Aleksander Kamiński o Rudyardzie Kiplingu

 

Przed, miesiącem, odszedł w zaświaty jeden z największych pisarzy angielskich. Odszedł pisarz, którego twórca skautingu — lord Baden Powell — zespolił nierozerwalnie 

ze swem dziełem — skautingiem międzynarodowym.

 ,,Kim"link  dał skautingowi nietylko najbardziej typowe skautowe ćwiczenie: dał także przepiękne podejście do świata ludzi i zwierząt. Nie napróżno o tym chłopcu hinduskim mówi się, że był przyjacielem całego świata.

„Księgi Dżungli' — spełniły rolę jeszcze donioślejszą: na nich Baden Powell zbudował swe przepyszne pomysły „wilczęce". Tylko instruktorzy zuchowi w pełni ocenić mogą jak decydującą jest treść kiplingowskich „Ksiąg Dżungli" dla badepowellowskich „Wilcząt".

 Dopiero gdy się porówna przygody Mowgliego z wszystkiem tem, co podały dziesiątki różnych naśladownictw (naprzykład głośny „Tarzan Wśród Małp") — dopiero wtedy widać, jaka przepaść dzieli genjalnego Kiplinga,  pełnego subtelnych wartości pedagogicznych, — od bezmyślnych lub naiwnych historyjek naśladowców.

 Rudyard Kipling nie żyje link.

Jego śmierć odczują specjalnie mocno instruktorzy wilczęcy całego skautowego świata. Odczujemy i my — instruktorzy zuchowi. Odszedł bowiem ktoś, kto swym genjuszem dał motyw dla olbrzymiej, dziecięcej organizacji, obejmującej niemal cały świat.

Śmierć Rudyarda Kiplinga spowrotem przywiodła przed oczy czar dziewiczej puszczy. W pamięci odżyły porywające przygody malca-Mowgliego, uniesionego przez tygrysa i wychowywanego przez wilczą rodzinę. Przy­pomniały się zbiórki, prowadzone kiedyś dawno, przed dwunastu laty, kiedy to kilkudziesięciu chłopców z zapartym oddechem słuchało opowiadań o tej puszczańskiej, czarownej bajce. Jakże mądrym był stary niedźwiedź—Baloo, jak porywającemi były leśne zabawy w panterę-Baghirę. Ile wychowawczego sensu miały kpiny ze swarliwych, bez praw i ładu żyjących małp Bandarlogów, oraz pochwały dzielnego, rycerskiego Akeli...

 Pyszna, to była baśń — i pyszne to były przygody!

Potem przyszła reakcja. Odrzucaliśmy wszystko, co miało związek z dżunglami, wprowadzaliśmy polskie motywy — jedynie zrozumiałe i jedynie słuszne dla polskich dzieci i polskich wodzów. Ale dziś — gdy już polonizacja wilcząt-zuchów zrobiła tak wielki krok, że o dżunglowym wilczęctwie mało kto z wodzów zuchowych wie, gdy polskie motywy zbiórek opanowały bezpowrotnie nasze gromady — dziś możemy bez obawy nawrócić częściowo do przepięknej baśni puszczańskiej, którą polityka zuchowa kazała ongiś wyeliminować z naszych zbiórek.

I dlatego sądzę, że celowem jest i słusznem podsunąć naszym gromadom zuchowym, a w szczególności groma­dom dzieci miejskich i inteligenckich, oddawna zaniedba­ny cykl zabaw: zabawę w „wilczęta". Kto wie, czy nie będzie to jeden z najładniejszych, jeden z najbardziej ciekawych cyklów zabawowych naszych gromad.

Na najbliższej Ogólnopolskiej Konferencji Zuchowej zgłoszę projekt sprawności zuchowej: „Wilczek". Nie wątpię, że sprawność ta zostanie przyjęta. Ale nawet za­nim to nastąpi oficjalnie, już teraz można zachęcić tych, którym to będzie odpowiadało, do zabawienia się z zuchami przez szereg miesięcy wiosennych i letnich w Mowglego i wilków, w Sher Khana i Tabaqui, w Kaa i Bandar Logów. Materjał znaleźć będzie łatwo w pierwszym tomiku książki „Wilczęta",
pióra gen. Baden Powella, przetłumaczonej na polski przez dha T. Strumiłłę.

Tak oto — przywracając na polskim terenie do ponownego życia niezapomnianych bohaterów Drugiej Księgi Dżungli — oddamy hołd odeszłemu w zaświaty genjuszowi pisarza angielskiego.

 A. KAMIŃSKI.

Tekst ukazał się w piśmie "W Kręgu Wodzów", organie Głównej Kwatery Harcerstwa w kwietniu 1936 r.

 [Tekst opatrzyłem zdjęciami, wprowadziłem też korektę nazw postaci z Ksiąg Dżunglii - Kazimierz Rafalski]

PS

Więcej artykułów nekrologowych znajduje się po prawej stronie

 w zakladce: 

† 18 I 1936 (data śmierci Kiplinga)