rasy, cofał się i kręcił przed werandą,
gdzie światło lampy naftowej oświecało amazonkę z brązowego perkalu<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>i twarz białą, ocienioną popielatym filcowym
kapeluszem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jestem gotów – rzekł Martyn. Najlepiej zrobisz Scott,
przychodząc do nas na obiad, jeżeli nie masz innego projektu. Wiliam, czy
dostaniemy obiad w domu?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Pojadę naprzód zobaczyć! – odpowiedziała amazonka.
Możesz go przywieźć powozem o ósmej, nie zapomnij.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott poszedł bez pośpiechu do swego pokoju i przebrał
się w strój wieczorowy, odpowiedni do pory i kraju; płótno niepokalanej
białości od stóp do głowy i szeroki<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>jedwabny<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> cummberband [pas]</i>.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Obiad u Martynów był pożądaną odmianą na lepsze, w
porównaniu z koźlą pieczenią, włóknistym mięsem łykowatych kurcząt i z konserwami
w Klubie. Ale było rzeczą pożałowania godną, że Martyn nie mógł na letni sezon wysłać siostry w góry. Jako naczelnik<span style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </span>policji
okręgowej w służbie czynnej, Martyn pobierał<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>wspaniałą pensję 600 rupii srebrem, płatnych co miesiąca<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>i mały jego bungalow o czterech pokojach
wyraźnie o tym świadczył. Widać tam było na falistej podłodze nieuniknione
dywany w pasy białe i niebieskie, które fabrykują w więzieniach; nieuniknione <i style="mso-bidi-font-style: normal;">phulkaris <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>[portriery] </i>z Armitzar, pokryte szklanymi
krążkami i udrapowane na ćwiekach wbitych wprost w opadający ze ściany tynk;
nieuniknione pół tuzina krzeseł zdekompletowanych, kupionych na pośmiertnych
licytacjach, i nieuniknione tłuste czarne plamy, w miejscach, gdzie pasy
rzemienne przesunięte były przez ścianę. Zdawało się, że wszystko to zostało
wczoraj rozpakowane na to, aby być zapakowane jutro…</b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Ani jedne drzwi w domu nie
trzymały się dobrze na zawiasach. Gniazda os zasłaniały małe okienka,
umieszczone na wysokości 15-tu stóp od ziemi, a jaszczurki swobodnie polowały
na muchy wśród belek dachu, który był zarazem sufitem. Ale w podobny sposób żył
także i Scott. Tak samo żyli wszyscy ludzie, mający takie same dochody, w
kraju, gdzie pensja, wiek i położenie każdego drukowane są w książce, którą
każdy może czytać, gdzie nie warto zatem blagować słowem, ani uczynkiem<span style="mso-bidi-font-weight: normal;">. </span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott liczył już osiem lat służby w
urzędzie nawodnienia<span style="mso-bidi-font-weight: normal;">, </span>miał osiemset
rupii miesięcznie i<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>nadzieję, że jeśli
posłuży wiernie rządowi przez jakie dwadzieścia dwa lata jeszcze, będzie mógł
się wycofać z pensją około czterystu rupii miesięcznie. Jego życie czynne
upływało po większej części pod namiotem, albo w jakichś schroniskach
tymczasowych, gdzie człowiek może tylko spać, jeść i listy pisać, a zajęcie
polegało na tworzeniu i pilnowaniu kanałów irygacyjnych, na kierowaniu dwoma,
czy też trzema tysiącami robotników rozmaitych kast i wiar i na wypłacaniu
monetą znacznych sum. Ukończył tej wiosny ostatnią sekcję wielkiego kanału
mosulskiego i – bardzo niechętnie, gdyż nie cierpiał zajęcia biurowego -
przyjął misję do tej miejscowości, aby przewodniczyć pracom rachunków i wypłat
w swoim departamencie, jako jedyny urzędnik ‘biura łaziebnego’ w tym głównym
mieście prowincji. Martyn wiedział o tym; William jego siostra wiedziała o tym
również, wszyscy zresztą wiedzieli to także.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott wiedział znowu, jak zresztą wszyscy, że miss Martyn
przybyła do Indii przed czterema laty, aby rządzić domem brata, który, jak to
było także wszystkim wiadomo, pożyczył pieniądze z jej działu i powinna była według ogólnego zdania od dawna
wyjść za mąż. </b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Tymczasem dała kosza jakiemu pół tuzinowi poruczników, jednemu
urzędnikowi cywilnemu, starszemu od niej o lat dwadzieścia, majorowi i jeszcze
komuś ze służby lekarskiej w Indiach. To także znanym było powszechnie.
Pozostała ‘na równinie przez trzy sezony letnie’ jak powiadano, gdyż jej brat,
zadłużony, nie mógł zdobyć się na koszta jakiejś górskiej stacji, choćby
najtańszej.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Pomimo to cerę miała białą jak kość słoniowa, a w
pośrodku czoła dużą plamę srebrnawą wielkości szylinga – ślad ten pozostał po
pryszczu delhijskim, który nie jest niczym innym jak ‘daktyl bagdadzki’.
Powstaje z używania wody nieczystej i niszczy powoli tkanki aż do czasu, gdy
dojrzeje do tego stopnia, by go móc wypalić.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wiliam jednak bawiła się ogromnie przez te cztery lata.
Dwa razy omalże nie utonęła, przebywając rzekę wpław na koniu, innym razem znów
wielbłąd ją uniósł; widziała napad nocny złodziei na obóz swego brata i
egzekucję za pomocą długich pałek, na wolnym powietrzu pod drzewami; umiała
mówić dialektem kurdyjskim, a nawet pendżabskim z łatwością, której starsi jej
zazdrościli; straciła zupełnie zwyczaj pisywania do swoich ciotek w Anglii, a
nawet przecinania kartek w przeglądach angielskich, przebyła rok okropnej
cholery i widziała rzeczy niemożliwe do opisania; uwieńczyła wreszcie swoje
doświadczenia sześcioma tygodniami gorączki tyfusowej, podczas której zgolono
jej głowę.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Mimo to wszystko, zamierzała
obchodzić uroczyście dwudziestą trzecią rocznicę swoich urodzin, która
przypadała we wrześniu tego roku. Ciotka zapewne miałaby wiele do zarzucenia
młodej dziewczynie, która nie stała nigdy na ziemi, jeżeli na odległość<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>głosu znajdował się jakikolwiek wierzchowiec,
która na bal jechała konno, zarzuciwszy szal na ramiona, nosiła włosy krótkie,
pokręcone w loki, odpowiadała obojętnie na wołanie Wiliam lub Bill,
której wymowa była ozdobioną kwiatkami dialektu krajowego, tak, że mogła z
powodzeniem figurować w teatrze amatorskim, umiała grać na banjo, kierować
ośmioma służącymi i dwoma końmi, ich wydatkami i chorobami i patrzeć mężczyźnie spokojnie, prosto w oczy,
natychmiast po wysłuchaniu oświadczeń, na które odpowiedziała "nie".<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Lubię ludzi, którzy coś robią - <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>powiedziała w zaufaniu pewnemu członkowi
wychowania publicznego, który wyjaśniał synom farbiarzy i sukienników piękności
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">„Wycieczki”</i> Wordswortha za pomocą
notatek w podręcznikach, a gdy zaczął mówić bardziej poetycznie, powiedziała
mu, że „nie bardzo rozumie poezję i że ją głowa boli od tego”, po czym jedno
więcej złamane serce szukało schronienia w Klubie. </b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Ale cała wina była po
stronie Wiliam. Lubiła nade wszystko słuchać ludzi, opowiadających o swych
zajęciach, a to jest niezawodny sposób nachylenia mężczyzny do swych stóp.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott znał ją od trzech lat blisko, spotykając ją zwykle
pod namiotem brata, w czasach gdy ich obozy zetknęły się na jeden dzień na
granicy Pustyni Indyjskiej. Tańczył z nią na kilku wielkich zebraniach podczas
świąt Bożego Narodzenia, gdy pięciuset białych przynajmniej zjeżdżało na stacje
i zachował wielki szacunek dla jej przymiotów doskonałej gospodyni domu i dla
jej wybornych obiadów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Tego wieczora miała więcej niż kiedykolwiek wygląd
chłopca. Siedziała po obiedzie na obitej skórą kanapie, z nogą podwiniętą pod
siebie, zajęta robieniem papierosów dla brata, z czołem pochylonym i
zmarszczonym pod ciemnymi lokami, skręcając w palcach cienkie bibułki.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCp7JOfG01Wqgo9pn1JG-gRsWhx9CKzQ8AkZA9W-vqYf8wwq-cgH3kAaAGExIJ22wcXDupWWarAJl-Eu97W-Rgf6L-fPHAqRosODh7LBodYZYG1xlOSF4ePeZym4oROzCY4vRggg/s728/Screenshot_5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="474" data-original-width="728" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCp7JOfG01Wqgo9pn1JG-gRsWhx9CKzQ8AkZA9W-vqYf8wwq-cgH3kAaAGExIJ22wcXDupWWarAJl-Eu97W-Rgf6L-fPHAqRosODh7LBodYZYG1xlOSF4ePeZym4oROzCY4vRggg/w400-h260/Screenshot_5.jpg" width="400" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><br /></span><p class="MsoNoSpacing"><b style="font-family: "Old Standard TT";"><span style="color: #cccccc; font-size: medium;">Wyciągała naprzód okrągła bródkę w chwili,
gdy tytoń znajdował się już na miejscu, i ruchem żywym, jakim student ciska
kamienie, rzucała ukończony przedmiot przez pokój Martynowi. Ten łapał go jedną
ręką, nie przerywając swej rozmowy ze Scottem. Mówili ciągle o swym’ kramie’;
kanałach i policji kanalizacyjnej, przestępstwach wieśniaków, którzy kradli
więcej wody, niż jej opłacili <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>i gorszych
jeszcze występkach agentów krajowych w porozumieniu ze złodziejami, o całych
wsiach przeniesionych nagle, po kryjomu na grunta nawodnione, o bliskiej walce
z pustynią na Południu, kiedy fundusze prowincjonalne pozwolą na otworzenie
systemu ochronnego kanałów w Luni, od dawna będącego w projekcie.</span></b></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>I Scott wyrażał otwarcie wielką chęć otrzymania posady w
jakiej sekcji przedsiębiorstwa, miejscowości, gdzie by znał kraj i ludzi, a
Martyn wzdychał do miejsca u stóp Himalajów i mówił bez ogródek o swych
zwierzchnikach. Wiliam skręcała papierosy i nic nie mówiła, ale uśmiechała się
poważnie do brata, ciesząc się, że go widzi szczęśliwym.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>O godzinie dziesiątej przyprowadzono wierzchowca Scotta i
wieczór się skończył.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Światła błyszczały jeszcze w oknach dwóch parterowych
<i>bungalow</i>, po drugiej stronie ulicy, gdzie wydawano codzienne pisemko. Scott,
któremu się jeszcze spać nie chciało, wstąpił do redaktora. Raines obnażony do
pasa, jak kanonier w chwili zajęcia, oczekiwał wyciągnięty na szezlongu, na
telegramy nocne. Miał za zasadę, że człowiek, który nie pracuje przez cały
dzień i znaczną część nocy, z łatwością ulega gorączce; jadł więc i spał pośród swoich papierów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Czy możesz mi pan to zrobić? – wyrzekł głosem sennym.
Nie miałem zamiaru fatygować pana.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O co chodzi? Powracam z obiadu u Martynów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Mówię o głodzie, ma się rozumieć. Wzywają także i
Martyna. Biorą ludzi, gdzie tylko mogą. Właśnie wysłałem parę słów do Klubu.
Prosiłem pana o przysłanie mi z Południa jednej korespondencji na tydzień. Dwie
lub trzy szpalty. Nic sensacyjnego naturalnie, proste fakty, co się dzieje,
nazwiska i tak dalej. Warunki jak zwykle; dziesięć rupii za kolumnę.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Przykro mi, ale muszę odmówić – rzekł Scott, patrząc
zmęczonym okiem na mapę Indii zawieszoną na ścianie. To ciężkie dla Martyna,
bardzo ciężkie. Ciekawy jestem, co zrobi z siostrą? Ciekawy jestem, co u diabła
zrobią ze mną? Nie mam żadnego doświadczenia co do głodu. Pierwszy raz
dowiaduję się o tym. Czy naprawdę jestem wezwany?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O tak. Oto jest depesza. Umieszczą pana na stacji
ratunkowej – ciągnął dalej Raines - z
całą hordą Madrasów, którzy będą ginąć jak muchy, z aptekarzem krajowcem i pół
kwartą wyciągu antycholerycznego, do rozdzielenia pomiędzy dziesięć tysięcy
ludzi. Oto co znaczy być na zawołanie w obecnej chwili. Zdaje mi się, że wzięto
wszystkich ludzi, którzy nie mieli zajęcia za dwóch. Hawkins ma wyraźną
sympatię do Pendżabów. Będzie to wstrętniejsze, niż wszystko co się widziało od
lat dziesięciu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ba! Wszystko to należy do obowiązków dziennych, niech
to diabli! Zapewne otrzymam jutro urzędowy rozkaz. To bardzo szczęśliwie, żem
tu zaszedł. Najlepiej zrobię, gdy pójdę zaraz pakować rzeczy. Kto mnie tu
zastąpi – nie wiesz pan?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Raines przejrzał paczkę telegramów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Mac Evan – rzekł – z Murree.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott zaśmiał się.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Spodziewał się spędzić na świeżym powietrzu całe lato.
Zachoruje od tego. No! Na nic nie przyda się gadanie. Dobranoc.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>W dwie godziny później, Scott ze spokojnym sumieniem
kładł się na łóżku obozowym, w pokoju zupełnie już ogołoconym, aby wypocząć
cokolwiek. Dwa stare tłumoki do przewożenia na grzbietach wołów,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>skórzana flasza, blaszane pudło na lód i
ulubione siodło, zaszyte w worek płócienny, leżały przy drzwiach, pod poduszką
zaś znajdował się zapłacony rachunek z biura klubowego za ostatni miesiąc. </b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Rozkaz
wyjazdu nadszedł z rana wraz z telegramem urzędowym od sir Jamesa Hawkinsa,
który nie zapomniał<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>dobrych usług
oddanych i prosił obu, aby się przenieśli jak najprędzej do jakiejś
miejscowości, o nazwie trudnej do wymówienia, o tysiąc pięćset mil na Południu,
gdyż głód jest srogi w kraju i potrzeba ludzi białych.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Młody człowiek, różowy, cokolwiek dobrej tuszy,
przyjechał w chwili największego upału popołudniu, narzekając na los i głód,
który nie da nikomu trzech miesięcy spokoju.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Był to zastępca Scotta – drugie kółko w mechanizmie,
poruszające się automatycznie za innymi, którego usługi według oficjalnego
orzeczenia, oddane były do rozporządzenia rządowi w Madras, na czas głodu, aż
do nowego rozkazu. Scott oddał mu fundusze, którymi zarządzał, pokazał
najchłodniejszy kąt w biurze, ostrzegł przed zbytkiem gorliwości i gdy zmierzch
zapadł, opuścił Klub w najętym powozie z wiernym służącym osobistym, Faizem Ullahem
i kupą tłumoków w nieładzie na koźle, aby wsiąść do pociągu idącego na
Południe, ze stacji budynku imponującego swoimi strzelnicami i basztami.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Gorąco odbite od ściany ceglanej, uderzyło go w twarz jak
ciepłą chustą i pomyślał, że ma przed sobą przynajmniej pięć nocy i cztery dni
podróży. Faiz Ullah, przywykły do tych wypadków służbowych, zniknął w tłumie na
kamiennym peronie, podczas gdy Scott z czarnym <i>cheroot</i> [cygaro-Ar.] w zębach, czekał na
urządzenie swego przedziału. </b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Jakiś tuzin policjantów- krajowców, ze strzelbami
i torbami, roztrącał tłum farmerów pendżabskich, robotników sikhijskich i
tragarzy miejscowych, o tłustych włosach, niosących z wielką pompą mundur
Martyna w pudełku, jego flaszki na wodę, pudełko na lód i łóżko przenośne.
Zobaczyli wzniesioną rękę Faiza Ullaha i zwrócili się w tym kierunku.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Mój Sahib i jego Sahib będą razem podróżować – rzekł
Faiz Ullah do służącego Martyna. Ty i ja, o bracie, wybierzemy sobie miejsca
jak najbliżej, przeznaczone dla służących i ze względu na naszych panów, nikt
nas stamtąd nie ruszy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Gdy Faiz Ullah przyszedł oznajmić, że wszystko gotowe,
Scott zdjąwszy surdut i obuwie, wyciągnął się na szerokiej ławce, obitej skórą.
Gorąco pod żelaznym sklepieniem na stacji przenosiło 100 F. W ostatniej chwili
wszedł Martyn zlany potem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie klnij – rzekł Scott leniwo – Już za późno, aby
zmienić wagon, podzielimy się lodem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Co tu robisz? – zapytał policjant.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jestem pożyczony rządowi Madras tak jak i ty. Na
Jowisza! Przeklęta noc. Czy wziąłeś z sobą trochę ludzi?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Tuzin. Będę zapewne miał nadzór nad udzielaniem pomocy.
Nie wiedziałem, że także dostałeś rozkaz.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dowiedziałem się o tym po wyjściu od was ostatniego wieczora.
Raines pierwszy otrzymał tę wiadomość. Rozkaz przyszedł dziś rano. Mac Evan
przybył mnie zastąpić o godzinie czwartej i zaraz wyjechałem. Nie uważałbym
tego głodu za rzecz najgorszą, gdyby się nam udało ujść stamtąd cało.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jimmy powinien by umieścić nas razem przy jakimś
zajęciu – rzekł Martyn.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Po chwili dodał:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Moja siostra jest tutaj.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To dobrze – rzekł Scott serdecznie. Wysiądzie zapewne w
Umballi, aby pojechać do Simli. U kogo będzie tam mieszkać?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie-e; w tym cała bieda. Jedzie ze mną.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott wyprostował się nagle na swym siedzeniu w chwili,
gdy pociąg mijał stację Tarn—Taran.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Co! Nie będziesz się przecież tłumaczył, żeś nie mógł…<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! Mógłbym był zebrać pieniądze w ten czy inny sposób.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Mogłeś się był
udać do mnie - rzekł Scott sztywnie; nie jesteśmy, jak sądzę, zupełnie obcy
sobie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Daj spokój, nie
ma o co się obrażać. Mogłem był, ale nie znasz mojej siostry. Spędziłem cały
dzień na tłumaczeniach, prośbach, błaganiach, rozkazach, robiłem, co mogłem,
nie odstąpiła na krok od godziny siódmej rano; i nie koniec na tym, nie chciała
słyszeć o żadnym kompromisie. Kobieta może podróżować z mężem, jeżeli chce, a
Wiliam utrzymuje, że jest na tej samej stopie. Co chcesz, żyliśmy mniej więcej
zawsze razem, od śmierci naszych. Nie jest to taka siostra jak zwykle.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wszystkie siostry, o jakich dotychczas słyszałem,
zostałyby na miejscu, gdyby im tam było dobrze.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ma inteligencję mężczyzny, niech mnie diabli – ciągnął
dalej Martyn. – Wszystko urządziła, zwinęła dom, odprawiła służbę, przed moim
nosem, podczas gdym jej przemawiał do rozumu, zrobiła wszystkie <i style="mso-bidi-font-style: normal;">subchiz ( przygotowania)</i> w przeciągu
trzech godzin; służba, konie, wszystko. Otrzymałem rozkaz dopiero o dziewiątej.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jimmy Hawkins nie będzie zadowolony – rzekł Scott. – To
nie miejsce dla kobiety wśród głodu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Mrs Jim…lady Jim, chciałem powiedzieć jest z nim. W
każdym razie obiecała, że się zaopiekuje moją siostrą.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Wiliam zatelegrafowała do niej na własną
odpowiedzialność i zbiła wszystkie moje dowodzenia, pokazując mi odpowiedź.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott zaśmiał się głośno.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jeżeli zdolna była uczynić to wszystko, potrafi sobie
dać radę bez opieki, a z Mrs. Jim nie spotka ją nic złego. Mało jest sióstr i
żon, które by szły tak naprzeciw głodu z dobrej woli. Nie można przypuszczać,
aby nie rozumiała, co to jest. Była przecież podczas cholery w Jalao zeszłego
roku.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Pociąg zatrzymał się w Amritzar i Scott udał się do
przedziału damskiego, znajdującego się zaraz w sąsiednim wagonie. Wiliam, w
małej sukiennej czapeczce na pokręconych włosach, skłoniła główkę uprzejmie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Chodźcie na herbatę – rzekła. To najlepszy środek w
świecie przeciw apopleksji z gorąca.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Czy wyglądam, jak gdyby mi groził atak?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nigdy nie można być pewnym – rzekła roztropnie Wiliam.
Lepiej zawsze się zabezpieczyć.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Rozłożyła swoje rzeczy z wytrawnością weterana. Flaszka
na wodę w filcowej pochwie wisiała przy otwartym oknie na przeciągu, przybór do
herbaty z rosyjskiej porcelany ustawiony w koszyku pełnym waty oczekiwał już na
ławce, a ponad nim przytwierdzona do ściany wagonu płonęła podróżna lampka
spirytusowa. Wiliam podała wspaniałomyślnie w wielkich filiżankach gorącą
herbatę, która zapobiega zbytniemu napływowi krwi do żył szyi w noc gorącą.
Jedną z cech charakterystycznych tej młodej dziewczyny było, że powziąwszy raz
jakiś plan postępowania, nie dodawała żadnych komentarzy.</b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b> Przyzwyczajona do
życia między mężczyznami obciążonymi zajęciem, którym na wszystko brakowało
czasu, nauczyła się sztuki usuwania się i dawania sobie rady. Ani słowa, ani
gestu, któryby dał do zrozumienia, że będzie w drodze istotą pożyteczną, dbała
o komfort, zdobiącą tę podróż; zajmowała się dalej spokojnie, pakując bez
hałasu filiżanki na miejsce po skończonej herbacie; po czym zrobiła papierosy
dla swoich gości.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O tej porze zeszłej nocy, nie spodziewaliśmy się rzeczy…tego
rodzaju, hę? – rzekł Scott.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nauczyłam się spodziewać wszystkiego – rzekła Wiliam.
Pan wiesz, w naszej służbie ciągle się żyje pod obawą i na łasce telegrafu; ale
to, z punktu widzenia służbowego, będzie z pewnością dobre, jeżeli wyżyjemy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To zrobi przewrót w pracach, rozpoczętych w naszej
prowincji – rzekł Scott z równą powagą. – Liczyłem, że będę zaangażowany do
prac systemu protekcyjnego w Luni tej zimy, ale nie wiadomo, ile czasu głód nam
zajmie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Do października najdalej, ja myślę – rzekł Martyn. –
Przez ten czas wszystko się skończy, w ten lub inny sposób.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- A teraz mamy na tydzień tego – rzekła Wiliam. – Toż
dopiero będziemy brudni po przyjeździe!<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Całą noc i pierwszy dzień jechali przez okolice znane,
następnej nocy i drugiego dnia droga wąskotorowa ciągnęła się wzdłuż Wielkiej
Pustyni Indyjskiej. Przypominali sobie, że w pierwszym roku po przybyciu do
Indii jechali z Bombaju tą drogą. Następnie język, w którym pisane były nazwy
stacji, zmienił się i wjechali na Południe do obcej ziemi, gdzie nawet wonie
były jakieś nieznane.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wiele pociągów nieskończonej długości, obciążonych
ziarnem, wlokło się przed nimi, z dala czuć już było energiczną rękę Jimiego
Hawkinsa. Musieli wyczekiwać na opróżnienie toru, zapełnionego pustymi
pociągami, dążącymi na Północ; przyczepiano ich wagon do pociągów towarowych,
które wlokły się powoli i wyrzucały ich o północy diabli wiedzą gdzie; pewnym
było to tylko, że upał panował niesłychany, oni zaś spacerowali, wyczekując
pomiędzy wyładowanymi workami, podczas gdy psy wyły naokoło.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Dotarli wreszcie do jakichś Indii bardziej obcych w ich
oczach, niżby się wydawały Anglikowi, przybywającemu z Anglii - Indii płaskich,
czerwonych, wydających palmy, ryż, Indii z obrazków w książce <i style="mso-bidi-font-style: normal;">„Little Henry and his Bearer”, </i>Indii obumarłych
w niesłychanym żarze. Ruch podróżnych, dążących na Zachód i Północ pozostawili
gdzieś bardzo daleko za sobą. Tutaj ludzie wlekli się wzdłuż pociągu, trzymając
na rękach dzieci, a często mijało się pociąg, naładowany ziarnem, na który
gromady kobiet i mężczyzn rzucały się jak mrówki na rozlany miód.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Pewnego razu o
zmierzchu, ujrzeli na zapylonej płaszczyźnie cały oddział małych, ciemnych
ludzi, z których każdy niósł na plecach ciało, a gdy się zatrzymali, aby
zostawić jeden wagon, przekonali się, że ciężary dźwigane przez owych ludzi, to
nie były trupy, tylko zgłodniali, znalezieni obok zdechłych wołów przez jakiś
oddział wojsk Nieregularnych. Teraz spotykali częściej ludzi białych,
pojedynczo lub też po dwóch razem w namiotach ustawionych tuż obok linii
kolejowych, którzy przychodzili, zaopatrzeni w rozkazy na piśmie, domagając się
gniewnie pozostawienia części ładunku.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Ludzie ci, zbyt zajęci, aby przywitać więcej niż
skinieniem głowy Scotta i Martyna, z ciekawością przyglądali się Wiliam, która
nie mogła nic innego robić, jak nalewać herbatę i patrzeć na swych towarzyszy,
odpierających napady wygłodniałych i jęczących szkieletów, przed którymi
bronili się, odrzucając po trzech na raz na bok. Własnymi rękami wydzielali oni
ładunek, stosownie do wielkich znaków, porobionych kredą, lub też odbierali
kwity, podawane przez ludzi białych o oczach zapadłych, mówiących jakimś
odmiennym dialektem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Cały zapas lodu wyczerpał się, następnie woda sodowa, a
wreszcie herbata; podróż zajęła im sześć dni i siedem nocy, które wydawały się
im siedem razy po siedem lat. <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wreszcie pewnego suchego i spiekłego poranka, w krainie
obumarłej i oświeconej czerwonymi ogniami ze stosów, na których palono trupy,
przybyli do miejsca przeznaczenia i zostali przyjęci przez naczelnika głodowego
sir Jamesa Hawkinsa, nieumytego, nieogolonego, ale w dobrym humorze i
niezaprzeczonego pana sytuacji.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Natychmiast wydał rozkaz, aby Martyn pozostał w pociągu,
aż do dalszego rozporządzenia. Miał powracać pustym pociągiem i wypełniać go
zgłodniałymi, w miarę, jak ich będzie spotykał, a wreszcie pozostawić ich w
obozie głodowym, urządzonym na granicy ośmiu powiatów.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Następnie zgromadziwszy żywność, będzie powracał.
Jego agenci mają strzec wagonów z ziarnem i zbierać po drodze ludzi, których
znów pozostawią w innym obozie, o sto mil na Południe położonym. Scott, którego
widokiem Hawkins ucieszył się bardzo, musiał natychmiast objąć przewodnictwo
nad konwojem wozów, zaprzężonych w woły i iść na Południe, zostawiając żywność po
drodze, aż do innego obozu głodowego, położonego daleko od kolei, gdzie zostawi
zebranych nędzarzy – nie zabraknie ich w miejscowościach, przez które będzie
przechodził. Potem ma oczekiwać na dalsze rozkazy telegraficzne. W ogóle
zresztą w rzeczach mniejszej wagi Scott może rządzić sam, w sposób jaki będzie
uważał za najlepszy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wiliam przygryzła wargi. Na całym szerokim świecie nie
miała człowieka, którego by więcej kochała, niż swego brata jedynego, ale
rozkazy, wydane Martynowi, były stanowcze i nieodwołalne. Wysiadła, okryta pyłem
od stóp do głowy, głęboką zmarszczką na czole, wyrytą wskutek rozmyślań w
ostatnim tygodniu, ale bardziej jeszcze opanowana niż zwykle. Mrs. Jim (której
należał się tytuł lady Jim, nikt jednak nie pamiętał o nadawaniu jej właściwego
tytułu), objęła w posiadanie młodą dziewczynę z małym wykrzyknikiem <i style="mso-bidi-font-style: normal;">uff!</i><o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! jakże jestem rada, że panią widzę tutaj – rzekła,
łkając prawie. Nie powinnaś była tu przyjeżdżać<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>naturalnie, ale nie ma tu drugiej kobiety i musimy sobie
dopomagać wzajemnie. Takie tu mnóstwo biedaków i małych dzieci, które
sprzedają.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Widziałam już cokolwiek – rzekła Wiliam.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Czyż to nie straszne? Kupiłam już dwadzieścioro, są w
naszym obozie; może pani zje naprzód cokolwiek? Mamy tu zajęcia na dziesięć
osób, a oto wierzchowiec pani. O jakże jestem szczęśliwa, że pani przyjechała!
Pani jest także Pendżabką, wie pani o tym?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Spokojnie Lizzie, spokojnie – rzekł Hawkins poprzez jej
ramię. Będziemy się panią opiekować, miss Martyn. Przykro mi, że nie mogę cię
zaprosić na śniadanie, Martyn. Musisz jeść w drodze. Zostaw dwóch ludzi
Scottowi do pomocy. Ci biedacy ledwie się trzymają na nogach, trudno im więc
ładować wozy. Sanders (to się odnosiło do mechanika na wpół śpiącego w
tenderze) cofaj i pozostaw te puste
wagony. Masz pusty tor aż do Anundrapillay; rozkazy otrzymasz dalej na północy.
Scott, ładuj wozy tym ładunkiem, co tu widzisz i ruszaj jak możesz najprędzej.
Krajowiec w różowej koszuli będzie twoim przewodnikiem i tłumaczem. Znajdziesz
aptekarza, przywiązanego do jarzma następnego wozu. Próbował uciekać, trzeba go
będzie pilnować. Lizzie zabierz miss Martyn do powozu i zawieź ją do obozu; każ
mi tu przyprowadzić gniadego konia.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott wraz z Faiz Ullahem i dwoma policjantami zajęty już
był około wozów, przyciąganiem ich do ładunku i otwieraniem ich, podczas gdy
inni wrzucali na wagony worki z prosem i zbożem. Hawkins dozorował go przez
czas naładowania jednego wozu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Oto jest chłopiec serio – rzekł. Jeżeli wszystko
pójdzie dobrze, puszczę go mocno w ruch.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>W pojęciu Jimmiego Hawkinsa była to najwyższa pochwała
jaką istota ludzka mogła oddać drugiej. <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>W godzinę później Scott ruszył w drogę, mając po jednej
stronie aptekarza, grożącego mu z całą surowością prawa za to, że ośmielił się
jego, członka służby medycznej, wiązać i zmuszać do podróży wbrew jego woli i
wbrew wszelkim prawom, zapewniającym wolność osobistą – z drugiej zaś
Euroazjatę w różowej koszuli, proszącego o pozwolenie odwiedzenia umierającej
matki, która wypadkiem znajdowała się o trzy mile tylko stamtąd: „króciutki
urlop, i wrócę natychmiast panie….”. Dwaj agenci policyjni, uzbrojeni w pałki,
tworzyli tylną straż, a Faiz Ullah, ze zwykłym wyrazem pogardy mahometanina
wobec rasy hinduskiej, wyrytym na każdej linii twarzy, tłumaczył konduktorom,
że jeżeli Scott Sahib był człowiekiem, przed którym należało padać na twarz ze
strachu, to w nim, Faiz Ullahu, mają widzieć uosobienie władzy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Konwój ze zgrzytem kół mijał obóz Hawkinsa, który
stanowiły trzy namioty pokryte płótnem pod kilku zeschłymi drzewami; poza tym
szopa dla głodnych, gdzie tłum nędzarzy kręcił się około kotłów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dałbym wiele za to, aby Wiliam nie znajdowała się tutaj
– pomyślał Scott, rzuciwszy okiem na obóz. Będziemy mieli cholerę bez wątpienia,
gdy przyjdą deszcze.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Zdawało się jednak, że Wiliam poddała się od razu
wymaganiom kodeksu głodowego, który natychmiast po ogłoszeniu głodu, zastępuje
zwykłe prawa. Scott ujrzał ją wśród zgromadzenia płaczących kobiet, w
perkalowej amazonce i w popielatym filcowym kapeluszu, przyozdobionym złotym <i style="mso-bidi-font-style: normal;">puggarre</i> (opaska z materiału na turbany)<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Potrzebuję pięćdziesięciu rupii, proszę pana.
