"Mary, Pity Women!"

Jeden z najbardziej znanych wierszy Kiplinga - skarga porzuconej kobiety, w formie piosenki music - hallu. Wersy pisane pochyłą czcionką są komentarzem do sytuacji - 

pełnią rolę podobną do greckiego chóru. 

Przekład nieznany w Polsce, odnaleziony w czytelni starych czasopism...

„MARJO, WEJRZYJ NA NAS, KOBIETY!“

Czy prawość męska ci pozwoli 

Tę, którąś zdurzył obietnicą,

Tak pozostawić własnej doli,

Narówni z byle ulicznicą?

Mów! Lecz ty nie dbasz, co się zdarzy - 

Gorszego nic już zajść nie może.

Klnę uśmiech, co go masz na twarzy!

Ja cię tak bardzo kocham, — Boże!

Miłe było wszystko co było, lecz wszystko czas tak odmienia —

Rozdrap serce, lub kochankowi spokojnie rzuć „dowidzenia!"

Poco płakać, skoro już matka, co cię w łonie własnem dźwigała,

(Marjo. wejrzyj na nas, kobiety!) przed tobą o tym wiedziała.

Nie stroję żartów, nie małpuję —

Przestałam głupią być zabawką;

Krzywdę śmiertelną w sobie czuję,

Mój koniec twoją będzie sprawką.

Samam dziś tutaj, w poniewierce,

Ty inne masz dzierlatki hoże.

A serce!... Gdzie jest twoje serce?

Ja cię tak bardzo kocham. — Boże!

Gdy kobieta zbrzydnie mężczyźnie, niczem już nie jest dla niego:

Wszystko, na co wpierw się zaklinał, straci swą wartość u niego.

Co ci przyjdzie z próżnej modlitwy - chcesz, by gniew Boży strzelił w niego?

 (Marjo, wejrzyj na nas, kobiety!) Czy inni lepsi od niego?

Co poczniem, ja i ono — dziecko ?

Los beznadziejny rychło znęka.

Wielu wodziłam za swą kiecką,

Lecz ono - twoja w tem jest ręka

Przysięgam! Jezu, bądź litościw —

Gdzie pójść, gdzie skryć się, gdzie słać loże?...

Tyś podły tchórz do szpiku kości!...

Ja cię tak bardzo kocham. — Boże!

Coraz więcej dajesz mu z siebie i coraz gorsza z nim bieda;

Miłość jego martwa na wieki — on żyw, lecz ust mu już nie dasz:

Ścieżki, którą ciebie prowadził, nie odszukasz sama z powrotem 

(Marjo, wejrzyj na nas, kobiety!) zapóźno: wiesz teraz o tem.

Nie lepiej żyćby razem, w zgodzie?

Chyba że chcesz sytości, puchu.

Może o głodzie, może w chłodzie...

Lecz  t o  jest pewne: ( guz ten w brzuchu!

Zdaj choć nazwisko na dziedzica —

Świstek z zakrystji wiele może.

Nie jestem przecież ladacznica!...

Ja cię tak bardzo kocham. — Boże!

Poco żalić się, skoro matka, która cię w łonie dźwigała,

(Marjo, wejrzyj na nas, kobiety!) przed tobą o tem wiedziała?

Obiecanki — mówią — cacanki. Już nie będziesz nigdy szczęśliwa:

(Marjo wejrzyj na nas. kobiety!) twój miły jutro odpływa.

Przełożył Zbigniew Polanowski

Mary, Pity Women