Zapomniałam prosić Jacka przed wyjazdem. Czy pan<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>może mi je pożyczyć? To na mleko
skoncentrowane dla niemowląt – rzekła.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott wydobył pieniądze z trzosa i podał je, nic nie
mówiąc.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Na miłość Boga, bądź pani ostrożną – rzekł.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! wszystko będzie dobrze. Powinniśmy dostać mleko za
dwa dni. Ach prawda! Polecono mi, abym powiedziała panu, że masz sobie wziąć
jednego z koni Jima. To rozkaz. Jest to siwy wierzchowiec, który, zdaje mi się
przypadnie panu do gustu; powiedziałam więc, że pan go weźmie. Czy dobrze
zrobiłam?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dzięki stokrotne za dobroć pani. Zdaje mi się jednak,
że nie pora tu myśleć o naszych upodobaniach.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott miał na sobie myśliwski kostium z płótna
wypłowiałego na deszczu, zbielałego na szwach i cokolwiek wystrzępionego na
brzegach rękawów. Wiliam w zamyśleniu przyjrzała mu się, począwszy od kasku z
rdzenia bzowego aż do niskich butów, wysmarowanych tłuszczem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Bardzo dobrze pan wygląda w tym kostiumie. Czy pan
pewny, że ma wszystko, co potrzeba; chininę, chlorodynę i tak dalej?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Tak sądzę – rzekł Scott, macając swoje trzy czy cztery
kieszenie, podczas gdy mu przyprowadzono konia.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wskoczył na siodło i skierował się ku lewej stronie
konwoju.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Do widzenia! – zawołał.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Do widzenia i szczęśliwej drogi – rzekła Wilam.
Dziękuję<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>za pieniądze.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Zrobiła pół obrotu na pięcie, uzbrojonej ostrogą i
zniknęła pod namiotem, podczas gdy wozy, sunąc powoli, mijały szopę
zgłodniałych i szereg ognisk, dyszących, o ciężkim dymie, zdążając na Południe.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><o:p><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><span style="color: #cccccc;"> </span><span style="color: #990000;">________________________________________________ _________________________</span></b></span></o:p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-bidi-font-weight: normal;">Część druga<o:p></o:p></span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><span style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </span></b></span><b style="font-family: "Old Standard TT"; font-size: large;"><span style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #cccccc;"> </span><span><span style="color: #cccccc;"> </span><span style="color: #990000;">* * * * *</span></span></span></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Praca była niesłychanie ciężka, pomimo że jechał nocą, a
obóz rozkładał w dzień, za to tak daleko jak sięgnął okiem, nie było człowieka,
któremu by Scott musiał przyznać zwierzchnictwo nad sobą. Był tak wolnym jak
Jim Hawkins, swobodniejszy nawet, ponieważ rząd mógł rozporządzać szefem za
pomocą telegrafu; i gdyby Jim brał wszystkie telegramy na serio, śmiertelność
byłaby się o znaczny procent powiększyła.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Po kilku dniach pochodu żółwim krokiem, Scott zdał sobie
sprawę z rozległości tych Indii, którym służył i wpadł w zachwyt. Wozy, jak
wiadomo, naładowane pszenicą, prosem, jęczmieniem, dobrym pożywnym ziarnem,
które potrzebowało tylko zmielenia. Ale ludzie, którym ofiarowywali ten środek
utrzymania życia, przyzwyczajeni byli do jedzenia ryżu, surowego, do którego
przywykli, a dowiedziawszy się, że go nie ma, odsuwali się z płaczem od wozów.
Na co im te obce twarde ziarna, które tylko dławią w gardle? Wolą umrzeć. I
wielu z nich w tej chwili na miejscu dotrzymywało słowa. Inni znów brali swoją
porcję i wymieniali proso, wydane w takiej ilości, że wystarczało by na cały
tydzień, na kilka garści zepsutego ryżu, tłukli je i urządzali za pomocą wody
rodzaj ciasta; ale takich było niewielu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott słyszał o tym poprzednio, że ludzie w południowych
Indiach żywią się ryżem, ale cały czas swej służby spędził w prowincji, gdzie
inne ziarno było w użyciu i rzadko widywał ryż w trawie lub kłosie, a przede
wszystkim nie mógł zrozumieć, aby w czasie tak śmiertelnego głodu, ludzie, mający
pod ręką żywność, woleli umierać, niż dotknąć nieznanego pożywienia. </b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Na próżno
tłumacze starali sie Hindusom wyjaśnić znaczenie zboża, na próżno obaj
policjanci za pomocą energicznej gestykulacji pokazywali jak należy się z nim
obejść. Zgłodniali, wlekli się z powrotem ku swej korze, drzewom, robakom,
liściom i glinie, pozostawiając worki nienaruszone. Ale czasem kobiety kładły
swoje upiorne dzieci u stóp Scotta, rzucając jeszcze spojrzenie przez ramię,
gdy się oddalały chwiejnym krokiem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Faiz Ullah nie miał żadnej wątpliwości: wolą boską było,
aby ci cudzoziemcy poumierali <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>i nie
pozostawało nic innego, jak tylko wydać rozkazy, aby umarłych palono. Nie
należało jednak zapominać o środkach żywności dla Sahiba, zatem Faiz Ullah,
stary, doświadczony włóczęga, zebrał po drodze kilka kóz chudych, które
przyłączył do orszaku. Aby móc doić je co rano, karmił je zbożem, odrzucanym
przez tych głupców: „Tak - mówił Faiz Ullah -<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>jeżeli Sahib chce tego, będzie można dać trochę mleka niektórym z tych
dzieciaków.” Ale Sahib wiedział dobrze, że dzieci było zbyt wiele, co się zaś
tyczy Faiz Ullaha, powtarzał, że rząd nie wydał żadnego rozporządzenia co do
dzieci. Scott przemówił surowo do Faiz Ullaha i obydwu policjantów i nakazał im
szukać kóz wszędzie, gdzie tylko można będzie je znaleźć. Wywiązali się z
radością z tego polecenia, gdyż był to rodzaj rekreacji dla nich, i wiele kóz
bez właścicieli przyprowadzono do obozu. Kozy, raz dobrze nakarmione, trzymały
się chętnie konwoju i po kilku dniach żywienia tym samym pokarmem, którego brak
zabijał tylu ludzi, zaczęły obficie dawać mleko.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ależ ja nie jestem pastuchem kóz – mówił Faiz Ullah. To
jest przeciwne memu <i style="mso-bidi-font-style: normal;">izzat </i>(honorowi).<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Kiedy, wracając przeprawimy się przez rzekę Bios, będziemy
znów mówili o <i style="mso-bidi-font-style: normal;">izzat</i> –odrzekł Scott. Tymczasem
ty i policjanci będziecie obóz zamiatać, jeżeli wam rozkażę.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Tak się też i robi – zamruczał Faiz Ullah – jeżeli
Sahib sobie tego życzy. I pokazał Scottowi sposób, w jaki doi się kozy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Teraz będziemy karmić dzieci – rzekł Scott, karmić po
trzy razy na dzień.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>I schylił się, aby wydoić krowę, przy czym nabawił się
silnego skurczu. Uregulowany jakiś stosunek pomiędzy ruchliwą matką,
niespokojną o swoje koźlęta, a dzieciakiem umierającym, można uzyskać po wielu
nieudanych próbach. Ale dzieciaki były karmione rano, w południe i wieczorem.
Scott wydobywał je uroczyście kolejno z gniazd, porobionych wśród worków od
kawy, pod płótnem na wozach. Wiele z pomiędzy nich zaledwie oddychało i trzeba
było wlewać mleko kroplami do tych ust bezzębnych, przerywając karmienie, gdy
zaczynały się dusić. Co rano także kozy otrzymywały swoje pożywienie, a
ponieważ bez pastuchów wlekły się powoli na samym końcu konwoju, krajowcy zaś,
należący do orszaku, byli tylko płatnymi najemnikami, Scott musiał wygonić konia i
iść powoli na czele swego stada, stosując się do jego kaprysów. Wszystko to
razem było bardzo niedorzeczne, i czuł tę śmieszność tak, że aż cierpiał nad
nią, ale</b><span style="font-weight: bold; mso-spacerun: yes;"> </span><b>w ten sposób ratował niejedno
życie, a matki, widząc, że dzieci nie umierają, starały się jeść nieznaną
żywność i wlekły się za kozami, błogosławiąc</b><span style="font-weight: bold; mso-spacerun: yes;"> </span><b>właściciela kóz.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wystarczy wskazać kobietom jakiś cel życia – mówił
Scott, kichając wśród pyłu, wznoszącego się spod setek drobnych nóg, a
wytrzymają wszystko. Ten wynalazek bierze górę nad skoncentrowanym mlekiem
Wiliam. Z tego zarzutu jednak nie oczyszczę się nigdy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Dotarł wreszcie bardzo powoli do miejsca przeznaczenia i
dostał okręt, przybyły z Birmy za znacznym zapasem ryżu; zastał tam także
Anglika, zupełnie przemęczonego, dozorcę nad szopą głodową. Naładowawszy wozy,
postanowił wracać drogą już przebytą. Pozostawił trochę dzieci i połowę kóz w
obozie głodowym. Anglik nie był mu za to wdzięczny, miał już bowiem tyle
dzieciaków opuszczonych, że nie wiedział co z nimi robić. Scott, z grzbietem
bardziej giętkim wskutek ciągłego nachylania się, pełnił dalej swoje obowiązki
w ciągu drogi, bez względu na dystrybucję ryżu. Spostrzegł, że liczba
dzieciaków i liczba kóz wzrosła; ale teraz niektóre z dzieci miały dokoła szyi
lub rączek jakieś strzępki lub też sznurki z paciorków.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To znaczy – mówił tłumacz, jak gdyby Scott nie rozumiał
tego – że matki pragną w danej chwili odebrać je oficjalnie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Im wcześniej, tym lepiej – rzekł Scott.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Jednocześnie jednak, z dumą właściciela, konstatował
szybkość, z jaką ten lub ów mały <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ramasawny
</i>(zamiast <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ramaswami </i>- Bóg Ramu)
nabierał ciała, jak <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Bantam </i>( gatunek
kury). </b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Opróżniwszy wozy z ryżu, skierował się ku obozowi Hawkinsa i pragnął
trafić na godzinę obiadową, od dawna bowiem nie jadł obiadu, podanego na stole,
przykrytym obrusem. </b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><b style="font-family: "Old Standard TT";"><span style="color: #cccccc;"><span style="font-size: medium;">Nie miał wcale zamiaru robić teatralnego efektu, ale kaprys
zachodzącego słońca sprawił, że gdy zdjął kask, aby odczuć wietrzyk wieczorny,
promienie ukośne padając na czoło, oślepiły go na chwilę tak, że nie widział
nic przed sobą w chwili, gdy ktoś, stojący u wejścia do namiotu, podziwiał
zmienionymi zupełnie oczami w nimbie złotego pyłu młodzieńca, pięknego jak
Parys, który kroczył powoli na czele swoich stad, podczas gdy koło jego kolan
biegły małe kupidynki, całkiem nagie. </span></span></b></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRN1sF2RkAeF7oKJvVoKkcyJdrgWOICU4rPUbtmNzTnTDL9KPFj2fnwDQMhCD9pIO1EWlpNbAZmmL79IvzL2qIqwjC8GW_pyMqe_cN2obzaya1vO1Z3vgqHoaJHKRCRuOaYKXeqg/s717/Screenshot_6.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="471" data-original-width="717" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRN1sF2RkAeF7oKJvVoKkcyJdrgWOICU4rPUbtmNzTnTDL9KPFj2fnwDQMhCD9pIO1EWlpNbAZmmL79IvzL2qIqwjC8GW_pyMqe_cN2obzaya1vO1Z3vgqHoaJHKRCRuOaYKXeqg/w400-h263/Screenshot_6.jpg" width="400" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><br /></span></div><b style="font-family: "Old Standard TT";"><span style="color: #cccccc; font-size: medium;">Zaczęła się też śmiać – Wiliam w bluzce
szarej, śmiać się do łez, do chwili, gdy Scott, starając się jakkolwiek
uratować sytuację, nakazał spoczynek i wezwał ją, aby podziwiała ten
‘Kindergarten”. Widok, niezupełnie właściwy co prawda, ale formy towarzyskie,
pozostawiono daleko wraz z herbatą w Amritzar, o tysiąc pięćset mil na Północ.</span></b><p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wyglądają bardzo dobrze – rzekła Wiliam. W obecnej
chwili mamy tylko dwadzieścioro pięcioro. Kobiety zaczynają je zabierać.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To pani zajmuje się dziećmi?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Tak ja i Mrs. Jim. Nie pomyślałyśmy jednak o kozach.
Próbowaliśmy ekstraktu mlecznego, rozpuszczonego w wodzie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Czy wiele umarło?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Więcej niż można by przypuszczać – rzekła Wiliam, którą
dreszcz wstrząsnął. A pan?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott nie wyrzekł nic. Wiele tych małych pogrzebów odbyło
się w ciągu drogi! Wiele matek płakało, nie odnajdując dzieci, które powierzyły
opiece rządu!<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Potem wyszedł Hawkins z brzytwą w ręku. Scott spojrzał na
niego z zazdrością, sam bowiem miał brodę, która w nim wstręt wzbudzała. A gdy
zasiedli do obiadu pod namiotem, opowiedział swoją historię w kilku słowach,
jak gdyby zdawał raport oficjalny. Mrs. Jim pociągała nosem od czasu do czasu,
a Jim kiwał czapką potakująco; Wiliam jednak patrzyła swoimi szarymi oczyma
prosto w twarz, świeżo ogoloną, i zdawało się, że Scott do niej jedynie się
zwraca.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To pan dobrze zrobił dla tego nieszczęsnego kraju! –
rzekła Wiliam z bródką, opartą na ręce, pochylając się naprzód poprzez stół.
Policzki miała trochę zapadłe, a blizna na czole znaczyła się wyraźniej, tylko
szyja, zawsze mocno osadzona, okrągła jak kolumna, wyłaniała się z pomiędzy
fałdów bluzki, która stanowiła wieczorną toaletę według przepisów etykiety
obozowej.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Czasem to było ogromnie śmieszne – rzekł Scott. Rozumie
pani, że nie bardzo się znałem na karmieniu niemowląt. Będę ośmieszony do
śmierci, jeżeli wiadomość o tym dojdzie na Północ.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Niech się śmieją – rzekła Wiliam z godnością.
Pracowaliśmy wszyscy jak kulisi od przyjazdu. Wiem to i o Jacku.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Było to powiedziane pod adresem Hawkinsa; poczciwiec
uśmiechnął się dobrodusznie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Brat pani jest pierwszorzędnym oficerem, rzekł i
postępowałem z nim według jego wartości. Niech pani pamięta, że to ja redaguję
poufne raporty. <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- W takim razie należy ocenić Wiliam na wagę złota –
rzekła Mrs. Jim – Nie wiem, co byśmy byli robili bez niej. Była dla nas
wszystkim.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Położyła swoją rękę na rękę Wiliam, która stwardniała
wskutek ciągłego trzymania cugli. Wiliam pogładziła ją pieszczotliwie. Jim był
cały promieniejący wśród tego towarzystwa. Wszystko szło pomyślnie w jego
państwie. Wśród jego pomocników, trzech najmniej pożytecznych zmarło i zastąpieni
zostali przez daleko zdolniejszych. Każdy dzień zbliżał już porę dżdżystą. Głód
został umorzony w pięciu powiatach na osiem i w rezultacie śmiertelność nie
okazała się zbyt wielka, biorąc tę rzecz względną. Badał Scotta od stóp do
głów, jak ludożerca swoją zdobycz, radując się na widok jego muskułów, które
wskutek pracy były jak ze stali.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Zaledwie ściągnął się cokolwiek, mruczał Jim, ale może
jeszcze pracować za dwóch.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>W tej chwili zauważył, że Mrs. Jim robiła jakieś znaki,
które w kodeksie małżeńskim znaczyły;<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie ma wątpliwości. Popatrz na nich.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Jim patrzył i słuchał Wiliam mówiła tylko;<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Cóż zrobić w kraju w którym wymawiają <i style="mso-bidi-font-style: normal;">bhirtee</i> ( roznosiciel wody)<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> tunnicuth</i>?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>A Scott odpowiedział tylko;<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Bardzo bym się cieszył, gdybym mógł już powrócić do Klubu.
Zamawiam sobie jeden taniec z panią podczas balu na Boże Narodzenie, czy
dobrze?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Daleko jeszcze stąd do Lawrence Hall – rzekł Jim –
Lepiej będzie wcześnie się położyć, Scott. Trzeba się zająć ryżem i wozami,
należy rozpocząć ładowanie o piątej rano.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Czy nie dasz ani jednego dnia spoczynku panu Scott?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Pragnąłbym szczerze, Lizzie ale nie ma rady. Dopóki
trzyma się na nogach, muszę go używać.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dobrze, żem miał przynajmniej jeden wieczór europejski…
Na Jowisza, omal nie zapomniałem! Co zrobię z bębnami? <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Zostaw pan je tutaj – rzekła Wiliam – wraz z możliwie
największą liczbą kóz. Muszę teraz nauczyć się je doić.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jeżeli pani wstanie jutro dość wcześnie, to panią
nauczę. W każdym razie będę musiał jeszcze raz tym się zająć. A prawda, znaczna
część dzieci ma na szyi paciorki lub inne rzeczy. Nie trzeba tego zdejmować, na
wypadek gdyby się matki zgłosiły.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Zapomina pan, że mam już pewne doświadczenie. Tyle
czasu tu jestem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Spodziewam się na miłość Boską, że pani nie zapracowuje
się zbytecznie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott nie czuwał już nad tonem swojego głosu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Będę uważała na nią – rzekła Mrs. Jim, porozumiewając
się z mężem stu znakami na minutę.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Zabrała Wiliam ze sobą, podczas gdy Jim wydawał Scottowi
rozporządzenia, odnoszące się do nowej kampanii. Było już bardzo późno – blisko
dziewiąta.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jim, jesteś niegodziwy- mówiła żona w nocy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Szef głodowy parsknął śmiechem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ależ wcale nie, moja droga. Pamiętam, żem spisał
pierwszy kataster w Jandiala, dla pięknych oczu młodej osoby w krynolinie,
której talię, Lizzie, można było wtedy objąć palcami. Nigdy potem nie pracowałem
tak dobrze. Ten będzie robił jak szatan.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ale powinieneś mu dać<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>choć jeden dzień.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- I pozwolić od razu na wybuch!? Nie moja droga; teraz
właśnie najmilszy czas.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Przysięgłabym kochanie moje, że i jedno i drugie nie
zdaje sobie sprawy z tego, co się dzieje. Jakież to piękne! Zachwycające!<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jutro zerwie się o trzeciej rano, aby się nauczyć doić
kozy; niech ją Bóg błogosławi! Niestety, czemu człowiek musi starzeć się i tyć!<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To perła. Więcej pracowała pod moim kierunkiem…<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Twój kierunek! Na drugi dzień po przyjeździe rządziła już wszystkimi, a ty byłaś na jej rozkazy jak jesteś teraz. Rządzi tobą prawie tak
jak ty mną.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Otóż nie! Właśnie, że nie, i dlatego ją kocham. Jest
szczera jak mężczyzna – tak jak jej brat.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jej brat jest słabszy od niej. Ciągle zwraca się do
mnie po rozkazy; ale jest rzeczywiście szczery i prawdziwy kat na pracę.
Wyznaję, że mam słabość dla Wiliam, i gdybym miał córkę…<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Rozmowa przerwała się. Tam w kraju Derajat, był grób
dziecka, mający już lat dwadzieścia, a, ani Jim, ani jego żona nie mówili o tym
nigdy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- W każdym razie, ty tu jesteś odpowiedzialną – dodał Jim
po chwili milczenia.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Niech ich Bóg błogosławi – rzekła Mrs. Jim, zasypiając.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Gwiazdy nie zbladły jeszcze, gdy Scott, który sypiał w
pustym wozie, zbudził się i zabrał do roboty; zdawało<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mu się czymś nieludzkim budzić tak wcześnie
Faiz Ullaha i tłumacza. Z głową schyloną ku ziemi nie posłyszał kroków Wiliam.
Zobaczył ją nagle, stojącą u jego boku w swojej starej, zrudziałej amazonce, z
powiekami ciężkimi jeszcze ze snu, z filiżanką herbaty i grzanką w ręku. Na
ziemi piszczał mały dzieciak, leżący na kawałku kołdry, a starszy sześcioletni,
wyglądał nieśmiało zza ramienia Scotta.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Słuchaj, ty mały gałganie, jakże chcesz dostać swoją porcję,
jeżeli nie będziesz leżał spokojnie?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Ręka biała i świeża przytrzymała dziecko, które zaczęło
natychmiast dusić się, gdy mleko dostało mu się do gardła.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dzień dobry, rzekł pasterz kóz. Nie ma pani
wyobrażenia, jak te dzieciaki ciągle się ruszają.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! Wiem o tym.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Mówiła cicho, ponieważ cała ziemia spała jeszcze.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ale ja karmię je łyżeczką albo za pomocą szmatki.
Pańskie są tłuściejsze niż moje…I pan zajmował się tym codziennie, dwa razy na
dzień?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Głos jej zagasł prawie..<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Tak, strasznie to niemądre. Teraz kolej na panią, niech
pani próbuje, rzekł ustępując miejsca młodej dziewczynie. Ostrożnie! Z kozą nie
tak jak z krową.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Koza protestowała przeciw amatorskim próbom i nastąpiła
krótka walka, podczas której Scott chwycił szybko dziecko na ręce. Potem trzeba
było wszystko na nowo rozpoczynać, i Wiliam śmiała się wesoło, chociaż bardzo
cicho. Udało się jednak nakarmić dwoje dzieci, a potem trzecie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- A co, czy źle umieją ssać, małe łotry! – rzekł Scott.
To ja je nauczyłem. Pracowali dalej, ogromnie zajęci, gdy nagle rozjaśniło się
zupełnie i zanim zdali sobie z tego sprawę, obóz cały rozbudzony hałasował
około nich, klęczących jeszcze wśród kóz, zdradzonych przez ten poranek i
zaczerwienionych aż po włosy.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Nie było jednak nikogo na całym wielkim świecie, wynurzającym
się teraz z ciemności, kto by nie mógł widzieć i słyszeć wszystkiego, co zaszło
między nimi.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! – rzekła Wiliam zakłopotana, podnosząc szybko
herbatę i grzankę – Przygotowałam to dla pana. Teraz herbata zimna, jak lód.
Sądziłam, że nie dostanie pan nic tak wcześnie. Lepiej tego nie pić teraz.
To…to zimne, jak lód.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Jakaż pani dobra. Upewniam panią, że herbata jest
właśnie w samą miarę. Doprawdy, zbyt pani dobra. Zostawiam więc pani i Mrs. Jim
moje koźlęta i kozy, a co się tyczy dojenia, to ktokolwiek w obozie nauczy
panią.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Naturalnie – rzekła Wiliam. Mówiąc to czerwieniła się
coraz bardziej i przybierała minę pełną godności, powracając wielkimi krokami
ku namiotowi i wachlując się energicznie spodkiem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Srogi lament dał sie słyszeć w obozie, gdy najstarsze z
dzieci spostrzegło, że ich opiekun się oddala. Faiz Ullah wyzbył się swej
powagi do tego stopnia, że zaczął żartować z policjantami, a Scott okrył się
cały szkarłatem ze wstydu, podczas gdy Hawkins, siedzący już na siodle, brał
się za boki ze śmiechu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Jedno dziecko wyrwało się z rąk Mrs. Jim, i biegnąc jak
królik, przypadło do buta Scotta, podczas gdy Wiliam puściła się w pogoń za
nim.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie pójdę …nie pójdę – wrzeszczało dziecko, wiążąc
swoje nóżki około nogi Scotta. Zabiją mnie tutaj! Nie znam tych ludzi! <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ja ci mówię – rzekł Scott łamanym językiem, że nie
zrobi ci nic złego. Idź z nią, będziesz dobrze karmiony.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Chodź – rzekła Wiliam zdyszana, rzucając gniewne
spojrzenie na Scotta, który stał bezradnie, jak przygwożdżony do miejsca.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Niech pani wraca – rzekł Scott rozkazująco. Odeślę
małego za chwilę.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Ten ton zirytowany wywarł skutek, ale całkiem inny, niż
Scott się spodziewał. Malec zwolnił swój uścisk i rzekł z powagą:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie wiedziałem, że to twoja kobieta. Idę zaraz. Następnie
krzyknął do towarzyszy, osób trzy, cztery i pięcioletnich, których gromada
oczekiwała na rezultat próby, zanim by się zdecydowała na ucieczkę.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wracajcie jeść. To żona naszego człowieka. Będzie
słuchała jego rozkazów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Jim omal nie spadł z siodła. Faiz Ullah i dwaj policjanci
uśmiechnęli się, a Scott zaczął twardo wydawać rozkazy Wożnicom.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Taki jest zwyczaj Sahibów, gdy się powie prawdę w ich
obecności – wygłosił Faiz Ullah. Oto nadchodzi czas, gdy będę musiał szukać
innej służby. Młode kobiety, te szczególniej, które znają język krajowy i
przepisy policyjne, wiele biedy przyczyniają uczciwej służbie przy obrachunkach
tygodniowych.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Opinii Wiliam w tej sprawie nikt nie znał, ale gdy w
dziesięć dni później brat jej przyjechał do obozu po rozkazy i usłyszał opowiadanie
przygód Scotta, rzekł śmiejąc się:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- A zatem sprawa skończona. Będą go nazywali <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Bakri</i> Scott do końca życia ( <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Bakri </i>w języku krajowym znaczy koza). Co
za farsa! Dałbym miesięczną pensję, aby go widzieć, jak karmił te wygłodniałe
dzieciaki. Ja sam karmiłem niektóre <i style="mso-bidi-font-style: normal;">conjee
</i>(wodą ryżową). Ale to bardzo łatwo.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>To jest po prostu wstrętne – wyrzekła jego siostra z
oczami, płonącymi jak węgle. Człowiek robi rzecz…taką Rzecz…a wy myślicie o
niczym innym, jak tylko o nadaniu mu jakiegoś głupiego przezwiska; a potem
śmiejecie się i myślicie, że to zabawne.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>-O!- rzekła Mrs. Jim łagodząco. W każdym razie ty Wiliam
nie masz prawa oburzać się. Sama nazwałaś małą miss Demby, ostatniej zimy
przepiórką; musisz to pamiętać. Indie są krajem przezwisk.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To co innego – rzekła Wiliam. Była tylko kobietą i nie
robiła nigdy nic innego na świecie, tylko chodziła jak przepiórka; nikt temu
nie zaprzeczy. Ale niesprawiedliwą jest rzeczą drwić sobie z prawdziwego
człowieka.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To mu jest zupełnie obojętne – rzekł Martyn. Trudno go
czym poruszyć, tego starego Scotta. Ja już próbuję od ośmiu lat, a ty go znasz
dopiero od trzech. Jak wygląda?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Bardzo dobrze – rzekła Wiliam.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>I oddaliła się z zaczerwienionymi policzkami.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Bakri</i> Scott,
widzicie państwo!<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Potem zaśmiała sie cicho, gdyż znała swój kraj.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To jednak będzie <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Bakri
</i>na pewno.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>I powtórzyła ten
wyraz powoli, po cichu, tonem coraz bardziej słodkim.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Powróciwszy koleją na miejsce swego działania, Martyn
rozgłosił to przezwisko pomiędzy wszystkimi kolegami, tak, że doszło wreszcie
do uszu Scotta, podczas gdy wiódł swoje wozy drogą wojskową. Krajowcy sądzili,
że to jakiś honorowy tytuł angielski i woźnice używali go w swojej prostocie aż
do dnia, gdy Faiz Ullah, źle usposobiony do obcych plotkarzy, zrobił tak
zabójczą minę, że umilkli.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Obecnie mało czasu pozostawało na dojenie kóz; zajmowano
się tym tylko w głównych obozach głodowych, w których Jim, rozwijając dalej
pomysł Scotta, utrzymywał wielkie trzody, karmiąc je nieużytecznym ziarnem z
Północy. Nadeszła dostateczna ilość ryżu na wykarmienie ludności w ośmiu
powiatach; wszystko zależało teraz od szybkiej dystrybucji, a pod tym względem
nikt nie dorównywał temu dzielnemu inżynierowi od kanalizacji, który nigdy nie
tracił zimnej krwi, nigdy nie wydał niepotrzebnego rozporządzenia i nigdy nie
cofał danego rozkazu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott szedł ciągle naprzód, oszczędzając możliwie swoje
woły, myjąc je dokładnie co dzień z obawy, aby w drodze nie tracić czasu;
zapowiadał swoje przybycie małym szopom głodowym, wyładowywał wozy i powracał
co prędzej, marszem forsownym w nocy, do najbliższego centrum dystrybucji,
gdzie niezmiennie zastawał telegram od Hawkinsa; „ Rozpoczynaj na nowo!”
Rozpoczynał na nowo i pracował nieustannie, podczas gdy Hawkins, oddalony o
pięćdziesiąt mil, śledził na karcie sieć, jaką tworzyły koła jego wozów na tej
nieszczęsnej krainie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Inni także dobrze sobie dawali radę – Hawkins w
ostatecznym raporcie podał, że wszyscy dobrze sobie dali radę – ale Scott
przeszedł wszystkich, gdyż miał zawsze przy sobie gotówkę; płacił natychmiast
za naprawę zepsutych wozów i wydawał pieniądze we wszelkich nieprzewidzianych
wypadkach, rachując po części na to, że mu zostaną później zwrócone. W teorii
rząd powinien był płacić swoje długi bez pośpiechu, a inteligentni i pilni
komisanci muszą nieraz długimi pismami dowodzić konieczności jakiegoś
nieupoważnionego wydatku, w kwocie ośmiu ann. Jeżeli komu zależy na powodzeniu
jakiegoś dzieła, musi czerpać z osobistych pieniędzy lub rzeczy, w miarę
potrzeby.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Mówiłem ci, że będzie pracował – rzekł sir Jim do żony po
upływie jakich sześciu tygodni. Tam na Północy miał on na swe rozporządzenie
dwa tysiące ludzi przez cały rok, podczas budowy kanału mosulskiego, i mniej z
tym było kłopotu niż<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>z Martynem i jego dziesięcioma
agentami; co więcej jestem moralnie przekonany – tylko niestety rząd nie uznaje
moralnych zobowiązań – że wydał połowę pensji na smarowanie kół. Co powiesz
Lizzie o tej pracy z jednego tygodnia? Czterdzieści dwie mile, przez dwa dni z
dwunastoma wozami, następnie postój dwudniowy, aby zbudować szopę głodową dla
Rogersa (ten idiota powinien sam ją był zbudować) następnie 40 mil z powrotem
z naładowaniem sześciu wozów po drodze, nie zaprzestając dystrybucji przez cały
dzień w niedzielę. Potem, wieczorem wysyła mi list półoficjalny z dwudziestu
stronic, objaśniając, że ludzie, wśród których się znajduje, mogliby być ”użyci
z korzyścią przy akcji ratunkowej”, i dając do zrozumienia, że użył ich do
reperacji jakiegoś zrujnowanego rezerwuaru, wynalezionego po drodze, aby mieć
lepszy zapas wody, gdy nastanie pora dżdżysta. Sądzi, że można będzie wznieść
tamę w przeciągu piętnastu dni. Popatrz na te rysunki na marginesach –
nieprawdaż, że jasne i dobre? Wiedziałem, że jest <i style="mso-bidi-font-style: normal;">pukka,</i> ale nie sądziłem, żeby nim był w tym stopniu!<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Muszę pokazać to Wiliam, rzekła Mrs. Jim. Mała
zapracowuje się przy pielęgnowaniu dzieci.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>-Nie więcej, jak ty, moja droga. No, dwa miesiące jeszcze
i bieda będzie poza nami. Przykro mi, ze nie jest w mojej mocy przedstawić was,
jako zasługujące na V.C.( Victoria Cross)<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wiliam<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>czuwała długo
tej nocy w swoim namiocie, czytając stronę po stronie wyraźne pismo tego
raportu, przypatrując się z tkliwością rysunkom projektowanych reperacji w
zbiorniku wody i marszcząc brwi nad długimi kolumnami cyfr, za pomocą których
obrachowana była prawdopodobna wydajność wody.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- I znajduje jeszcze czas, aby robić to wszystko,
rozczuliła się, a…A ja także się tu przydałam, uratowałam jedno czy dwoje
dzieci.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Po raz dwudziesty powróciła jej wizja bożka, otoczonego
aureolą złotego pyłu, po czym zbudziła się wypoczęta, aby parać się na nowo z
wstrętnymi, czarnymi dzieciakami, które znajdowano po dwadzieścioro nad drogą z
kośćmi, przebijającymi skórę, okropne, pokryte ranami.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott nie otrzymał polecenia, aby przerwał swoje zajęcie
przewozowe; ale ponieważ list jego dostał się do rządu, miał tę pociechę, dość
pospolitą zresztą w Indiach, że się dowiedział, iż kto inny zbierał tam, gdzie
on zasiał. Była to nowa sposobność korzystnej dyscypliny moralnej.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Za dobry jest do urządzania kanałów – rzekł Jim. Wart
innej roboty. Dozorować kulisów potrafi każdy. Nie gniewaj się Wiliam: on także
może, ale ja potrzebuję mojej perły wśród przewodników konwojowych i posyłam go
do powiatu Khanda, gdzie rozpocznie całą robotę na nowo. Musi być teraz w
drodze.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc;"><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie, on nie jest kulisem – rzekła Wiliam z wściekłością
i powinien było trzymać pracę regulaminową. </b></span><b style="font-family: "Old Standard TT"; font-size: large;">To jest najzręczniejszy człowiek w swoim zawodzie, co nie
mało znaczy; ale ponieważ potrzebujemy teraz brzytew do przecinania kamieni
młyńskich, wybieram najlepszy kamień do ostrzenia.</b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Zbliża się czas, w którym powinniśmy znów ujrzeć go
tutaj – rzekła Mrs. Jim. Jestem przekonana, że biedny chłopiec nie jadł
przyzwoicie od miesiąca. Siada zapewne na wozie i je palcami sardynki.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wszystko w swoim czasie moja droga. Obowiązek przed
konwenansem – czy to nie Mr. Chuck wyrzekł to?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie; to midshipman Easy – rzekła Wiliam, śmiejąc się. Myślę
czasami, jaki efekt sprawi pierwszy bal, słuchanie muzyki, a choćby pierwszy
nocleg pod dachem. Nie mogę uwierzyć, że miałam kiedykolwiek w życiu sukienkę balową na
sobie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>-<span style="mso-spacerun: yes;"> C</span>zekajcie no –
rzekła Mrs. Jim, która rozmyślała, jeżeli idzie do Khandy, będzie przechodził o
pięć mil od nas. Naturalnie, że wstąpi tutaj.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O nie! Nie zrobi tego – rzekła Wiliam.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Co ty możesz o tym wiedzieć, droga?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To by go oderwało od pracy. Nie będzie miał czasu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Znajdzie go – rzekła Mrs. Jim, mrugając okiem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To zależy od niego. Uczyni, jak zechce. Nie ma żadnej
przyczyny, aby nie wstąpił, jeżeli uzna to za stosowne – rzekł Jim.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie uzna tego za stosowne – rzekła Wiliam bez
wzruszenia lub żalu. Nie byłby sobą, gdyby to zrobił.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dochodzi się stanowczo do wielkiej znajomości ludzi, w
czasach takich, jak obecne – rzekł Jim spokojnie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Ale twarz Wiliam nie straciła zwykłej pogody i tak, jak
przepowiedziała, Scott nie ukazał się wcale.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Deszcze spadły wreszcie, spóźnione, ale ciężkie, a ziemia
wyschnięta, popękana zmieniła się w błoto czerwone. Służba zabijała węże w
obozie, gdzie wszyscy byli zamknięci na jakich dni piętnaście – wszyscy, z
wyjątkiem Hawkinsa, który jeździł konno i rozpromieniony brnął przez kałuże.
Rząd wydał rozporządzenie, aby rozdawano ubogiej ludności nasiona, a także
pożyczki pieniężne na zakup bydła, zaczym białym przybyło zajęcia w dwójnasób
przy tej nowej służbie. Wiliam tymczasem skakała z cegły na cegłę po
rozdeptanym błocie i wlewała w swych wychowańców rozgrzewające płyny, po
których rozcierali sobie okrągłe brzuszki; zaś kozy- karmicielki, tyły w
oczach, pasione na świeżej trawie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott nie pisał ani słowa z głębi powiatu Khanda, tam na południowym - wschodzie, z wyjątkiem regulaminowych raportów telegraficznych do
Hawkinsa. Pierwotne gościńce w okolicy znikły zupełnie, woźnice byli na pół
zbuntowani, jeden z policjantów, pożyczonych przez Martyna, umarł cholerę, a
Scott brał codziennie trzydzieści gramów chininy, jako środek przeciw febrze
nieuniknionej, gdy się tak ciężko pracuje pod nieustającym deszczem.</b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b> Ale nie
były to rzeczy, o których by wspominał w swoich raportach. Jak i poprzednio,
zadaniem jego była dostawa żywności w promieniu piętnastomilowym od składu przy
linii kolejowej, a ponieważ pełne ładowanie wozów było niemożliwe, brał ćwierć
ładunku i z tego powodu robił cztery razy więcej drogi. Rzeczywiście, gdyby był
zbierał tysiące wieśniaków do jednego obozu ratunkowego, nie uniknąłby był
epidemii, która w tych warunkach nie dałaby się stłumić. Lepiej było zatem brać
woły rządowe i zamęczając je w tej ciężkiej pracy, choćby się miało zostawić je
w końcu krukom nad brzegiem drogi.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wtedy to dała się uczuć wartość ośmiu lat życia
regularnego, spędzonego w zdrowych warunkach, pomimo że w głowie szumiało
wskutek działania chininy, a ziemia chwiała się pod nogami, gdy stał, a pod
łóżkiem, gdy kładł sie spać. Że Hawkins uznał za właściwe zrobić z niego
przewodnika wołów, to myślał sobie, było już rzeczą Hawkinsa. Na Północy są
ludzie, którzy będą wiedzieli, co robił; ludzie, mający po trzydzieści lat
służby w jego departamencie, którzy powiedzą, że to nie było znowu tak złe a
szczególniej ponad wszystkimi ludźmi na wszelkich stanowiskach, znajdowała się
Wiliam, która go uznawała.</b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b> Z jej wspomnienia czerpał zachętę, która czyniła mu
miłą codzienne mechaniczne prace, chociaż mu własny głos obco brzmiał w uszach,
a własne ręce, gdy pisał, wydawały się na przemiany, to wielkimi jak poduszki,
to znów małymi jak ziarnka grochu. Dzięki tej wytrzymałości pojechał raz
wreszcie do stacji kolei żelaznej i podyktował telegram do Hawkinsa tej treści:
że powiat Khanda, jest już, według jego zdania, wolny od niebezpieczeństwa, i
że oczekuje dalszych rozkazów.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Telegrafista, człowiek z Madrasu, na wpół się tylko
przechwalał później, że przyjął w ramiona wielkie, wychudzone ciało
omdlewającego człowieka, nie tyle z powodu utrudzenia, jakie mu sprawił ciężar,
ile z powodu obelg i uderzeń jakich nie szczędził mu Faiz Ullah, znalazłszy
ciało, leżące pod ławką. Faiz Ullah wziął następnie wszystkie kołdry, koce i
pierzyny, jakie mu wpadły w ręce, i wlazłszy pod nie obok swego pana, obwiązał
mu ręce sznurem od namiotu i wlał mu w usta jakiś wstrętny wywar z traw;
następnie kazał policjantowi boksować się ze Scottem, gdy ten chciał uciec od
tego szalonego człowieka, jakie wywołało przykrycie tylu kołdrami i zamknął
drzwi telegrafu, aby uniknąć ciekawych, na dwie noce i jeden dzień; skutkiem
tego, gdy nadszedł pociąg i Hawkins zaczął nogami uderzać w drzwi zamknięte,
Scott odpowiedział głosem normalnym, chociaż osłabionym, a Faiz Ullah, usuwając
się, wziął odpowiedzialność za wszystko na siebie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Przez dwie noce, Synu Nieba, on był <i style="mso-bidi-font-style: normal;">pagal </i>(wariat) - mówił Faiz Ullah.
Spojrzyj na mój nos i przypatrz się oku policjanta. Bił nas związanymi rękoma;
ale usiedliśmy na nim, synu Nieba, i chociaż, nikt nigdy nie widział takich
potów! Teraz jest słaby jak dziecko; ale gorączka wyszła z niego za łaską Bożą.
Pozostał tylko mój nos i oko konstabla. Sahibie, czy mam opuścić służbę
dlatego, że mój Sahib mnie bił?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>I Faiz Ullah położył swoją chudą rękę na piersi Scotta,
aby się upewnić, że gorączka ustąpiła rzeczywiście; następnie wyszedł otworzyć
puszki z konserwami w bulionie i gromić zuchwalców, którzy by się ośmielili śmiać
z jego spuchniętego nosa.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- W powiecie wszystko dobrze – szeptał Scott. Otrzymałeś
mój telegram? Będę zdrów zatem, jak to się mogło zdarzyć. Będę na nogach za
kilka dni.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Pojedziesz do obozu z nami – rzekł Hawkins.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ale kiedyż…bo…<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wszystko skończone, prócz hałasu. Nie będziemy cię już potrzebowali około Pendżabu. Prawdę mówiąc, na honor, Martyn jedzie za kilka
tygodni: Arbutlenot już pojechał Ellys i Clay wykończają nową linie dla dostawy
żywności, której budowę rząd polecił, jako robotę ratunkową. Mortn umarł…ten
był z Bengalu, co prawda, to nie znałeś go zapewne. Daję słowo, może ty i Wil..
miss Wiliam, wyszliście jeszcze stosunkowo najlepiej ze wszystkich.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! jakże się ona ma?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Jego niepewny głos drżał.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Była w doskonałym stanie, gdy ja opuściłem. Misje
katolickie przyjmują dzieci pozostałe bez opieki, aby z nich zrobić małych
proboszczów; misja w Baal bierze także niektóre, resztę zabierają matki. Warto
słyszeć, jak wrzeszczą ci mali pohańcy, kiedy się je zabiera od Wiliam. Trochę
jest wymęczona, ale i my wszyscy tak samo. A teraz, kiedy zamyślasz ruszyć
stąd?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie mogę wracać do obozu w tym stanie. Nie, nie chcę - dodał z irytacją.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- No tak, wyglądasz źle. Ale sądząc według tego, co tam
słyszałem, byłbyś mile widziany w każdym stanie. Jeżeli chcesz, zastąpię cię tu
przy twoich zajęciach przez dwa dni, a ty tymczasem przyjdziesz do siebie pod
opieka Faiz Ullaha. Scott mógł już chodzić chwiejnym krokiem, gdy Hawkins
skończył swą inspekcję i zaczerwienił się po same białka, gdy Jim, mówiąc o
jego pracy, wygłosił, że „to nie było złe” i wyznał w dodatku, że przez czas
trwania głodu uważał Scotta za swoją prawą rękę i że uważa za swój obowiązek
ogłosić to oficjalnie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wrócili wreszcie koleją żelazną do starego obozu; ale nie
było już tam tego tłumu co poprzednio, długie szeregi ognisk pogasły i sczerniały,
a szopy głodowe stały prawie puste.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Widzi pan! – rzekł Jim – Nie mam<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>tu już nic do roboty. Pójdę od razu do mojej
żony. Pozostawiono osobny namiot dla pana. Obiad o siódmej. O tej godzinie
przyjdę do pana.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott zbliżał się stępa, mając u boku nieodstępnego Faiz
Ullaha, gdy u wejścia do namiotu służącego za salę jadalną spostrzegł siedzącą
Wiliam, zawsze w swojej brązowej perkalowej amazonce, z rękami opuszczonymi na
kolana, bladą jak popiół, szczupłą, wyniszczoną, z włosem bez połysku. Jakoś
nie widać było Mrs. Jim na horyzoncie, a Wiliam zaledwie zdołała wyrzec:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Daje słowo, że pan bardzo źle wygląda.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Tak, trochę gorączka. Ale pani sama bardzo mizerna.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! czuje się wcale nieźle. Jużeśmy skończyli z głodem.
Sądzę, że pan wie o tym?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott zrobił głową znak potakujący.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Powrócimy wszyscy za kilka tygodni. Hawkins mi to
powiedział.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Przed Bożym Narodzeniem, według Mrs. Jim. Czy nie
będziesz się pan cieszył, gdy powrócisz? Zdaje mi się, że już czuje zapach
lasów. Wiliam rozdęła nozdrza.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Przyjedziemy na czas przed wszystkimi uroczystościami
Bożego Narodzenia. Nie sądzę, aby nawet rząd Pendżabu był tak niegodziwy i
przenosił Jacka przed Nowym Rokiem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Powiedziałbym, że już całe wieki…Pendżab i to wszystko
nieprawdaż? Czy pani zadowolona z tego, że tu przyjechała?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>-Teraz kiedy wszystko skończone, tak. Ale bywały okropne
chwile. Wie pan, że musiałyśmy nieraz siedzieć z założonymi rękami, a sir Jim
tak często bywał nieobecnym.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Z założonymi rękami. A dojenie kóz? Jakże to poszło?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nieźle po lekcji pana.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Tu rozmowa ustała, jakby przerwana jakiem wstrząśnieniem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>A Mrs. Jim ciągle nie nadchodziła.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To mi przypomina, że winna jestem panu pięćdziesiąt
rupii za ekstrakt mleczny. Sądziłam, że może pan wstąpi tutaj po przeniesieniu
do powiatu Khanda, i że będę mogła wtedy zwrócić pieniądze, ale pan nie
wstąpił.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Przechodziłem o pięć mil od obozu. Było to w ciągu
marszu; wozy psuły się nieustannie i zdołałem je doprowadzić na miejsce dopiero
o dziesiątej w nocy. Ale miałem szaloną ochotę wstąpić. Pani wiedziała o tym,
nieprawdaż?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Tak, zdaje mi się, że wiedziałam – rzekła Wiliam,
patrząc swoimi szczerymi oczyma prosto w jego oczy. Nie była już bladą.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Zrozumiała pani?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dlaczego pan nie wstąpił tutaj? Naturalnie, że
zrozumiałam.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dlaczego?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dlatego, że pan nie mógł, to się rozumie samo przez się.
Tego przynajmniej byłam pewna.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Czy pani była rada?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Gdyby pan był przyjechał – ale byłam pewna, że pan nie
przyjedzie – gdyby pan był przyjechał, byłabym ogromnie rada. Pan wie o tym.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dzięki Bogu, że nie przyjechałem. O, nie brakło mi
chęci! Ale nie ośmieliłbym się opuścić moich wozów z obawy, aby nie zboczyły,
czy pani uwierzy?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wiedziałam, że pan nie przyjedzie – rzekła Wiliam
zadowolona. Oto pięćdziesiąt rupii.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Scott schylił się i ucałował rękę, trzymającą
zatłuszczone papiery. Druga ręka pogładziła mu włosy ruchem trochę niepewnym,
ale bardzo tkliwym.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- A pan, pan wiedział także, nieprawdaż? – rzekła Wiliam
zmienionym głosem.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Nie, na honor, nie wiedziałem. Nie miałem odwagi
spodziewać się czegoś podobnego, z wyjątkiem...niech mi pani powie, czy pani
jeździła gdzie na spacer konno, gdy ja przechodziłem tu blisko w drodze do
Khandy?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wiliam skinęła głową z uśmiechem anioła, złapanego na
gorącym uczynku niewinności.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>A więc to pani
amazonkę widziałem jak punkt w …<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wśród gaju palmowego nad drogą kołową ku południowi.
Poznałem kark pana, gdy pan wychodził z <i style="mso-bidi-font-style: normal;">nullah</i>,
koło świątyni; tyle trzeba było, aby się przekonać, że pan ma się dobrze. Czy pan
się gniewa?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Teraz to już nie rękę ucałował Scott, gdy stali w cieniu
namiotu, a że Wiliam była osłabiona i kolana drżały pod nią, osunęła się na
najbliższe krzesło i zaczęła płakać długo, szczęśliwymi łzami, z głową
spuszczoną na ręce, a gdy Scott uznał za stosowne zacząć ją pocieszać, nie
potrzebowała już tego. Po czym pobiegła do swego namiotu, podczas gdy Scott
wychodził na światło dzienne, uśmiechając się szerokim idiotycznym uśmiechem.
Ale gdy Faiz Ullah przyniósł mu napój, zauważył, że musi jedną ręką
podtrzymywać drugą, inaczej dobra whisky i woda wylałyby się na ziemię.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Są gorączki i gorączki. Ale co było gorzej – daleko
gorzej, to przy obiedzie, te rozmowy naciągnięte, spojrzenia unikające się, aż do
chwili, gdy służący wyszli; a już szczyt wszystkiego nastąpił, gdy Mrs. Jim,
która powstrzymywała łzy, począwszy od zupy włącznie, ucałowała Scotta i
Wiliam, gdy wypito całą flaszkę ciepłego szampana, bo nie było lodu, i gdy
Scott i Wiliam pozostali, siedząc na zewnątrz namiotu przy świetle gwiazd, aż
do chwili, gdy Mrs. Jim kazała im wracać z obawy febry i nowego paroksyzmu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Z powodu tych rzeczy i kilku innych Wiliam wygłosiła
zdanie:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- To nieznośna rzecz być narzeczonymi, bo się nie ma
żadnego oficjalnego stanowiska. Powinniśmy dziękować, że mamy jeszcze
tyle rzeczy do zrobienia.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Rzeczy do zrobienia! – wyrzekł Jim, gdy mu powtórzono
te słowa – Oboje są teraz do niczego. Nie mogę wydobyć ze Scotta pięciu godzin
pracy na dzień. Cały czas jest gdzieś obłokach.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! Ale jakże pięknie patrzeć na nich, Jim. Serce Mnie
będzie bolało, gdy przyjdzie chwila wyjazdu. Czy możesz co zrobić dla niego?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Dałem rządowi do zrozumienia, przynajmniej zdaje mi
się, żem dał, że to on osobiście kierował całą akcją ratunkową, podczas głodu.
Ale on życzy sobie jedynie, aby został użyty przy pracach około kanału w Luni,
a Wiliam nie lepsza od niego. Czy słyszałaś kiedy, jak rozmawiają o tamach,
śluzach, spadkach wody? To ich sposób mówienia sobie czułości, o ile mi się
zdaje.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Mrs. Jim uśmiechnęła się pobłażliwie.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ach tak, to w przerwach, niech ich Bóg błogosławi.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>I tak Miłość krążyła wśród obozu, otwarcie w biały dzień,
podczas gdy ludzie zbierali i chowali starannie resztki głodowe, z ośmiu
powiatów. <o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;">…………………………………………………………………………….<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Pewien poranek grudniowy, który tu na Północy przenika
chłodnym dreszczem, przyniósł im wreszcie płynące poziomo dymy nad ogniskami z
drzewa, niebieskie tamaryndy, okryte pyłem, kopuły na pół zrujnowanych grobów i
zapach białych płaszczyzn Indii Północnych. Pociąg jechał przez długi na mile
most, położony na rzece Sutlej. Wiliam otulona <i style="mso-bidi-font-style: normal;">poshteen</i> – żakiet z baraniej skóry, wyszywany jedwabiami i obszyty
pospolitym barankiem – patrzyła przez okno, mając oczy pełne łez,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>a nozdrza rozszerzone radością. Już się
skończyło Południe ze swymi pagodami i palmami, Południe hinduskie, zbyt
zaludnione. Oto kraj, który zna i kocha, a przed nią otwiera się to dobre
życie, które potrafiła zrozumieć pomiędzy ludźmi z jej kasty i według jej
serca.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Na każdej stacji teraz zabierano mężczyzn i kobiety,
jadących na tydzień świąteczny, z rakietami i wiązkami drewnianych młotków do gry
w polo, z ulubionymi kulami do krokieta, poobijanymi przez długie użycie, z
jamnikami i siodłami.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Większa część osób ubrana była w żakiety, podobne do
tego, który Wiliam miała na sobie, gdyż nie można żartować z chłodem na Północy,
tak, jak i z gorącem. A Wiliam z rękami w kieszeniach, z kołnierzem
podniesionym do góry na uszy, przytupująca nogami, spacerująca wzdłuż i wszerz
po platformie, aby się rozgrzać, składająca wizyty kolejno w różnych
przedziałach i zbierająca wszędzie powinszowania. Scott jechał na końcu pociągu
z kolegami, którzy niemiłosiernie żartowali z jego dojenia kóz, ale od czasu do
czasu podchodził do okna w przedziale Wiliam i szeptał:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wcale tu dobrze, nieprawdaż?<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>A Wiliam odpowiadała z westchnieniem pełnym zachwytu:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Wcale dobrze, o tak, prawda!<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Miło było słyszeć proste a dźwięczne nazwy znanych miast:
Umballa, Ludianah, Fillur, Jullundur; dźwięczały im one w uszach jak dzwony
bliskiego wesela, i Wiliam w całej szczerości ducha uczuła litość dla biednych
cudzoziemców, obcokrajowców – gości, turystów lub tych, którzy dopiero
debiutowali w służbie krajowej.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Był to rozkoszny powrót, a gdy kawalerowie wydali bal
świąteczny, Wiliam grała, można powiedzieć, oficjalnie rolę wybitnej i ważnej
osoby, wśród gości umiejących cudownie zrobić przyjemność przyjaciołom. Prawie
przez całą noc tańczyła ze Scottem, a resztę czasu przesiedziała w wielkiej,
ciemnej galerii położonej w górze nad piękną posadzką z drzewa tekowego, na
której błyszczały mundury, dzwoniły ostrogi, gdzie świeże toalety i czterystu
danserów wirowało, wirowało, aż sztandary rozpięte na kolumnach rozwiewały się
i nadymały od podmuchów tego wiru. Około północy z pół tuzina ludzi,
niedbających o tańce, przyszło z klubu zabawić się<span style="mso-spacerun: yes;"> w </span>„Waits” (Minstrele) i – była to
niespodzianka przygotowana przez komitet. Zanim ktokolwiek spostrzegł, co ma
nastąpić, muzyka ucichła, a niewidzialne głosy zaintonowały ”<i>Dobrego króla Wacława</i>”<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Na galerii Wiliam nuciła, wybijając takt nogą:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><o:p><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b> </b></span></o:p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Szukaj paziu moich
śladów,<o:p></o:p></b></span></i></p>
<p class="MsoNoSpacing"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Stawaj śmiało w nie
twe stopy<o:p></o:p></b></span></i></p>
<p class="MsoNoSpacing"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Aby zimnych śnieg
opadów<o:p></o:p></b></span></i></p>
<p class="MsoNoSpacing"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Nie zamroził krwi w
twych żyłach!<o:p></o:p></b></span></i></p>
<p class="MsoNoSpacing"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><o:p><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b> </b></span></o:p></i></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- O! Spodziewam się, że nam zaśpiewają coś jeszcze! Pięknie
płyną te głosy z ciemności, nieprawdaż? Patrz…patrz na dół. Mrs. Gregory ociera
sobie oczy!.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Można by sądzić prawie, że się jest w kraju, u siebie-
rzekł Scott.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Przypominam sobie…<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Pst! Słuchaj drogi.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>I na nowo dały się słyszeć głosy:<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>„Strzegli owiec pasterze po nocy -<o:p></o:p></b></span></i></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>- Ach - zadrżała Wiliam, przytulając się do Scotta.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><i>Siedzieli na trawie; </i></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><i>Anioł przybył o północy. </i></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><i>Blask, jakby w dzień prawie. </i></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><i>Nie bójcie się, pastuszkowie </i></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><i>(Ich lęk przejął do kości)</i></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><i>Radość niosę - anioł powie - </i></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Wam i całej </b></span></i><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><i>ludzkości </i></b></span></span><b style="color: #cccccc; font-family: "Old Standard TT"; font-size: large;">”</b></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b>Tym razem na Wiliam przyszła kolej ocierania oczu.<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><o:p><span style="color: #cccccc; font-family: Old Standard TT;"><b><span style="font-size: medium;"> </span>Koniec.</b></span></o:p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b><span style="color: #cc0000;">------------------------------------------------------------------- --------</span><o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><o:p><span style="font-family: Old Standard TT; font-size: medium;"><b> </b></span></o:p></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span lang="EN-US" style="font-family: Old Standard TT; mso-ansi-language: EN-US;"><b>Tytuł
oryginału „William de Coqueror”<o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: Old Standard TT;"><b>Opowiadanie pochodzi z tomu „The Day’s Work” 1898r. </b></span><b style="font-family: "Old Standard TT";">Autor przekładu nieznany. Słowa kolędy A. Gawrońska.</b></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: Old Standard TT;"><b>opracował Ar.</b></span><o:p></o:p></p>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-4038547424525838112021-10-14T10:39:00.008+02:002021-10-15T15:46:36.495+02:00O "Stalky & Co."<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZRlPKX65M_8gHPmTgQlb_AgX3mDsCerZvzVyS8jJK4P4C1FCbrMpfOFTa3bGsEhCiuYwHYx9mO1xdATVpWCfpGQaSou_r6JPRE4Te0XW985AQ30uZvYKDYj0Qa7WrUvCxHI2lw/s1600/Screenshot_1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="365" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZRlPKX65M_8gHPmTgQlb_AgX3mDsCerZvzVyS8jJK4P4C1FCbrMpfOFTa3bGsEhCiuYwHYx9mO1xdATVpWCfpGQaSou_r6JPRE4Te0XW985AQ30uZvYKDYj0Qa7WrUvCxHI2lw/s320/Screenshot_1.jpg" width="218" /></a></div><span style="color: white; font-family: inherit; font-size: medium;">
Jeśli gdzieś szukać potwierdzenia prawdy, iż człowiek i jego dzieło stanowią nierozerwalną całość, zaś żaden autor nie może przekroczyć granic własnego doświadczenia, to właśnie w biografii Rudyarda Kiplinga.</span><br />
<br /><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span>
Joseph Rudyard Kipling urodził się w Bombaju, w roku 1865, jako syn dyrektora „School of Art", a później dyrektora Muzeum w Lahore. W okresie wczesnego dzieciństwa, a więc wtedy, kiedy formują się najważniejsze rysy charakteru, zawiązki przyszłych postaw, przekonań (i przesądów!), żył w Indiach jako członek panującej klasy angielskich kolonizatorów, otoczony liczną służbą tubylczą. Piastowany przez nianię Hinduskę, mówił hindi wcześniej niż po angielsku, chłonął też kulturę ludową, baśnie i opowieści hinduskie, wcześniej i intensywniej niż kulturę angielską. To właśnie predestynowało go później „na odkrywcę Indii dla literatury europejskiej".</span><br />
Z drugiej strony fakt, iż od urodzenia był wychowywany jako członek warstwy panującej „klasy panów", określiło ów specyficzny „imperialny" stosunek do Indii i jej mieszkańców, gdzie swoiste przywiązanie miesza się z poczuciem posiadania, a dobre rozumienie „tubylców" współistnieje z przekonaniem o ich niższości i niezdolności do życia innego, niż pod dobroczynną, choć nieraz surową władzą „białego człowieka".<br />
Dla rozwoju talentu pisarskiego Kiplinga nie bez znaczenia była również kulturalna i elitarna atmosfera domu rodzinnego i jego licznych arystokratycznych powiązań. Wuj Rudyarda — Sir Edward Burnes-Jones — był sławnym malarzem (w tym domu bywał częstym gościem w czasie pobytu w Anglii w wieku szkolnym), jedna ciotka (ze strony matki) była żoną Stanleya Baldwina, przyszłego premiera Wielkiej Brytanii. Ojciec — uzdolniony grafik — w przyszłości miał nieraz ilustrować utwory swego, już sławnego, syna.<br />
<br />
Z socjologicznego punktu widzenia można więc powiedzieć, że sytuacja społeczna Kiplinga ułatwiała mu karierę wybitną, zaczynał bowiem życie na wysokich szczeblach struktury społecznej, dodatkowo i sztucznie podwyższonych przez fakt życia w kolonialnych Indiach, gdzie każdy Anglik, nawet ten z nizin społecznych u siebie w kraju, stawał się „sahibem", czyli członkiem warstwy „panów".<br />
Talent pisarski, poetycki, którego zawiązki chłopiec zdradzał już w dzieciństwie, sprawił, iż działanie środowiska artystycznie i kulturowo bogatego, wręcz wyrafinowanego, pchnęło go w kierunku kariery literackiej. Przesiąknięcie kulturą Wschodu, fascynacja światem pojęć, baśni i postaw Hindusów sprawiły, że książki Kiplinga o Indiach osiągnęły sławę światową, przyniosły mu Nagrodę Nobla, a kilka jego dzieł weszło na trwałe do skarbca literatury ogólnoludzkiej.</span><br />
<br /><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">
Rzadko można spotkać równie jasny i wyraźny, chciałoby się rzec, „klinicznie czysty" przypadek ilustrujący regułę, iż rozwój człowieka, jego osobowości i jego działania, dokonuje się pod przemożnym wpływem czynników środowiskowych. Że nawet wybitne indywidualności nie rodzą się dzięki wybrykowi natury lub zrządzeniu Opatrzności, lecz odzwierciedlają przede wszystkim własną biografię, a ta pośrednio lub bezpośrednio uwarunkowana jest „biografią" klasy, do której należą.<br />
<br />
A była to epoka największego rozkwitu Imperium Brytyjskiego, które osiągnąwszy w ciągu XIX wieku maksymalne terytorialnie rozmiary, zaczynało jednak napotykać na coraz poważniejsze trudności w utrzymaniu i zarządzaniu gigantycznym organizmem. Moralnym uzasadnieniem nie kończących się wojen, krwawego tłumienia powstań i „buntów", było przekonanie o kulturalnej misji białej rasy — zwłaszcza anglosaskiej — polegającej na kierowaniu rozwojem tych ludów, które same rządzić się nie potrafią i które, obiektywnie biorąc, w tamtych czasach do tworzenia dużych samodzielnych organizmów państwowych rzeczywiście nie były zdolne. Inna rzecz, że pełnienie tej „misji" oznaczało jednocześnie bezwzględny wyzysk zarówno rodzimych mieszkańców kolonii, jak i rabunkową na ogół eksploatację bogactw naturalnych. Ponadto dobra i kapitały były używane w lwiej części dla umacniania imperialnej i ekonomicznej potęgi metropolii, a mniej dla rozwoju samych terytoriów zamorskich. Celem kolonizatorów było utrwalenie panowania brytyjskiego, a nie przyśpieszenie momentu, w którym kraje te mogłyby zacząć rządzić się niezależnie.<br />
<br />
Podstawą Imperium Brytyjskiego była, jak we wszystkich imperiach, siła: dominacja ekonomiczna, panowanie polityczne i wojskowa okupacja.<br />
Aby stosunkowo nieduży naród, zamieszkujący wyspę mniejszą od jednej prowincji w którejś z licznych kolonii, mógł kontrolować i utrzymać takie światowe Imperium, rozproszone po wszystkich kontynentach świata, potrzebny był ogromny wysiłek skierowany na wykształcenie i wychowanie wielkiej liczby urzędników, zarządców, a przede wszystkim żołnierzy i marynarzy, którzy byliby skłonni opuścić kraj, zamieszkać na długo w koloniach (najczęściej na całe życie, z powrotem do Starego Kraju dopiero na emeryturę i dla przysłowiowego „złożenia kości w ojczystej ziemi"), by tam pełnić ową „misję białego człowieka", a praktycznie zabezpieczać istnienie, funkcjonowanie i trwałość brytyjskiego Imperium.<br />
<br />
Uzyskiwano to poprzez dwojakie zabiegi, jedne można by określić jako socjotechniczne czy socjoekonomiczne, a inne — pedagogiczne czy ideowo-wychowawcze. Do pierwszego typu zabiegów, skłaniających wielu Anglików (m.in. i ojca Rudyarda Kiplinga) do szukania szczęścia w koloniach, były znacznie lepsze warunki materialne zamieszkałych tam Anglików, poszerzenie i ułatwienie wszelkich dróg awansu, specjalne przywileje w wieku emerytalnym itd. Nie mniej ważna była jednak druga metoda zapewnienia kadr kierowniczych i administracyjnych oraz wojskowych dla kolonii, polegająca na specjalnym sposobie wychowania w całym systemie socjalizacji dzieci i młodzieży brytyjskiej, zwłaszcza w szkołach specjalnie nastawionych na wychowywanie elity rządzącej. Owe słynne angielskie „public schools" (a wbrew nazwie nie były to wcale szkoły publiczne ani powszechne, lecz właśnie prywatne i elitarne) kształciły w specyficzny sposób tych, którzy mieli stanowić filary Imperium w wojsku, polityce, administracji i ekonomice kolonii. Istniejące do dzisiaj takie szkoły w Eton, Harrow, Winchester były szczytowymi produktami tego elitarnego szkolnictwa internatowego, zmierzającego do wychowania swoich uczniów według modelu „gentlemana". Były ich jednak w całej Anglii setki. Jeszcze obecnie istnieje ich tam ponad dwieście, lecz ich znaczenie wydatnie spadło wraz z upowszechnieniem szkolnictwa państwowego, a przede wszystkim wraz z upadkiem Imperium Brytyjskiego, który ostatecznie dokonał się po II wojnie światowej.<br />
<br />
Jednakże w czasach dzieciństwa Rudyarda Kiplinga „public schools" grały rolę podstawową zarówno w przygotowaniu młodych Anglików z lepszych sfer do kariery życiowej, jak i dla zabezpieczenia losu i prosperity samego Imperium.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpOfmZCwHPzWK4MkDwlr4NoPz4byh6iKkoen7guWZgAdLrWSscU3VMJdXNnlf3EYBsfaMd6nXiqc8SLSjifFNO4kDv0LJKobXzUP-Q90aD1fOrtmu6YRWY8_3DFemWq8_ASLh_TQ/s1600/usc.thin_.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="398" data-original-width="1000" height="156" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpOfmZCwHPzWK4MkDwlr4NoPz4byh6iKkoen7guWZgAdLrWSscU3VMJdXNnlf3EYBsfaMd6nXiqc8SLSjifFNO4kDv0LJKobXzUP-Q90aD1fOrtmu6YRWY8_3DFemWq8_ASLh_TQ/s400/usc.thin_.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: medium;">W jednej z takich szkół w roku 1878 rozpoczął swoją edukację dwunastoletni Rudyard Kipling. Nie była ona rangi wcześniej wspomnianych czołowych szkół internatowych, należała do mniej głośnych, lecz nie mniej typowych, a nazywała się United Services College, Westward Ho! i mieściła się w malowniczym regionie Anglii, Devonshire. W szkole tej Kipling spędził cztery lata, a po jej ukończeniu, mając 17 lat, powrócił do Indii, aby rozpocząć pracę dziennikarską, a później pisarską.<br />
<br /><span style="color: #eeeeee;">
Powieść „Stalky i Spółka", po wielu latach wznawiana obecnie, jest właśnie opisem przeżyć autora w tej szkole. Z góry zastrzeżmy, że opis ten jest na pół biograficzny czy „dokumentarny". Nie jest to bowiem pamiętnik czy wspomnienie, tylko powieść. Niezależnie jednak od udziału fikcji literackiej w jej treści, obraz szkoły angielskiej końca XIX wieku należy do najbardziej wiernych nie tylko w literaturze pięknej, ale i w fachowej literaturze pedagogicznej. Występując sam w powieści pod postacią krótkowzrocznego, trochę safandułowatego w porównaniu z obydwoma przyjaciółmi ucznia Beetle'a, Kipling nie tylko przekazuje własne odczucia i sposób myślenia w wieku szkolnym, lecz umożliwia oglądanie i ocenę swojej dawnej szkoły niejako od wewnątrz, z perspektywy ucznia i wychowanka.</span><br />
<br />
W ogólnym dorobku literackim książka ta nie jest uważana za największe osiągnięcie Kiplinga, jednak „Stalky i Spółka" do dziś stanowi kluczowe dzieło dla poznania istoty tradycyjnego brytyjskiego poglądu na wychowanie. Szczególne miejsce Kiplinga w literaturze światowej zapewniły niewątpliwie inne dzieła, związane z Indiami, wśród których obie „Księgi Dżungli" — pisane dla dzieci, ale czytane w upodobaniem i przez dorosłych — zajmują miejsce najwybitniejsze.<br />
<br />
Nie będąc literaturoznawcą ani krytykiem literackim nie zamierzam w tym wstępie oceniać całokształtu twórczości Kiplinga, w której specjaliści rozróżniają trzy odrębne fazy: „ironiczną", „energetyczną" i „imperialną". Aby umiejscowić właściwie „Stalky i Spółkę", muszę jednak choćby najkrócej określić te kolejne fazy.<br />
<br />
W pierwszym okresie — jak wskazuje Roman Dyboski — Kipling pisze krótkie ironiczne nowele i opowiadania na temat codziennego życia Anglików w koloniach, przy czym w tym okresie Indie stanowią jedynie tło, ale jeszcze nie obiekt jego zainteresowań pisarskich. Jednak już wtedy, odmalowując codzienne życie Anglików w Indiach, Kipling był jednym z pierwszych pisarzy zainteresowanych życiem żołnierzy, którzy (w odróżnieniu od oficerów) byli w Anglii raczej pogardzani, jako że często rekrutowali się z nizin społecznych i rozbitków życiowych. Kipling pierwszy pisze o nich z sympatią, ukazując zarówno naiwną dobroć żołnierzy, jak i ich zdolność do bohaterstwa w służbie Imperium. Ta literacka rehabilitacja żołnierza miała w imperialnej fazie jego twórczości uzyskać wzmocnienie i natężenie.<br />
Do tej fazy imperialnej należy i wydana w roku 1899 książka „Stalky i Spółka", w której znajdujemy elementy obu postaw Kiplinga, zarówno tej, która z sympatią, ale ironicznie odmalowuje postaci emerytowanych żołnierzy pełniących funkcję pedlów w tej szkole jak np. sierżant Foxy czy Keyte, jak i tej, która jest głęboko przejęta misją żołnierską, patriotyczną służbą w wojsku, choć nie lubi ostentacyjnych deklaracji na ten temat.<br />
<br />
Charakteryzując uczniów takich szkół jak United Services College Kipling pisze: ...„na stu tych chłopców, ośmiu urodziło się gdzieś daleko — w obozie, w garnizonie lub na pełnym morzu, zaś siedemdziesięciu pięciu, na stu, było synów oficerów armii lądowej lub marynarki (...) nie myślących o niczym innym jak tylko, aby w dalszym ciągu uprawiać rzemiosło ojców".<br />
<br />
Choć sam Kipling kariery wojskowej nie wybrał, jednak zawsze uważał pojęcie służby za jedną z naczelnych wartości i cnót mężczyzny, co więcej służba żołnierska zyskiwała w jego oczach wciąż wyższą rangę. W drugim okresie jego twórczości, „energetycznym", którą reprezentują „Ballady koszarowe" (1892), Kipling mniej interesuje się psychologią żołnierzy, a więcej uwagi poświęca ich heroicznym wyczynom w niezliczonych „małych wojnach" imperialnych, jak też owej dziwnej sympatii czy wręcz miłości tych ludzi dla tajemniczego i pełnego orientalnej egzotyki Wschodu, deptanego ich ciężkimi żołnierskimi butami. Tego Wschodu, który ulegając sile ich wyższej techniki i cywilizacji — jakby dokonywał w odwecie cichego podboju i opanowywał sentymenty i wyobraźnię zdobywców. Takie powieści jak „Gunga Din" czy „Mandalay" są typowymi dziełami dla tego okresu. A twarda żołnierska służba wydaje się Kiplingowi najlepszym systemem wychowania do prawdziwej męskości, szlachetności i wrażliwości uczuć oraz zdolności do heroicznych poświęceń.<br />
<br />
W „Stalky'm i Spółce" końcowe rozdziały, kreślące losy absolwentów szkoły i ich służbę dla Imperium w koloniach, są przesycone tymi właśnie cechami poglądów Kiplinga. Bohaterowie, z którymi się solidaryzuje i sympatyzuje (jak przede wszystkim sam Stalky), wykazują ten właśnie stosunek do Hindusów jako do „ludzi poddanych", będący jednocześnie przedziwną mieszaniną idealizmu i gloryfikacji Imperium, przekonania o własnej wyższości i fascynacji bliskiej sentymentowi czy wręcz miłości. Wszystko to ma w podtekście głęboką wiarę, iż dominują, panują i narzucają, także siłą, swoją wolę zawsze „dla dobra poddanych", dla wypełnienia historycznej kulturowej roli „białego człowieka" wobec „kolorowych".<br />
<br /><span style="color: #eeeeee;">
Byłoby łatwym i nieuprawnionym uproszczeniem zastosować do tego złożonego i wielowarstwowego obrazu literackiego narzędzie suchej analizy historycznej czy klasowej i powiedzieć po prostu, że Kipling się mylił lub co gorsze, że świadomie wprowadzał czytelników w błąd „zamazując" prawdziwe klasowe oblicze imperializmu angielskiego w Indiach.<br />
Kipling tak myślał, tak czuł i wierzył naprawdę, był gorącym patriotą — im więcej zagrożeń pojawiało się na horyzoncie światowego Imperium Brytyjskiego, tym bardziej nasilała się w jego twórczości owa nuta, i to nie tylko w prozie, ale i poezji, co zapewniło nazwę „imperialnej" całej trzeciej fazie jego twórczości.<br />
Nie trzeba szukać w jego książkach klasowej prawdy o imperializmie angielskim, można szukać w nich prawdy psychologicznej i obyczajowej o ludziach, którzy to największe w dziejach Imperium potrafili stworzyć i niemal do naszych czasów utrzymać. Musiało ostatecznie być coś w tych ludziach, w ich wychowaniu, w cechach charakteru i sposobie działania, co to gigantyczne przedsięwzięcie czyniło możliwym, mimo rażącej terytorialnej i liczebnej dysproporcji brytyjskiej Metropolii, z rozmiarami ogromnych połaci Afryki, Azji, Ameryki, Australii i Oceanii, kontrolowanych przez tyle lat przez Brytyjczyków.<br /></span>
<br />
„Stalky i Spółka" ukazuje część tych mechanizmów tkwiących w systemie wychowania „public schools". Elitarny, nieraz wręcz arystokratyczny charakter takich szkół jak Eton czy Harrow nie ma nic wspólnego z wychowaniem „rozpieszczającym" czy „komfortowym". Wbrew oczekiwaniom, najbliższym modelem czy prawzorem historycznym tego wychowania był system starożytnej Sparty. A oto kilka, z konieczności powierzchownych, porównań.<br />
W Sparcie wychowywanie chłopców odbierane było rodzicom od 7 roku życia, kiedy umieszczano wszystkich w rodzaju koszar, podzielonych na oddziały, kierowane przez bardziej wyrobionych rówieśników, których rozkazy reszta musiała spełniać bez wahania.<br />
<br />
W szkole Kiplinga — która była, jak wszystkie „public schools", szkołą internatową — także eliminowano na szereg lat wpływ rodziców, także dzielono uczniów na grupy (sypialnie, „pracownia nr 5"), wyznaczając spośród uczniów tzw. „prefektów", który to „stopień — należny zasłudze — dawał zaszczytne prawo noszenia laski, a z czasem, z pewnymi zastrzeżeniami, swobodę "używania jej".<br />
Młodych Spartan, aby ich uodpornić na ból i cierpienie, często karano fizycznie, a raz w roku skazywano wszystkich na chłostę w świątyni Artemidy. W szkole Kiplinga kara chłosty należy również do kar na bieżąco, wręcz programowo stosowanych. Są też tutaj opisy chłosty grupowej (Stalky'ego i towarzyszy), a nawet masowej, kiedy całe Wyższe Liceum miało z polecenia rektora wziąć w skórę, choć dzięki zbiegowi okoliczności skończyło się na wykonaniu kilku wyroków.<br />
<br />
Nawiasem wspomnę, że około 1965 roku zwiedzałem pewną znaną Grammar School w hrabstwie Kent i przyjęty zostałem przez odzianego w togę i czarny biret rektora. Nad jego biurkiem ujrzałem wtedy zawieszoną potężną trzcinę z rękojeścią oprawną w srebro. Na pytanie, czy to tylko rekwizyt muzealny, rektor energicznie zaprzeczył — narzędzie jest wciąż jeszcze w użyciu. Gdy ponadto dowiedziałem się, że rektor jest emerytowanym majorem armii kolonialnej w Indiach i właśnie za kolonialne zasługi mianowany został przez królową dożywotnim rektorem, postać rektora ze „Stalky'ego i Spółki" stanęła mi błyskawicznie przed oczami.<br />
<br />
Wróćmy jednak do spartańskich paranteli brytyjskiego systemu wychowania.<br />
Ogromny nacisk kładziony był w szkole spartańskiej na wychowanie fizyczne i wyrobienie wojskowe. W angielskich szkołach sport był i jest do dziś niemal najważniejszym przedmiotem wychowania, służył zaś nie tylko rozwijaniu fizycznemu, ale i kultywowaniu tradycji, ambicji i honoru szkoły. Opis meczu futbolowego „oldbojów" z juniorami jest tego świetnym przykładem. Zaś musztra i ćwiczenia wojskowe, w powieści zakończone niepowodzeniem utworzenia szkolnego Korpusu Kadetów, należały do ambicji każdej szkoły.<br />
<br />
Brutalne w gruncie rzeczy i oparte również na przemocy fizycznej były stosunki między samymi wychowankami. Najjaskrawszym ich przykładem jest bezwzględne zmaltretowanie przez Stalky'ego i kompanów, brutali szóstoklasistów, którzy uprzednio znęcali się nad żółtodziobami z klas najmłodszych. Żeby przetrwać i wytrzymać w takiej szkole, trzeba było mieć koniecznie oparcie w solidarnej grupie kumpli, takich przyjaciół na dobre i na złe, a także sporo sprytu, nieraz wręcz makiawelskiej przewrotności, mocne pięści i... dużo poczucia humoru. Była to naprawdę twarda, męska szkoła współżycia, szkoła nieustannej „walki o byt", w której zagrożenie mogło nadejść z każdej strony — współkolegów, prefektów, dyrektorów internatu, wreszcie nauczycieli.<br />
<br />
Liczne są tutaj uświęcone tradycją przepisy i ograniczenia wolności ucznia (włącznie do ściśle określonej granicy terytorium, po którym wolno poruszać się uczniom poza murami szkoły). Nikomu do głowy nie przychodzi ich zmieniać, ale wszyscy sądzą, że istnieją one po to, aby je łamać i obchodzić, a kary: chłosta, areszt itd., jakie na uczniów za to spadają, są w ich odczuciu nie tyle karą za sam czyn zakazany, ile raczej — jak u Spartan — karą za ujawniony brak sprytu (młodych Spartan karano nie za to, że kradli, tylko za to, że wpadli!).<br />
Bezlitośnie maluje Kipling również nauczycieli, którzy są albo nudziarzami jak Prout, albo głupcami i kryptosadystami jak King, toteż podział świata szkolnego na ,,my" i „oni" jest niezwykle ostry, a obie strony — nauczyciele i uczniowie — znajdują się w stanie nieustannej wojny, wzajemnego tropienia się, oszukiwania i wzajemnego „robienia w konia". Tylko dwie postaci z grona nauczycielskiego traktuje Kipling z sympatią — kapelana no i oczywiście rektora, którego wręcz ubóstwia, jako uosobienie tych cnót żołnierskich i obywatelskich, które najwyżej ceni, i z którego rąk najsolenniej wymierzane razy trzciny, choć mocno bolą, nigdy chłopców nie upokarzają.<br />
<br />
Jest to system wychowania autorytarny dokonujący się w społeczności uczniowskiej uhierarchizowanej jak wojsko, gdzie wraz z każdą przybywającą naszywką na kołnierzu (oznaczającą rocznik) wzrastają przywileje i obowiązki ucznia, gdzie można za zasługi względem kierownictwa szkoły awansować, uzyskiwać wyższe stanowiska przywódcze i nadzorcze względem rówieśników (prefekci), stając się czymś w rodzaju podoficerów, w porównaniu z nauczycielami pełniącymi funkcje oficerskie. Ta jednak kipiąca od wewnętrznych konfliktów i walk społeczność szkolna, jako całość, wobec świata zewnętrznego, występuje jako monolit — solidarna, zjednoczona od maluchów do seniorów, zdolna do wyrzeczeń i poświęceń dla honoru szkoły, dla jej dobrego imienia. I mimo że obiektywnie, na nasz dzisiejszy gust jest to szkoła przez swój autorytaryzm raczej niezbyt sympatyczna, wychowankowie jej zachowywali przez całe życie do niej sentyment, przyjeżdżali na zjazdy „oldboyów" i, śledząc nawzajem swoje dalsze losy, dumni byli, gdy komuś udało się dokonać czegoś wybitnego w służbie Imperium. Nie akceptując ani samej szkoły, ani idei Imperium trudno odmówić uznania takim postawom uczniów wobec szkoły. Na czym polegała jej siła?<br />
<br />
Była to szkoła doskonale dostosowana zarówno do tradycji, jak do i współczesności Wielkiej Brytanii (tamtej epoki, oczywiście), szkoła świetnie zsynchronizowana z tymi funkcjami i rolami, które większości wychowanków wypadało pełnić w życiu, głównie jako oficerom armii kolonialnej. Wyrabianie odpowiednich postaw i przekonań, tradycji i nawyków postępowania oraz umiejętności życia w uhierarchizowanym społeczeństwie, było w tej szkole ważniejsze od funkcji czysto intelektualnego kształcenia, które miało w niej bardziej charakter zdobiący niż rzeźbiący absolwentów. Szkoła ta może się dzisiaj nie podobać, ale dla wykonania funkcji wychowawczych, których od niej oczekiwano, była zorganizowana doskonale.<br />
<br />
Oddzielna uwaga należy się wychowaniu patriotycznemu w tej szkole, które jest w gruncie rzeczy niezwykle intensywne, ale jednocześnie niewidoczne, a nawet jakby wstydliwie utajone. Dokonuje się ono poprzez kult szkolnych bohaterów, którzy dokonali heroicznych czynów, przez ukradkowe dotykanie i oglądanie czerwonych chwalebnych blizn wojennych w czasie dorocznego meczu z „oldboyami", przez słuchanie w sypialni, po „ciszy nocnej", wbrew zakazowi, opowieści o wojennych wyczynach byłych wychowanków szkoły, przez również ukradkowe uwielbianie rektora, który ma także wszystkie dyskretne rysy bohaterstwa, i męskich cnót żołnierskich — ale nigdy poprzez werbalną agitację i patriotyczną tromtadrację. Jedną ze scen tej książki najbardziej wbijających się w pamięć jest poroniona próba odwołania się do uczuć patriotycznych w formie bezpośredniej agitacji przez odwiedzającego szkołę członka parlamentu.<br />
<br /><span style="color: #eeeeee;">
„Wstydliwość chłopców — pisał Kipling — jest dziesięć razy większa od wstydliwości dziewcząt", agitując ich za patriotyzmem, „mówca obrażał tę ich wstydliwość... Mówiąc zaś o takich drobnostkach jak marzenia o honorze i sławie — o których chłopcy nie rozmawiają nawet z najserdeczniejszymi przyjaciółmi, ranił ich dotkliwie". Szczytem zaś nietaktu było użycie przez mówcę jako rekwizytu tej „płomiennej" mowy... flagi brytyjskiej, bo — jak pisze Kipling — „była to rzecz święta, znajdująca się poza wszystkim", o której nie wspominała nigdy ani szkoła, ani ojcowie. Wstrząs wywołany tym brutalnym naruszeniem sacro sancto uczuć patriotycznych młodzieży był tak wielki, że doprowadził do wściekłego płaczu zazwyczaj niczym niewzruszonego cynicznego rozrabiakę Stalky'ego przywódcę hultajskiej paki. W odwecie wściekli chłopcy rozwiązali Korpus Kadetów, który przedtem sami założyli.<br />
Wydaje się, że z tej świetnej sceny mogliby niemało nauczyć się i dzisiejsi wychowawcy. Nie tylko w Anglii.</span><br />
<br />
Na zakończenie kilka słów o języku tej książki. Kipling zasłynął m.in. jako autor, który odważył się do literatury wprowadzić język prostych ludzi: „cockney", gwarę londyńskich przedmieść, dosadny język koszar żołnierskich, a nawet oddzielne dialekty angielszczyzny w wydaniu szkockim, irlandzkim czy walijskim, zaznaczając przy tym nie tylko odrębne słownictwo, ale i odrębny w odczuciu wykształconych ludzi „wulgarny" sposób wymawiania słów angielskich przez ludzi z gminu. Pisząc o szkole Kipling pozostaje oczywiście wierny tej zasadzie i indywidualizując język bohaterów, uczniom, a zwłaszcza Stalky'emu i jego kumplom, każe mówić żargonem uczniowskim, który we wszystkich krajach stanowi oddzielną, „branżową" postać języka potocznego danej epoki.<br />
<br />
Tłumacz musiał mieć moc kłopotów ze znalezieniem równoważników w żargonie szkolnym polskich licealistów. Dystans ten wzrósł obecnie, po czterdziestu latach, jakie upłynęły od tłumaczenia Józefa Birkenmajera<span> [ autorem przekładu nie był J.Birkenmajer a Jerzy Bandrowski-Ar]</span>, na skutek powstania zupełnie nowych zwrotów i wyrażeń we współczesnym polskim słowniku uczniowskim.<br />
<br />
Dla dzisiejszego czytelnika archaizm tego języka może być pewną przeszkodą, aż do chwili gdy wczuje się w styl i nastrój książki, utraci poczucie obcości językowej i odbierze ją w pełni, nie tylko jako odbicie określonej epoki i ideologii, nie tylko jako obraz specyficznej pedagogiki, ale także i przede wszystkim jako radosną, pełną urwisowskich wyczynów opowieść o życiu i przygodach szkolnych hultajskiej trójki, Stalky'ego, M'Turka i Beetle'a, o ich ciężkich walkach, by utrzymać własną niezależność i radość życia wbrew surowym i wrogim nauczycielom i szkole, która przed osiemdziesięciu laty w wielu uczniach budziła opory i odruchy buntu, podobnie jak dzisiaj. Choć bowiem szkoły dzisiejsze są (także w Anglii) zupełnie inne niż dawniej, to jednak zawsze ograniczają one swobodę uczniów, a ci dzisiaj są tacy sami jak wtedy i często także przeciw takim ograniczeniom się buntują, prowadząc własną wojnę podjazdową, co nie przeszkadza im wyrastać na porządnych ludzi i obywateli.<br /></span>
<br />
M. Kozakiewicz<div><br />
<div>
<a href="https://areopagita.blogspot.com/2018/06/ksiazka-ktorej-nie-zapomne.html" target="_blank"><span style="color: #f6b26b;">"Książka, której nie zapomnę"</span></a></div><div><br />
<a href="https://areopagita.blogspot.com/2017/12/18-i-1936.html" target="_blank"><span style="color: #f6b26b; font-family: inherit;">"Beetle nie żyje!"</span></a></div>
</div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-15103532564530223942021-09-26T23:59:00.001+02:002021-09-27T06:58:27.671+02:00Nawrócenie Aureliana McGoggina<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivYzGzaP0BZ-5inbOv3DLsjtFW4qYcJToBXynYcFn48d1nB5f_eTIhaxFr1pDvgAgNn7zjGh1yaikmT9CVCDbnhIpvGJMFJpgtFq_Oz8OgznSdXSvW0aTWumpXKKKoGj4LAQUYjQ/s1600/Elephant-and-Lightning-Print-C10054494.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="311" data-original-width="398" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivYzGzaP0BZ-5inbOv3DLsjtFW4qYcJToBXynYcFn48d1nB5f_eTIhaxFr1pDvgAgNn7zjGh1yaikmT9CVCDbnhIpvGJMFJpgtFq_Oz8OgznSdXSvW0aTWumpXKKKoGj4LAQUYjQ/s320/Elephant-and-Lightning-Print-C10054494.jpeg" width="320" /></a></div>
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span>Jak wiadomo z Historii wszelkie imperia, systemy, ustroje zmieniają się (bywa, że upadają)-ale natura urzędników, biurokratów, komisarzy etc. pozostaje na ogół niezmienna.</span><br />
<span><span>Chociaż - jeśli wierzyć Kiplingiowi - zdarzył się pewien wyjątek. </span></span><span>Oto historia urzędnika Imperium Brytyjskiego na służbie w Indiach, </span><span><span>w umyśle którego zaszły nader istotne zmiany</span>. </span></span><br />
<span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif"><br /></span>
<span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif"><br /></span>
<span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif"><br /></span><br />
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> </span><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><b><span> </span><span>Nawrócenie Aureliana McGoggina</span></b></span><br />
<span><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b>Nie jest to właściwie opowiadanie, ale Traktat - z czego jestem niezmiernie dumny. Napisanie Traktatu jest wszak rzeczą chwalebną.</b></span></span><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><br />
<span style="color: #cccccc;">Każdy człowiek ma prawo do swych przekonań; jednakże nikt – ani stary ani młody – nie ma prawa wciskać ich nikomu przemocą do gardła. Pomiędzy urzędnikami Służby Cywilnej, nasyłanymi przez Rząd, trafiają się różni dziwacy, jednakże przez długie czasy nie znano większego dziwaka jak McGoggin.</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Był to człek mądry - niepospolicie mądry - ale jego mądrość miała wpływ szkodliwy. Zamiast wziąć się porządnie do studiowania narzeczy krajowych, przeczytał w swoim czasie kilka książek napisanych przez człowieka zwanego (jak mi się zdaje ) Comte, przez drugiego człowieka zwanego Spencer, oraz przez niejakiego profesora Clifforda. O książki te, jeśliście ciekawi bliższych szczegółów, pytajcie w księgarniach. Zajmują się one wnętrzem człowieka z punktu widzenia ludzi, którzy nie posiadają żołądka.</span></span></b></span><div><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: "Old Standard TT"; font-weight: bold;"><span> </span></span><br />
<span style="font-family: trebuchet;"><span><span style="color: #cccccc; font-weight: bold;">Książek tych nie zabraniano mu czytać, choć wart był tego, by mu mama wytrzepała za nie skórę. Wywołały one taki gwałtowny ferment w jego głowie, iż w chwili wyjazdu do Indii miał już w niej pewien jakby rozczyn religijny, mieszający się wszechwładnie do wszystkich jego spraw i czynności. Wiary w tym było niewiele; wszystko polegało tylko na dowodzeniu, że ludzie nie mają duszy, że nie ma Boga i przyszłego pośmiertnego żywota - i że każdy winien się troszczyć o dobro Ludzkości.</span><br />
<span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"><span><br /></span>
<span>Jednym z pomniejszych artykułów tej nauki było to, że słuchanie rozkazów było większym grzechem niż ich wydawanie; przynajmniej tak utrzymywał McGoggin. Jednakże coś mi się zdaje, że musiał niedokładnie przeczytać swój elementarz.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"><span><br /></span>
<span>Nie jest moim zamiarem zwalczanie tej nauki. Powstała ona w Mieście, gdzie nie ma nic prócz maszyn, asfaltu i budynków – a i to wszystko jeszcze szczelnie ogrodzone zaporą mgły. Nic dziwnego, że człek nabiera tam przekonania, iż nikt nie jest wyższy od niego i że wszystko na świecie stworzył Stołeczny Urząd Robót Publicznych. </span></span><br />
<span><span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"><br /></span>
<span><span style="color: #cccccc; font-weight: bold;">Jednakże w kraju, gdzie naprawdę widzi się ludzkość – pierwotną, ogorzałą, nagą ludzkość – gdzie nad głową ma się jedynie czyste, olśniewające niebo, i gdzie pod nogami ma się wydeptaną i własnoręcznie przewracaną ziemię – owo przekonanie zamiera i większość ludzi powraca do prostszych poglądów.</span><span style="color: #cc0000;">*</span><span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"> Życie w Indiach nie jest na tyle długie, by można je było tracić na dowodzenie, że nikt nie stoi na czele spraw ludzkich. </span></span></span><br />
<span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"><span><br /></span>
<span>A to z następującej przyczyny. Ponad Asystentem jest Deputowany, ponad Deputowanym Komisarz, ponad Komisarzem Wicegubernator, ponad wszystkimi czterema zaś Wicekról, zostający pod rozkazami Sekretarza Stanu , odpowiedzialnego wobec Cesarzowej. Gdyby więc Cesarzowa nie była odpowiedzialną wobec Stwórcy – i gdyby nie było Stwórcy, przed którym byłaby odpowiedzialna – cały system Naszej administracji byłby do luftu; to zaś jest oczywiście rzeczą niemożliwą.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"><span><br /></span>
<span>Gdyby McGoggin zachował dla siebie swoje prawdy wiary, rozpoczynające się od dużych liter a kończące się różnymi „izmami”, nikomu by to nie wadziło. Atoli jego przodkowie zarówno po mieczu jak po kądzieli byli kaznodziejami z ruchu Wesleya i to ziarno kaznodziejskie zakiełkowało w jego głowie. Wszystkich bywalców klubu starał się przekonać, że i oni nie mają duszy, i kusił ich do zerwania ze Stwórcą. </span></span><br />
<span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"><span><br /></span>
<span>Wielu ludzi odpowiadało mu na to, że on istotnie nie posiada duszy, jako że jest jeszcze nazbyt młody, stąd jednakże nie wynika, by starsi mieli być równie niedorozwinięci; a czy drugi świat istnieje czy nie, w każdym razie są ludzie, którzy chcą na tym świecie spokojnie przeczytać gazetę.</span></span><br />
</span><span style="color: #cccccc; font-weight: bold;"><span>„ Ale nie w tym rzecz, nie w tym rzecz! – mawiał w takich razach Aurelian</span><span>.</span></span></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc; font-family: "Old Standard TT";"><br /></span>
<span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><span>Wówczas rzucano w niego poduszkami i radzono, żeby się wyniósł w jakieś miejsce, w którego istnienie wierzy.</span><span> Ochrzczono go „Blastoderma”, jako że wywodził się z rodziny, która w czasach przeddziejowych nosiła to miano i usiłowano za pomocą drwin i śmiechu zmusić go do milczenia, ponieważ jego gadulstwo było udręką dla całego klubu, a przy tym obrażało ludzi starszych.</span></span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;"> Komisarz, któremu podlegał, a który pracował na Pograniczu już wtedy gdy Aurelian raczkował po kołderce, wyraził się, że „ jak na tak roztropnego chłopaka Aurelian jest wielkim idiotą".</span><br />
<span style="color: #cccccc;">Trzeba przy tym nadmienić, że gdyby Aurelian oddawał się swej pracy w biurze, za parę lat niechybnie doszedłby do stanowiska w Sekretariacie. Należał bowiem do typu ludzi, którzy tam dochodzą – zdrowie i głowa nie od parady, a w głowie sto teorii – któżby tam wtedy kłopotał się duszą McGoggina. Mógłby ich sobie mieć dwie lub żadnej, swoją lub cudzą. Jego rzeczą – zamiast szerzyć w klubie spustoszenie różnymi „izmami” – było słuchać poleceń i trzymać się na jednym poziomie z równymi sobie.</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Pracował świetnie, jednakże ilekroć zdarzyło mu się otrzymać jakieś polecenie, natychmiast starał się je ulepszać. Był to skutek jego poglądów; te bowiem zwalały na ludzi zbyt wielką odpowiedzialność. Starego konia można czasem kierować za pomocą kantara, ale nigdy źrebię. McGoggin więcej kłopotał się powierzonymi sobie sprawami, aniżeli ktokolwiek z jego rówieśników. Być może wyobrażał sobie, że trzydziestostronicowe decyzje sądowe w sprawach o pięćdziesiąt rupii – gdzie obie strony łgały ile wlezie, pod przysięgą – posuwają naprzód sprawę Ludzkości.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>W każdym razie pracował za wiele, dąsając się i zżymając na otrzymywane upomnienia i wciąż rozkrzewiał poza biurem swe śmieszne poglądy, aż wreszcie doktor musiał go przestrzec, że co zanadto to niezdrowo. Atoli McGogin był zawsze pełen wigoru i dumy z siebie i swych zdolności więc nie przyjmował niczyich uwag i pracował uporczywie po dziewięć godzin dziennie.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>- Dobrze, dobrze! – rzekł doktor – tylko patrzeć jak się pan załamiesz, bo masz za silny motor w stosunku do swej pojemności.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;">Albowiem McGoggin był człowiekiem małego wzrostu.</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Pewnego dnia istotnie nadeszło załamanie - i to dramatyczne, jak gdyby miało służyć do upiększenia traktatu moralnego. </span></span></b></span></div><div><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><br /></b></span><div><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><span style="font-family: trebuchet;">Było to przed porą deszczową.</span></span></b></span><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><span>Siedzieliśmy na werandzie, z trudnością oddychając gęstym, strupieszałym, skwarnym powietrzem i modląc się, by czarno–sine obłoki raczyły opaść w dół i przynieść ochłodę. Hen daleko, daleko słychać było cichy szmer – był to łomot deszczów walących w rzekę. Jeden z siedzących na werandzie posłyszał ten odgłos, wstał z krzesła, nadsłuchiwał przez chwilę i odezwał się tonem naturalnym;</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Dzięki Bogu!</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Wówczas Blastoderma obrócił się i rąbnął ;</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Co takiego? Zapewniam pana, że tu w grę wchodzą jedynie naturalne czynniki – najprostsze zjawiska atmosferyczne. Czemuż więc zwraca się pan z podzięką do Istoty, która nigdy nie istniała - która jest tylko wymysłem ludzkim…</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Blastodermo! – mruknął człowiek siedzący w sąsiednim krześle. – Stul buzię i przysuń mi tu Pioniera .Wszyscy znamy się na twoich wymysłach.</span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">Blastoderma sięgnął do stołu, podniósł gazetę i skoczył, jakby go coś ukłuło, po czym wręczył gazetę proszącemu.</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Jak już mówiłem – ciągnął dalej, ale powoli i z pewnym wysiłkiem – jest to wynik przyczyn zgoła naturalnych…zgoła naturalnych przyczyn. Uważam, że…</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Hej, Blastoderma! Tyś mi podał Kalkuckie Wiadomości Kupieckie zamiast Pioniera!</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Z ziemi podniosły się drobne kłęby kurzawy, jednocześnie zaś zakołysały się wierzchołki drzew; kanie zaczęły poświstywać. Jednakże nikt nie zważał na zbliżającą się ulewę. Wszyscy wpatrywaliśmy się w Blastodermę, który zerwał się z krzesła i borykał się z mową.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;">Wreszcie przemówił, ale głosem jeszcze wolniejszym;</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Zupełnie zrozumiałe…słownik…czerwony dąb…odpowiedzialny…przyczyna…zawierająca.. tylko…</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Blastoderma się upił! – odezwał się ktoś z obecnych.</span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">Ale Blastoderma nie był pijany. Spojrzał na nas jakimś dziwnym osłupiałym wzrokiem i począł wymachiwać rękoma w półświetle przenikającym przez chmury, wiszące nam nad głową. Naraz odezwał się głosem przeraźliwym;</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Co to takiego? …Nie można… zachować… dostępnego… rynku…ciemno.</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Ale głos zdawał się mu więznąć w gardle i oto - w chwili gdy wystrzeliła błyskawica, przecinająca niebo dwoma jęzorami na trzy części, a na ziemię lunęły szemrzące strugi deszczu – Blastoderma oniemiał do reszty. Stał tylko w miejscu, przebierając nogą i ruszając żuchwą, jak koń silnie ściągnięty w pysku, a oczy jego pełne były przerażenia.</span></span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">W trzy minuty później nadszedł doktor i posłyszał całą historię.</span><br />
<span style="color: #cccccc;">-To afazja – zawyrokował. – Zaprowadźcie go na kwaterę. </span><span style="color: #cccccc;">Wiedziałem, że przyjdzie atak.</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Wśród ulewnego deszczu zaprowadziliśmy Blastodermę do jego pokoju. Doktor dał mu na uśpienie bromek potasu, po czym wrócił do nas. Powiedział, że afazja, jak inne przypadłości w Pendżabie spada na człowieka od razu i że tylko raz - u jakiegoś sipaja - zdarzyło mu się widzieć tak silne jej objawy. Ja sam widziałem już nieraz lekką afazję u człowieka przeciążonego pracą, jednakże to nagłe oniemienie Aureliana było dla mnie zjawiskiem wprost niesamowitym - chociaż, jakby się mógł wyrazić sam Blastoderma - wynikało „z przyczyn zgoła naturalnych”</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>- Powinien wziąć urlop – mówił dalej doktor. – Przez jakieś trzy miesiące nie będzie zdolny do pracy. Nie, to nie grozi pomieszaniem zmysłów ani niczym podobnym. Jest to jedynie zupełna utrata panowania nad mową i pamięcią. W każdym razie sądzę, że odtąd Blastoderma stanie się o wiele potulniejszym.</span></span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">W dwa dni później Blastoderma odzyskał mowę. Pierwszym pytaniem jakie zadał było;</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Co to było?</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Doktor udzielił mu wyjaśnień.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;">-Tego nie mogę zrozumieć! – rzekł Blastoderma. - Jestem przecież zdrów na umyśle; ale podobno nie mogę być pewny swego umysłu, swej własnej pamięci?</span><br />
<span style="color: #cccccc;">- Wyjedź pan na trzy miesiące w góry i nie myśl o tym co się stało – odrzekł doktor.</span><br />
<span style="color: #cccccc;">Ale nie mogę tego pojąć – powtórzył Blastoderma. – Przecież to był mój własny umysł i moja własna pamięć.</span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>- Nic na to nie poradzę- rzekł doktor. – Jeszcze jest wiele rzeczy, których pan nie potrafisz pojąć. Z czasem, gdy pan dojdziesz moich lat w służbie, będziesz więcej wiedział, co człowiek na tym świecie może nazwać własnym.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Przygoda ta mocno zastraszyła Blastodermę. Nie w jego mocy było ją zrozumieć. W trwodze i strachu udał się w góry, niepewny, czy dane mu będzie dokończyć pierwsze lepsze z rozpoczętych zdań. Odtąd już nie dowierzał sobie samemu. Poparta argumentami informacja, że cała owa przypadłość była skutkiem zbyt forsownej pracy, nie trafiła mu do przekonania.</span></span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><span>Coś mu wtedy starło z ust mowę, jak matka obciera mleko z warg dziecka… i przejął go lęk – lęk okrutny.</span></span><br />
<span style="color: #cccccc;"><span><br /></span>
<span>Przeto po jego powrocie panował w klubie niczym niezakłócony spokój.</span></span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">A jeśli zdarzy wam się kiedy spotkać Aureliana McGoggina, ustanawiającego prawa Ludzkości - nie zna się już ponoć tak dobrze jak kiedyś, na sprawach Boskich – połóżcie na chwilę palec na ustach i zobaczcie co się stanie.</span></b></span></div><div><span style="font-family: trebuchet;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><br /></span>
<span style="color: #cccccc;">Nie miejcie do mnie urazy, jeżeli Aurelian rozbije wam szklankę na głowie.</span></b></span><br /></span>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Tekst z poprawkami i niewielkimi skrótami opracowano</span><br />
<span style="font-family: inherit;">na podstawie przedwojennego tłumaczenia</span><br />
<span style="font-family: inherit;">J. Birkenmajera (1897- 1939) -- Areop.</span><br />
<span style="font-family: inherit; font-size: medium;"></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><a href="http://www.telelib.com/authors/K/KiplingRudyard/prose/PlainTales/aurelianmcgoggin.html" target="_blank">tekst oryginału link</a></span></div><div><br />
<div>
<span style="color: #cc0000;"><b> ***</b></span></div>
<span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif"><br /></span>
<span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif" style="font-size: x-small;">Józef Chełmoński 'Przed burzą' (1896)</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif" style="font-size: x-small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZEklnp87dBBrxgHP6tT4MsrXUdOMf4s_czrDEZqoHfLaeKGLdnOftHAqJdfMhtKJ3L-tI70C9Fz60S5llMxzIAT9mHfnjvt5JjmBe1SCOWRxX4N4lMO9chtcCY4Khs5tugxyR7g/s1600/Burza.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="800" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZEklnp87dBBrxgHP6tT4MsrXUdOMf4s_czrDEZqoHfLaeKGLdnOftHAqJdfMhtKJ3L-tI70C9Fz60S5llMxzIAT9mHfnjvt5JjmBe1SCOWRxX4N4lMO9chtcCY4Khs5tugxyR7g/s320/Burza.jpg" width="320" /></a></span></div>
<br />
<span><span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif" style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;"><span style="color: #cc0000;"><b>*</b></span><span style="font-size: xx-small;"> "</span></span></span><span style="font-family: inherit;"><span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif" style="font-size: xx-small;">gdzie pod nogami ma się wydeptaną i własnoręcznie przewracaną ziemię... </span><span face=""arial" , "helvetica" , sans-serif" style="font-size: xx-small;">większość ludzi powraca do prostszych poglądów"</span></span><br />
<div>
<br /></div>
</div></div></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-84693248766691253052021-08-20T00:06:00.009+02:002021-08-29T14:17:25.028+02:00Zaginiony Legion<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqxCFp6PIdFCvUpkeVvQC7URKu3E3m9RLi8358UWVrV24VM8GYyofK2-03MtWuf0Mcag2EE6Wupr5XjiM9PNINsD88kvj6i7CuOz0Ck7iYymmJErfnn-bE2CeY-srnVwPWkA2XfA/s1003/Screenshot_4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="494" data-original-width="1003" height="198" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqxCFp6PIdFCvUpkeVvQC7URKu3E3m9RLi8358UWVrV24VM8GYyofK2-03MtWuf0Mcag2EE6Wupr5XjiM9PNINsD88kvj6i7CuOz0Ck7iYymmJErfnn-bE2CeY-srnVwPWkA2XfA/w400-h198/Screenshot_4.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-family: times;"><br /><br /></span><p></p><p><br /></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span>O Afgańczykach Rudyard Kipling, który spędził siedem </span>(1882–1889)<span> dorosłych lat życia w Indiach </span><span> - nie mógł nie pisać. Panujący tam Anglicy stoczyli wszak z sąsiednim Afganistanem parę wojen, nie licząc bezustannych potyczek z plemionami z osławionego Pogranicza, North-West Frontier.</span></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span>Atoli najbardziej znanym Afgańczykiem (Pasztunem) w</span> jego utworach jest bez wątpienia - Mahbub Ali. </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgykYnV6QdEe2JkND2uVHQzKo69XOehzcpuF6P2RaMpuFNLlHQGG6CG7K9M11ObbtYmvjfBp-nlNJrI4GULEwqUVEG9GFn8h0XMErxqVSz4smmD8XlUl4iznopXSmKIgX5olwaUIw/s640/cnsmovie_kim_02.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgykYnV6QdEe2JkND2uVHQzKo69XOehzcpuF6P2RaMpuFNLlHQGG6CG7K9M11ObbtYmvjfBp-nlNJrI4GULEwqUVEG9GFn8h0XMErxqVSz4smmD8XlUl4iznopXSmKIgX5olwaUIw/w200-h150/cnsmovie_kim_02.jpg" width="200" /></a></span></div><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Jest to postać z powieści "Kim" (zekranizowanej w 1950 r.), dla tubylców obrotny handlarz koni, a dla angielskiego wywiadu w Indiach - niezwykle cenny współpracownik w walce z rosyjskimi szpiegami penetrującymi terytorium Indii.<br /></span><p></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Kipling nakreślił tę groźną postać z właściwym sobie realizmem tudzież... sympatią.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">Podobnie ma się sprawa jego stosunku do afgańskich plemion ze wspomnianego Pogranicza. Oto historia pochwycenia jednego z ich przywódców, którego Kipling sarkastycznie nazwał Gulla Kuta Mullah, w przekładzie polskim Gułła Kutta Mułła.</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span>"Nocna wycieczka" narodowej kawalerii rządu indyjskiego, wspomaganej przez Anglików i Gukhów, celem pochwycenia watażki zakończyła się sukcesem dzięki…duchom dawnych hinduskich rebeliantów, którzy lata temu</span><span> (w czasie tzw. Powstania Sipajów) </span><span>w ucieczce przed zemstą Anglików schronili się w górach Pogranicza, a których tamtejsi afgańscy górale wycięli w pień dla łupów.</span></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;">A może to tylko afgański wartownik pilnujący kryjówki Gułły Kutta Mułły wziął szturmujące w ciemnościach oddziały za duchy wspomnianych wyżej rebeliantów?...</span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></p><p> <span style="color: #cc0000;"> _______________ </span> ZAGINIONY LEGION<span style="color: #cc0000;">____________</span></p><p><br /></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">W chwili wybuchu rebelii sipajów i jeszcze na krótko przed oblężeniem Delhi, w Peszawarze na granicy Indii stacjonował regiment Nieregularnej Kawalerii Narodowej. Regiment ów dostał - jak określił to wówczas John Lawrence - "ogólnego kota" i niechybnie przyłączyłby się do rebeliantów, gdyby miał okazję. Tej szansy nigdy nie otrzymał, bo kiedy tylko ruszył z kopyta na południe, ostatki angielskiego korpusu wpędziły go we wzgórza Afganistanu, tam zaś członkowie dopiero co podbitych plemion opadli jeźdźców tak, jak wilki opadają kozła. Dla broni i ekwipunku polowano na nich od wzgórza do wzgórza, od parowu do parowu, w górę i w dół łożysk wyschniętych strumieni i wzdłuż krawędzi urwisk, aż cały ten osierocony przez oficerów, zbuntowany regiment niczym woda rozpłynął się i wsiąknął w piasek.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Jedynym dzisiaj śladem jego istnienia jest imienna lista sporządzona starannym, krągłym pismem i poświadczona podpisem oficera tytułującego się "były adiutant (podpis nieczytelny) ...Kawaleria Nieregularna". Papier pożółkł z brudu i starości, jednak na odwrotnej stronie nadal można odczytać napisaną ołówkiem uwagę Johna Lawrenca, która brzmi: "Dopilnować, aby tych dwóch tubylczych oficerów, którzy dochowali wierności, nie pozbawiono ich majątków. - J.L.". Z sześciuset pięćdziesięciu szabel pozostały przy nim tylko dwie i John Lawrence pośród całej tej zawieruchy pierwszych miesięcy rebelii znalazł chwilę czasu, aby pomyśleć o ich zasługach.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Działo się to z górą trzydzieści lat temu i członkowie plemion z afgańskiego pogranicza, którzy przyczynili się do zagłady regimentu są już starymi ludźmi. Czasami jakiś starzec rozgada się o swoim udziale w masakrze. "Przyszli dumni", powie starzec, ,,z tamtej strony granicy, wzywając nas, abyśmy powstali i zabili Anglików, i zeszli na dół, żeby grabić Delhi. Ale my, niedawno pobici przez tychże samych Anglików, wiedzieliśmy, że porywają się z motyką na słońce, i że władze bez trudu wymierzą tym psom nizinnym sprawiedliwość. Tak więc zagadywaliśmy grzecznie i zatrzymywaliśmy w miejscu ów hindustański regiment, dopóki nie nadciągnęły za nimi rozsierdzone i rozgniewane czerwone kurtki-[popularna nazwa żołnierzy angielskich- Ar.] Wtedy oni pogalopowali nieco dalej w nasze wzgórza, aby umknąć przed gniewem Anglików, my zaś czailiśmy się na ich skrzydłach, obserwując ze stoków wzgórz, aż nabraliśmy niezbitej pewności, że zgubili drogę powrotną. Wtedy zeszliśmy na dół, bo mieliśmy ochotę na ich ubrania i na ich uzdy, i na ich karabiny, i na ich buty - przede wszystkim na ich buty. Była to wspaniała, powolna rzeź".</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Tu stary człowiek podrapie się po nosie, potrząśnie długimi, wężowatymi lokami, obliże ukryte w siwej brodzie wargi i rozciągnąwszy je w uśmiechu ukaże pożółkłe pieńki zębów.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">,,Taaa, zabiliśmy ich, bo potrzebny nam był ich ekwipunek, i wiedzieliśmy, że ich żywoty należą się Bogu z racji ich grzechu - grzechu zdrady praw gościnności.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Jechali w górę i w dół dolin, potykając się i kiwając w siodłach, i jęcząc o zmiłowanie. Zaganialiśmy ich powoli jak bydło, aż wszyscy zostali zgromadzeni w jednym miejscu, w płytkiej, szerokiej dolinie Sheor Kot. Wielu pomarło z braku wody, ale dużo ich jeszcze pozostało i nie mogli już stawiać żadnego oporu. Łaziliśmy pomiędzy nimi ściągając ich rękami na ziemię po dwóch na raz, a nasi jeszcze nieobyci z szablą chłopcy zabijali ich. Mój udział w łupach wyniósł tyle to a tyle - tyle strzelb i siodeł. Dobre były strzelby w tamtych czasach. Dzisiaj rabujemy rządowe karabiny i przeklinamy gładkie lufy. Tak,, nie da się ukryć, że starliśmy ów regiment z powierzchni ziemi, a teraz nawet pamięć o tym czynie umiera. Choć ludzie gadają..."</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">W tym miejscu opowieść zwykle urywa się nagle i nie ma sposobu, żeby dowiedzieć się, co ludzie gadają po tamtej stronie pogranicza. Afgańczycy zawsze byli skrytą rasą i ze wszech miar wolą robić coś niegodziwego, niż mówić o czymkolwiek. Przez wiele miesięcy siedzą cichutko jak mysz pod miotłą, po czym pewnej nocy, bez słowa czy ostrzeżenia, biorą szturmem posterunek policji, podrzynają gardło jednemu lub dwóm posterunkowym, przelatują przez wieś, porywają ze trzy albo cztery kobiety i w czerwonej łunie podpalonej strzechy wycofują się, pędząc przed sobą bydło i kozy do swoich odludnych wzgórz.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Rząd Indii omal nie płacze w takich przypadkach. Najpierw oświadcza:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Prosimy was, bądźcie grzeczni, to wam wybaczymy.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Plemię, które maczało palce w takim rozboju gra kolektywnie na nosie i odpowiada obelżywie. Wówczas rząd proponuje:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Może byście zechcieli zapłacić małą sumkę za te parę trupów, jakie zostawiliście po sobie ubiegłej nocy?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Tu plemię rozpoczyna grę na zwłokę, kręci i grozi, i tylko dla okazania władzom lekceważenia paru młodzików napada na drugi posterunek policji, ostrzeliwuje jakiś gliniany fort pograniczny, a przy odrobinie szczęścia zabija najprawdziwszego angielskiego oficera. Wtedy rząd ostrzega.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Uważajcie. Jeśli naprawdę nie przestaniecie zachowywać się w taki sposób, to oberwiecie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">O ile plemię doskonale wie, co się dzieje w Indiach, stawia się albo przeprasza, w zależności od tego, czy rząd jest zajęty innymi sprawami, czy też jest w stanie poświęcić całą swoją uwagę ich poczynaniom. Niektóre plemiona wiedzą z dokładnością do jednego trupa, jak daleko się posunąć. Inne ogarnia wzburzenie, tracą głowy i wyzywają rząd do walki.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">W smutku i we łzach, i z jednym okiem na brytyjskim podatniku w kraju, z uporem traktującym takie ćwiczenia jako brutalne wojny zaborcze, rząd rychtował niewielką, kosztowną brygadę polową z paroma działami i wyprawiał to wszystko w góry, aby przepędzić nikczemne plemię z dolin, gdzie rośnie zboże, na szczyty wzgórz, gdzie nie ma nic do jedzenia. Plemię stawało pod bronią w komplecie i całe uszczęśliwione kampanią, bowiem miało pewność, że ich kobiety pozostaną nietknięte, że ich ranni będą otoczeni opieką, a nie poćwiartowani, i że jak tylko każdemu z wojowników skończy się jego worek zboża, mogą się poddać i pertraktować z angielskim generałem niczym prawdziwi przeciwnicy.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Później, wiele lat później, płacili rządowi w groszowych ratach odszkodowanie za pomordowanych i opowiadali swoim dzieciom, jak to tysiącami zabijali czerwone kurtki. Jedyną ujemną stroną tego rodzaju wojennej majówki była słabość czerwonych kurtek do ceremonii wysadzania w powietrze ich umocnionych wież i fortów. Plemiona zawsze uważały to za niegodziwość.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Najważniejszym wśród przywódców drobnych plemion - maleńkich klaników znających co do grosza koszty wysłania przeciwko nim białych wojsk - był mnich, bandyta i herszt w jednej osobie, którego tutaj zwać będziemy Gułłą Kutta Mułłą. Jego entuzjazm do pogranicznego rozboju jako sztuki miał w sobie coś szlachetnego. Potrafił on dla czystej idei skrócić o głowę gońca z pocztą albo ostrzeliwać gliniany fort ogniem karabinowym wiedząc, że nasi żołnierze potrzebują akurat snu. W wolnych chwilach objeżdżał swoich sąsiadów i usilnie podżegał inne plemiona do mordów. Utrzymywał również dla swej przestępczej braci coś w rodzaju zajazdu we własnej wiosce leżącej na dnie kotliny zwanej Bersund. Każdy poważany morderca w tym rejonie pogranicza prędzej czy później melinował się w Bersund, ponieważ uchodziła za nader bezpieczne miejsce. Jedyna droga do niej wiodła przez wąski kanion, który w czasie pięciu minut można było zamienić w śmiertelną pułapkę. Otaczały kotlinę strome wzgórza, uważane za niedostępne dla wszystkich poza urodzonymi góralami i tutaj Gułła Kutta Mułła mieszkał po wielkopańsku, jako głowa kolonii lepianek z gliny i kamienia, a w każdej lepiance wisiała jakaś część czerwonego munduru i mienia ograbionych nieboszczyków.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Władze miały wyjątkową wręcz ochotę na jego ujęcie i raz wystosowały oficjalne zaproszenie, żeby łaskawie przybył i dał się powiesić za szereg popełnionych przez siebie morderstw. Odpowiedział:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Jestem zaledwie dwadzieścia mil w linii powietrznej od waszej granicy. Przyjdźcie po mnie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Przyjdziemy pewnego dnia - odrzekły władze - i wisiał będziesz.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Gułła Kutta Mułła puścił rzecz w niepamięć. Wiedział, że cierpliwość władz jest długa jak letni dzień, ale nie zdawał sobie sprawy, że ich ramię jest długie jak zimowa noc. Wiele miesięcy później, kiedy na granicy panowała cisza i w całych Indiach był spokój, rząd indyjski otrząsnął się z letargu i przypomniał sobie Gułłę Kutta Mułłę z Bersund i jego trzynastkę bandytów. Wyprawienie przeciwko niemu choćby jednego jedynego regimentu - z czego depesze natychmiast zrobiłyby wojnę - nie wchodziło w grę jako wysoce niepolityczne. Czas nakazywał ciszę i pośpiech, a nade wszystko unikanie przelewu krwi.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Trzeba wam wiedzieć, że na całej długości zachodniej granicy Indii stacjonuje około trzydziestotysięczna armia piechoty i kawalerii, która ma za zadanie cichaczem i bez rozgłosu utrzymywać w ryzach plemiona pogranicza. Jej żołnierze wędrują tam i z powrotem wzdłuż linii granicznej, od jednej maleńkiej i opuszczonej stanicy do drugiej, w dziesięć minut gotowi ruszyć w pole, zawsze jedną nogą w tarapatach w którymś miejscu tej monotonnej drogi; ich życie jest tak twarde jak ich muskuły i nigdy nic o nich nie piszą w gazetach. Z tych to sił rząd wybrał sobie ludzi.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Pewnej nocy na strażnicy, gdzie nocny patrol konny odpowiada ogniem na ogień, a pszeniczne łany kołyszą się jak wielkie, błękitno zielone fale pod naszym zimnym, północnym księżycem, wśród glinianych ścian swego klubu oficerowie grali w bilard, gdy nadszedł rozkaz, aby natychmiast stawili się na placu apelowym do nocnej musztry. Sarkając poszli postawić na nogi swoich ludzi - powiedzmy, że setkę Anglików, dwie Gurkhów i ze stu kawalerzystów z najlepszej narodowej kawalerii na świecie. Na placu wytłumaczono im szeptem, że mają natychmiast wyruszyć górami do Bersund. Angielscy żołnierze zajmą pozycje na wzgórzach po bokach kotliny, Gurkhowie opanują kanion i śmiertelną pułapkę, a kawaleria podejmie długi marsz dokoła i dotrze na tyły pierścienia wzgórz, skąd w razie trudności może szarżować w dół na ludzi Mułły. Ale rozkazy surowo zabraniały walki i wszelkiego hałasu. Mieli powrócić rankiem ze wszystkimi nabojami w ładownicach i z Mułłą oraz trzynastoma bandytami na powrozie. Jeśli im się powiedzie, nikt nie będzie wiedział o niczym i nikogo nie będzie obchodzić ich akcja, lecz niepowodzenie ani chybi oznaczałoby lokalną wojnę przygraniczną, w której zwykły morderca z kresów Gułła Kutta Mułła wyrósłby na ludowego przywódcę wojującego z wielkim, tyrańskim mocarstwem.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Potem zapadła cisza przerywana jedynie pstrykaniem zwalniaczy igieł kompasowych i trzaskami pokryw zegarków, przy których dowódcy kolumn uzgadniali współrzędne pozycji i czas spotkania w punkcie zbornym. Pięć minut potem plac apelowy opustoszał; zielone kaftany Gurkhów i płaszcze angielskich piechurów rozpływały się w ciemnościach, a kawaleria odjeżdżała cwałem nie zważając na oślepiającą mżawkę.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Co zrobili Gurkhowie i Anglicy okaże się później. Ciężkie zadanie przypadło kawalerii, jako że czekała ją daleka jazda, i musiała wybierać drogę z dala od siedzib ludzkich. Były to rodzinne strony wielu kawalerzystów, gotowych ochoczo powojować z rodakami, a niektórzy z oficerów mieli już za sobą nieoficjalne wypady na własną rękę w te wzgórza. Przejechawszy granicę odnaleźli wyschnięte łożysko potoku i pocwałowali nim w górę, stępa przeszli skalny wąwóz, pod osłoną ciemności zaryzykowali przejazd szczytem niskiego pagórka, następnie okrążyli, zostawiając głębokie ślady kopyt w czyimś zaoranym polu, drugi pagórek, po omacku przedefilowali korytem drugiego potoku, pokonali skalną ostrogę modląc się, aby nikt nie usłyszał stękania ich koni i tak parli naprzód w deszczu i ciemnościach, dopóki Bersund z jej pierścieniem wzgórz nie pozostała nieco za nimi z lewej strony i trzeba było nawracać. Wyniosłość górująca na tyłach Bersund jest stroma, więc dla nabrania oddechu zatrzymali się w szerokiej, płaskiej dolinie u stóp łańcucha wzgórz. To znaczy jeźdźcy ściągnęli wodze, ale konie, mimo że bardzo zziajane, nie chciały się zatrzymać. W ciemnościach rozległ się bisurmański język, najgorszy do mówienia szeptem, i skrzypienie siodeł stających dęba koni. Młodszy oficer na końcu jednego z plutonów obrócił się w siodle i powiedział jak najciszej:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Carter, co ty do jasnej cholery robisz w ogonie? Popędź swoich ludzi, chłopie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Nie było odpowiedzi i dopiero jeden z kawalerzy stów odparł:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Sahib Carter jest w przedzie, nie tutaj. Tam nic nie ma za nami.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Jest - rzekł młodszy oficer. - Szwadron lezie za własną tylną strażą.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">W tym momencie dowodzący szwadronem major przesunął się do tyłu klnąc z cicha i żądając krwi porucznika Halleya - młodszego oficera, który przed chwilą się odezwał.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Pilnuj swojej tylnej straży - powiedział major. - Część tych twoich złodziei z piekła rodem pogubiła się. Są na czele szwadronu, ty kretynie do kwadratu.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Mam odliczyć kolejno swoich ludzi, sir? - porucznik Halley mówił posępnie, jako że było mu mokro i zimno.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Odlicz ich! - powiedział major. - Oćwicz ich kolejno, do kroćset! Rozsiewasz ich po całej okolicy. Teraz oddział wlecze się za tobą!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Tak mi się też zdawało - spokojnie odparł porucznik. - Mam tutaj wszystkich moich ludzi, sir. Radzę pogadać z Carterem.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Sahib Carter śle salaam i zapytuje, dlaczego regiment przystaje - powiedział któryś z kawalerzystów do porucznika Halleya.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Gdzie u Boga Ojca jest Carter? - zapytał major.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Na czele ze swoim plutonem - padła odpowiedź.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Zaraz, zaraz, czy my chodzimy w kółko, czy w środku jakiejś cholernej brygady? - powiedział major.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Cisza panowała już wówczas w całej kolumnie. Konie uspokoiły się, jednak poprzez szum deszczu żołnierze słyszeli stąpanie kopyt wielu koni na kamienistym gruncie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Podchodzą nas - rzekł porucznik Halley.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Oni tutaj nie mają koni. Poza tym, najpierw by dali ognia - powiedział major. - To... to kuce wieśniaków.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- W takim razie nasze konie zmarnowałyby rżeniem atak dawno temu. Te kuce muszą się kręcić koło nas już od pół godziny. - Zauważył porucznik.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Dziwne, że nie dolatuje nas zapach koni - powiedział major, który zwilżywszy palec i pocierając nim nos, węszył w powietrzu.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- No cóż, marnie zaczynamy - rzekł porucznik i strząsnął wodę z płaszcza. - Co robimy, sir?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Ruszamy - polecił major. - Musimy tam dotrzeć tej nocy.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Z wielką ostrożnością kolumna posunęła się o parę kroków. Wtem ktoś zaklął, trysnął deszcz niebieskich iskier, podkute kopyta zazgrzytały na drobnych kamieniach i jeździec fiknął kozła z grzechotaniem ekwipunku, które zbudziłoby umarłego.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- No i po ptakach - rzekł porucznik Halley. - Cały stok nie śpi i właź teraz na samą górę pod gradem kuł! Tak się kończy zabawa w nocne podchody.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Drżący kawalerzysta pozbierał się na nogi i usiłował wyjaśnić, że koń mu się przewrócił na jednym z takich niewielkich kopców, jakie układa się z luźnych kamieni w miejscu, w którym pochowano zamordowanego człowieka. Wyjaśnienia nie były potrzebne. Jako następny potknął się wielki australijski wierzchowiec majora i kolumna przystanęła na, jak się zdawało, istnym cmentarzysku niewielkich kopców, wznoszących się na wysokość około dwóch stóp każdy. Nie ma meldunku o manewrach szwadronu. Żołnierze opowiadali, że przypominało to kadryla na koniu bez treningu i bez muzyki, wreszcie jednak konie łamiąc szyki i wybierając same drogę zaczęły wychodzić spośród kopców, aż każdy jeździec szwadronu na nowo zajął miejsce w kolumnie i ściągnął wodze parę yardów wyżej na stoku wzgórza. Wówczas miała miejsce, zdaniem porucznika Halleya, druga scena bardzo podobna do już opisanej. Major z Carterem upierali się, że nie wszyscy żołnierze stanęli w szyku, i że sporo ich znajduje się jeszcze z tyłu, dzwoniąc podkowami i potykając się wśród kopców na grobach zmarłych. Porucznik Halley ponownie odliczył swoich ludzi i czekał zrezygnowany. Opowiedział mi później; „ Niewiele wiedziałem i niewiele mnie obchodziło, co się dzieje. Hałas upadku tamtego kawalerzysty powinien zerwać na nogi połowę okolicy i przysiągłbym, że od tyłu zachodzi nas pełny regiment, a tamci robili dość hałasu, żeby obudzić cały Afganistan. Czekałem w napięciu, ale nic się nie działo”</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Zagadkową stroną tej nocnej akcji była cisza na stoku. Wszyscy wiedzieli, że Gułła Kutta Mułła utrzymywał wysunięte strażnice na zboczach z tej strony łańcucha wzgórz, i wszyscy oczekiwali, że siedzący w nich wartownicy otworzą ogień, zanim major skończy kląć i zamilknie. Kiedy nic się nie wydarzyło, powiedzieli sobie, że nawałnica deszczu stłumiła hałasy koni i podziękowali Opatrzności. Wreszcie major upewnił się, że; a) nie zostawił nikogo z tyłu wśród kopców i b) nie zachodzi go od tyłu liczny i silny oddział kawalerii. Żołnierzom gruntownie popsuły się nastroje, konie były spienione i niespokojne, i wszyscy jak jeden mąż modlili się o światło dnia.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Zaczęli wspinać się na szczyt i każdy kawalerzysta ostrożnie wiódł swojego wierzchowca. Nie zdążyli pokonać niższych partii stoków i napierśniki jeszcze ich nie zaczęły cisnąć, jak nadciągnęła za nimi burza, przetaczając się ponad niskimi wzgórzami i zagłuszając wszelki hałas cichszy od huku armaty. Pierwsza błyskawica ukazała nagie krawędzie wzniesienia, grań szczytu odcinającą się stalowym błękitem na tle czarnego nieba, cienkie strużki ulewy i o parę yardów od lewego skrzydła afgańską wieżę strażniczą – dwupiętrową budowlę z kamienia, do której wchodziło się po spuszczonej z górnego poziomu drabinie. Drabina była wciągnięta, a z okna wychylał się człowiek z karabinem. Ciemność i grzmot opadły jednocześnie i w ciszy, jaka nastąpiła, głos z wieży strażniczej zawołał;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Kto idzie?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Kawalerzyści zachowali kamienny spokój, tylko każdy z nich ujął karabin i stanął przy swoim wierzchowcu. Głos zawołał ponownie;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Kto idzie?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">A potem donośniej;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- O, bracia, podnieśmy alarm!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Jak wiadomo, każdy kawalerzysta prędzej dałby się posiekać na miejscu własną szablą, niż prosić o litość, jednak faktem jest, że na to drugie wezwanie odpowiedział żałosny lament;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Marf karo! Marf karo! – co oznacza ; „Litości ! Litości!”. Doleciało to z przyczajonej na stoku kolumny. Cały szwadron osłupiał i dopiero po chwili ogromni kawalerzyści odnależli języki w gębie i zaczęli szeptać między sobą;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Mir Khanie, czy to był twój głos?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Abdullah, twoje było to wołanie?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Porucznik Halley stał przy swym wierzchowcu i czekał. Tak długo, jak nie słyszał żadnej strzelaniny, wszystko było w porządku. Kolejna błyskawica ukazała robiące bokami konie, ich rozkołysane łby, przy nich ludzi łypiących białkami oczu i kamienną wieżę strażniczą z lewej strony.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Tym razem w oknie nie było niczyjej głowy, a toporna okiennica z żelaznymi zwornicami, która mogła odbić kulę karabinową, była zatrzaśnięta.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Dalej, chłopy – powiedział major. – Drapiemy się na górę, tak czy owak!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Szwadron windował się z mozołem, konie wymachiwały ogonami, jeźdźcy ciągnęli za wodze, kamienie toczyły się w dół stoku, strzelały skry. Porucznik Halley twierdzi, że nigdy w życiu nie słyszał tak hałasującego szwadronu. „Gramolili się na szczyt”, mówił, „ jak gdyby każdy koń miał osiem nóg i luzaka za sobą” Nawet wtedy wieża strażnicza milczała i wyczerpani żołnierze stanęli na grani zwieszonej ponad otchłanią ciemności, w której leżała wioska Bersund. Poluzowali popręgi, odpięli wędzidła, dopasowali siodła i zapadli wśród skał. Cokolwiek by się teraz zdarzyło, z takiej górującej pozycji nie ustąpią przed żadnym atakiem.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Błyskawice ustały, a z nimi i deszcz, i spowiła ich wszystkich miękka, gęsta ciemność zimowej nocy przed świtaniem. Wokół panowała cisza z wyjątkiem pluskania wody spływającej parowami w dole. Usłyszeli jak okiennica wieży strażniczej pod nimi odskakuje z brzękiem i głos wartownika zawołał;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Hej, Hafizie Ułło!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Echo powtórzyło wołanie; „ło…ło…ło” i z ukrytej za pagórkiem wieży dobiegła odpowiedź;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- O co chodzi, Szahbaz Khanie?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Szahbaz Khan odkrzyknął wysokim głosem górala;</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Widziałeś?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Tak – nadeszła z powrotem odpowiedź.– Boże zbaw nas od wszelkich złych duchów.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Zapadło milczenie, a po nim znów:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Hafizie Ułło, jestem sam! Chodź do mnie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Ja też jestem sam, Szahbaz Khanie, ale nie śmiem opuścić posterunku!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- To kłamstwo, ty się boisz. Zapadło dłuższe milczenie, po czym:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Boję się. Zamilcz! Oni są ciągle pod nami. Wznieś modły do Boga i śpij.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Kawalerzyści nasłuchiwali dziwując się, ponieważ nie mogli pojąć, co prócz ziemi i kamieni może leżeć pod wieżami strażniczymi. Szahbaz Khan znowu zaczął wołać:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Oni są pod nami. Widzę ich! Na litość boską przyjdź tu do mnie, Hafizie Ułło! Mój ojciec zabił ich dziesięciu. Przyjdź tutaj!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Hafiz Ułła odpowiedział bardzo głośno:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Mój był bez winy. Usłyszcie, o Mężowie Nocy, ani mój ojciec, ani moja krew nie brała żadnego udziału w tym grzechu. Przyjmij karę, jaka ci pisana, Szahbaz Khanie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Och, ktoś powinien uciszyć tych dwóch facetów, piejących niczym koguty - powiedział dygocący pod swoją skałą porucznik.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Ledwo zdążył się obrócić, aby wystawić na deszcz drugi bok, kiedy brodaty, długowłosy, cuchnący Afgańczyk wbiegł na szczyt i runął mu w ramiona. Halley siadł na nim i do oporu wepchnął mężczyźnie w gardło rękojeść szabli.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Jeden krzyk, a zabiję - rzekł radośnie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Nie da się opisać przerażenia tego człowieka. Leżał i trząsł się, z trudem łapiąc powietrze. Gdy Halley wyjął mu rękojeść szabli spomiędzy zębów, nadal nie wydobył z siebie głosu, tylko uczepił się ramienia Halleya obmacując je od łokcia po nadgarstek.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Rissala! Umarli Rissala! - wykrztusił. - Są tam na dole!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Nie, "Rissala, jak najbardziej żywi Rissala. Są tu na górze - rzekł Halley, wyciągając linkę do pojenia konia i krępując mu ręce. - Dlaczego wy w tych wieżach byliście na tyle głupi, żeby nas przepuścić?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Dolina jest pełna umarłych - powiedział Afgańczyk. - Lepiej wpaść w ręce Anglików, niż w ręce umarłych. Oni maszerują na dole tam i z powrotem. Widziałem ich w świetle błyskawicy.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Po chwili odzyskał spokój i szeptem, ponieważ czuł na brzuchu lufę pistoletu Halleya, powiedział:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- O co chodzi? Teraz nie ma między nami wojny, a Mułła zabije mnie za to, że nie zauważyłem waszego przejścia!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Leż spokojnie - odparł Halley. - Idziemy zabić Mułłę, jak Bóg da. Zęby mu urosły za długie. Tobie nic się nie stanie, chyba że światło</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">dnia ukaże twoje oblicze jako tego, na kogo czeka szubienica za popełnione zbrodnie. Ale co z tym regimentem?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Ja zabijam tylko po mojej stronie granicy - powiedział z ogromną ulgą jeniec. - Regiment Umarłych jest na dole. Żołnierze musieli po drodze przejść pomiędzy nimi - czterystu umarłych na koniach, potykających się wśród swoich własnych grobów, wśród niewielkich kopców - wszystko to trupy zabitych przez nas żołnierzy.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Fiu! - gwizdnął Halley. - To dlatego ja kląłem Cartera, a major mnie. Czterysta szabel, powiadasz? Nic dziwnego, że nam się zdawało, iż mamy W szwadronie o parę szabel za dużo. Kurruk Szah - wyszeptał do kudłatego oficera hinduskiego, który leżał o parę stóp od niego. - Słyszałeś coś o umarłych Rissala w tych wzgórzach?</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Jasne - Kurruk Szah zachichotał ponuro. - W przeciwnym razie dlaczego ja, który służę królowej od dwudziestu siedmiu lat i zabiłem tak wiele tych górskich psów, głośno wołałbym o litość, kiedy błyskawica odkryła nas ich wieżom strażniczym? Gdy byłem chłopcem, widziałem rzeź tam, w dolinie Sheor Kot, u naszych stóp i znam opowieść, jaka się po tym rozeszła. Lecz jak mogą duchy niewiernych wziąć górę nad nami, wyznawcami Wiary. Zwiąż trochę mocniej ręce temu psu, sahibie. Afgańczyk jest jak piskorz.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Umarli Rissala - rzekł Halley, sznurując nadgarstki jeńca. - To babskie gadanie, Kurruk Szah. Umarli są umarli. Leż spokojnie, łajzo.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Afgańczyk wiercił się.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Umarli są umarli i z tego powodu chodzą po nocy. O czym tu gadać? Jesteśmy ludźmi, mamy oczy i uszy. Możesz i zobaczyć, i usłyszeć ich u stóp wzgórza - z niezmąconym spokojem odparł Kurruk Szah.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Halley wpatrywał się i nasłuchiwał długo i z uwagą. Dolina rozbrzmiewała stłumionymi odgłosami, jak musi rozbrzmiewać nocą każda dolina, ale czy ujrzał, bądź usłyszał coś więcej, niż było naturalne, wie tylko sam Halley, on zaś nie podejmuje rozmów na ten temat.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Nareszcie tuż przed świtem zielona rakieta wzbiła się z przeciwległego krańca kotliny Bersund, u wylotu kanionu, na znak, że Gurkhowie są-na stanowisku. Z lewa i z prawa odpowiedziały jej czerwone sygnały piechoty, a kawaleria wystrzeliła biały.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Afgańczycy śpią zimą do późna i dopiero, gdy dzień wstał na dobre, ludzie Gułły Kutta Mułły poczęli wyłazić z chat, przecierając oczy. Bo oto zobaczyli zielone, czerwone i brązowe mundury wspartych na karabinach żołnierzy ustawionych równiusieńko na obwodzie niecki wokół wioski Bersund, w kordonie przez który nawet mysz się nie przeciśnie.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Jeszcze mocniej przecierali oczy, kiedy młody człowiek o różowych policzkach, który nie służył nawet w armii, tylko reprezentował ministerstwo, zszedł lekkim krokiem z pagórka w towarzystwie dwóch adiutantów, zastukał w drzwi domostwa Gułły Kutta Mułły i spokojnie polecił mu wyjść i dać się związać w celu bezpiecznego odtransportowania. Tenże sam młody człowiek przespacerował się wśród chat, delikatnie tykając trzcinką tu jednego rozbójnika, ówdzie drugiego, a każdy z wybrańców pozwalał się wiązać, spoglądając bezsilnie na wzgórza zwieńczone angielskimi żołnierzami, którzy patrzyli w dół obojętnym wzrokiem.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Jedynie Mułła usiłował wykrzesać z siebie przekleństwa i obelgi przy tej okazji, dopóki wiążący mu ręce wojak nie powiedział:</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">- Ani pary z ust! Dlaczego zamiast przybyć osobiście, jak cię proszono, trzymałeś nas na nogach przez całą noc? Nie jesteś lepszy od zamiatacza w moich koszarach, ty stary, zgniły bakłażanie. Zamknij dziób!</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Pół godziny później wojsko odeszło z Mułłą i jego trzynastoma przyjaciółmi. Oszołomieni mieszkańcy wioski wpatrywali się ponuro w stos zgruchotanych strzelb i połamanych szabel, i nie mogli się nadziwić, jak właściwie doszło do tego, że tak przeliczyli się z cierpliwością indyjskiego rządu.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Była to bardzo delikatna sprawa, delikatnie załatwiona i wykonawcom nieoficjalnie podziękowano za ich zasługi.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: medium;">Coś mi się jednak zdaje, że niemałą w tym zasługę miał inny regiment, którego nazwa nie pojawiła się w rozkazach brygady, i nad którym zawisła groźba, że samo jego istnienie pójdzie w niepamięć.</span></p><p><br /></p><p><span style="font-family: times; font-size: xx-small;">Przekład Marka Marszała.</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: xx-small;">Opowiadanie ‘Zaginiony Legion’ jest częścią zbioru opowieści Kiplinga jaki ukazał się u nas</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: xx-small;">w latach 80-tych pod tym samym tytułem</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><span><span style="font-family: times; font-size: xx-small;">Obraz u góry;</span></span></p><p><span><span style="font-family: times; font-size: xx-small;">James Prinsep Beadle (1863-1947) </span></span></p><p><span style="font-family: times; font-size: xx-small;">'To The Sounds Of Guns, The Forced March'</span></p><p><span style="font-family: times; font-size: xx-small;"><br /></span></p>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-49867742403696317722021-08-08T22:34:00.022+02:002021-08-11T09:47:49.762+02:00Beyond the Pale<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"><br />
</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjofEjEWR6Afru_82dBJlIz7FSH3FRD7zaS6dX23GrxWUpuTFfbh98257FYci-yZ33EmhpIpP-fmLbLC-8OT-OPylc7Zb_NJwcpKX-w0IgCYlsN8pNHOVIOMqvPyZPevcVpTRiC0w/s1600/41TN2mKhPIL.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: trebuchet;"><img border="0" data-original-height="295" data-original-width="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjofEjEWR6Afru_82dBJlIz7FSH3FRD7zaS6dX23GrxWUpuTFfbh98257FYci-yZ33EmhpIpP-fmLbLC-8OT-OPylc7Zb_NJwcpKX-w0IgCYlsN8pNHOVIOMqvPyZPevcVpTRiC0w/s1600/41TN2mKhPIL.jpg" /></span></a></div>
<span style="font-family: trebuchet;"><br />
<span><br /></span>
<span style="font-size: medium;"><u>Poza przegrodą</u></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> <i>Dla miłości nie ma kasty,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> jak dla snu nie ma zepsutego łóżka.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<i><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> Wyszedłem szukać miłości<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"><span><i><span style="font-size: medium;"> i zgubiłem samego siebie.</span></i><o:p></o:p></span><br />
<span><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"> <span style="font-size: x-small;"> Przysłowie hinduskie</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"><span><o:p></o:p><br /></span><span> <b> <span style="color: #cc0000;">* * * * *</span></b></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: trebuchet;">Każdy człowiek powinien we wszystkich okolicznościach
życia, cokolwiek go tylko spotka, trzymać się swej kasty, swej rasy lub swego
plemienia. Biały powinien się trzymać białych, czarny- czarnych. Czasem
natrafia się na jakąś przeszkodę, ale i tak powinno wszystko iść zwyczajem
utartym. Posłuchajcie tylko historii człowieka, który dobrowolnie porzucił
drogi, jakimi kroczyło jego codzienne towarzystwo i ciężko za to odpokutował. </span><span style="font-family: trebuchet;">Najpierw wiedział za dużo, potem widział za dużo. Zanadto
interesował się życiem tubylców; teraz już tego zaprzestał.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Tuż w środku miasta leży ulica Amira Nath’a, kończąca się
murem, zaopatrzonym w zakratowane okienko. Na początku ulicy stoi wielka
stajnia, po obu stronach widać mury bez okien. Suchet Singh i Gaur Chand,
właściciele domów na prawo i na lewo, nie chcą aby ich żony i córki patrzyły
daleko w świat.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Gdyby Durga Charan był tego samego mniemania, byłby dziś
zadowolonym człowiekiem, a Bisesa mogła być panią na własnych śmieciach.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Z jej to właśnie izdebki wychodziło zakratowane okno na
wąską ulicę, w której tylko krowy tarzały się w sinym błocie. Była wdową, a
mogła mieć około piętnastu lat ; dniem i nocą modliła się do bogów o zesłanie
kochanka. Samotne życie nie podobało się jej.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Jednego dnia zaszedł na ulicę Amira Nath’a człowiek
nazwiskiem Trejago. Wędrując po mieście bez planu, zabłąkał się aż tu ; minął
już krowy i potknął się właśnie na kupce nagromadzonej paszy.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Potem zauważył, że znajduje się w uliczce bez wyjścia i
posłyszał łagodny śmiech, rozlegający się za zakratowanym okienkiem. Śmiech
brzmiał tak jakoś uprzejmie, dyskretnie i jakby zapraszająco, że Trejago
przystąpił do okna, a wiedząc, że w podobnych razach najlepiej prowadzą do celu
stare strofy z „Tysiąca i Jednej Nocy”, zaczął słodką zwrotkę „Śpiewu miłosnego
Har Dyala”;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> <i> Czy może człowiek prosto stać<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> W obliczu bezchmurnego słońca?<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Lub zakochany patrzeć w twarz<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Swej ukochanej bez końca?<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Nogi mi drżą, ja kocham cię,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Serce twą piękność opiewa,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Czy możesz, droga, ganić mię,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: left;">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Że urok twój olśniewa?</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Za kratą dał się słyszeć słaby chrzęst poruszonego naramiennika
kobiecego,</span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span> </span><span>potem ktoś śpiewał delikatnym głosem;</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> <i> Zabrano mi kochanka<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Wysłano daleko;<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Ja płaczę, we łzach tonę,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Po twarzy łzy mi cieką,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Łucznicy weźcie łuki,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Uzbrójcie się w swe miecze…</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Nagle urwano…Trejago w chwilę potem opuścił ulicę Amira
Nath’a, zadając sobie pytanie, kto mógł tak pięknie odpowiadać dalszą strofą
pieśni Har Dyala.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Gdy następnego dnia jechał do urzędu, rzuciła mu jakaś
stara kobieta pakiet do powozu. W pakiecie była połowa złamanego kolczyka,
szkarłatny kwiat dyaku, kilka ździebeł bhusy ( paszy bydlęcej) i jedenaście
ziaren kardamonu. Wszystko razem oznaczało list- nie list grubiański, który
mógł skompromitować, lecz niewinny list miłosny.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Trejago w pierwszej chwili niewiele z tego rozumiał.
Anglicy nie umieją tłumaczyć listów przedmiotowych. Ale gdy rozłożył w swym
biurze całą zawartość pakietu, udało mu się powoli rozwiązać zagadkę. </span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Złamany kolczyk oznacza w Indiach wdowę, bo przy śmierci
męża łamie się kolczyki żon. Trejago zrozumiał więc, co ma tu powiedzieć mały
szklisty kawałek. Kwiat dyaku można różnie tłumaczyć, stosownie do
okoliczności. Mógł on znaczyć ‘życzę sobie’ – ‘przyjdź’ -‘pisz’ lub
‘niebezpieczeństwo’. Ziarna kardamonu oznaczały zazdrość; jeżeli jednak jakiś
przedmiot jest w takim liście w większej ilości , traci swe znaczenie
symboliczne, a podaje tylko liczbę do oznaczenia czasu, albo, jeżeli znajdzie
się w nim kadzidło lub szafran, także i miejsce.</span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">List więc brzmiał; wdowa – życzy sobie- pana- o godzinie
jedenastej. Źdźbła bhusy naprowadziły Trejago na ślad. Zrozumiał, że dotyczą
one kupy paszy, na której się potknął – i że list pochodzi od osoby zza krat ,
którą należało uważać za wdowę. </span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Wobec tego list brzmiał teraz tak ; wdowa z ulicy, gdzie
leży kupa paszy, życzy sobie , abyś przyszedł o godzinie jedenastej.</span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Trejago rzucił cały ten symboliczny list w kąt i
roześmiał się. Wiedział, że na Wschodzie nie ma zwyczaju, aby ktoś o jedenastej
przed południem udawał się pod okna ukochanej. Dlatego dopiero wieczorem o
jedenastej tego samego dnia poszedł na ulicę Amira Nath’a, odziawszy się w
burkę (płaszcz) , która może służyć za okrycie zarówno mężczyznom jak
kobietom. </span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span>Zaledwie w mieście wydzwoniono oznaczoną godzinę, rozległ się za
kratą śpiew miłosny Har Dyala. </span>Ktoś zaczynał śpiewać od tego miejsca, gdzie kochanka Har
Dyala wyraża tęsknotę za jego powrotem.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span>W oryginale pieśń jest rzeczywiście zachwycająca. W
tłumaczeniu zatraca się jej urok. </span>Brzmi mniej więcej tak;</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> <i> Z poddasza tęskno zwracam moje oczy,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Patrzę na północ czy promień nie błyśnie<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Ten słaby odblask twej twarzy uroczej…<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Wróć drogi do mnie, bo umrę z tęsknoty!<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Nietknięte leżą pieścidełek stosy,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Wielbłądy wiankiem u stóp moich leżą,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Tam płaczą jeńcy, trwożni o swe losy,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Wróć drogi do mnie, bo umrę z tęsknoty<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Macocha bije, nie umiem się bronić,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> O przyjdź, mój drogi, zanim pęknie serce,<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Smutek mym chlebem, łzy gorzkim napojem;<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><i> Przyjdź drogi ! Umrę w poniewierce!</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Pieśń dobiegała końca. </span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Trejago przystąpił do kraty i
szepnął;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Jestem.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Bisesa ukazała swą cudną twarz.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span style="color: #cc0000;"><b> * * * * *</b></span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc1KZ0NlUTXF-SF8m5RMQULaeEtzRdQKxNOp95PQbDYrByzcaQn519Mw8uXPKKrl47fdL4zHKMvvpCWFs0M5d8i2VVssfwd6y2HEpjU4Z_BqiDTnZN5BTF0NzIru9rOHYtbGBQxg/s1600/PlainTales_Bisesa.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="clear: left; float: left; font-family: trebuchet; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="213" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc1KZ0NlUTXF-SF8m5RMQULaeEtzRdQKxNOp95PQbDYrByzcaQn519Mw8uXPKKrl47fdL4zHKMvvpCWFs0M5d8i2VVssfwd6y2HEpjU4Z_BqiDTnZN5BTF0NzIru9rOHYtbGBQxg/w133-h200/PlainTales_Bisesa.jpg" width="133" /></span></a></div>
</div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> Od tej nocy rozpoczęło się inne życie dla Trejaga. Teraz
jeszcze nieraz pyta sam siebie, czy to nie był sen. Ciężką kratę wyjęła z muru
Bisesa, lub jej zaufana stara służąca, ta właśnie, która rzuciła symboliczny
list do powozu Trejaga. Okno otwierało się do wnętrza i w murze był tylko kwadratowy
otwór, przez który zręczny człowiek mógł przeleźć.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Trejago załatwiał mechanicznie swe czynności służbowe,
albo brał na siebie ubranie salonowe i bawił panie z towarzystwa, nie mogąc się
pozbyć myśli, jak długo chciałyby z nim mówić i znać go, gdyby wiedziały o jego
stosunku do biednej, pięknej Bisesy.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Wieczorem, gdy cisza pokryła całe miasto, okrywał się
burką i wychodził na ulicę.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Potem skręcał nagle z jednej ulicy w zaułek Amira Nath’a,
skradał się między śpiącymi krowami i murami i był już u Bisesy , słuchając
ciężkich równomiernych oddechów starych bab przed drzwiami małej pustej
izdebki, którą Durga Charan dał swej siostrzenicy.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Kto to był Durga Charan, o to Trejago nigdy nie pytał;
zostało zawsze tajemnicą dla niego i to, dlaczego go nie odkryto i
nie…zasztyletowano; tajemnicą zostało dla niego tak długo, aż miłość jego
minęła, a Bisesa…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Lecz o tym później.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Bisesa była dla niego źródłem nigdy nie gasnącego
zachwytu. Siedząc w izdebce odciętej od świata, bez trosk, z czystym sumieniem,
miała najdziwaczniejsze pojęcia o świecie; jej naiwne wynurzenia bawiły go nie
mniej jak usiłowania wymówienia delikatnym, śpiewnym głosikiem jego imienia „
Krzysztof ". Nie mogąc nawet wymówić pierwszej zgłoski, różowymi rączkami
robiła różne gesty i miny, jak gdyby chciała od siebie to imię odsunąć, klękała
przed nim i pytała, zupełnie tak jakby to czyniła mieszkanka Europy, czy on ją
rzeczywiście i bardzo kocha. On zaś przysięgał, że ją kocha więcej, niż
jakąkolwiek kobietę na ziemi. I mówił prawdę.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Miłość ta gorąca trwała już przeszło miesiąc, gdy
okoliczności zmusiły raz Trejaga „oddać się w służbę” jednej z pań towarzystwa.</span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><span> </span><span>Rzecz taka jest w miastach Indii na porządku dziennym.
Trejago towarzyszył „swej pani” wszędzie, bawił ją podczas muzyki w parku,
nawet wyjeżdżał z nią tu i ówdzie. Nie przyszło mu jednak na myśl, że to mu
będzie przeszkodą w dotychczasowym, skrytym trybie życia.</span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Ale ponieważ „służba” trwała za długo, zaczęto o niej
opowiadać, jak o czymś niezwykłym, przebąkiwano o jakimś „stosunku” , aż wieść
ta przechodząc z ust do ust, doszła do uszu zaufanej starej służebnej Bisesy –
ta zaś opowiedziała jej o wszystkim. Zmartwienie biednej Bisesy było tak
wielkie, że zaniedbywał a swoje codzienne obowiązki, a żona Durga Charana biła
ją za to niemiłosiernie.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">W tydzień później Bisesa zrobiła Trejagowi scenę
zazdrości. Nie umiała udawać, powiedziała wszystko od razu. Trejago śmiał się z
tego, a Bisesa tupała swymi malutkimi, kształtnymi nóżkami. To, co opowiadają o
namiętności ludów Wschodu jest bezsprzecznie przesadzone; a jednak jest w tym
„coś” i jeżeli Anglik spotka się z tym „czymś”, to wstrząsa nim ta namiętność
nie mniej niż w naszym życiu europejskim.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">W najwyższym rozdrażnieniu groziła Bisesa, gdy pierwszy
szał minął, że odbierze sobie życie , jeżeli Trejago nie porzuci obcej Memsahib
(pani) , która śmie im życie mącić. Trejago chciał ją objaśnić i wykazać jej,
że nie rozumie tych rzeczy według europejskich pojęć. Bisesa wyprostowała się i
rzekła;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">- Nie! Ja nie wiem o tym. Ale o jednym wiem; niedobrze
się stało, żem cię Sahibie więcej ceniła, niż własne serce. Ty jesteś
Anglikiem, ja zaś ciemnoskórą dziewczyną ( była ponętniejsza niż sztabowe złoto
) i wdową po ciemnoskórym człowieku.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Potem mówiła z płaczem dalej;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">-Ale na moją duszę i na duszę mej matki, ja cię kocham. I
niech cię potem nie boli to, co mi się stanie.</span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> </span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Trejago starał się ją uspokoić, przemawiając do rozumu; gniew
jednakże nie ustąpił. Jednego tylko żądała; wszystkie stosunki między nimi
muszą ustać, on musi ją natychmiast opuścić.<o:p></o:p></span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> I poszedł.<o:p></o:p></span>
</div><div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Gdy się wysunął przez otwór w oknie, pocałowała go dwa
razy w czoło - odszedł pogrążony w myślach - prawie oszalały.<o:p></o:p></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Tydzień i trzy jeszcze potem tygodnie minęły bez żadnej
wieści o Bisesie. Trejago myślał, że gniew jej już przeszedł i poszedł po raz
piąty w trzech tygodniach na ulicę Amira Nath’a w nadziei, że nie będzie darmo
pukał do zakratowanego okna. Nadzieja jego spełniła się.<o:p></o:p></span><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Była właśnie pełnia; strumień światła oblewał ulicę i
kratę, którą wyciągnięto, gdy zapukał. </span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Z ciemności wyciągnęła Bisesa swe ramiona na światło;
obie ręce były odcięte aż po kostki, a rany jeszcze nie zagojone.</span><div><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5MZLIX5zqwW1-J18irbqf0MbgnT__Vzqxj9GzkYWW5pkXJiR6sNidrQfaYc0Y-VH-oUq7u78j5fDtrwhe48kseluRMGZrOnGb-751Ybw4xbz9arWh7kRZtWqyWlzWipZHSymDCQ/s1600/5076163106700059.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="clear: left; float: left; font-family: trebuchet; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="988" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5MZLIX5zqwW1-J18irbqf0MbgnT__Vzqxj9GzkYWW5pkXJiR6sNidrQfaYc0Y-VH-oUq7u78j5fDtrwhe48kseluRMGZrOnGb-751Ybw4xbz9arWh7kRZtWqyWlzWipZHSymDCQ/s200/5076163106700059.jpg" width="200" /></span></a><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"> </span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">I gdy Bisesa z płaczem nachyliła swą słodką twarz,
zachrząkał ktoś w izbie głosem podobnym do głosu dzikiego zwierza, a coś
ostrego – nóż – miecz lub dzida – wyleciało w stronę odzianego w burkę Trejaga.
Pocisk chybił – nie trafił go w pierś, przeciął mu jednak muskuł w biodrze i
zranił tak, że całe życie lekko kulał.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Krata zasunęła się znowu, a potem nie było i znaku z tego
co się dzieje wewnątrz izdebki - nie było już nic, tylko jasne smugi księżycowe
pełzające po murze, a poza plecami czarna otchłań zaułku Amira Nath’a.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Jak oszalały Trejago syczał i miotał się z bólu wśród
zimnych murów. Z brzaskiem dnia znalazł się przy rzece – odrzucił burkę i
wrócił do domu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Co i dlaczego się stało, czy Bisesa w przystępie rozpaczy
sama wszystko wyznała, czy ktoś odkrył tajemnicę i ją potem męczył, aż
powiedziała prawdę; czy Durga Charan dowiedział się o jego osobie </span><span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">i co się stało z Bisesą – o tym nie wie Trejago do dziś.
Stało się coś strasznego i myśl o tym prześladuje go najczęściej w nocy i
dotrzymuje mu towarzystwa aż do rana.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;">Szczegółem charakterystycznym sprawy jest to, że Trejago
nie wie gdzie jest przód domu Durga Charana. Może być ścianą jakiegoś, wielu
domom wspólnego dziedzińca, może jest jedną z bram ulicy. Trejago nie umie nic
o tym powiedzieć. Bisesy – małej, biednej Bisesy – odnaleźć nie może. Zginęła
dla niego w labiryncie miasta; a zakratowane okienko w zaułku Amira Nath’a
zostało zamurowane.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: medium;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet;"><span style="font-size: medium;">Mimo wszystkiego jest Trejago mile widzianym w
towarzystwie</span></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet;"><span style="font-size: medium;"> i uchodzi za porządnego człowieka. Nic na nim zauważyć się nie da,
prócz lekkiej sztywności w prawej nodze. To skutek nadwerężenia nogi podczas…
jazdy konnej.</span> </span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet;"><br /></span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet;"> </span></div>
<div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: x-small;">[Opracowano na podst. przekładu Aem, 1905 -AR]</span></div><div class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet; font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: trebuchet; font-size: xx-small;"><b><a href="http://www.online-literature.com/kipling/3793/" target="_blank">Tekst w oryginale </a><o:p></o:p></b></span></div>
<span style="font-family: trebuchet;"><a href="https://art.famsf.org/william-strang/beyond-pale-plate-26-book-series-thirty-etchings-%E2%80%A6-illustrating-subjects-writings" target="_blank"><span style="font-size: xx-small;"><b> Ilustracja</b></span></a><br />
</span><div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
</div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-11162946302544934022021-08-06T00:30:00.001+02:002021-08-07T02:14:19.931+02:00Ludzkie szczenię i inne zwierzęta<div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><div class="separator" style="clear: both;"><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLoln4W30x6wPR78extsQ-rOCR5JcCqXilnlSg0LbZ24ys5WOsMFrTeb5Guf7zQT8ywqqz4c1CaRMo6gqhKCCC15-_MzpqVwtnLRgnhUyYZfN69447HqKtFhbf3xcAqExwQLFyLw/s500/8fb1c74972d74b73e406d45065bf012d.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="378" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLoln4W30x6wPR78extsQ-rOCR5JcCqXilnlSg0LbZ24ys5WOsMFrTeb5Guf7zQT8ywqqz4c1CaRMo6gqhKCCC15-_MzpqVwtnLRgnhUyYZfN69447HqKtFhbf3xcAqExwQLFyLw/s320/8fb1c74972d74b73e406d45065bf012d.jpg" /></a></div><br />Od roku 1894, gdy ukazała się "Księga Dżungli" Rudyarda Kiplinga, upłynęło już wiele łat. Właściwie jest to książka dla młodzieży. Kto jednak z ludzi dojrzałych nie bierze z satysfakcją do ręki tych opowiadań o ludzkim szczenięciu, przezwanym Mowgli , to jest żaba? Niektóre opowiadania, jak np. „Biała Foka“ są niewątpliwie arcydziełem sztuki narracyjnej. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Rudyard Kipling zdobył w r. 1907 nagrodę im. Nobla. „Księga Dżungli" niechybnie przyczyniła się do tej nagrody. Poczytność i popularność opowiadań o „ludzkim szczenięciu" i w Polsce ugruntowała się niezadługo po ukazaniu się oryginału w Anglii. Tłumaczono "Księgę Dżungli" wielokrotnie. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Porównywano stosunek do zwierząt, umiejętność kreślenia postaci ze świata zwierzęcego autora Mowgliego do twórczości Adolfa Dygasińskiego. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Opisy egzotycznego, azjatyckiego krajobrazu nie mogły nie wywołać na pamięć wspaniałych, oryginalnych stronic wyczarowanych piórem starego sybiraka, twórcy "Jakutów" Wacława Sieroszewskiego.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Spółdzielnia wydawnicza „Wiedza" wznowiła "Księgę Dżungli" Rudyarda Kiplinga w autoryzowanym przekładzie Józefa Birkenmajera. O popularności i poczytności tego utworu świadczy dopisek: wy</b><b>danie czwarte! </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Ale przecież i przekład Józefa Czekalskiego miał też kilka wydań. Wznowienie obecne czyni zadość głodowi książki młodzieżowo - wychowawczej. Trzeba przecież podnieść, iż „Księga Dżungli" mimo swojej egzotyki, należy do utworów wyrosłych w kulturze anglosaskiej. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Rudyard Kipling i w innych swoich opowieściach, jak „Kim", „Stalky and Comp." ujawnia swój wychowawczy stosunek do młodzieży. Pisarz ten w Anglii osiągnął wszystkie zaszczyty, dostępne człowiekowi pióra. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Podniesiono go do godności „sir'a“. A wszystko dlatego, że twórczością swoją sławił angielską rację stanu. W „Księdze Dżungli" ta racja stanu nie daje się łatwo spostrzec, gdyż chodziło tu o zwierzęta. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Rudyard Kipling patrzy jednak na wilki, niedźwiedzie, małpy, słonie, wielbłądy oczami angielskiego obywatela. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Prawo dżungli formułuje on przez niedźwiedzia Baloo, wychowawcę „ludzkiego szczenięcia”. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Ten niedźwiedź poucza: <i>„Nauczyłem cię praw puszczańskich. obowiązujących wszystkie plemiona dżungli oprócz plemienia małp, żyjącego na konarach drzew. Plemię to nie podlega żadnym prawom. To wyrzutki społeczeństwa!</i></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b> <i>Nie mają nawet własnej mowy, ale posługują się kradzionymi wyrazami jakie uda się tu i ówdzie podchwycić, gdy nadsłuchują, podpatrują i czatują na wierzchołkach drzew. Ich obyczaje nie mają nic wspólnego z naszymi"</i>.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Czemuż to — zapyta miłośnik świata niedźwiedziego? Odpowiedź jest ...angielska: </b><i style="font-weight: bold;">"Te małpy nie mają nad sobą żadnego zwierzchnictwa"</i><b>. Rozumie się, gdyby ktoś roztoczył nad nimi zwierzchnictwo, byłoby co innego. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Kipling dodaje dla charakterystyki zwierząt: <i>„daremnie byś szukał śladu jakiejkolwiek pamięci. Małpy lubią dużo gadać, przechwalać się i udawać, że są plemieniem znamienitym, powołanym do wszelkich spraw w dżungli"</i>...</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>- Tego wyliczenia małpich właściwości nie może wprawdzie zapisać na żaden rachunek, ani uczynić z nich przenośni. Młodzież może nawet nie zwróci uwagi na tego rodzaju wypowiedzi.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b> Tylko może czytelnik amerykański, zżyty z gettem</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b> murzyńskim, zastanowi się, gdy znajdzie przed oczami takie słowa:</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><i>„Nas, obywateli dżungli, z tymi małpiszonami nic nie łączy! Nie chodzimy tam, gdzie one chodzą; nie pijemy tam gdzie one piją i nie polujemy tam, gdzie one polują, a nawet nie umieramy pospołu z nimi</i></b><b><i>“</i></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Murzyni amerykańscy do dziś są jak owe małpy. Też nie mogą chodzić tam, gdzie chodzą inni obywatele dżungli. Dotyczyło to i dotyczy hindusów w Indiach. Tam, gdzie pijali wybrańcy dżungli, opiekuni </b><b>Anglicy — nie może pić żaden hindus.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b> </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Wszyscy pamiętamy podobne „prawo dżungli" z czasów okupacji </b><b>niemieckiej. Hitlerowscy uczeni przemawiali do Europy prawie tak samo jak ów niedźwiedź, nauczyciel ludzkiego szczenięcia.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>„Księga Dżungli Rudyarda Kiplinga zawiera dziewięć opowiadań i pięć pieśni różnych zwierząt. Nawet zwierzęta obozowe przemówiły do tego pisarza! Nie jest to dziwne. Zwierzęta, służące w wojsku, drogie są żołnierzowi. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>W Indiach każdy Anglik uważał się za żołnierza. „Słudzy Królowej Jejmości" konie, muły, wielbłądy, słonie — to słudzy cesarzowej Wiktorii.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Czy dziwić się, że braćmi „ludzkiego szczenięcia", Mowgliego są wilki, niedźwiedzie, tygrysy? </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>W literackiej metaforze czyż nie wzrusza stara wilczyca, broniąca Mowgliego? I z niego wyrośnie kiedyś potężny wilczur, jeden z panów Dżungli.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Rudyard Kipling w przedmowie do „Księgi Dżungli" składa podziękowanie "Światłemu i uprzejmemu Bahaderowi Shaha, jucznemu słoniowi I. 174. który wraz ze swą siostra Pudmini był łaskaw udostępnić mi historię słoniarza Toomai.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b> Tenże sam słoń N. 174 dostarczył wielu szczegółów do opowiadania o "sługach Jej Królewskiej Mości".</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b> </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Słowa te świadczą, iż autor pisząc swoją Księgę Dżungli, miał przed oczami znajome, obserwowane i łubiane nieraz zwierzęta. Udziela się to czytelnikowi. Bezpośredniość obserwacji dała plastykę postaci. Młodzież chętnie czyta te opowiastki, gdyż są tak plastyczne i bezpośrednie.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Dzieje ludzkiego szczenięcia, przygarniętego przez wilczą rodzinę w „Dżungli" interesowują szczególnie i budzą podziw. W drugim tomie „Księgi Dżungli" spotykamy Mowgliego już w innej sytuacji. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Szkoda, że nie dodano kilku informacji o Rudyardzie Kiplingu i jego twórczości. Ważne jest to dla młodocianego czytelnika. I to tym bardziej, że różnimy się w rozumieniu „spraw Dżungli".</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b> </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Kipling był niewątpliwym poetą. Wpływ jego pism w Anglii jest bardzo wydatny. Trzeba przypomnieć, iż po pierwszej wojnie światowej, gdy składano w Katedrze Westminsterskiej zwłoki nieznanego żołnierza angielskiego, opinia Albionu powierzyła zredagowanie napisu na tej mogile właśnie twórcy „Księgi Dżungli"! Rudyard Kipling wywiązał się z tego zadania znakomicie.</b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b><br /></b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>„Ludzkie szczenię" i inne zwierzęta z „Księgi Dżungli" w lekturze młodzieżowej są ponętnym materiałem narracyjnym Młodzież na długo przechowuje w pamięci nazwy tych drapieżnych zwierząt ukazanych przez poetę ze strony- niespodziewanej, bo niezwykle artystycznej. </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Kiedyż otrzymamy wznowienie „Kima"? </b></div><div class="separator" style="clear: both;"><b>Kto myśli o wydaniu „Stalky and Co"?</b></div><div style="font-weight: bold;"><br /></div></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b>Eustachy Czekalski</b></span></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b><br /></b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b> Tekst ukazał się w jednej z powojennych gazet okresu tzw. PRL-u </b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b>( r.1948)</b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b>Zachowano pisownię oryginalną.</b></span></div>
<iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="0" src="https://www.youtube.com/embed/c0Mce9xzRmE?rel=0&autoplay=1" width="0"></iframe>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-39920081571239713782021-07-27T01:43:00.053+02:002021-07-27T10:42:56.450+02:00Bertran i Bimi<p></p><div class="separator" style="clear: both; font-family: times; font-size: large; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: times; font-size: large; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: times; font-size: large; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfsck_F8Y7Oo1gPu-bAjZWGRvZsFWRn0YxAHeJqWWMaJcNeSMqzisyRCbqcBIeEw0lxESUigoXX8_vbhI1HlaJ6yEegFiNpoEzKMKHX5jbs6wBJWkvjjszUFW4eauAHdUTDas-RQ/s596/Screenshot_1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="596" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfsck_F8Y7Oo1gPu-bAjZWGRvZsFWRn0YxAHeJqWWMaJcNeSMqzisyRCbqcBIeEw0lxESUigoXX8_vbhI1HlaJ6yEegFiNpoEzKMKHX5jbs6wBJWkvjjszUFW4eauAHdUTDas-RQ/w320-h225/Screenshot_1.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: times; font-size: large; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; font-family: times; font-size: large; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;">Bertram i Bimi</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: times; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: "IM Fell DW Pica"; font-size: large;">Z wnętrza głębokiej, żelaznej klatki, przymocowanej do przegród, w których stały barany, odezwał się orangutan. Noc już zapadła ogromnie parna i duszna. Kiedyśmy przechodzili z Hansem Breitmannem, barczystym Niemcem, koło małpiej klatki, zwierz się zbudził i począł bezecnie wrzeszczeć. Został schwytany gdzieś na Archipelagu Malajskim i wędrował teraz do londyńskiej menażerii, wstęp po szylingu od osoby, dzieci i wojskowi sześć pensów. Cztery dni z rzędu szarpał się, wył, wstrząsał ciężkimi sztabami swojej więziennej celi i o mało w tym czasie nie zabił nieostrożnego majtka, który przysunął się zbyt blisko jego olbrzymiej, włochatej łapy.</span></div><div><p></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Nic by ci nie zaszkodziło, gdybyś dostał odrobinę morskiej choroby, mój przyjacielu — przemówił Hans Breitmann, zatrzymując się przed klatką. — Twój Kosmos posiada za dużo egzotycznego pierwiastku.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Ramię orangutana zwisło niedbale z poza kraty. Nikt nie mógł przewidzieć, że naraz wypręży się, jak napastujący wąż i uderzy w piersi Niemca. Fular nocnej koszuli pękł i w znacznej mierze stał się łupem małpy. Hans cofnął się i jakby nic nie zaszło urwał jeden banan z pęków, wiszących koło szalupy ratunkowej.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Za dużo egotyzmu — rzekł, obierając owoc i częstując nim uwięzionego diabła, który tymczasem szarpał na strzępy jedwab koszuli Niemca.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Rozłożyliśmy pościel na samym przodzie okrętu, żeby zaczerpnąć choć trochę świeżego powiewu, jaki zawsze powstaje wskutek ruchu okrętu. Zdawało się, że płyniemy po morzu z oliwy i tylko w miejscach, w których okręt rozpruwał fale, powstawał jakby płomień, skręcający się zaraz w blade kłęby gasnących ogników.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Zanosiło się na burzę, bo na widnokręgu migały błyskawice jedna po drugiej. Krowa okrętowa, niespokojna wskutek panującego upału i sąsiedztwa małpy, ryczała żałośnie od czasu do czasu, zupełnie na tę samą nutę, co warta, która co godzinę odpowiadała na sygnał z pomostu. Miarowy łomot maszyn tętniał bardzo wyraźnie i jednostajność przytłumionego huku przerywał tylko z rzadka plusk wrzucanych do morza odpadków.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Hans położył się obok mnie i zapalił cygaro. Poczęliśmy rozmawiać. Mój towarzysz posiadał organ mowy kołyszący do snu, jak szmer bijącej o skałę fali i zapasy doświadczenia obszerniejsze, niż morze samo, bo przez większą część życia obijał się po wszystkich stronach świata w pogoni za orchideami, zwierzętami dzikimi i rozmaitymi okazami etnologicznymi dla amerykańskich i niemieckich kupców.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Patrzyłem na koniec jego cygara, to żarzący, to blednący pod tworzącym się na nim popiołem, a on opowiadał i opowiadał, to podnosząc to zniżając głos rytmicznie — czułem, że usnę niebawem. Lecz orangutan, którego snadź wzruszyło jakieś senne marzenie o wolności i lesie, począł wyć, jak dusza w czyśćcu gorejąca i wstrząsać żelazne sztaby klatki.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Gdyby się tak przypadkiem teraz wyrwał, nie mianoby co zbierać po nas — wtrącił Hans od niechcenia. — Krzyczy, jak najęty, ale zobaczysz pan, że go zaraz obłaskawię, niech tylko przestanie na jeden moment.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Piekielny hałas ucichł na chwilę. Skorzystał z niej Hans i zasyczał, tak znakomicie naśladując węża, żem o mało nie skoczył na równe nogi ze strachu. Przeciągły, groźny poświst przeszył powietrze i nastała cisza w klatce orangutana — zwierz skulił się i drżał ze strachu.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— A widzisz? ucichłeś bratku — rzekł Hans. Nauczyłem się tej sztuczki w Mogoung-Tanjong, kiedym chwytał drobne małpki dla ogrodu zoologicznego w Berlinie. Żadnego zwierzęcia na świecie nie boją się małpy tak jak węży, więc dalej z wężem do małpy i zaraz pokornieje. Za dużo miał Ego w swoim Kosmosie.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">- Czy pan śpisz, czy chcesz słuchać?- to panu opowiem pewne zdarzenie, chociaż wiem, że mi pan nie uwierzysz.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Nie ma rzeczy na tym padole płaczu tak nieprawdopodobnej, której bym nie uwierzył — odparłem.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Jeżeli się pan nauczyłeś wierzyć, toś się pan wiele nauczył. Zaraz sprawdzę pańską zdolność do wiary. </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Zaczynam więc. Kiedy zbierałem owe drobne małpki dla Berlina, działo się to w latach 79 i 80, tam na archipelagu czarnym; to mówiąc, wskazał palcem na południe, w stronę Nowej Gwinei. Mein Gott! wołałbym zaprawdę robić kolekcję diabłów niż tych stworzeń. Jeżeli ci nie odgryzą jakiego palca u ręki, to na wyścigi umierają z nostalgii — bo mają niewykończoną duszę, zatrzymaną w połowie rozwoju i za dużo Ego. </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Mieszkałem w tamtych stronach prawie cały rok i zaznajomiłem się na jednej z pierwszych wycieczek w głąb kraju, z pewnym jegomościem nazwiskiem Bertran. Był to Francuz, poczciwe człowieczysko i przyrodnik do szpiku kości. Mówiono o nim, że zbiegł z Nowej Kaledonii, ale był przyrodnikiem i to mi wystarczało za wszelkie rekomendacje. Wabił wszystko żyjące z lasu i zwierzęta przychodziły na jego głos z ufnością. Powiedziałem mu, że jest drugim wcieleniem św. Franciszka z Asyżu, a on się śmiał i mówił, że nigdy rybom kazań nie prawił. Zajmował się głównie handlem trepangów</span><span style="font-family: IM Fell DW Pica;"> <span style="font-size: medium;">[ Gatunek jadalnego robaka. Ulubiona potrawa Chińczyków-przypisek tłumacza]</span></span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Ten właśnie Francuz, który był królem czarodziei, chował w swoim domu zupełnie takiego samego diabła, jak ten, którego wiozę w klatce — olbrzymiego orangutana, który uważał się za człowieka. Schwytał go jeszcze zupełnie małego i tak go polubił, że ten potwór zastępował mu syna, brata, a zarazem operę komiczną. Miał swój osobny pokój, nie klatkę, ale pokój z łóżkiem i pościelą. Rano wstawał, mył się, palił cygaro, siadał do stołu z Bertranem, a nawet spacerowali razem, trzymając się pod ręce, co było wprost okropne. Herr Gott! Widziałem, jak się to zwierzę rozpierało w fotelu i śmiało prawdziwym śmiechem, kiedy Bertran podkpiwał ze mnie. Nie, to nie było zwierzę, to był człowiek — rozmawiał z Bertranem i Bertran go rozumiał. Dla mnie orangutan zawsze był uprzejmy, chyba że siedziałem za długo i za dużo rozprawiałem z Bertranem. Wtedy wynosił mnie z domu jak dziecko, ten olbrzymi czarny diabeł na swoich strasznych łapach. To nie było zwierzę, to był człowiek. Spostrzegłem ten fakt już po paru miesiącach znajomości; Bertran także o tym wiedział doskonale, a Bimi orangutan rozumiał nas i uśmiechał się, trzymając cygaro między kłami i pokazując sine dziąsła.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Przebyłem tam, jak to panu mówiłem rok cały. Wyjeżdżałem często na sąsiednie wyspy, raz za małpami, to znowu za motylami, albo zbierając orchidee. Razu pewnego Bertran oznajmił mi, że ma zamiar ożenić się, bo znalazł dziewczynę, która mu się spodobała i zapytał mnie, czy pochwalam jego projekt. Cóż miałem odpowiedzieć? Nie ja się żeniłem.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Nadskakiwał więc dalej swojej wybranej — francuskiej Metysce — istotnie ślicznej dziewczynie. Czy masz pan przy sobie zapałki? Ba! cudowna była, jak marzenie. Zrobiłem mu tylko jedną uwagę: Pomyślałeś pan o Bimim? — powiedziałem — jeżeli mnie wynosi z domu, kiedy trochę dłużej z panem rozmawiam, to co uczyni z pańską żoną? Rozniesie ją w kawałkach. Gdybym był na pańskim miejscu, ofiarowałbym mojej żonie tę bestię na podarunek ślubny, ale wypchaną. Już wtedy wiedziałem o małpach takie rzeczy...</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Co? mam go zabić? — spytał Bertran.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Niestety, ten orangutan jest pańską własnością, więc postąpisz pan jak uznasz za stosowne — odpowiedziałem — gdyby do mnie należał, już by dawno nie żył.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Kiedym skończył te słowa, uczułem na karku dotknięcie palców małpy. Mein Gott! — powiadam panu Bimi po prostu przemawiał do mnie palcami wyraźniej, niż to czynią głuchoniemi. Objął mnie za szyję ramieniem, podniósł mój podbródek i zajrzał mi w oczy, na to tylko, żeby przekonać się, czy rozumiem jego mowę równie dobrze jak on moją.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— No patrzaj pan co Bimi wyprawia! On pana pieści, a pan chcesz, żebym go zabił. Oto teutońska wdzięczność! — śmiał się Bertran.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Wiedziałem, co sądzić o tych pieszczotach. Miałem odtąd w Bimim zawziętego nieprzyjaciela. Kiedy po moim karku przesuwał swoją łapą, czułem za każdym dotknięciem jego palców, groźbę zemsty—mordem dyszał i wprost mówił, że chce mnie zabić. To też za następnym spotkaniem miałem za pasem rewolwer. Bimi chciał go się dotknąć, a ja wtedy wyjąłem broń i pokazałem mu, że nabita. Niejednokrotnie widywał jak z niej zabijałem różne stworzenia w lesie i zrozumiał co miałem na myśli.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Bertran ożenił się więc i całkiem zapomniał o Bimim, który tymczasem wyskakiwał po wybrzeżu, nie mogąc znaleźć ukojenia dla swej pół-duszy ludzkiej. Widziałem go jak skakał: trzymał w ręku grubą gałąź i bił nią w piasek, póki nie wygrzebał dziury głębokiej jak fosa zamkowa. Skorom to spostrzegł, powiedziałem do Bertrana: Na miłość boską, zabij pan co prędzej orangutana, wścieka się z zazdrości!</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Wcale się nie wścieka. Lubi moją żonę i słucha jej rozkazów. Kiedy zawoła przynosi jej pantofle. I spojrzał na swoją żonę wzrokiem pełnym miłości. Śliczna była, ach! jaka ładna...</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Nie dałem za wygraną i jeszcze próbowałem go przekonać.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— I pan rościsz sobie pretensje, że znasz naturę małp! Doprowadziłeś to zwierzę do szału tym, że do niego teraz nie mówisz i nie zwracasz na niego tyle uwagi co dawniej. To z wściekłości tak wali w piasek. Palnij mu w łeb, jak tylko zjawi się przed domem — w oczach mu błyszczy płomień śmierci, ostrzegam póki czas.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Bimi zjawił się niebawem, lecz spojrzenie miał całkiem spokojne. Ani śladu „płomienia śmierci". Ukrywał swoje myśli przez chytrość, przez szatańską chytrość — i poszedł po pantofle dla żony Bertrana, a on zwrócił się do mnie i rzekł:</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Więc pan poznałeś go lepiej w dziewięć miesięcy, niż ja po dwunastu latach? Czyż syn może rzucić się na ojca? Żywiłem go i wychowałem, byłem jak ojciec dla niego. Nie gadaj pan głupstw i nie strasz niepotrzebnie mej żony.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Nazajutrz przyszedł do mnie Bertran, żeby mi pomóc do sporządzenia pak na moje okazy. Powiedział mi, że zostawił swoją </span><span style="font-family: "IM Fell DW Pica"; font-size: large;">żonę z Bimim w ogrodzie. Skleciłem naprędce paki i zaproponowałem żebyśmy poszli do niego na szklankę wina. Uśmiechnął się i odrzekł: </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Dobrze, chociaż pragnienie zdaje mi się, nie bardzo panu dokucza.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">W ogrodzie nie zastaliśmy nikogo i Bimi nie przyszedł na wołanie Bertrana. Zastukaliśmy do jej pokoju. Zamknięty był na dwa spusty. Bertran spojrzał na mnie i twarz mu pobladła.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Wyważyłem drzwi jednym pchnięciem ramienia. Przez wielki otwór w trzcinowym pułapie padał na podłogę snop światła. Widziałeś pan papier pocięty przez myszy, albo talię kart porozrzucanych na stole ? Nic nie zostało, co by można nazwać kobietą. Na ziemi leżało... coś. Spojrzałem i zemdliło mnie. Ale Bertran przypatrywał się dłużej szczątkom, które walały się po ziemi, ścianach i brzegach otworu w powale i zaczął się śmiać, cicho i łagodnie. </span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Dzięki Bogu dostał pomieszania zmysłów. Nie płakał, nie modlił się — stał nieruchomy w odrzwiach i śmiał się długo, długo. Po jakimś czasie rzekł: Zamknęła się na klucz w tym pokoju, więc zerwał dach. Trzeba dziurę załatać i czekać, aż Bimi przyjdzie.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica;"><span style="font-size: large;">Czekaliśmy w domu Bertrana dziesięć dni i dwa czy trzy razy widzieliśmy jak Bimi wyjrzał z lasu. Bał się kary, bo wiedział, że źle zrobił. Kiedy się dziesiątego dnia cokolwiek więcej zbliżył, Bertran zawołał na niego i Bimi przybiegł w podskokach piszcząc i skomląc, a w ręku trzymał splot długich, czarnych włosów. Bertran na ten widok począł się śmiać i zawołał tylko: A pfe, Bimi! jakby chodziło o stłuczoną szklankę. I Bimi podchodził bliżej i bliżej, a Bertran wabił go słodkim głosem i śmiał się, śmiał się ciągle. Przez trzy dni umizgał się do orangutana, bo Bimi nie pozwalał się dotknąć. Wreszcie Bimi siadł z nami do stołu, ale z ręki nie puszczał garści włosów zlepionych czarną, przyschłą cieczą. Bertran dolewał mu ciągle </span><span style="font-size: large; font-style: italic;">sangaree </span><span style="font-size: medium;">[czerwone wino z korzennymi przyprawami-Areop.]</span><span style="font-size: large;">, póki Bimi nie upił się jak bydlę i wtedy...</span></span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Hans przerwał i zaciągnął się cygarem.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— I wtedy? — spytałem.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— I wtedy Bertran zabił go własnymi rękami, a ja poszedłem na spacer po wybrzeżu. Sprawa obchodziła wyłącznie Bertrana.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Kiedy wróciłem, małpa leżała martwa na podłodze, a na niej dogorywał Bertran. Śmiał się cicho i wyglądał zadowolony ze swojego dzieła. Znasz pan stosunek siły człowieka do orangutana? jak jeden do siedmiu. A jednak Bertran zabił swojego wychowanka bronią jaką mu dała natura. W tym całe dziwo.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Piekielne wrzaski znowu poczęły dobywać się z klatki.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Aha! nasz przyjaciel zawsze ten sam — za dużo Ego cicho tam.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">Hans zasyczał przeciągle i hałas natychmiast ustał. Usłyszeliśmy za to drżenie potężnego cielska — orangutan trząsł się w swej klatce ze strachu.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Ależ na miłość boską, dlaczego nie pospieszyliście na pomoc Bertranowi zamiast pozwalać, żeby ginął tak marnie? — spytałem.</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">— Mój drogi panie — odrzekł Hans, układając się do snu — po tym, co widziałem i ja straciłem ochotę do życia, a Bertran był przecie jej mężem. Dobranoc panu, schlafen sie wohl.</span></p><p><span style="color: #cc0000;"><span style="font-family: "IM Fell DW Pica"; font-size: x-large;"> ___________</span></span></p><p><br /></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica;">opracowano na podst. tłumaczenia Feliksa Chwaliboga (pseudonim Antoniego Chołoniewskiego), 1909 - [Areop.]</span></p><p><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: x-small;"><a href="https://www.goldmarkart.com/art-for-sale/bertram-and-the-bimi" target="_blank">zdj. u góry</a></span></p></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-90985482785848332432021-07-23T12:45:00.012+02:002021-07-27T03:32:54.442+02:00Reingelder i Sztandar Niemiecki.<p><span style="font-family: inherit;"> <span style="font-size: 16pt;"> </span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-A4Ybax4qf97l73mNVBaiiFiYKpTKYGG-4L4gVB2-QgtyDS84xyO3Jywus0noUK9Fci45rSSzrcLb9Xy-f7yjdV2bJyXW3dlby0p2dDKJ2EeziIdFdnyn-pzK8lzU_2j2MOypyg/s481/Screenshot_2.jpg" style="font-size: 21.3333px; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="431" data-original-width="481" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-A4Ybax4qf97l73mNVBaiiFiYKpTKYGG-4L4gVB2-QgtyDS84xyO3Jywus0noUK9Fci45rSSzrcLb9Xy-f7yjdV2bJyXW3dlby0p2dDKJ2EeziIdFdnyn-pzK8lzU_2j2MOypyg/w320-h287/Screenshot_2.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: inherit;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: 24px;"> <span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">Reingelder i Sztandar Niemiecki</span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><span>Hans Breitmann ustrojony w czerwone pyjamas spacerował sobie po pokładzie, w jednej ręce trzymając filiżankę herbaty, w drugiej cygaro, podczas gdy steamer [parowiec] mknął całą siłą pary wzdłuż wybrzeża aż do Singapuru pod niebem rozżarzonym do białości</span><span>.</span></span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span>Nasz
bohater dni i noce spędzał przeważnie na piciu piwa i graniu z trzema rodakami
w grę zwaną Scairt [Skat] — Umyłem się śpieszniutko — mówi donośnym głosem i
niemieckim akcentem — ale to nic nie pomoże myć się na tem tyapelskiem morzu.</span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span>Spójrzcie
na mnie, jestem jeszcze cały mokry. To herbata sprawia taki skutek. Boy
przynieś mi piwa pilzneńskiego mroszoneko.</span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span>—
Pan umrze, jeśli pan będzie pić piwo przed śniadaniem—zauważył ktoś. — Piwo
jest najszkodliwszą rzeczą na świecie —<o:p></o:p></span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><span>—
Tak, ja wiem, dla wątroby — ciągnął dalej tym samym nieznośnym niemieckim
akcentem — ale ja nie mam wątroby i nie umrę. Przynajmniej nie na tym
przeklętym steamerze, co niewart i dwóch <i>sous </i>i gdzie nie ma nawet porządnego
piwa do picia. Gdybym miał umrzeć, umarłbym już dawno i sto razy w Niemczech, w
New Yorku, w Japonii, w </span><span>Asam</span><span> i w nie wiem ilu miejscowościach południowej
Ameryki. I na Jamajce także, albo w Syjamie, mogłem bardzo łatwo umrzeć, a
jednak oto jestem. Oto moje storczyki, odbyłem podróż dookoła świata, żeby je
znaleźć. Palcem wskazywał na dwie skrzynki zbite z grubych desek i na masę
roślin, na które wszyscy na okręcie patrzyli z podziwem jako na słynne orchidee
z </span><span>Asam</span><span> wartości wprost bajecznej. <o:p></o:p></span></span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><o:p> </o:p></span><span>Otóż
storczyki nie udają sic w wielkich miastach i Hans Breitmann daleko puścił się
na poszukiwanie ich. Nie brakło żadnego w kolekcji zebranej tego roku, od
najdrobniejszych "królewskich krabów" aż do wielkich białych "kangurów".</span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>— Słuchajcie mnie teraz — mówi po rozwodzeniu
się przynajmniej przez dziesięć minut bez przerwy nad storczykami — słuchajcie,
a ja wam opowiem historię, żeby wam dowieść, jak to jest źle wyjeżdżać na zbieranie
kolekcji i wierzyć w to, co wam powie pierwszy lepszy głupiec.</span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span>Było
to w Urugwaju, który leży w Ameryce Północnej czy Południowej, to nam
ostatecznie wszystko jedno. Zbierałem orchidee i mnóstwo innych rzeczy, co
tylko mogłem upchać w moje walizy i paki, a właściwie w moje słoje przygotowane
na ciekawe okazy z podróży.<o:p></o:p></span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><o:p> </o:p></span><span>Był
ze mną jeszcze jeden człowiek — Reingelder, było to jego nazwisko — on także
poszukiwał i polował, ale tylko na węże koralowe, nie tylko na węże koralowe z Urugwaju,
ale wszelkich rodzajów, jakie tylko wyobrazić sobie możecie. Muszę wam
powiedzieć, że wąż — koral, to jest coś wspaniałego, cały czerwony i biały jak
korale, które widuje się na szyi młodych dziewczyn.</span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span>—
Jest jednak pewien gatunek węża, który my, kolekcjoniści nazywamy sztandarem
niemieckim, bo jest czerwony, czarny i żółty, zupełnie jak kiełbasa z truflami.
Reingelder był naturalistą — poczciwym człowiekiem — trochę lubił pić, lepiej
pił, niż ja.<o:p></o:p></span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>— Na Boga! — zaklinał się Reingelder — muszę
mieć węża zwanego Sztandarem Niemieckim, albo umrę. I przewróciliśmy cały
Urugwaj, szukając tego węża niemieckiego.<o:p></o:p></span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><span><o:p> </o:p></span><span>Pewnego
dnia, nie pamiętam już gdzie, kołysaliśmy się w naszych hamakach, gdy wtem
nadeszła kobieta z plemienia krajowców, która miała węża „Sztandar Niemiecki" w butelce z konserwami. Obaj wypadliśmy z hamaków na ziemię...
jak "się to państwu podoba? tak bardzo byliśmy kontenci z tego, cośmy
ujrzeli. Ja sam zbierałem storczyki, wiec rozumiałem dobrze, że wąż „Sztandar Niemiecki" był kwestią życia dla Reingeldera.</span></span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><o:p> </o:p></span><span>To
też wstając, z ziemi rzekłem do niego: — Chwała Bogu, oto jest to czego
szukasz. — Prawdziwy przyjacielu mego serca, dobrym jesteś człowiekiem —
odrzekł Reingelder. Zerwał się, otworzył butelkę, a kobieta krajowa zaczęła
wrzeszczeć: — Dla Boga, on ukąsi!</span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><o:p> </o:p></span><span>Wiedziałem,
że w Urugwaju trzeba się wystrzegać wężów. — Reingelder. trzeba go włożyć w
spirytus i wszystko pójdzie dobrze. — Nie odrzekł na to Reingelder — ja muszę
obejrzeć jeszcze żyjącego węża. Niema się czego obawiać. Wąż koralowy
pozbawiony jest żądła. Ale ja spojrzałem na głowę węża i dojrzałem, że to jest
głowa wszystkich wężów jadowitych, prawdziwa głowa żmii, wąska i zaklęśnięta.
— To niedobry wąż — rzekłem — może na pewno ukąsić, a my jesteśmy o trzysta mil
angielskich od mieszkań cywilizowanych. Weź spirytus i włóż go żyjącego.
Reingelder trzymał go w ręce. Wąż wił się, wił się jak robak coraz wolniej. —
Głupstwo! — rzekł Reingelder. — Yates powiada, że węże koralowe nie mają
gruczołków z trucizną. Yates to wielka powaga w kwestii wężów jadowitych na
całą Amerykę południową. Napisał o nich książkę, państwo może nie wiecie o tym,
ale to wielka powaga.</span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><o:p> </o:p></span><span>Spojrzałem
uważnie na sztandar niemiecki, który się wił i wił w garści Reingeldera i nic
miał bynajmniej niewinnej miny. — Mein Gott — rzekłem — zobaczysz, że ty się
doigrasz. Ten potwór ładnie cię urządzi. — Nie, możesz trzymać węża, jeśli
chcesz — rzekł Reingelder — a przekonasz się. Ja tymczasem przeczytam ci to, co
Yates pisze o nim. Mówiąc to, poszedł do hamaku i powrócił z grubą książką
Yatesa i z wężem wijącym się wciąż w jego ręce. — Oto co powiedział Yates —
rzekł Reingelder. Otworzył książkę i trzymając ją dwoma palcami, odczytał
rozdział dowodzący, że nigdy ukąszenie węża koralowego nie bywa jadowite. Potem
zamknął książkę i ścisnął węża, który go ukąsił raz, a potem drugi raz. — Mały
głupiec, ukąsił mnie — rzekł Reingelder.</span><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span><span>Stało się to jeszcze na długo przedtem zanim ludzie dowiedzieli się o
skuteczności przemywania w podobnych wypadkach nadmanganianem potasu. Byłem
bardzo zaniepokojony. — Zwiąż ramię poniżej rany, Reingelder — prosiłem go — i
wypij whisky ile będziesz mógł.</span></span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><span> — Co tam, do stu tysięcy diabłów! Ja chcę jeść
teraz obiad. Na obiad mieliśmy zupę, końskie mięso i fasolę, ale zanim
skończyliśmy zupę Reingelder pomacał sobie rękę i zawołał: — Ramie nabrzmiało
mi i zczerniało aż do osady. Jestem człowiek umarły, a Yates wydrukował
głupstwo. </span></span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><span>Powiadam państwu, że to było bardzo smutne, bo symptomy, jakie
wystąpiły później, wskazywały widoczne otrucie się strychniną. Reingelder wił </span></span><span>się</span><span><span>, zaciskał pięści, a nogi zacisnął też jedną koło drugiej, tak że ich potem
niepodobna było rozerwać. Robiło mu się coraz gorzej. Kręciłem się koło niego, powtarzając:</span></span></span></span></p><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;">
</span></span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span><o:p> </o:p></span><span>—Reingelder,
poznajesz mnie jeszcze? </span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span>Ale on był prawie nieprzytomny z bólu, a jednak nie
tracił ani na chwile spokoju, tak, że myślałem. że nie bardzo cierpi. Nagle
zwinął się w kłębek ze straszliwą siłą i umarł, sam ze mną tylko, w dalekim
Urugwaju. Byłem bardzo zmartwiony, bo kochałem Reingeldera i sam pogrzebałem
go. Co do węża koralowego, Niemieckiego Sztandaru, tak zdradzieckiego i
przewrotnego, włożyłem go żywego do spirytusu. </span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><span>W ten to sposób zyskałem węża i
straciłem Reingeldera.</span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span style="font-family: inherit; font-size: 16pt;"><br /></span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: inherit; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="685" data-original-width="1080" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZKLWMpmWlHuu2YWDi14n1t7LfLELEsRyeBHlcKQ-pNA9dd841Pk3BJyIw3PIZuvEXwjUSFNUxFUZvC_5KGdwQvnkH9fAkE3YIAwWSal2-UOdMYpKxUv2puq1ghW4vMosZ6TBKCA/w400-h254/0517-coral-snake_phgioq.jpg" width="400" /></span></div><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: x-small;"></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: x-small;">Opracowano na podstawie anonimowego przekładu z r.1911 </span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: x-small;">Pisownię uwspółcześniono-Areop.</span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: inherit; font-size: small;"><a href="https://www.telelib.com/authors/K/KiplingRudyard/prose/LifesHandicap/reingelder.html" target="_blank">Tekst oryginału</a></span></p><p class="MsoNoSpacing"><a href="https://www.houstoniamag.com/news-and-city-life/2017/04/coral-snake-milk-snake-mix-up" target="_blank">zdj. u dołu</a></p><p class="MsoNoSpacing"><a href="https://www.goldmarkart.com/art-for-sale/reingelder-and-the-german-flag?__cf_chl_managed_tk__=pmd_69351375653fd78fac9b2b57d408a4593013cb11-1627315369-0-gqNtZGzNAyKjcnBszQlO" target="_blank">zdj. u góry</a></p>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-85014184052406352952021-05-03T23:06:00.030+02:002021-05-05T01:54:55.095+02:00 R. Kipling: His Life and Work, C.E. Carrington - recenzja<p><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: x-large; font-weight: bold; text-align: center;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-family: trebuchet;"><span><b><span><span><span style="color: #cccccc;"><div class="separator" style="clear: both; font-size: x-large; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSv4eO2DepG0rE_PWatr8ZXB20u6S4_tW3t7sJga3B43bOohDtifcuKCCDiGKAWHNCwuroXNqpR22wLHH-hjzAlP2_dfgMjEXrsKyTUL64w_R6sIuxTe8m9zyNI8nG8o4IHDqvNA/s497/carrin.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="497" data-original-width="367" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSv4eO2DepG0rE_PWatr8ZXB20u6S4_tW3t7sJga3B43bOohDtifcuKCCDiGKAWHNCwuroXNqpR22wLHH-hjzAlP2_dfgMjEXrsKyTUL64w_R6sIuxTe8m9zyNI8nG8o4IHDqvNA/s320/carrin.jpg" /></a></div></div><br /><span style="font-size: medium;"> </span></span></span></span></b></span><span style="color: #cccccc; font-size: medium;"><b>Anglia
jest krajem portretów, biografii i pamiętników. Szczególnie biografie zdają się
być najpoczytniejszym rodzajem literackim i współzawodniczą dziś z powieścią,
bo żywa i autentyczna kronika nie wymaga wielkiego wysiłku od piszącego, a
bardziej zaspokaja ciekawość czytelnika</b></span></span><span style="font-family: trebuchet; font-size: 20pt;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #cccccc;"><span><span style="font-family: trebuchet;">Żeby napisać dobry życiorys trzeba
wielkiej obfitości źródeł, </span></span><span style="font-family: trebuchet;"><span>i w tej zasobności Anglicy uchodzący </span><span>za skrytych, prześcignęli inne narody, dlatego
że zachowali z puścizny po XVIII w.</span></span><span style="font-family: trebuchet;"> żywe upodobania towarzyskie, podpatrują się nawzajem, </span><span style="font-family: trebuchet;">oceniają i dużo piszą jedni o drugich.</span><span style="font-family: trebuchet;"> </span></span></b></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b><br /></b></span></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span><span style="color: #cccccc;">Książka
Carringtona </span><span style="color: #cc0000;">*</span><span style="color: #cccccc;">) o Kiplingu jest przeładowana szczegółami i nie może być zaliczona
do rzędu </span></span><span style="color: #cccccc;">dowcipnych</span><span style="color: #cccccc;"> i błyskotliwych życiorysów. Ale ze względu na swoją dokładność, wierniej przedstawia człowieka i pisarza i tym samym budzi dla
niego żywszą sympatię.</span></b></span></div><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> </span><span>Kipling
był człowiekiem czynu, pracowitym i pełnym energii. Cierpiał na częste
niedomagania, kilka razy ciężko chorował, wzrok miał krótki. </span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b>Nie lubił mówić o
sobie i unikał rozgłosu. Obojętny pod względem religijnym jak jego rodzice,
swoim poglądem na świat zbliżał się do stoicyzmu, szanował prawo i dobrze spełniony
obowiązek, a wśród wielu przykładów, jakie narzucił młodszemu od siebie
pokoleniu, wyróżniał więzy koleżeństwa miedzy ludźmi złączonymi ze sobą
wspólnym celem i pracą.</b></span></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span>Skromnego
pochodzenia, niezależny i samowystarczalny, </span><span>ludzi u władzy a szczególnie
biurokratów sądził surowo, od zagadnienia walki klas, nurtującego Europę jego
młodości, odsunął go pobyt w Indiach, gdzie czuł się człowiekiem uprzywilejowanym
i związanym solidarnością z nieliczną warstwą rządzącą.</span><span> </span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b> Jego zapał i wyobraźnia rozgrzewały się na
myśl o postępie, podziwiał udoskonalenia techniczne w dziedzinie marynarki,
budowy mostów, robót inżynierskich.<o:p></o:p></b></span></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b>Kipling,
twardy, jak na ówczesne czasy cyniczny, gotów zawsze do burdy w obronie
własnej, miał życie sentymentalne proste i mało burzliwe. Długo wystarczał mu
kwadrat rodzinny, towarzystwo rodziców i młodszej siostry. <o:p></o:p></b></span></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> </span><span>Trochę
marzył o pannie spotkanej w Anglii przed powrotem do Indii, następnie zaprzyjaźnił
się z Amerykanką, Mrs. Hill,</span><span> i podróżował z nią i jej mężem przez Japonię i
Stany Zjednoczone, zanim wrócił do Londynu.</span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> </span><span>Przyjaźń z innym Amerykaninem, bardzo zdolnym, który umarł młodo, skłoniła go do małżeństwa z jego siostrą,</span><span> i to zaraz po jego śmierci. Henry James opisał wrażenia ze ślubu w liście do brata:
<i>„Jest ona małą osóbką, dzielną, oddaną, zdolną, ale w żaden sposób nie pojmuję
dlaczego się z nią żeni. Nie przewiduję też przyszłości dla tego związku, pomimo
że sam prowadziłem ją do ołtarza na tym smętnym weselu”.</i></span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span>Kipling</span><span>,
jak wielu jego praojców na folwarczkach w Norfolk, znalazł w małżeństwie to
czego potrzebuje człowiek oddany pracy: ład w domu, opiekę i </span><span>zaradność</span><span>.</span><span> </span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b>Do
tego bardzo prędko i w nagrodę za talent dołączyły się wielki dostatek sława wszechświatowa, piękny dom na wsi, stosunki, podróże, pobyty w Afryce
Południowej, przyjaźń z lordem Milnerem i Cecilem Rhodesem i szeregiem
znanych w polityce i dziennikarstwie osobistości.<o:p></o:p></b></span></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b>Powodzenie
w niczym nie zmieniło prostej natury Kiplinga. Do końca życia odrzucał tytuły i
ordery, przyjmując tylko wyróżnienia związane z jego powołaniem pisarskim.</b></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b> </b></span></span><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b style="color: #cccccc;">Za
to, zarówno podczas wojny burskiej jak podczas pierwszej wojny światowej ,
</b><b style="color: #cccccc;">niestrudzenie pracował społecznie, pisał, organizował, zbierał pieniądze, we
wszystkim wspomagany przez żonę.</b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> </span><span>Dotknęły
go dwa ciosy, śmierć córki i śmierć syna, </span><span>który zginął w bitwie pod Loos,
jesienią 1915 </span><span>Z początkiem wieku i zmianą w kierunkach politycznych wpływ
Kiplinga zaczął słabnąć.</span></b></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b> Przekroczył również z wydaniem „Kima” w r. 1901 szczyt swego talentu. Pisał zawsze doskonale, czego dowodem listy do żony z Francji z
czasów pierwszej wojny, ale ostrość jego wejrzenia i nerw w opowieściach słabły, wpadł w manierę techniczną. Dawniej skróty w nowelach i niedomówienia
potęgowały zaciekawienie, wydawały się tajemnicze, teraz utrudniały zrozumienie intencji autora.</b></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> Jeszcze kiedy znajdował się u szczytu powodzenia wytworny i wybredny Henry James pisał o nim: <i>"Zniechęciłem się do niego od chwili kiedy w swoich tema</i></span><span><i>tach
zaczął się zniżać od prostych do najprostszych. Naprzód zajmowali go
Anglo-Indusi następnie tubylcy, potem zwykli żołnierze, tych porzucił dla czworonogów,
zwierzęta dla ryb, a w końcu nawet ryby dla maszyn i narzędzi”.</i></span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> </span><span>Kipling
wolał zawsze dzieci od dorosłych, </span><span>a znowu piastunka induska, aja, która nad nim
i czuwała w dzieciństwie, jak dobra wróżka wprowadziła go do przedziwnego
świata wyobraźni, </span><span>z którego powstały później „Księga dżungli” i „Kim”. </span><span> Jedyne
też, jeśli chodzi o formę, są jego opowiadania złączone z Indiami.</span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> </span><span>Wiersze
Kiplinga — sam nie nazywał ich poezją — dałyby się porównać z Syrokomlą i
Polem, gdyby ich zawiły i fachowy język był dostępniejszy dla cudzoziemców. Uderzają
rytmem, zdają się być rodzajem heroicznych szarż i galopów, ale na okrętach i lokomotywach zamiast wierzchowców.</span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span> P</span><span>rzeżywszy
sami tyle, tym żywiej rozumiemy </span><span>tło wydarzeń i zmian politycznych, w których
Kipling uczestniczył z zapałem, ale i z trzeźwością. Był piewcą postępu i imperializmu,
na którego apoteozę patrzył w czasie brylantowego jubileuszu królowej Wiktorii. Był gorliwym współuczestnikiem wojny burskiej i z dojściem do władzy liberałów doczekał się przekreślenia
wielkich planów </span><span>jakie snuł Milner i Rhodes.</span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span>Kolejno
gniewał się i solidaryzował się ze Stanami Zjednoczonymi. Był przedstawicielem
potrzeb i cnót szerokich mas. Z biegiem lat coraz mniej ufał politykom,
mówiąc że zwykli rozbójnicy oddają się grabieży z narażeniem życia </span><span>a politycy
bogacą się w sposób podstępny.</span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><span>Lorda
Snowden porównywał z korsarzem z "Treasure Island”, nienawidził Lloyd
George’a, o Wilsonie wyraził się:</span><span> <i>„Jest to przede wszystkim człowiek oschły, a
poza tym stałe i ciągle — belfer”.</i></span></b></span></p><span style="font-size: large;">
</span><p class="MsoNoSpacing"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet;"><b> Jego
biograf Carrington, pisze że jeszcze za młodu wstąpił w Indiach do loży
masońskiej i że wiele niejasnych ustępów w jego pismach związanych jest z
symboliką masońską. </b></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><b><span style="font-size: large;">Zadziwia jednak że gdy chodzi o przekonania w świetle
historii Carringtona, Kipling wydaje się bliższy katolikom, jak Belloc i
Chesterton, niżeli Wellsowi albo Shawowi.</span><o:p></o:p></b></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span><span style="color: #cccccc; font-family: trebuchet; font-size: medium;"><b> Jan Rajecki</b></span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span style="font-family: trebuchet;"><span style="font-size: 20pt;"> </span><span style="font-size: 20pt;"> </span></span></p>
<p class="MsoNoSpacing"><span lang="EN-GB"><span style="font-family: trebuchet;"><span style="color: #cc0000;"><b>*</b></span><span style="color: #eeeeee;"><span>)</span> <span>Rudyard Kipling. His Life and
Work by Charles Carrington. Londyn,</span></span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span lang="EN-GB"><span style="font-family: trebuchet;"><span style="color: #eeeeee;"><span> Macmillan, 1955; str. XXII ' 569 i 3nl. i
tabl. 5.</span></span><o:p style="font-size: 20pt;"></o:p></span></span></p><p class="MsoNoSpacing"><span lang="EN-GB"><span style="font-family: trebuchet;"><span><span style="color: #cc0000;">__________________________________</span></span></span></span></p><p class="MsoNoSpacing">Recenzja ukazała się w londyńskich "Wiadomościach" 6 lutego 1956 r. </p></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-49952510793990807032021-03-08T08:46:00.044+01:002021-05-01T06:47:24.774+02:00R Kipling odpowiada feministkom<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> <p></p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS2jQYzwWRopXF7Rw3otFc0-NhzBrNDFVtPR1dnWB3WTjICOXgGN2vz3eFsi-mqDP9U_40mEaNHelWvTcYWT3RDZGeQq_ZcyCA4pXCylVHVd7lYJY0qLIXVj9ZBkGEsaI7HzSOVg/s1600/rk.jpeg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5717444526717330866" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS2jQYzwWRopXF7Rw3otFc0-NhzBrNDFVtPR1dnWB3WTjICOXgGN2vz3eFsi-mqDP9U_40mEaNHelWvTcYWT3RDZGeQq_ZcyCA4pXCylVHVd7lYJY0qLIXVj9ZBkGEsaI7HzSOVg/s320/rk.jpeg" style="cursor: pointer; float: left; height: 247px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 204px;" /></a><span><span><span><span><span><span><span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica;"><span><span><span style="font-size: medium;">Tytuł niniejszej notki jest nieco przewrotny i może</span> <span style="font-size: medium;">wzbudzić pewien "dysonans poznawczy" u feministek tudzież u miłośników pisarza. Komu jak komu, ale feministkom, kto jak kto, ale Kipling - ikona konserwatyzmu - odpowiadać wszak nie może... Zwłaszcza, dodajmy, tym spośród nich, które znają jego twórczość powierzchownie...<span style="color: #cc0000;">*</span></span></span><span style="font-size: medium;"><br /></span></span><span style="font-size: medium;"><br /><span><span>Atoli zdarzyło się, że Kipling odpowiedział raz feministkom, osobiście i w sobie właściwym stylu.</span><br /><span>Donosiła prasa polska w roku 1925;</span></span></span></span><br /></span></span></span></span></span></span><br /><span style="color: #cccccc; font-family: Orienta; font-size: medium;"><br /></span><div><span style="color: #cccccc; font-size: large;"><span style="font-family: trebuchet;"><b>"Przed niedawnym czasem kilka emancypantek angielskich zwróciło się do głośnego pisarza Rudyarda Kiplinga z prośbą, aby zechciał wypowiedzieć swoją opinię co do tego, jaka powinna być, jego zdaniem, kobieta normalna. Kipling w dowcipny sposób przedstawił pozytywne i negatywne granice właściwości normalnej kobiety. Powiedział on:</b></span></span><div><span style="color: #cccccc; font-size: large;"><span style="font-family: trebuchet;"><b><br />Są trzy rzeczy, które mojem zdaniem kobieta powinna unikać. Kobieta powinna być podobna do ślimaka, który rzadko swój dom opuszcza, ale z drugiej strony nie powinna ona jak ślimak dźwigać całego swego dobytku na własnych plecach.</b></span></span></div><div><span style="color: #cccccc; font-size: large;"><span style="font-family: trebuchet;"><b><br />Kobieta powinna brać przykład z echa, które wówczas tylko mówi, kiedy jest pytanie. Natomiast kobieta nie powinna być podobna do echa w tem, iżby miała mieć zawsze ostatnie słowo.</b></span></span></div><div><span style="color: #cccccc;"><span style="font-family: trebuchet; font-size: large;"><b><br />Kobieta wreszcie w swojem działaniu i postępowaniu powinna objawiać regularność i dokładność zegara wieżowego, ale nie powinna być podobną do tegoż zegara przez nieustanne obwieszczanie całemu miastu o swoich cnotach"</b></span><br /></span> <span style="color: #cc0000; font-family: IM Fell DW Pica;"> <b>*****</b></span><br /><span><span><span style="color: #cccccc;"><span><span style="font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><span>Dodajmy, że o żonie swej, Amerykance, której opiekę i troskę o ich dzienne sprawy cenił, mawiał Kipling, iż nie mógłby od niej uciec, gdyż to ona (jak zawsze) musiałaby wybrać pociąg i kupić bilet...--Areop.</span></span><br /></span></span></span></span></div><div><span style="color: #cc0000;"> _________________________________________________________</span></div><div><span style="color: #cc0000;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGUYWBpge6tbJWRFBX1yEHW88zscQhnNyeTcUMZDzcL-NpJKaxA-hz9O5EnoBo4cPqiU3E57plj4mQ_OhYSZKBVyK8eer2vcfVWZo-Wqtih8jwSRW2BaxzkVOLe6f_5N3-EmiRlA/s1200/Quotation-Rudyard-Kipling-The-silliest-woman-can-manage-a-clever-man-but-it-15-99-14.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="1200" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGUYWBpge6tbJWRFBX1yEHW88zscQhnNyeTcUMZDzcL-NpJKaxA-hz9O5EnoBo4cPqiU3E57plj4mQ_OhYSZKBVyK8eer2vcfVWZo-Wqtih8jwSRW2BaxzkVOLe6f_5N3-EmiRlA/w400-h214/Quotation-Rudyard-Kipling-The-silliest-woman-can-manage-a-clever-man-but-it-15-99-14.jpg" width="400" /></a></div><div><span style="color: #cccccc;"><br /></span><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirTFqYbsht5NOd67rwApQBDnMr-dvQ2-pHZohdftYYNQaXg9dabJMI5CbNGF_hhBYwuQjCLpiRbjyZmqNE2mm7eW9A4NLVOjk8ZoHvn6THgiSpzKk09CsNpOa5kqX_Ps0vfsegkw/s450/guess.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="313" data-original-width="450" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirTFqYbsht5NOd67rwApQBDnMr-dvQ2-pHZohdftYYNQaXg9dabJMI5CbNGF_hhBYwuQjCLpiRbjyZmqNE2mm7eW9A4NLVOjk8ZoHvn6THgiSpzKk09CsNpOa5kqX_Ps0vfsegkw/w400-h279/guess.jpg" width="400" /></a></div><span style="color: #cccccc; font-family: Oldenburg;"><span style="color: #cc0000; font-size: large;">*</span>Opowiadania Kiplinga ukazywały się w prasie kobiecej zarówno na Zachodzie jak i w Polsce przedwojennej np. w: </span><span style="color: #cccccc; font-size: small;"><span style="font-family: Oldenburg;"> " Bluszcz. Pismo tygodniowe ilustrowane dla kobiet"</span><div class="separator" style="clear: both; font-family: times; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha-VE15_NK04BsVmmmN_g6qT4mV3HoU-WUhlgat0FLCCQdeOUYZIR4HHHfpZhcW9fDeEPml4T__VObOTa35tDlVpTvW-tDYnO86QKNV8UpUjYem8WuUxaA9re-gcOU4imXLXTNYQ/s1039/Screenshot_13.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="636" data-original-width="1039" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha-VE15_NK04BsVmmmN_g6qT4mV3HoU-WUhlgat0FLCCQdeOUYZIR4HHHfpZhcW9fDeEPml4T__VObOTa35tDlVpTvW-tDYnO86QKNV8UpUjYem8WuUxaA9re-gcOU4imXLXTNYQ/w400-h245/Screenshot_13.jpg" width="400" /></a></div><br /></span></div>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-89799390389196694782021-02-20T15:56:00.017+01:002021-04-20T22:02:43.036+02:00Jeśli ("IF") <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdIvsBdvQfTNx8rekil7_1P7orIaTEPxtJitqskz3sGioQFXg_aaiGAML72TQDns4LDsusZ0oioRY_ncOdPwp4xbJxfT2eY7oNKHLr6FUR1EiDJKYiz3lqL3SVXeDU1z16NIk-nQ/s606/EggCm1oVgAIH7f8.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="606" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdIvsBdvQfTNx8rekil7_1P7orIaTEPxtJitqskz3sGioQFXg_aaiGAML72TQDns4LDsusZ0oioRY_ncOdPwp4xbJxfT2eY7oNKHLr6FUR1EiDJKYiz3lqL3SVXeDU1z16NIk-nQ/s16000/EggCm1oVgAIH7f8.jpg" /></a></div><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpEWwnaapPRgNuSJSowDd2GTkJFVJxOl82VSq5q0Y8aDRhsVUAqGMBIUqXAx5d9sCOHeSqNByHoCzwGkNMZkvBOjoyz18gjuIo88tsphZEfZPJw50ObHfoXKxucAbST1RTFVoD4g/s703/if1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="703" data-original-width="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpEWwnaapPRgNuSJSowDd2GTkJFVJxOl82VSq5q0Y8aDRhsVUAqGMBIUqXAx5d9sCOHeSqNByHoCzwGkNMZkvBOjoyz18gjuIo88tsphZEfZPJw50ObHfoXKxucAbST1RTFVoD4g/s16000/if1.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsvyc4qZrubV2QJbOtSApyl9yTmDOkwZEnGZzr2plIQCxboorOTyiU8sWrjWKdljPoJTlsAFQDnd5-NqCTg282l5zorRxeTdeBDG0bg2xaVrmvriZC3RPFHa6S0xpxpfixgmldLQ/s707/if2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="707" data-original-width="516" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsvyc4qZrubV2QJbOtSApyl9yTmDOkwZEnGZzr2plIQCxboorOTyiU8sWrjWKdljPoJTlsAFQDnd5-NqCTg282l5zorRxeTdeBDG0bg2xaVrmvriZC3RPFHa6S0xpxpfixgmldLQ/s16000/if2.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2tRwKIUcPbQTkOshV-XmuEHnJfzW-58b8DNrPoj_U-3xpQM-TU8DGvMG9tbQEfr6xdhk8wGtk2tLyFs2JBolb1BKLIQjZMe-TCnNLVb2wwAHpFpdGsJTzdjUKT6_KcxXxvgY6Lw/s708/if3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="708" data-original-width="520" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2tRwKIUcPbQTkOshV-XmuEHnJfzW-58b8DNrPoj_U-3xpQM-TU8DGvMG9tbQEfr6xdhk8wGtk2tLyFs2JBolb1BKLIQjZMe-TCnNLVb2wwAHpFpdGsJTzdjUKT6_KcxXxvgY6Lw/s16000/if3.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><span style="color: #cc0000; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: large;">***</span></b></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: Oldenburg;"><b>poniżej kilka innych przekładów wiersza </b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cccccc; font-family: Oldenburg;"><b>z ówczesnej prasy polskiej</b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaRrAa3jYGShqYcgptITA9ZodSNz6aioS2ZmuaGO4YBMAkqrKzqhyphenhyphenGMTL0hIVyTUdjHoC81cMpmuaZRewrrKTIGwH4-_k1mx97Gqm8GY_6coaCf2WG9rNEgVSAz01IoyJnu7UPpA/s615/Screenshot_7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="498" data-original-width="615" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaRrAa3jYGShqYcgptITA9ZodSNz6aioS2ZmuaGO4YBMAkqrKzqhyphenhyphenGMTL0hIVyTUdjHoC81cMpmuaZRewrrKTIGwH4-_k1mx97Gqm8GY_6coaCf2WG9rNEgVSAz01IoyJnu7UPpA/w400-h324/Screenshot_7.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #cc0000; font-family: IM Fell DW Pica;">***</span></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5OrVmNkqnIlutRAzv8Hn2kw3JaorGvtPdym2fcLk730BQVN_Bec8U2sApHLjiqfsAQOry_hQsQbtAPilDOYBVPTgmnSrvmw1PzBPtc3tJmAmY3k6c7OTZsiTmifBYTMmMm5GSxg/s576/Screenshot_12.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="384" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5OrVmNkqnIlutRAzv8Hn2kw3JaorGvtPdym2fcLk730BQVN_Bec8U2sApHLjiqfsAQOry_hQsQbtAPilDOYBVPTgmnSrvmw1PzBPtc3tJmAmY3k6c7OTZsiTmifBYTMmMm5GSxg/w426-h640/Screenshot_12.jpg" width="426" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p></p>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-16231227024298846152021-02-17T19:25:00.016+01:002021-04-17T10:59:06.000+02:00Ze 'Spisu książek poleconych do bibliotek szkolnych' przez Ministerstwo cz.5 <p><span style="color: #cccccc; font-family: "IM Fell DW Pica"; font-size: medium;">"Księga Dżungli" </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;">"Druga Księga Dżungli"</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLtYnpHOPuoNNp4vh_9GVfkgqMPPOuCaqmsEqCzmVvh8PS2SQSyJNc4gPyiGUhI-lNeYW0VP-nBzyQxFeYtb5NxjHu_smonWrPSwIaNhzptC6SJhzkkQEDK5cjJd2l-C1JgrA2NA/s581/ir1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="581" data-original-width="370" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLtYnpHOPuoNNp4vh_9GVfkgqMPPOuCaqmsEqCzmVvh8PS2SQSyJNc4gPyiGUhI-lNeYW0VP-nBzyQxFeYtb5NxjHu_smonWrPSwIaNhzptC6SJhzkkQEDK5cjJd2l-C1JgrA2NA/w127-h200/ir1.jpg" width="127" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx70kBI1VRCpZxlB0VBJUQNpNMUacTvPzLjlApAIQ8TqCLlHSh-9ZFzcIHIFGgP-nkxTKd9ckpdmeWNhjM4GnZnCpQMLjGtWRWVShBRNOGDwasvCS3unVi0u6ce-LfMM1DtDsiiA/s594/ir2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="594" data-original-width="369" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx70kBI1VRCpZxlB0VBJUQNpNMUacTvPzLjlApAIQ8TqCLlHSh-9ZFzcIHIFGgP-nkxTKd9ckpdmeWNhjM4GnZnCpQMLjGtWRWVShBRNOGDwasvCS3unVi0u6ce-LfMM1DtDsiiA/w124-h200/ir2.jpg" width="124" /></a></div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx5AFbydo41LCarKGj0yvEb3XARzvWmykxyLvdhDQMQPJCui4xVU9YIYBFAIEoK2XZBvV__y94IuEGt4nvija-N3eu4l-TgzRiJWG7YSAiYe0W4peFEL925ccpv1C5wWPPjpjUlQ/s594/ir2.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDX8UdYAoyIzfBdrJn8k62mBcvghWAL7yBwTZwBqpUXCGpqIteNJd9EiqaGOWi_zPXgdeleQ4UhsrTVLJzP_AuCGPRcz5tDR2wclas8MVP6HNW-zS_1S80ARxFgBA8rnDyXYeehw/s1090/KDZ4j.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="416" data-original-width="1090" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDX8UdYAoyIzfBdrJn8k62mBcvghWAL7yBwTZwBqpUXCGpqIteNJd9EiqaGOWi_zPXgdeleQ4UhsrTVLJzP_AuCGPRcz5tDR2wclas8MVP6HNW-zS_1S80ARxFgBA8rnDyXYeehw/w640-h245/KDZ4j.jpg" width="640" /></a></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI28xARRjAvWTP-6zAtRaRxMHL9NOCZRsUuc77aaJE08fn8PfHK-dWcT8onb-_Tvq079kQ-KnL78m0mhyphenhyphenY0_eJM_jvL8j66vwYZAyFbY0JdSvbZ2OpywGmLK_Vnv0GHnnBlNVfgA/s1240/KDZ3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="518" data-original-width="1240" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI28xARRjAvWTP-6zAtRaRxMHL9NOCZRsUuc77aaJE08fn8PfHK-dWcT8onb-_Tvq079kQ-KnL78m0mhyphenhyphenY0_eJM_jvL8j66vwYZAyFbY0JdSvbZ2OpywGmLK_Vnv0GHnnBlNVfgA/w640-h269/KDZ3.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p>
<iframe width="0" height="0" src="https://www.youtube.com/embed/c0Mce9xzRmE?rel=0&autoplay=1" width="0"frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>
Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35839121.post-47441248831232435272021-02-17T18:28:00.016+01:002021-03-01T07:41:42.910+01:00Ze 'Spisu książek poleconych do bibliotek szkolnych' przez Ministerstwo cz.4<p><span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><span>"Takie sobie bajeczki dla małych dzieci"</span> </span></p><p><span style="color: #cccccc; font-family: IM Fell DW Pica; font-size: medium;"><br /></span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5j8EuQrue702Wge0Re0u2mOERBqM3LVV6NrojvVTFJYj-IpwG25xzzSEU9VW0H0nG3pNjW-HXlN7W8IAhnTNOpNyeMsaHe41mtXDVom2LFiHe5FyRTKmriZbxqNXcjxFzru3KDQ/s579/Screenshot_4.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="579" data-original-width="449" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5j8EuQrue702Wge0Re0u2mOERBqM3LVV6NrojvVTFJYj-IpwG25xzzSEU9VW0H0nG3pNjW-HXlN7W8IAhnTNOpNyeMsaHe41mtXDVom2LFiHe5FyRTKmriZbxqNXcjxFzru3KDQ/w155-h200/Screenshot_4.jpg" width="155" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqHcORviywC8sjzs4j5mh-oG0psB_v9OOJmuLRwdCtk6lknAMkOBWT5wk-zeaU3DSyaaVKgBTdNV95IDj5pPQ35jbt3-bpEt72zI4kWfnmgdfd7y2aDV2iq-nk1KE-BXiJYvN_tA/s605/tsb022.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="605" data-original-width="495" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqHcORviywC8sjzs4j5mh-oG0psB_v9OOJmuLRwdCtk6lknAMkOBWT5wk-zeaU3DSyaaVKgBTdNV95IDj5pPQ35jbt3-bpEt72zI4kWfnmgdfd7y2aDV2iq-nk1KE-BXiJYvN_tA/w164-h200/tsb022.jpg" width="164" /></a></div><br /><span style="color: white; font-family: IM Fell DW Pica;">( w org "Just So Stories")</span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDzQ-HDdqwnLOnkr5A-gLt445-q-kV6uveb_zQw1CiuAtvm7ZvGwJADc3IKDw3Agy-LRP7TL9QKY4Qlw1BcyZJyHLfQF0PW7LZoDKMqyaQyvVMTVpLpPzGjYvD3DOTlZnZvEsa_Q/s1158/tsbaj.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="573" data-original-width="1158" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDzQ-HDdqwnLOnkr5A-gLt445-q-kV6uveb_zQw1CiuAtvm7ZvGwJADc3IKDw3Agy-LRP7TL9QKY4Qlw1BcyZJyHLfQF0PW7LZoDKMqyaQyvVMTVpLpPzGjYvD3DOTlZnZvEsa_Q/w640-h317/tsbaj.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigsU7LC7XmSiJpX2_f8Txf6hwuj9qTDmJUtal-Q7tLZ4i4NOlZL153tPVQ1TTfRgN2CdMA7sFRBaxPn5XHiR9TgikUXFMi3J0jiS-CSyVw_xiFyyLirWzXd7tXjMyUfo7ZHI2z7A/s1242/tsb3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="1242" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigsU7LC7XmSiJpX2_f8Txf6hwuj9qTDmJUtal-Q7tLZ4i4NOlZL153tPVQ1TTfRgN2CdMA7sFRBaxPn5XHiR9TgikUXFMi3J0jiS-CSyVw_xiFyyLirWzXd7tXjMyUfo7ZHI2z7A/w640-h308/tsb3.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p><br /></p>Areopagitahttp://www.blogger.com/profile/03396548581378648604noreply@blogger.com0